ด้วยปีกที่ถลาไปตามสายลม

ย่อมนำพาเอาประสบการณ์และสิ่งดีงามติดตามไปด้วย

คลองซ้ายมือกลุ่ม 1 / ป่าด้านขวามือกลุ่ม 2 / นาเกลือบนซ้ายกลุ่ม 3 / นาเกลือบนขวา กลุ่ม 4

ทีมงานนับนก ที่ผนึกกำลังจาก 3 ทีมใหญ่

คือ OK Nature, Save Bird ดอทคอม และสมาคมดูนก

ได้แบ่งงานกันเป็น 4 กลุ่ม โดยให้กลุ่มหนึ่งลงเรือสำรวจทางน้ำ

กลุ่มสอง สำรวจในพื้นที่ป่าชายเลนของสถานีฯ 6

กลุ่มสาม สำรวจนาเกลือด้านหมู่ 8 บ้านบางอิน

และกลุ่มสี่ สำรวจในหมู่บ้านและนาเกลือหมู่ 2 บ้านบางขุนไทร

ผมและชาวโอเคอีกน้อยนิดตัดสินใจตั้งกลุ่ม 5 กลุ่มกินแรงชาวบ้าน

รอที่สถานีฯ โดยอ้างเหตุว่า จะดูแลเรื่องอาหารการกินเพื่อรอทุกคนกลับมา

ระหว่างรอ ก็ฟาดเวลคัมดริ๊งไปพลางๆ

กลุ่ม 5 สร้างภาพด้วยการทำประหนึ่งขยันดูนก

ผลงานภาพนกของกลุ่ม 5

อาหารมื้อเย็นอันโอชะไม่ทันจะผ่านพ้น

เราก็เริ่มคุยกันถึงอาหารเย็นของอีกวันแล้ว

ผมเริ่มเอาอาหารทะเลสดๆ โดยเฉพาะ “ปู”

มาหลอกล่อเป็นจุดขาย หมายให้ผู้มาเยือนรู้เรื่องกันไปเลยว่า

ปูเมืองเพชรฯ เด็ดไม่แพ้ใคร

หากโกวเล้งติดใจบรรยากาศการร่ำสุราฉันใด

พวกเราก็คงติดใจบรรยากาศวงสุราที่ร่ำมาแต่หัววัน...ฉันนั้น

ตีสองแล้ว เลิกเหอะ เพราะผมต้องกลับเข้าเมืองเพชรฯ อีก ร่วม 20 กิโลเมตร

เพื่อนร่วมทางแสนดี ไอ้เสือน้อย และ ณ ดาว

2 น้องเลิฟที่นั่ง “หลับ” เป็นเพื่อน ตั้งแต่ขึ้นรถ จน...ตลอดทาง

กว่าจะอาบน้ำเสร็จได้นอนจริง ก็ปาเข้าไปตีสามเศษ

เช้าขึ้นมาจึงเคืองตัวเองที่ตั้งนาฬิกาปลุกซะ 6 โมงครึ่ง

“เราก็ดูนก ไม่เป็นนี่หว่า”

“อาหารก็จัดการไว้ให้แล้ว”

นอนต่อละกัน...คงดูแลตัวเองกันได้นะ โตๆ กันแล้ว 555

ได้ทำประโยชน์บ้างก็ตอนสาย 11 โมงเช้า

ที่ได้ผู้ใหญ่ใจดีอย่าง คุณพี่มะอึก (แกบอกให้เด็กเรียกอย่างนั้น)

และคุณพี่เต็งพ้ง สองผู้คงแก่เรียน และมากด้วยประสบการณ์

ช่วยอบรมน้องๆ มัคคุเทศก์น้อย ให้มีความรู้มากยิ่งขึ้น

และเป็นการบอกกล่าวให้น้องๆ ได้รู้ว่า เรากำลังจะมีสินค้าใหม่

นอกเหนือจากป่าชายเลน สัตว์ชายเลน...เรากำลังจะมี “นก” เป็นของเราเองด้วย

อาจารย์มะอึกกำลังร่ายมนต์

น้องๆ รุ่นใหญ่จากบางโอเค

น้องเสื้อดำ ตั้งใจฟังพิเศษ ดูท่านั่งก็รู้แล้ว

อาจารย์เต็งพ้ง กำลังสนุก

ช่วยกันวาดรูปมัคคุเทศก์ในฝัน

หน้าตาออกมาแบบนี้แหละ

หมอนี่ สนใจอาจารย์ หรือจ้องจะขบหัวก็ไม่รู้

อาจารย์เต็งพ้งกำลังบรรยาย

เล่นเอาผู้ฟังพับคาไหล่เลย

ถึงคิวอาจารย์มะอึก

หัวหน้าไพโรจน์ นาครักษา ย้ำน้องๆ ให้จดจำบทเรียนไปใช้

ปิดท้ายด้วยข่าวดี มีนกหายากถูกพบ

ที่ดำเนินการโดยนักศึกษามหาวิทยาลัยศิลปากร วิทยาเขตชะอำ

ได้ทำโครงการต่อเนื่องกับชุมชนบางขุนไทรมา 3 ปี แล้ว

โดยมีเป้าหมายให้ชุมชนได้มีความสามารถในการพึ่งพาตัวเองได้

ดังนั้นการได้มืออาชีพอย่างสองพี่ (น่าจะเรียกว่าลุงมากกว่านะ)

มาเติมความรู้ ก็ถือว่าเป็นโอกาสดีของน้องๆ

ไม่เพียงแต่น้องๆ เพราะพี่ๆ อย่างผม ก็ได้ความรู้ และแง่คิดดีๆ ไปด้วย

นศ.ศิลปากร เมื่อครั้งอบรมน้องๆ มัคคุเทศก์น้อย

เสร็จภารกิจในห้องอบรมไล่เลี่ยกับกลุ่มนับนกเสร็จงาน

หลังอาหารเที่ยง...หลายคนหลงเข้าชื่อซื้อโปรแกรมพิเศษ

“กินปู ดูขุนริน” ต่างก็ออมกระเพาะ ไว้รองรับปู

แต่ก่อนที่จะพาไปเอาปูยัดกระเพาะ

ผมตัดสินใจพาไปเดินย่อยอาหารกลางวันที่แหลมผักเบี้ยเสียก่อน

แหลมผักเบี้ย

ป่าชายเลนทึบ ในโครงการแหลมผักเบี้ย

 ผู้ชายคนนี้ต้องใช้ต้นไม้ยันกาย กันล้ม

แหลมผักเบี้ยเป็นโครงการในพระราชดำริ

ที่ทดลองการบำบัดน้ำเสียจากตัวเมืองเพชรฯ ด้วยธรรมชาติ

ใช้พืชหลายชนิดทดลอง รวมถึงป่าชายเลน ในการช่วยปรับสภาพแวดล้อม

ป่าชายเลนที่นี่อุดมสมบูรณ์มาก ต้นแสม และโกงกาง ขึ้นทึบทั่วบริเวณ

เพียงเดินไปครึ่งทาง มีหอชมวิว ไอ้เสือน้อยตัดสินใจเดินกลับ

แต่คณะที่เหลือไม่ย่อท้อ เพราะเราเดินไปตั้ง 410 เมตรแล้ว

จากจุดนั้นเดินต่อไปถึงทะเลอีก 350 เมตร

ลองคิดดูเดินย้อนกลับตั้ง 410 เมตร

สู้เดินไปข้างหน้า 350 เมตร ใกล้กว่ากันตั้งแยะ...ว่ามะ

ส่องเอง ถ่ายกันเอง น่ารัก เจง เจง

คู่รัก คู่ขวัญ

ไปได้ครึ่งทางแล้ว

อยากถ่ายรูปตัวเอง เลยต้องขอยืมแว่นคุณพี่เค้า

เธอคนนี้เกิดมาเพื่อเป็นนางแบบโดยแท้

ผู้หญิงตาเดียว

หนทางยังอีกยาวไกล

น่าน...เดินแซงกล้องขึ้นไปหันมารับชัตเตอร์ซะงั้น

สุดอุโมงค์นี้ก็ทะเลแล้ว

แต่ก็ไม่ไหวแล้ว...พักก่อน

ยิ้มแหยๆ เดินมาแค่ครึ่งกิโลฯ เอง

จะถ่ายแม่ชี ยังต้องมีนางแบบขวาง

จัดให้เต็มหน้าสักดอก

สุดปลายสะพานที่ทะเล...เฮ้อ...แทบตาย

ยิงรูปกันกระหึ่ม

  มีนายแบบตามมาประกบ

เท่ทุกท่า บ้าทุกมุม

เธอไวแสงเหลือเกิน ทุกมุมมีเธอขวาง

ปูน้อยกับปลากระจัง (ปลาตีนชนิดหนึ่ง) เพลินกับอาหารแบบไม่สนคนมาเยือน

แล้วทะเลก็ปรากฏแก่สายตาเรา...เป็นสุขหัวใจ

แต่ลืมนึกไปว่า...ขากลับ 350+410 = 760 เมตร

...แล้วใครจะหิ้วตูวะเนี่ย...

//////////////////////////////////////////////

นกในแหลมผักเบี้ย