เที่ยงๆวันหนึ่งขณะที่ขับรถผ่านชุมพร นึกสนุกอยากเห็นทะเล

หาดทรายรีทะเลแสนสวยที่ผมไม่ได้แวะเวียนไปเยี่ยมนานแล้ว

ห่างออกไปจากตัวเมืองชุมพรสัก 20 กม. หาดทรายที่ยังสวย

ความสะอาด  ทิวทัศน์ที่งดงาม ยังถูกเก็บรักษาไว้ได้อย่างดี

ชายหาดแห่งนี้ เป็นที่ตั้งของ อนุสรณ์สถาน 

พลเรือเอก พระบรมวงศ์เธอ กรมหลวงชุมพร เขตรอุดมศักดิ์

ผู้ทรงสถาปนา กองทัพเรือ อันทันสมัยให้กับ ประเทศไทย 

ความรัก ความศรัทธา ที่ผู้คนมีต่อท่าน คงยืนยันได้ด้วยเสียงประทัด 

เพราะเดินแค่ไม่นานหูอื้อ  จนไม่ต้องกลัวโดนใครเป่าหู 

หาดทรายรีเป็นสถานที่สิ้นพระชนม์ของกรมหลวงชุมพรฯ 

ท่านช่วยผู้คนมากมายในเรื่องการเจ็บป่วย จนชาวบ้านขนานนามว่า “หมอพร” 

ชาวจีนเรียกท่านว่า “เตี่ย” (หมายถึงพ่อ) จึงเป็นที่มาของชื่อ “เสด็จเตี่ย”

แวะเวียนมาคราวนี้ร้านอาหารริมทะเลหนาตาขึ้น 

ส่อแววจะเจ๊งก็ไม่น้อยรายเช่นกัน  เพราะแข่งกันมากเกินไป 

เริ่มมีโรงแรมหรูดูดีเกิดขึ้น  ก็ได้แต่อยากให้มีแค่นั้น  ไม่อยากให้มีอีก 

อิจฉากลัวเขาได้ดีมีคนพักเยอะ  แล้วทำหาดทรายแสนสวยของเราเสีย

วันที่แวะไปเรือจอดกันหลายลำริมหาด 

สงสัยน้ำมันแพง  ไม่อยากออกทะเล 

นั่งตบยุงเล่นชายฝั่งดีกว่า  เจ็บๆคันๆ  น้ำมันอยู่ครบ

เส้นทางที่ขับรถเข้าไปถึงชายหาด  มารอบนี้เพิ่งสังเกตเห็น 

“ต้นมะพร้าว” 

ทำไมมะพร้าวที่นี่มีต้นงอๆมากมาย  จะล้มก็ไม่ล้ม 

จะหักก็ไม่หัก  งออย่างเดียว

ผู้หลักผู้ใหญ่เคยสอนตอนยังเยาว์ว่า... 

... ลูกเอ๋ย  โตขึ้น อยู่ที่ไหน  ทำงานกับใคร  “อย่าหักได้แต่งอไม่ได้” นะลูก... 

คนเราควรงอ  ไม่ควรหัก 

ซาบซึ้งถ้อยคำนี้ก็เมื่อเห็นมะพร้าวนี่แหละ 

ถ้าพวกมันยอมหัก  ป่านนี้คงเห็นแต่ตอมะพร้าวโด่เด่เต็มหาดทรายรี 

แต่การที่ยอมงอ  ก็ยังเติบโตต่อเป็นต้น  ออกดอกออกผลเป็นประโยชน์ได้อีก

รู้จักหลีกทาง  รู้จักหลบกันบ้าง  ก็จะยังมีทางให้ไปทุกฝ่าย

ทุกวันนี้เห็นแต่ผู้คนที่หมายมั่นปั้นมือ  จ้องจะหักกันอย่างเดียว  ไม่มีใครจะคิดงอให้ใคร