ต่อจากตอนที่แล้วครับ 

หลังจากที่ BG-Din เธอโดนรองเท้ากัดซะน่วม 

อาศัยว่าไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น 

เธอก็เลยไม่กัดตอบ 

แต่กลับบ้านเคราะห์ซ้ำกรรมซัด 

โดนแก้วบาดอีกแผล แหม..เหลือเกิน.. 

พวกเราลงจากหอดูเรือนยอดก็ไปแอบดู... 

....นก 

ที่อยู่กันเป็นดง 

ดงใหญ่ด้วยนะ  ไม่ใช่ดงเล็กๆ 

นกที่นี่มีสารพัดพันธุ์ครับ 

เราได้ความรู้เพิ่ม  ทำให้รู้ทันเท่ากันกับเด็กๆที่มาเข้าค่ายว่า.. 

นกยาง..ที่ผมหลงเรียกนกกระยางมาตั้งนาน 

ต้องเรียกนกยางจึงจะถูก 

เพราะเขาเปรียบว่าขนสีขาวเหมือนน้ำยางพารา 

ดังนั้นถ้าจะเรียกนกกระยาง 

ก็ต้องเรียกว่า..น้ำกระยางพาราด้วย

   (นกหลากพันธุ์)

ขณะที่เราอ้อมทางไปด้านหลังของดงนก 

ทุกคนส่องกล้องทางไกลกันสุดชีวิต 

งัดกล้องดิจิตอลมาลั่นชัตเตอร์กันแบบไม่ไตร่ตรอง 

นี่ถ้าเป็นสมัยฟิล์ม  กระอักเป็นเลือดแน่..ตอนเจอค่าอัดรูป 

ทุกคนแอบดูนกทางซ้าย 

ผมหันไปทางขวา 

นกฝูงหนึ่งแอบดูพวกเราอยู่อย่างไม่ละสายตาเช่นกัน 

นั่นถ้ามันหยิบกล้องดิจิตอลขึ้นมาแอบถ่ายบ้าง 

มีฮาตรึม....

 (เราแอบดูนก  นกก็แอบดูเรา)

แต่ยังไม่ได้เล่าเรื่องปูแสมให้ฟัง 

ปูแสมนี่ไม่รู้ว่าชาติก่อนเคยเกิดเป็นลิงหรือเปล่า 

เพราะมันจะขึ้นต้นไม้เก่ง 

ปีนขึ้นต้นแสมนี่แหละ  เวลาหนีน้ำ

เออ..ไม่รู้ว่าชื่อต้นไม้  กับชื่อปู  ใครลอกใคร 

ปูแสมนั้นกินใบไม้ ก็ใบแสมนั่นแหละไม่ต้องหาไกล 

แล้วก็ยังชอบซากสัตว์ด้วย 

ประโยชน์ที่เราคุ้นเคยก็คงเป็นองค์ประกอบสำคัญ 

ของอาหารที่ผมโปรด..ส้มตำปูปลาร้า 

ปูเค็มครับ  เราเอาปูแสมมาทำปูเค็ม 

ไม่ใส่ส้มตำก็มายำกับมะม่วงซอยก็ได้ 

ว่าแล้วเดี๋ยวอัพบล็อกเสร็จต้องไปโซ้ยซะหน่อย 

หากจะทำปูเค็มเองไม่ยากครับ 

เอาปูแสมเป็นๆ  ย้ำว่าเป็นๆ  ไม่งั้นไม่บาปพอครับ 

ล้างให้สะอาดด้วยการเปิดน้ำผ่าน  เขย่าเบาๆ

ไม่งั้นก้ามหลุด  คนกินจะเคืองเอาได้ 

ต้มน้ำ  ค่อยๆใส่เกลือ  คนให้ละลาย 

กระทั่งเป็นสารละลายอิ่มตัว 

พูดภาษาชาวบ้านคือ..เกลือไม่สามารถละลายได้อีกแล้ว 

เอามาตั้งให้เย็นก่อน  เอาปูเป็นใส่ขวด  ราดด้วยน้ำเกลือ 

ปิดฝา  ตั้งนะโม 3 จบ แล้วว่าตาม 

“สัพเพสัพตา...ปูแสมทั้งหลายที่เป็นเพื่อนทุกข์.... 

.......................” 

ยังจะกินกันลงมั้ยเนี่ย.. 

แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว 24 ชั่วโมง ก็กินได้แล้วนะครับ 

ถ้าไม่ชอบเค็มมากก็เทน้ำเกลือออกเก็บในตู้เย็น 

ถ้าไม่แคร์เรื่องเค็ม  หรือคิดว่ากินหมดเร็ว  ก็ดองทิ้งไว้อย่างนั้น 

ก่อนกิน  อย่าลืมตั้งนะโมและสัพเพสัพตา อีกสักรอบ 

...ไถ่บาปนิดนึง...

 (เครื่องปรุงส้มตำที่ยังไม่ได้ทำเค็ม - ปูแสมครับ)

พูดถึงปูแสมแล้วก็ขอเล่าถึงปูอีกชนิด 

ที่ครองพื้นที่ข้างมากในป่าชายเลน 

นั่นคือ “ปูก้ามดาบ”

ชื่อมาจากจุดเด่นของตัวผู้ที่มีก้ามข้างหนึ่งใหญ่ 

และชอบยกโบกไปมา  แต่ตัวเมียก้ามเท่ากัน 

ที่โบกไม่ได้แปลว่าชาติก่อนเกิดเป็นจราจรนะ 

แต่โบกโชว์หญิงครับ 

ไว้เรียกตัวเมียหลายจะล่อลวงไปในทิศทางที่ชอบ 

อีกประการไว้ไล่ศัตรู

ปูชนิดนี้ชื่อเยอะครับ 

แถวบ้านผมเรียกปูเปรี้ยวบ้าง  เรียกปูรำละครบ้าง 

หรือไม่ก็ปูผู้แทน  เพราะชอบยกมือโดยไม่คิด 

ปูก้ามดาบตัวเล็กกว่าปูแสมครับ 

แต่แสนรู้กว่า  เพราะมีความสามารถพิเศษ 

ในการหยั่งรู้ล่วงหน้าว่าน้ำขึ้นน้ำลงเมื่อใด

พอน้ำมา  ปลาไม่ทันกินมด 

ปูก้ามดาบหาดินมาปิดรูกันน้ำก่อนหน้าแล้วครับ 

พอน้ำลงก็ออกจากรูมาเดินเล่นออกกำลังกาย

  (ปูก้ามดาบ ที่ชอบโบกก้ามโชว์หญิง)        

ปูก้ามดาบตัวเมียนั้นจัดได้ว่าเป็นปูช่างเลือก 

เพราะกว่าจะได้สามีเป็นตัวเป็นตนสักหนึ่งหน่อ 

เธอก็เลือกตัวผู้เป็นสิบ  หรือเป็นร้อย 

ตกลงใจกับใครก็ตามกันไปอยู่ในรูของตัวผู้ 

ไม่ขุดรูเอง  ดังนั้นที่เห็นรูก็คือผลงานของตัวผู้ขุด 

ถ้าปูมีขึ้นคานแบบคน 

ผมว่าอีก้ามดาบนี่แหละจะขึ้นคานเยอะที่สุด 

...เลือกดีนัก... 

เล่ามา 2 ปู  จะไม่เล่าอีก 1 ปลา เจ้าของพื้นที่เช่นกัน 

ก็อาจจะเจอพวกมันก่อม็อบบุกทำเนียบ  เอ๊ย..บุกบ้าน เอาได้ 

“ปลาตีน” ครับ  ใครๆก็รู้จักมันดี 

ปลาตีนนี่ถือว่าเป็นวงศ์สกุลเดียวกับปลาบู่ 

แต่รสชาติคงบัดซบล่ะครับ 

ไม่งั้นคงไม่รอดมาถึงทุกวันนี้ 

ขนาดปลาบู่ผู้พี่ ที่เคลมว่าเป็นแม่น้องเอื้อยน้องอ้าย 

กลับชาติมาเกิดเป็นปลาบู่ 

ยังโดนสอยไปนึ่งซีอิ้วซะแทบไม่เหลือแล้ว 

ปลาตีนนั้นมีหลายขนาดและหลายพันธุ์ 

หลายชื่อเรียก  อย่างตัวเล็กๆที่ขนาดประมาณ 10 ซ.ม. 

เขาเรียกว่า “ปลาจุมพวด”

แต่พวกตัวโตๆ นั้นเขาเรียกว่า “ปลากระจัง”

ไอ้เจ้าปลากระจังนี่ เวลาโกรธ เส้นขอบตาจะสีดำเข้มขึ้นครับ 

ครีบหลังจะตั้งชัน  จะเห็นได้ตอนมันกัดกัน 

เพราะถ้ามีการล้ำแดนกัน...เป็นเรื่อง 

แดนของพวกมันก็คือหลุมที่มันจะขุดเอาดินเลนขึ้นมา 

ทำเป็นแอ่งน้ำเล็กๆไว้  สงสัยจะชอบอาบแดด

 (ปลาตีน รูปนี้ถ่ายมาจากรูปในศูนย์ศึกษาธรรมชาติอีกที)    

ผมสันนิษฐานเอาเองว่า 

ที่เรียกว่า “ปลาตีน”

คงจะมีบรรพบุรุษของพวกมันสักตัว 

ที่ถูกจับมางานประมง หรืองานโชว์ปลา ใน กทม. 

ด้วยความไม่ชินอากาศและผู้คนใน กทม.

พอเขาพาออกจากลิฟท์ปุ๊บ  เจออากาศแปลก 

เจอผู้สื่อข่าวมารอเยอะๆ  เลยโกรธทำหน้าเหมือนตีน 

คนในงานประมง  เลยให้ฉายาว่า..ปลาตีน.. 

แต่ข้อสันนิษฐานนี้ยังไม่มีใครยืนยันให้ 

รอข้อมูลทางโบราณคดีอีกสักหน่อยนะครับ

งานเลี้ยงต้องมีเลิกลา 

เดินป่าต้องมีเมื่อยครับ 

บางปู เดินให้ครบรอบใหญ่ 

ถ้าไม่เมื่อยจะให้ม้าเรียกพี่ 

แต่ที่นี่ก็ให้ความรู้มากมาย 

ควรไปเป็นหมู่คณะ  เขามีเจ้าหน้าที่คอยบริการบรรยาย 

แต่มีข้อแม้ว่าให้ออกไปคณะละไม่เกิน 12 คน 

เพราะต้องควบคุมปริมาณให้พอเหมาะ 

เขาคิดค่าใช้จ่ายเหมาต่อคณะครับ ไม่แพง  โทรถามกันเอาเอง

 (เดินไป  ชมบรรยากาศดีๆไป  มีความสุขหัวใจ)  

(สีดำๆ  คือลูกน้ำของฝูงยุงที่รุมกัด BG-ป้ารุ)  

  (ตอนที่แล้วให้ดูลูก  ตอนสุดท้ายนี่ให้ดูดอกโพทะเล)  

ในที่สุดคณะของเราก็สามารถเดินแบบรอบใหญ่ได้ครบ 

เด็กๆมาเข้าค่าย  ได้ความรู้จากของจริง 

แล้วพวกเราก็ได้รู้ทันเด็กๆ โดยห้องเรียนเดียวกัน 

งานหน้าเราจะไปปลูกป่าชายเลนกันที่บางขุนไทร 

จังหวัดเพชรบุรีครับ  ท่านใดที่สนใจ 

เตรียมตัว  เตรียมหัวใจ  ไปช่วยกันพลิกเลนให้เป็นป่ากันครับ

 (BG- มะอึก  อำนวยการจราจรภาคพื้นโคลน)      

(สองสาว  กลางดงแสมเปลี่ยว   BG-minmint / BG-Din)      

 (จบทริป  ทำเป็นเฮฮา  จริงๆแล้วขาลากกันทุกคน)  

ต้องขอขอบคุณ BG-ครูเจี๊ยบ ผู้จุดประกายเรื่องราวดีๆนี้ 

และขอขอบคุณมิตรไมตรีอันอบอุ่นจาก bloger ทุกท่านที่ร่วมเดินทาง 

แล้วเจอกันที่บางขุนไทร  เร็วๆนี้ครับ

อ่านเรื่องก่อนหน้า....... 

http://www.oknation.net/blog/khunrin/2008/06/19/entry-1

http://www.oknation.net/blog/khunrin/2008/06/20/entry-1