“ขึ้นไปอีก 10 กิโล...”

เสียงจากปลายทางที่แทรกอากาศ

ออกมาจากโทรศัพท์มือถือ ที่หาคลื่นได้แสนยากเย็น

ทำให้รู้ว่า จุดที่พวกเรารออยู่นั้น...ผิดที่นัดหมาย

เส้นทางที่สวยงาม

บรรยากาศที่วังเวง และเย็นยะเยียบขึ้น

ทำให้แต่ละคนต้องคว้าเสื้อกันหนาวขึ้นมาใส่

เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า ภูหลวง จ.เลย

แม้ยามนี้เพียงแค่ใกล้ปลายฝน จวนเจียนจะต้นหนาว

อากาศ 18 องศา ก็สาหัสทรมานขั้วปอดผมยิ่งนัก

 เส้นทางไปบ้านพัก

เราจำเป็นต้องขับรถฝ่าความมืดขึ้นสู่ที่พัก

ทั้งที่รู้ว่ายามค่ำเช่นนี้ อันตรายจากสัตว์ป่า

โดยเฉพาะ “ช้าง” อาจจะเผชิญหน้ากันได้ทุกเมื่อ

ขณะที่รถกำลังไต่ความสูงชัน บนเส้นทางที่แคบ มืดสนิท

แสงไฟกระทบกับกอง “ขี้ช้าง” 5-6 กอง บนพื้นถนน

ยังใหม่สดมากพอที่จะบอกได้ว่า...

เจ้าของอยู่ไม่ได้ไกลจากที่นี่เท่าใดนัก

เก้งน้อยตัวหนึ่งกระโดดตัดหน้ารถ

ผมเหยียบเบรกพร้อมกระชากเกียร์ลงต่ำทันที

ทุกคนนั่งกันเงียบสนิท สุดจะเดาว่าในใจคิดอะไรกันบ้าง

แต่สำหรับผม อยากให้ถึงที่หมายโดยเร็ว

และไม่มีการประจันหน้ากับ...ช้าง

เส้นทางที่ผ่านในคืนก่อนหน้า

อากาศภูหลวงเย็น...จนหนาว

แม้ว่าจะได้รับคำบอกเล่าว่านี่แค่เด็กๆ

เพราะหน้าหนาว อุณหภูมิเคยติดลบมาแล้ว

คืนนั้นผมเลยต้องอาศัยความอบอุ่นจากแอลกอฮอล์

ทำให้พอมีแรงต้านความเย็นยะเยียบ

แล้วหลับไปใต้ถุงนอนหนา...

ความเหน็บหนาวและดอกไม้งามมักมาด้วยกัน

รุ่งขึ้น พวกเราตัดสินใจเลือกเส้นทางที่ไม่ไกลนัก

เพียงแค่ 1,800 เมตร เพื่อดูสภาพป่าดิบแคระ

ที่มากไปด้วยเอื้องป่านานาพันธุ์

ผมเองไม่ใช่คนรู้จักต้นไม้มากนัก แต่ก็ได้ดื่มด่ำกับสีสัน

และความวิจิตรพิสดารของบรรดากล้วยไม้ป่าเหล่านั้น

 เส้นทางศึกษาธรรมชาติ

 ทั้งของงาม และของแปลกมีให้ชมตลอดทาง

หินรูปนกกระบา (นกตบยุง) 
     

ผมจำได้แม่นยำอยู่หนึ่งชื่อ คือ “เอื้องสำเภางาม”

ดอกสีอ่อนๆ ออกเป็นช่อชูก้านตระหง่านงามตลอดรายทาง

ราวกับจัดไว้เพื่อต้อนรับผู้มาเยือน

“ก๊อกมอง” อีกชื่อที่จำได้ ด้วยเหตุว่าเป็นกาฝากหน้าตาประหลาด

ราวกับไม้ดึกดำบรรพ์ ที่อาศัยไม้ใหญ่เกาะเพื่อเติบโต

ธรรมชาติมักพึ่งพากันอย่างไม่รังเกียจเช่นนี้เสมอ

แต่ทำไม คน...เหินห่างต่อกันมากขึ้นทุกที

 เอื้องสำเภางาม

ก๊อกมอง กาฝากอวบอ้วนหน้าตาดึกดำบรรพ์มาก

ผมชอบต้นข้าวตอกฤาษี ที่ขึ้นอยู่ริมธารชื้นแฉะ

อยากถอดรองเท้าไปเดินสัมผัส ว่าจะนุ่มนิ่ม

คล้ายพรมสีเขียว ดังที่ผมจินตนาการหรือไม่

แต่ก็นึกได้ว่าผืนพรมธรรมชาติสีเขียวสดนั้น

คงจะต้องช้ำด้วยรอยเท้า และต้องรอเวลาฟื้นตัว

ผมจึงแค่หยิบกล้องมาบันทึก แล้วเดินจากไป

ข้าวตอกฤาษีดูแล้วน่าจะนุ่มเท้า

บนภูหลวงนี้ เอื้องป่าสารพัดชนิด จะสลับกันทำหน้าที่

ออกดอกทั้งปีในเวลาที่แตกต่างกัน

คนรักดอกไม้ คงเป็นเส้นทางสวรรค์

คนรักป่า คงเป็นเส้นทางของความสุข

คนรักที่จะเรียนรู้ นี่คือเส้นทางภูมิปัญญาแห่งป่าเขา

...แต่ทุกคนที่มีความรักแตกต่างกัน

สามารถเดินร่วมทางกันไป

บนเส้นทางที่อิ่มเอมหัวใจเส้นนี้ด้วยกันได้

 สารพัดความงดงามตลอดรายทาง ชมกันเพลิน

“ตรงนี้แหละครับ ที่เราเคยพบผีกองกอย...”

เจ้าหน้าที่นำทางหันมาบอก พร้อมกับชี้เส้นทางของ “ผีกองกอย”

รอยเท้ามันเล็กๆ เดินเท้าเดียว กลิ่นคาวคลุ้งมาก

เพราะมันกินของดิบ กินปลาที่จับได้

เคลื่อนไหวรวดเร็ว หัวหน้าคนเก่าเคยถ่ายรูปไว้ได้

ผมฟังอย่างเชื่อครึ่ง ไม่เชื่อครึ่ง

“มันเป็นผีเหรอ...”

ผมถามอย่างกังขา เพราะแม้จะไม่ชอบการลบหลู่

แต่ผมก็ไม่ชอบการเชื่อ ที่ไร้เหตุผลด้วยเช่นกัน

ในที่สุด ก็ได้รับการขยายความว่า

ผีกองกอย เป็นคนป่ากลุ่มหนึ่ง ที่ตัวเล็กๆ

อาศัยแอบซ่อนอยู่ในป่า ไม่มีคนเคยเห็นแบบจังๆ

มีแต่เห็นแบบไหวๆ แล้วเขาจะหนีอย่างรวดเร็ว

กินของดิบเป็นอาหาร บางทีใครไปวางเบ็ดไว้

ก็จะโดนขโมยปลากิน ดังนั้นผีกองกอย

จึงเป็นความลับอีกอย่างของป่าแห่งนี้

 จั๊กจั่น เจ้าของเสียงลึกลับในป่าใหญ่

อีกหลากหลายความงามที่ดูทั้งโบราณและร่วมสมัย

ทำไมคนหลายคนถึงชอบเดินป่า?

คงเป็นเพราะ “ป่า” มีเรื่องราวมากมายให้ค้นหานี่เอง

แล้วทำไมคนบางกลุ่มชอบทำลายป่า?

คงเป็นเพราะ “ป่า” มีมูลค่ามากพอ

ที่จะสนองตอบความโลภ และความเห็นแก่ตัว

เอื้องไข่ปลาดุก ดอกเกือบเท่าไข่ปลาดุก

เสียดายที่ผมมีเวลาสำหรับภูหลวงเพียงแค่ 1 คืน

กับอีกครึ่งวัน แต่นั่นก็มากเพียงพอที่จะได้เสพความสุข

จากธรรมชาติที่แต้มสีสันเส้นทาง ด้วยพันธุ์ไม้หลากหลาย

ก่อนออกจากเส้นทางเดินศึกษาธรรมชาติ

ผมได้มีโอกาสบันทึกภาพดอก “เอื้องไข่ปลาดุก”

ที่ออกดอกยาก และดอกเล็กมากๆ

จนเลนซ์มาโครกล้องปัญญาอ่อนที่ผมใช้

ไม่สามารถบันทึกได้คมชัด

 หลากอารมณ์ หลายสีสัน      

ก่อนจาก...ได้เพียงนึกบอกฟ้า ป่า เขา และเอื้องดอยว่า...

ถ้าผมมีเวลาผมจะกลับมาลุยดงดอกเอื้องป่า

และจะกลับมาล่าผีกองกอย...

////////////////////////////////////////////

ข้อมูลเพิ่มเติม

เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าภูหลวง จ.เลย

การเดินทางใช้ทางหลวงหมายเลข 21 ถึงเพชรบูรณ์

มุ่งหน้าหล่มเก่า เข้าทางหลวง 203 มุ่งหน้า จ.เลย

ผ่านทางเข้าอุทยานแห่งชาติภูเรือไปประมาณ 10 กิโลเมตรเศษ

ถึงบ้านสานตม มีทางแยกเลี้ยวขวาเข้าที่ทำการอีก 28 กิโลเมตร