ผ่านไปยังไม่ชนสัปดาห์สำหรับวันแม่ที่นับวันความคึกคักยิ่งคึกครื้น

ผมเองนั่งดูปรากฏการณ์วันแม่อย่างเงียบๆ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะคิดอะไรต่อ

ผมซื้อพวงมาลัยไปไหว้กระดูกแม่ตั้งแต่คืนวันที่ 11 สิงหาคม

เพราะเชื่อว่าวันรุ่งขึ้นมาลัยดอกมะลิน่าจะแพง

ที่สำคัญมาลัยพวงที่ผมซื้อนั้น  ผมขับรถออกไปกินข้าวนอกเมือง

แล้วแวะซื้อร้านที่กลุ่มเป้าหมายเป็นรถบรรทุก

เหตุผลง่ายๆก็คือ พวกคนขับรถบรรทุกมักซื้อมาลัยไหว้แม่ย่านางรถ

หรือบางทีก็ไหว้พระที่พวกเขาติดรถไว้เพื่อขวัญและกำลังใจ อยู่แทบทุกวัน

อีกทั้งพวกเขาต่างก็เห็นใจกัน ระหว่างคนขายกับคนซื้อ

คนขายที่ขายไม่แพง  และคนซื้อที่ช่วยกันซื้อ

พูดง่ายๆว่าผมอยากซื้อมาลัย “ราคาถูก”

เพราะถ้าซื้อในเมืองที่ร้านขายดอกไม้..บาดเจ็บแน่ๆ

วิญญาณแม่คงอภัยนะที่ลูกรู้จักใช้เงินอย่างประหยัด ในภาวะน้ำมันเริ่มลงราคาเช่นนี้

จริงดังคาดครับวันที่ 12 สิงหาคม  ผมออกจากบ้านเข้าเมืองไปทำธุระ

ทั้งรถติด  ทั้งร้านขายดอกไม้ที่เน้นแต่มาลัยดอกมะลิ  เกลื่อนเมืองเพชรฯ

ภาวะปกติก็หายศีรษะไปไหนกันไม่ทราบได้

แต่วันที่ 12 สิงหาคม ออกมาขายแข่งกันแบบไม่กลัวเจ๊ง

น่าปลื้มใจนะที่ทั้งหญิงชาย  วัยรุ่น ยันวัยใกล้แก่  ที่แม่ยังอายุยืน

ต่างก็ซื้อมาลัยกันอย่างน่ายกย่องในความกตัญญู

ไม่รู้เหมือนกันว่ามีแม่คนไหนหรือไม่ ที่ออกมาซื้อมาลัยเอง

เผื่อให้ลูกเอาไว้ไหว้ แบบว่าบริการอำนวยความสะดวก

ลูกจะอ้างว่าไม่ไหว้เพราะไม่มีมาลัยไม่ได้  แม่เตรียมให้เสร็จ

วันแม่..ทำให้คนไทยกตัญญูเพิ่มขึ้นจริงๆ

ในบล็อกบางโอเคของเราก็เต็มไปด้วยเรื่องราวเกี่ยวกับแม่

ทั้งซาบซึ้ง  ทั้งเศร้า  ทั้งเหงาหงอย  ทั้งมีความสุข  ระคนกันมากเรื่อง จนอ่านไม่ไหว

ตอนเย็นผมออกไปทานข้าวกับพี่ชาย  ผ่านตามร้านอาหารต่างๆ ก็พบว่าผู้คนมากมาย

ตั้งแต่กลางวันแล้วล่ะ  จนกระทั่งมื้อเย็น  ร้านอาหารมีคนเต็ม  มากันแบบเป็นครอบครัว

พ่อ แม่ ลูก หลาน  ดูแล้วน่ารัก  และน่าอิจฉาในเวลาเดียวกัน

โชคดีที่มีวันแม่..ไม่งั้นลูกบางบ้าน  ไม่เคยโผล่ศีรษะมาให้แม่เห็นทั้งปีทั้งชาติ

นัยว่าจะอาย  ศีรษะไม่สวย

บางคนก็พาแม่ไปเที่ยว  ดีครับน่ารักในแนวลดความอ้วน

คือไม่กิน  แต่พาเที่ยวแทน

ทว่าแม่บางคนก็น่าสงสาร  เพราะตอนเดินง่ายๆ แบบยังพลิ้ว

ลูกไม่เคยพาเที่ยว  มาปลื้มใจปีนี้  ก็แทบจะต้องหิ้วปีกเสียแล้ว

บางคนก็หนักขนาดหิ้วปีกโดยลูกโดยหลาน

แต่ก็ยังดีกว่าหามใส่เปลมาล่ะครับ

เมื่อดูๆภาพรวมอันน่ารัก  ปนๆกับน่าเห็นใจ

ที่บางบ้านดูเหมือนจะทรมานแม่พอสมควร ในการเป็นลูกกตัญญู

ผมเลยคิดเล่นๆคนเดียวว่า  ผมอยากให้วันที่ 12 สิงหาคม ที่เป็นวันแม่นั้น

ขอให้ลูกทุกคนอย่าไปวุ่นวายกับแม่

เปิดโอกาสให้แม่พักผ่อน  เปิดโอกาสให้แม่อยู่ตามลำพัง

หรืออยากจะจู๋จี๋กับพ่อบ้างก็ว่ากันไป

แต่ไม่ต้องไม่ยุ่ง  หรือไปกวนใจ  ไปฉุดกระชากลากไถแม่ไปกินข้าวนอกบ้าน

ไม่ต้องซื้อมาลัยพวงใหญ่ใส่แล้วข้อมือแทบหัก ไปให้แม่

หยุดทุกอย่างที่เกี่ยวกับแม่ 1 วันเต็ม

เพราะเป็นวันแม่  ที่แม่ควรจะเลือกเองว่าอยากทำอะไร

อยากเจอหน้าลูกหรือไม่  ถ้าอยากก็เรียกหามา

แต่ผมอยากให้อีก 364 วันที่เหลือของปี  เป็นวันที่ลูกๆดูแล  ห่วงใยแม่

ซื้อมาลัยไปไหว้แม่  พาแม่ไปกินข้าว  พาแม่ไปเที่ยว

บอกรักแม่  รำพึงรำพัน  หรือจะคร่ำครวญ  ถึงความดีงามของแม่

ก็สุดแท้แต่จะทำได้  ทำให้มากที่สุดเท่าที่จะสามารถกระทำได้

365 วันในปีปกติ ที่แม่ไม่เคยมีวันพิเศษสำหรับลูก

เพราะความพิเศษของแม่..คือ ทุกๆวันที่แม่มีลูกอยู่

ดังนั้นมาร่วมกันทำให้ 364 วัน คือ วันพิเศษสำหรับแม่กันเถอะ

ดีกว่าเพียงแค่ 1 วัน ต่อปี ที่เราจะโถมทุ่มความรู้สึกรักแม่อย่างคลั่งไคล้

เหมือนที่ผมเห็นเป็นปรากฎการณ์ที่เพิ่งผ่านไป...