ความสุขอยู่ไหน

 ************

ไปเที่ยวเล่นซะจนเกือบลืมภารกิจ มองหาความดีจากคน 100 คน

หากเราจะมองว่า “ความสุข” ในการทำหน้าที่ คือความดี ที่มนุษย์พึงกระทำ

ชายผู้นี้คงคืออีกหนึ่งความดี ที่ควรถูกผมตามล่ามาบันทึกไว้

ในเช้าสดใสวันหนึ่ง  ซึ่งเป็นวันรถติดอนาถ

ผมต้องไปทำงานแต่เช้าที่สมุทรปราการ

จึงตัดสินใจนัดทีมงานเจอกันแบบคนละครึ่งทาง

โดยยึดครึ่งทางด้านผมให้มากกว่าหน่อย

เขาเรียกซอยสัมมากร 2 แถวๆถนนประชานิเวศน์ 1

คือจุดนัดพบ

เปิดข่าวฟัง  นั่งอยู่ในรถ

พลันสายตาก็เห็นภาพชายคนหนึ่งจากกระจกมองข้าง

มองอย่างตั้งใจ  แล้วนั่น..สายตาไม่ผิดแน่ๆ

ชายคนนี้แต่งตัวด้วยชุดสีน้ำเงินกรมท่า

แบบพนักงานประจำรถขนขยะ กทม.

สิ่งที่แปลกตากว่าคือดีไซน์ชุดครับ

ใครคิดวะเนี่ย..ผมนึกในใจ..

หรือคุณอภิรักษ์ใช้เทรนด์ใหม่จากอิตาลี

แกมี “เนคไท” ผูกอยู่ครับ  เท่ซะ..

ระบบประมวลผลเริ่มสับสน

ระหว่างข้อมูล “คนบ้า” กับ “คนดี”

ผมเคยมีโอกาสคุ้นเคยกับพวกที่เรียกว่า “ศิลปิน”

พวกนี้ดูแล้วเมื่อเทียบกับคนบ้าก็เหมือนกันล่ะครับ

ต่างกันที่ ศิลปิน สร้างสรรค์ผลงานได้

แต่ คนบ้า ทำไม่ได้

เลยต้องดูว่าชายในชุดกรมท่ารายนี้

ทำงานได้หรือไม่

ถ้าทำงานได้..เขาไม่บ้า

เขาทำได้ครับ

ทำได้ดีเสียด้วย

เขาไม่รังเกียจขยะที่เขาเดินเข้าไปหยิบยก

ท่าทีที่กระฉับกระเฉง ในการแบกถังขยะส่งขึ้นรถสีเหลืองที่ขับตามหลังมา

ใช่จริงๆด้วย  เขาเป็นคนเก็บขยะ ของ กทม.

สีหน้าที่ระรื่นในชุดกรมท่าผูกเนคไท

มันบ่งบอกถึง.. “ความสุข”

ความสุขในการทำงาน  ที่หลายคนบอกว่าต่ำต้อย

เออ..ใครนะที่กำหนดว่าคนออฟฟิศต้องผูกเนคไท

คนเก็บขยะห้ามผูก

ถ้าการผูกแล้วทำให้คนหนึ่งคน ทำงานด้วยความสุข

เขาก็ควรได้สิทธิ์นั้น..เดี๋ยวนี้..มิใช่หรือ

ตอนที่เขาเดินผ่านข้างรถผม  ผมรู้แล้วว่า

เขาพูดอะไรคนเดียว ตลอดเวลาที่ยกถังขยะอย่างแคล่วคล่อง

เขาร้องเพลงครับ  ร้องเพลงลูกทุ่ง

 AF มีอาย  The Star มีท้อ

ครูเป็ดไม่มีทางด่าจนช็อก

ถ้าเจอพี่คนนี้

แกเสียงดี  มากพอๆกับอารมณ์ดี  มีความสุขกับงาน

..ในวิถีทางที่แกเลือกจะเป็น..

ผมขอบันทึกให้เป็นหนึ่งความดี 

ที่ให้ข้อคิดได้ว่า..เราเลือกได้ ที่จะมีความสุขในการทำงาน

ตามวิถีทางที่เราอยากจะทำ  หรืออยากจะเป็น

/////////////////////////////

ปล.วันนั้นพอผมไปถึงออฟฟิศลูกค้า  พนักงานหน้าเคาน์เตอร์ที่เดินออกมารับ  หน้าตาไม่รับซองกระถินใครง่ายๆ  ถามด้วยสีหน้าไม่มันชนิด Smooth E ไม่ได้แอ้ม  “พบใครคะ” น้ำเสียงโมโนโทนและหน้าไร้ความรู้สึกของเธอ ช่างขัดแย้งกับพี่เก็บขยะอย่างมาก

ผมอยากจะเอ่ยปากแนะนำเธอ.. “พี่ว่าถ้าน้องแต่งชุดหางเครื่องมาทำงาน  น่าจะมีความสุข และอารมณ์ดีกว่านี้นะ”..

ได้แต่คิดเงียบๆในใจ  ไม่กล้าเอื้อนเอ่ย  กลัวโดนหลังแหวนฝังหน้าผาก  5..5..5..

เรื่องราวของ 5 คน ก่อนหน้า

http://www.oknation.net/blog/khunrin/2008/06/06/entry-1

http://www.oknation.net/blog/khunrin/2008/06/09/entry-1

http://www.oknation.net/blog/khunrin/2008/06/10/entry-1

http://www.oknation.net/blog/khunrin/2008/06/12/entry-1