จริงๆแล้วซัมซุงกับโอลิมปิกก็ไม่ได้เกี่ยวกันหรอกครับ

ไม่ว่าจะโดยสายเลือด  หรือเชิงธุรกิจ

เพียงแต่มันมี 4 สิ่งที่ไม่เกี่ยวกัน  แต่ผมมักนึกถึงร่วมกันอยู่บ่อยๆ

แล้วเมื่อมาดูพิธีเปิดโอลิมปิก  ผมก็ยิ่งฟุ้งซ่านอีกครั้ง

นั่นคือ “จอทีวีพลาสม่า” ของซัมซุง

หนังจีนกำลังภายในเรื่อง “ฮีโร่”

ประธานบริษัทซัมซุงที่ชื่อ “ลีกอนฮี”

และผู้กำกับหนังกำลังภายในที่ชื่อ “จางอี้โหมว”

ปฐมเหตุแห่งการคิดคำนึงถึง 4 สิ่งนี้ร่วมกันอยู่เนืองๆก็มีที่มาจากกิเลสของผมเองครับ

ผมเป็นพวกรายได้ต่ำแต่พยายามปรับรสนิยมให้ไม่เป็นรองใครครับ

ด้วยความที่ชอบดูหนัง  แต่ไม่ชอบดูหนังโรง  ชอบดูหนังแผ่นมากกว่า

เพราะหนังแผ่นดูซ้ำได้  แบ่งให้เพื่อนดูได้  หยุดชั่วคราวเพื่อลุกไปฉี่ระหว่างดูได้

ผมได้ลงทุนระบบเสียงที่รองรับ โฮมเธียเตอร์

ระบบเสียงดอลบี้ 5.1 ที่กระหึ่มได้มากพอที่เพื่อนบ้านจะหมั่นไส้

เหลือแต่ “จอพลาสม่า” สักจอที่รอราคาจะกราวรูดลงมาให้สอยได้ถนัดๆสักจอ

ถ้าเป็นแต่ก่อนก็คงไม่เหลียวแลซัมซุง

แต่วันหนึ่งที่ลองใช้ทีวี 22 นิ้วของซัมซุง (ใช้เพราะชาวบ้านเขาแค่ 21 นิ้ว)

ใช้แล้วอยู่ทนจนต้องยกให้เพื่อน  เพื่อจะได้หาเรื่องซื้อเครื่องใหม่ รอเจ๊งเองไม่ไหว

ผมกับซัมซุงก็เลยหันมาจูบปากกันดูดดื่มแต่นั้นมา  เพราะประทับใจ

ตระกูลจอทั้งคอมฯที่บ้าน  ที่ทำงาน  ทั้งโทรศัพท์  ซัมซุงฟาดเงินผมเรียบ

ตอนนี้ก็เล็งอยู่ 1 จอ เป็นพลาสม่า ขนาด 50 นิ้ว

ที่กะว่าซื้อมาดูหนังแล้ว โรงหนังจะไม่ได้แอ้มเงินผมอีก

ผ่านห้างไปยืนตาละห้อยครับดู Plasma TV Series 5 (PDP550) ของซัมซุง 50 นิ้ว  ใหญ่สะใจ

ชอบมากรุ่นนี้เพราะต้องยอมรับว่าหลังๆซัมซุงเจ๋งมากครับ

ขนาดโซนี่ยังต้องมาขอรวมหัวออกจอ LCD ร่วมกัน  อย่างน้อย 1 รุ่น ที่รู้นะ

อย่างตัวนี้เทคโนโลยีเด่นมีน่าสนใจหลายอย่าง  เผื่อใครคอหนังแบบผมจะได้น้ำลายหยด

อย่างแรกจอดำปิ๊ดปี๋ครับ  คือดำสนิทกว่าชาวบ้าน  ข้อดีก็คือลดแสงสะท้อน  เห็นภาพชัดกว่า

อันนี้เขาเรียกว่าระบบ FilterBright

ใครที่เคยเล่นจอซัมซุงคงจะยอมรับว่า “สี” สุดยอด

ยิ่งตัวนี้มีอัตราที่เรียกว่า Contrast Ratio สูงถึง 30,000 : 1 พูดได้คำเดียวว่าภาพเนียนครับ

เพราะดูตัวเล็กๆที่อัตราประมาณ 8,000 : 1 ก็ยังตื่นตาแล้วเมื่อเทียบกับจอธรรมดา

การประมวลผลเรื่องการแสดงสีที่ 18 บิท บวกกับระบบ Digital Natural Image Engine (DNIe)

อันนี้ล่ะครับเป็นประเด็นสำคัญที่ทำให้ผมต้องนึกถึง “จางอี้โหมว”  เดี๋ยวจะบอกว่าทำไม?

ลูกเล่นอีกอย่างเรื่องสีของภาพ  คือเขามีโหมดให้เลือกอีก 3 โหมด  เพื่อการแสดงสีที่เหมาะสม

คือถ้าดูกีฬา  ดูหนัง  หรือเล่นเกม  ค่าสีที่แสดงให้เราเห็นแตกต่างครับในแต่ละโหมด

แต่จะดูแล้วได้อารมณ์มากกว่า  อันนี้ระหว่างฟังพนักงานโม้  ผมก็ดูเทียบกับเครื่องอื่นๆไป

ก็ยืนยันได้ว่าน่าเชื่อได้  เพราะขนาดจอซัมซุงเดิมที่ผมใช้กระจอกกว่ายังโอเคเลย

นี่ยังไม่พูดถึงดีไซน์สวยเฉียบ เรียบเท่ห์  ดำขลับ  ซ่อนลำโพงเล็ก  แต่พลังเสียงสูง  ไว้ด้านใต้จอ

ไม่เห็นลำโพง  แต่ประทานอภัย  เสียงเหลือรับ  แต่เรื่องเสียงไม่เป็นไร  ผมมีระบบเสียงซื้อมารอแล้ว

แล้วทำไมผมนึกถึง “จางอี้โหมว”

ก็เพราะผมเป็นแฟนหนังจีนกำลังภายในที่กำกับโดยผู้ชายคนนี้ครับ

พาลทำให้ผมใจจดใจจ่อรอดูพิธีเปิดโอลิมปิก  ที่เขาเตรียมงานนานถึง 3 ปี

ดูแล้วผมได้แต่คร่ำครวญเป็นภาษาอังกฤษว่า “โอ้..มิสเตอร์จาง  เยส  ยู  อาร์..”

จางอี้โหมวเป็นคนที่น่าสนใจในมุมมองของผม  เพราะชีวิตในวัยเด็กของเขาลำบากมาก

2509 ต้องไปเป็นกรรมกรในโรงงานปั่นฝ้าย  แต่ท่าทางจะชอบงานศิลปะ

เขาจึงหัดเขียนภาพ  และถ่ายภาพ  โดยถึงขั้นว่ายอม “ขายเลือด” ตัวเอง

เพื่อสะสมเงินซื้อกล้องถ่ายภาพ  ผิดกับวัยรุ่นสมัยนี้ ชอบแจกเลือดฟรีตามที่สาธารณะ  และสถาบันคู่อริ

จน 2521 เขาสมัครเข้าเรียนที่สถาบันภาพยนตร์ปักกิ่ง  และจบเป็นผู้กำกับรุ่น 5

ผู้กำกับภาพยนตร์จีนนะครับ  ไม่ใช่กำกับ สน.ไหน  เพราะไม่ใช่ตำรวจ

หนังเรื่องที่กระชากหัวใจผมจนผีจอพลาสม่ามาหลอนผมทุกคืน จะให้ซื้อให้ได้ก็คือ.. “ฮีโร่”

หนังที่สีสวย  ฉากอลังการ  โดยเฉพาะฉากหนึ่งที่ตัวเอกของเรื่องดวลดาบกัน

กลางป่าใบไม้ใกล้ร่วงสีเหลืองทั้งป่า  แล้วเจ้เธอก็ใส่ชุดสีแดงสดพลิ้วดวลดาบกัน

โอ้โฮ..เคืองทีวีเลย  ทีวี 21 นิ้ว จอธรรมดา  ไร้ค่าเลย

จากนั้นผีพลาสม่าก็มาหลอนตลอด

ส่วนผู้ชายที่ชื่อว่า “ลีกอนฮี” เขาสัญชาติเกาหลีแท้ๆ  แบบว่าหัวเครื่องเกาหลี ประกอบเกาหลี

ผมชื่นชมไม่แพ้จางอี้โหมวครับ  เพราะคนนี้แหละครับ  ถึงทำให้ผมหลงผลิตภัณฑ์ซัมซุง

ลีกอนฮี เกิดมาไม่รู้ซวยหรือเปล่า มีพ่อรวย  เป็นเจ้าของบริษัทซัมซุง

แล้ววันหนึ่ง..ไม่รู้ควรจะเรียกว่า “ถูกหวย”  หรือ “ซวยซ้ำซ้อน”

พ่อยกกิจการให้ดูแล  แทนที่จะเป็นพี่ๆ

การได้เป็นประธานบริษัทเครื่องใช้ไฟฟ้าที่เรียกว่ายิ่งกว่ามวยรองบ่อนของเขา

ทำให้ความอดทน  และความมุ่งมั่นที่จะต่อสู้ของเขาต้องพิสดารเหนือมนุษย์

เขาคือคนกล้าเอาค้อนทุบผลิตภัณฑ์ซัมซุงทุกชิ้นบนโต๊ะต่อหน้าผู้บริหารในที่ประชุมแล้วประกาศว่า

“เราจะผลิตของพวกนี้ขึ้นมาใหม่ทั้งหมด"

เขาตั้งใจจะทำให้ซัมซุงดังระดับโลก และไม่ด้อยไปกว่าสินค้าญี่ปุ่น

เขาบอกผู้บริหารทุกคนให้ไปเปิดโลกทัศน์

ไปแหกตาดูว่าในต่างประเทศสินค้าของซัมซุงมีภาพพจน์เป็นอย่างไร

ตอนนั้นสินค้าซัมซุงเป็นแค่สินค้าเกาหลีที่ไร้ความน่าเชื่อถือ  ตั้งฝุ่นเกาะในห้างสรรพสินค้า

ในขณะที่สินค้าของ โซนี่ และ เอ็นอีซี ได้รับการยอมรับ

เขาเคยตบหน้าผู้บริหารทุกคนโดยไม่ต้องใช้ฝ่ามือ  ด้วยการจัดนิทรรศการแบบแสลงใจ

คือเอาสินค้าซัมซุงมาเปรียบเทียบกับสินค้าญี่ป่นแบบชิ้นต่อชิ้น 

ให้ทุกคนเห็นจะจะกันไปเลยว่า สินค้าญี่ปุ่นอยู่ในระดับไหน  แล้วซัมซุงเป็นแค่สินค้าอะไร?

เขาต้องการให้ผู้บริหารทุกคนในซัมซุงเลิกอวดดี 

เขาได้ประกาศให้ผู้บริหารทุกคนรับรู้ว่า ถ้าเขาปฏิรูปซัมซุงไม่ได้ภายใน 1 ปี

เขาจะลาออกอย่างไม่มีเงื่อนไข  และจะไม่ใช้มุขลี้หนีใดๆอีกด้วย

“จงเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่างยกเว้นคู่ชีวิตและลูก”

คำคมๆที่ไม่ต้องตีความซับซ้อนจากปาก ลีกอนฮี

แนวคิดเก่าๆที่ผลิตสินค้าคุณภาพปานกลาง  เอาแต่ปริมาณมากออกมาขาย

ถูกเปลี่ยนไปเน้นการผลิตเพื่อคุณภาพ

เพราะประธานลีเชื่อว่าหากผลิตด้วยคุณภาพที่ดีแล้ว

ปริมาณและยอดสั่งซื้อจึงจะตามมาเอง

หลังดูพิธีเปิดโอลิมปิกแล้ว  ผมคิดถึง “จางอี้โหมว”

ตามมาด้วยด้วยหนัง “ฮีโร่”  ที่ผมซื้อแผ่นเก็บเอาไว้

รอดูซ้ำบน “จอพลาสม่า “ รุ่น PDP550 ของซัมซุง

นึกดูสิครับว่าจอ 50 นิ้ว ระบบเสียงเลอเลิศ  บ้านผมก็น้องๆเมเจอร์ล่ะครับ

แต่แล้วก็ต้องคิดถึงท่าน “ลีกอนฮี”  ที่ผมยกย่องชื่นชมความเก่งกาจ

ขนาดทำให้มูลค่าหุ้นซัมซุง แซงโซนี่ในตลาดโลกไปเมื่อ 2002

แม้จะชื่นชมการออกแบบที่ดูมีไลฟ์สไตล์มากขึ้น  เทคโนโลยีที่เจ๋ง

แต่ผมก็เคืองนโยบายผลิต “ของดี” แต่ “ราคาแพง” ของท่านล่ะครับ

เพราะตอนนี้ผมยังต้องนั่งดูแต่แคตตาล็อก และหยอดกระปุกเพื่อให้ได้ หกหมื่นกว่า

กะว่าจะถอยสักจอ  แต่ถ้าท่านลีกอนฮีเล่นบล็อกโอเคด้วย

อ่านเรื่องนี้แล้ว..ท่านสามารถส่งบัตรส่วนลดพิเศษให้ผมได้..โดยไม่ต้องเกรงใจนะครับ

****

ภาพประกอบจากอินเตอร์เนตนะครับ

****