เมื่อวานเล่าค้างไว้ถึงตอนที่พวกเราได้บทเรียน

จากการ “เคี้ยว”  และการ “เลีย”

ที่คุณธีรยุทธ  เจ้าหน้าที่ของบางปูสอนให้พวกเรารู้ทันเด็กๆ อีกเรื่อง

เล่าต่อครับ

การเด็ดใบของชะครามมาเคี้ยว

ก็เพื่อให้เราเรียนรู้ว่า  พืชริมทะเลอยู่รอดได้อย่างไร

ตอนที่เคี้ยวใบสีเขียว  รสชาติกร่อยๆครับ

แต่พอเคี้ยวใบสีแดง  เค็มปี๋เลยครับ

ยิ่งแดงยิ่งเค็ม

เหตุผลคือ  ต้นไม้อยู่ได้ด้วย “น้ำ”

แต่น้ำทะเลมีเกลือ

ชะครามมีระบบกรองเกลือไปไว้ที่ใบส่วนหนึ่ง

คือใบสีแดงทั้งหลาย  แล้วเอาน้ำไปใช้งาน

แต่ถ้าคนเค็ม  ประเภทเค็มจนเกลือเรียกพี่

อันนี้ชะครามไม่รับกรองนะครับ

มาถึงช็อตเชลียร์บ้าง

การเลียใบแสม

ก็เป็นการฝึกทักษะลิ้นให้พลิ้วครับ

คือถ้าเลียไม่ดี  ใบแสมอาจจะบาดลิ้น

คุณธีรยุทธให้เลียหลังใบก่อนครับ

คนอื่นว่า “จืด”

แต่ของผม กร่อย  สงสัยโดนขี้มือตัวเอง

พอเลียใต้ใบ  ซึ่งจะเป็นสีขาวนวล

อื้อฮือ..เค็มเรียกน้าเลย

ความแตกต่างคือใบแสมนั้น

กรองเอาเกลือออกจากน้ำ

แต่ขับเกลือออกมาที่ใต้ใบเลย

ไม่เก็บสะสมแบบคนงก

ต่างกับชะคราม สะสมไว้ที่ใบ

ดังนั้นต่อไปเจอคนงก

ให้ด่าว่า..อีชะคราม..

เจอคนเค็มจนออกนอกหน้า

ให้ด่า..อีแสมใต้ใบ..

ผมเที่ยวป่าชายเลนมาก็หลายป่า

เจอต้นชะคราม และ แสม มาก็ไม่น้อย

เพิ่งได้ความรู้เพิ่มขึ้นวันนี้เอง

กลับไปเมืองเพชร  จะไปบางขุนไทร

ไปเลียใบแสมให้หมดป่าเลย

ดีไม่ดี จะหามะม่วงเปรี้ยวติดไปด้วย

เลียแกล้มมะม่วงซะเลย

เขาเรียกประยุกต์ความรู้ไปใช้งาน

ป่าชายเลนที่บางปูนี่ผมว่าเสน่ห์อยู่ที่ความหลากหลาย

คือหลากหลายเรื่องให้เรียนรู้

คนที่ชอบดอกไม้  ต้นไม้

ก็มีให้ได้ศึกษา ได้เรียนรู้

อย่าง BG-minmint และ BG-Din

สองสาวสวยแห่งทุ่งแสม

ดูว่าเจอดอกไม้เป็นไม่ได้

ต้องมีการแวะทักทายเป็นรายทาง

    (สวยแต่ไม่รู้ชื่อ)

  (มะแว้งครับ  สรรพคุณแก้ร้อนในเจ็บคอ ทำให้ชุ่มคอ จิ้มน้ำพริกเด็ดมาก)

   (กะทกรก และอีกหลากชื่อ เช่น นางจุม นางชม เงาะป่า เยี่ยวงัว)

(ลูกโพทะเล ดอกสีเหลืองสวย  แต่ไม่ให้ดู)

   (ใบหนามพุงดอ ที่เป็นโรค  ถ้าไม่เป็นโรคจะไม่สวย)

 (ดอกและลูกหูกวาง)

บางปูมีเส้นทางเดินหลายรสชาติครับ

ไม่ได้ให้กินนะ  แต่ให้สัมผัสความสนุก

คือมีทั้งลุยโคลน  เดินดินแข็ง

เส้นทางไม้ที่ลัดเลาะผ่านหมู่ต้นแสม

และที่นี่เรายังสามารถชมยอดไม้ได้

ไม่มีเฮลิคอปเตอร์บริการ

แต่มีหอชมเรือนยอด  ที่ต้องเดินขึ้นไปเองครับ

เหนื่อยจนลืมนับขั้น  ชันจนลืมมองพื้น (กลัว)

(ทางขึ้นหอชมเรือนยอด และ BG-Supawan)

     (BG-BlueHill กับชุดพร้อมหลงป่า  ส่วนที่เดินหลังสีชมพู BG-ปราณชลี)

(BG-มะอึก  สงสัยจะโดนปูแสม พยายามลากลงโคลนเอาไปกิน)

   (เสน่ห์ของป่าชายเลน  หลากเส้นทาง  หลายอารมณ์  ล้วนสวยงาม  ควรค่าแก่การรักษาไว้ให้ลูกหลาน)

ขึ้นไปถึงชั้นบนหอชมเรือนยอด

บรรดาสาวๆตามขึ้นมา

ผมแจ้งให้ทราบว่า..โปรดระวัง..

งูบนหัวผม...

ร้องกันวี๊ดว้ายระงม

ไม่รู้ว่าที่กลัว  ผม..หรือ.. งู

งู..จริงๆ ครับ  มีงูเขียวเจ้าถิ่นอยู่บนหอ 5 ตัว

ไม่แน่ชัดว่าครอบครัวเดียวกันมั้ย

แอบอยู่ใต้คาน  อาจเรียกว่า งูขึ้นคานก็ได้

แต่เจอพญานาคบนหัวผม

แอบจ้อยเลย..ไม่กล้าสบตา

ถ้าใครไปเที่ยว  ระวังนิดนึงครับ

มันไม่ทำร้าย  ถ้าไม่ไปเหยียบ

แม้จะเป็นงูเขียวก็เสียวได้

ถ้าโดนกัดก็เสียวแปบล่ะครับ

ผมเคยโดนกัด  ไม่ตาย..แต่ บวม

 (งูหลบครับ  หลังเจอพญานาคบนหัวผม)

จากหอชมเรือนยอด

ตอนขึ้นไม่ว่า..แต่ลงขาสั่น

เหนื่อยนะ  ไม่ได้กลัว

เราสามารถเดินลัดเลาะไปชมฝูงนก

ที่อยู่กันอย่างกะเป็นหมู่บ้าน ปักษานิเวศน์

หลากสายพันธุ์ 

แต่อยู่ด้วยแบบไม่ต้องมีพันธมิตร  รัฐบาล

จะมีตัวแสบก็เห็นจะเป็น นกปากห่าง

ที่ขี้ของมัน  จะทำร้ายต้นไม้

และมันก็มาอยู่เริ่มเยอะเกินเหตุซะด้วย

ที่นั่นเขามีระบบขับไล่นกปากห่าง

ด้วยระบบ Surround Sound Vibration (ตามภาพ)

แค่หาอะไรแข็งๆไปกระทบ ก็จะเกิดเสียงอันดังแล้วครับ

(เครื่องมือก่อกำเนิดเสียงไล่นก Surround Sound Vibrator)

      (ดอกนก..เอ๊ย ไม่ใช่..ดงนก น่าจะเรียกหมู่บ้าน ปักษานิเวศน์)

ปลาตีนกับป่าชายเลนคือของคู่กัน

แต่ “ปลารองตีน” ผมเพิ่งพบที่นี่แห่งแรก

และได้เรียนรู้ว่า  ป่าชายเลนนั้น

ช่วยกักขยะจากเมืองไม่ให้ออกทะเล

และกักขยะจากทะเลไม่ให้เข้าเมือง

ดังนั้นมันผู้ใดก็ตามที่รุกป่าชายเลน

มันผู้นั้น คือ ผู้ทำร้าย ผู้มีพระคุณแห่งริมทะเล

สมควรจับมายัดขยะให้ถึงแก่ชีวิต

(ปลารองตีน ครับ กำลังค้นชื่อทางวิทยาศาสตร์อยู่ครับ)

ถึงจุดดูนก BG-Din ถึงกับต้องถอดรองเท้าบูทออก

สาเหตุเพราะว่าลืมกัดแก้เคล็ดก่อนใส่

รองเท้าเลยกัดเท้าบาดเจ็บ

แต่ก็ยังดีที่เป็นรองเท้าบูท

ดีกว่าโดนรองเท้าธรรมดากัด

ไม่งั้นเสียศักดิ์ศรีเท้าแย่เลย

(อีนี่แหละทำร้ายเท้า BG-Din สาหัส)

รองเท้ากัด  ขณะที่เส้นทางของเราไปได้แค่ครึ่งทาง

แล้วเธอจะเดินต่อไปอย่างไร

เพราะหลังจากนี้  เส้นทางบางช่วงบางตอน ต้องลุยโคลน

และไม่มีสะพานเดิน

เธอจะถูกเพื่อนๆทิ้งกลางป่าแสมหรือไม่?

ชีวิตเธอจะดำรงอยู่อย่างไรกลางป่าแสมเปลี่ยว?

...ขออนุญาตมาต่อพรุ่งนี้นะครับ ทำงานก่อน...

อ่านภาค 1 http://www.oknation.net/blog/khunrin/2008/06/19/entry-1