มีหลายคนถามหาความสุข  และตั้งคำถามว่าแนวทางไหนที่จะนำความสุขมาสู่ตัวเองบ้าง

บางคนเชื่อว่าความสุขคือการได้มีเงินทองมากองท่วมท้น  มากพอที่จะเอาไปไล่ฟาดหัวชาวบ้าน  หรือสร้างความเจ็บปวดหัวใจให้ใครต่อใคร

บางคนเชื่อว่าความสุขมาจากการอยู่ร่วมกับสิ่งมีชีวิตอื่นๆ  นั่งดูน้องหมา  ดูน้องแมว  หรืออาจจะตามมาด้วยสัตว์ประหลาดอื่นๆ

บางคนเชื่อว่าความสุขมาจากการเสพสุนทรียภาพจากบรรดางานศิลปะทุกรูปแบบ  ไม่ว่าจะจิตรกรรม  วรรณกรรม  หรือดนตรีอันรื่นรมย์  กระทั่งความสุขที่ได้จากความงามของภาพภิกษุสันดานกา ที่คนจำนวนหนึ่งเสพแล้วไม่สุข

มีคนเคยบอกผมว่าลองทำสิ่งเหล่านี้ดูสิแล้วจะเจอความสุขที่ยั่งยืน

1.อยู่กับความเป็นจริงของชีวิต  ไม่ว่าความจริงนั้นจะเป็นเรื่องดีหรือร้าย  กล้าที่จะเผชิญกับมัน  แล้วทำให้มันเชื่องเหมือนลูกหมาที่ต้องคลานเข้ามาเลียเท้า  เพราะเรามีจิตใจที่เข้มแข็งเหนือมัน  น้าน...เอาอย่างนั้นเลย..

2.รู้จักที่จะให้  โดยเฉพาะ “ให้อภัย”  การให้นั้นเลือกรูปแบบได้สารพัด  ตั้งแต่การทำบุญกับพระ  ทำทานกับคนด้อยโอกาส  หรือแม้แต่จะไปเตะบอลการกุศลกับเต๋า สมชาย เข็มกลัด  ก็ยังได้ชื่อว่าเป็นการให้  ถ้าทำโดยไม่ได้หวังว่าจะดังทางอ้อม

3.รู้จักตั้งคำถามกับตัวเองยามโกรธว่า “โกรธเพราะอะไรกันแน่”  แล้วบอกตัวเองว่าเมื่อโกรธแล้วจะ “นิ่ง” อย่างไรให้คู่กรณีงง  เพราะถ้าโวยวายกลับไป  อันนั้นสแตนดาร์ด  ใครๆเขาก็ทำกัน  แต่นิ่งนี่สิคู่กรณีมีงง  โดยเฉพาะถ้าคู่กรณีรอด่าสวน  เราทะลึ่งนิ่งซะงั้น  พาลทำเอาจ้องด่าค้างตามๆกัน

4.รู้จักพึ่งพา และเชื่อมั่นตัวเอง  เชื่อเถอะว่าโลกนี้ไม่มีใครเจ๋งกว่าตัวเราอีกแล้ว  ถ้าเราไม่เป็นผู้บันดาลโชคดีให้ตัวเอง  ก็จะไม่มีใครมาบันดาลให้  หรือจะช่วยคุ้มครองเราก็คงไม่มี  ดังนั้นอย่าหวังเพียงกราบไหว้บนบานศาลกล่าวโดยทำเท้างอ  ทำมืองอ  เดี๋ยวเจ้าหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์จะหมั่นไส้ไม่ยอมช่วย

เรื่องของศักดิ์สิทธิ์นี่ผมเคยมีประสบการณ์ตรง  ได้พระสมเด็จมา 3 -4 องค์  พระที่ให้บอกว่าขลังเอาไปไว้บูชา จะคุ้มครองแคล้วคลาด  เอาแขวนไว้หน้ารถมอเตอร์ไซค์ เผลอแผล๊บเดียววัวที่บ้านข้างๆเลี้ยงมาเคี้ยวพระสมเด็จซะแหลกเป็นผง

คิดทางร้ายท่านเองยังคุ้มครองตัวเองไม่ได้  แล้วเราเอามาห้อยจะเหลือมั้ยนั่น  แต่คิดทางดีว่านั่นคือความแคล้วคลาด  เราก็รอดจากการถูกวัวเคี้ยว  โดยท่านเสียสละตัวเอง

เพียง 4 ข้อ แค่นี้  ผมไม่เคยทำได้สำเร็จสมบูรณ์สักที  แต่ก็ยังพยายามฝึกหัด  ระหว่างฝึกอยู่  ผมก็อาศัยแนวทางสู่ความสุขตามวิถีของผมเอง  นั่นคือ...”การดื่มสุราแต่พองาม  ดื่มเพื่อฝึกเจริญสัมปชัญญะให้กล้าแกร่ง”

ความสุขของน้องทีโบนคือการไปให้อาหารปลา

น้องทีโยนให้โดยไม่หวังว่าจะได้กินปลา

น้องทีโบนให้ด้วยใจที่ไม่หวังสิ่งตอบแทน

ความสุขของบางคนคือการกิน  แสวงหาความอร่อยบันเทิงลิ้น

แนวทางสู่ความสุขของผมคือการฝึกเจริญ สัมปชัญญะ ให้กล้าแกร่ง