เขตห้ามมุดเต๊นท์ ..วัดขนงพระกลาง โคราช

วันเสาร์ที่ ๑๘ สิงหาคม ๒๕๕๕ เพลาสาย ๆ เลยวันที่พลาดจากการที่รัฐบาลกินไม่เคยแบ่งมาได้แค่ ๒ วัน

                เสาร์อาทิตย์ วันหยุดกะว่าจะนั่งเล่นเฟสฯ เล่นคอมฯ ท่องโลกอะตอมไฮโซ กันให้สนุก แต่แล้ว เรื่องราวก็ไม่ได้เป็นดังฝัน เมื่อยามที่กำลังเล่นเฟสบุ๊คอย่างสนุกสนานนั้น ก็มีชายผู้หนึ่ง มาเม้นท์ แบบ “เชิญชวน”

                “ไปทาสีวัดกันไหมหนุ่ย”  ต. พ. เป็นผู้เอ่ยชวน

                “ที่ไหนครับพี่” ผมถาม เพราะพี่ท่านไม่เคยมีปี่มีขลุ่ยอันใดเลย

                “ที่โคราช กะจะชวนบ่าย ๆ นะเนี่ยะ พอดีใจร้อน”

                ป๊าด พี่ครับ ทำไมไม่ชวนตอนขับรถเลยรังสิตไปเลยละครับ ผมก็ชั่งใจอยู่ว่าจะไปดีหรือไม่ เพราะวันรุ่งขึ้นต้องมาเชียร์บอล บางกอกกล๊าสทีมโปรด เวลา ๖ โมงเย็น แต่ได้รับการยืนยันว่าทันแน่ ๆ

                ผมก็รีบเก็บเสื้อผ้า สอบถามแล้วว่ามีที่พักให้สบาย ๆ ไม่ต้องเตรียม “เครื่องสนาม” ไปกันให้เป็นภาระ ก็มีแต่เสื้อผ้าสองชุด จับยัดใส่กระเป๋า แล้วก็มานั่งเล่นคอมพิวเตอร์ต่อ รอเวลา

                ทำไปทำมา นึกขึ้นได้ว่า จะต้องซ่อมหลังคา เพราะฝนตกทีไร น้ำรั่วจนทะลุฝ้ามาหยดแหมะ ลงที่นอน ก็เลยไปซื้อปูนมาถุงเล็ก จัดการผสม แล้วปีนขึ้นไปใต้ฝ้า ขอบอกว่าร้อนสุด ๆ แล้วก็เอาปูนโปะ ๆ เข้าไป “ง่ายนิดเดียว” เสร็จแล้ว เราก็ลงไม่ได้ เพราะเวลาลง มันยากกว่าขึ้น ได้แผลถลอกปอกเปิกกันไปครับ ไม่ทันไรก็บ่ายกว่า ๆ แล้ว พี่เต็งพ้งโทรมาบอกว่าถึงดอนเมืองแล้ว เสร็จธุระจากการไปส่ง ผอ. สูงลิ่ว คุณผู้หญิงหน่อย ที่สนามบินดอนเมืองแล้ว โหทำไมมาเร็วกว่าที่คิด ยังไม่ได้อาบน้ำเลย

                ด้วยเวลาอันน้อยนิด รีบทำทุกอย่างให้กระชั้นชิด แล้วก็คว้ากระเป๋า นั่งมอเตอร์ไซค์ออกจากหมู่บ้าน ไปต่อรถแทกซี่ ไปรังสิต เพราะพี่เต็งพ้งรออยู่แล้ว

                ไปถึงก็เจอกับผู้โดยสารอีกท่านหนึ่งคือ Chai ManU ไม้เบื่อไม้เมาของผมนั่นเอง ได้เวลาที่ ๓ หนุ่ม ๓ มุมเราจะออกเดินทางกันเสียที

                จะว่าไปแล้วพี่เต็งพ้ง ประธาน OK Nature ของเรานี้ ท่านเป็นผู้มีอัธยาศัยไมตรี ใจดี แต่ดูเหมือนว่าท่านจะถูกโฉลกกับคนที่มีชื่อเล่นที่ขึ้นต้นด้วย “หน...” กันหมด เช่น หนุ่ย และภรรยาท่านเองก็ “ห” นำ เช่นกัน  และพี่เต็งพ้งก็มีคุณสมบัติดี ๆ หลายอย่าง ผู้นำที่ดีก็คือ.....มัคทายก เอ้ย...แต่ก็มีส่วนถูกนะครับ เพราะท่านนำสวดเราตลอด

                ไปถึงโคราชก็ตรงไปวัดขนงพระกลาง ที่อำเภอปากช่อง กันเลยครับ ไม่มีใครเคยมาหรอกครับ โทรไปถามคนอื่นที่เขารู้ทาง ไปถึงวัดราวบ่าย ๔ โมงกว่า ๆ มีบล๊อกเกอร์ คมฉาน ตะวันฉาย  เสือน้อย พี่แจ๊ค เปเป้ ผมก็รู้จักแค่นี้แหละครับ พวกเขาทาสีกันอยู่หลังเมรุ

                ด้วยความที่กำลังไฟแรง อยากจะโชว์ ก็คว้าแปรงและกระป๋องสี ไปหาที่ทากัน ผมก็เริ่มทารั้ววัด ซึ่งเป็นเหล็ก ๒ แถว สูงราวเอว ทาไปก็โดน ท่าน Chai ManU บนไปว่าผมทาสีไม่เรียบ ไม่สวย ก็ทะเลาะกันไปเรื่อย พี่เต็งพ้งก็แนะนำให้ผมทาเบา ๆ บ้างก็ว่า แปรงผมมันแข็งไม่ดี ทาสีกระดำกระด่าง ผมก็ไม่ได้เอะใจ ทาไปเรื่อยครับ จนได้ครึ่งทางแล้ว พี่คมฉาย เพิ่งมาสมทบ และก็ได้ทราบสาเหตุของการทาสีไม่เรียบ  เพราะว่า ผมไปคว้าเอาถังสีน้ำมาทา แต่คนอื่นทาสีน้ำมันกัน มันก็เลยไม่เข้ากัน แต่มันเป็นสีขาวเหมือนกัน ซึ่งสีน้ำเอาไว้ทาเสาปูนครับ

                เสาปูนและรั้วเหล่านี้ อาทิตย์ก่อน บก. ชาลี และคณะก็ได้พากันมาขุดหลุมฝังเสา ตั้งรั้วจนเสร็จเรียบร้อย แต่เหลือที่จะต้องทาสีให้สวยงาม

                เหตุที่ต้องทำรั้ว เพราะเขตวัดติดกับคลอง ซึ่งเป็นน้ำที่ไหลมาจากเขาใหญ่ แต่ในช่วงเวลาห่างกันไม่กี่เดือนที่ผ่านมา มีพระตกลงไป มรณภาพถึง ๒ รูป เป็นเหตุที่ต้องสร้างรั้วกั้นไว้ เพื่อป้องกันหรือเป็นที่รู้ว่าเลยจากนี้ไปเป็นเขตอันตราย กลางคืนเผื่อใครเผลอไผล

                เราทาสีกันจนค่ำจนเสร็จ หลังจากนั้นก็กลับเข้าที่พัก และฝนก็ตกลงมาทันที ตอนที่เราออกไปซื้อเสบียงปากซอย ก่อนที่จะมานั่งคุยกันที่ “โฮม สเตย์” ของพี่ยุพิน

                พี่ยุพิน เป็นคนในท้องที่ เธอทำบ้านพักหลังเล็ก ๆ ไว้ ๓ หลัง ส่วนที่พักของเธอก็สร้างไว้แบบง่าย ๆ คนละมุม ที่นี่เป็นที่รู้จักกันในนามโฮม สเตย์ ของพี่ยุพิน ทั้ง ๆ ที่มีป้ายด้านหน้าเล็ก ๆ ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอตั้งชื่อว่าอะไร แต่ผมเชื่อว่า ทุกคนไปถูก และใครมาก็ต้องประทับใจ  ที่ของเธอก็อยู่ไม่ไกล โบนันซ่า เขาใหญ่

                ในพื้นที่ ๔ ไร่เศษ ติดคลองที่พระตกน้ำแห่งนี้ เป็นบรรยากาศที่ร่มรื่น เพราะเธอปลูกต้นไม้กับมือ เธอเล่าว่า เวลาที่มีงาน มีคอนเสริต คนก็จะมาพักกันเต็มพื้นที่ ทั้งกางเต๊นท์ และพักในเรือนพัก บางคนไม่มีที่นอน เธอให้เข้าไปนอนในห้องลูกชาย บางคนมีเงินไม่พอ เธอก็ไม่ได้ทวงถาม มีแค่ไหนก็แค่นั้น

                เงินทองดูเหมือนจะไม่ใช่ความสุขที่สุดของเธอ แต่การให้และการช่วยเหลือผู้คน กลายเป็นสิ่งล้ำค่า ที่ผูกมัดไมตรีของผู้มาเยือน ต่างก็ต้องคอยติดต่อทักทาย โทรศัพท์มาหาเธอบ่อย ๆ เพราะน้ำใจที่เธอมีต่อผู้มาพักอย่างอบอุ่นและเป็นกันเอง เธอบอกว่า แค่นี้ก็มีความสุขและอิ่มใจที่ได้ช่วยเหลือกัน

                ความดีย่อมนำพาคนดีให้มาพบกัน และในค่ำคืนนี้ ทั้งอาหารเย็นและอาหารเช้า ที่พัก พี่ยุพิน บริการฟรีหมดทุกอย่าง แค่รู้ว่า พวกเรามาทำกิจกรรมที่วัดเท่านั้น

                ผมได้นอนห้องเดียวกับพี่เต็งพ้ง ซึ่งคืนนั้นผมง่วงนอนมาก เลยหนีไปนอนก่อน แต่ก็ต้องสะดุ้งตื่นตอนตี ๒ กว่า ๆ โอ้พระเจ้า ผมคิดว่าใครมาเปิดโรงสีแถวนี้ มันคือเสียงพี่เต็งพ้ง กรน ครับพี่น้อง ผมก็เลยนอนไม่หลับ กระสับกระส่าย ครั้นจะออกมาเดินเล่นข้างนอก ก็กลัวผีพระ เลยข่มใจนอนต่อไปจนเช้า แต่ก่อนเคยออกค่ายด้วยกัน แค่นอนกันคนละเต๊นท์

                รุ่งเช้า พี่ยุพินเลี้ยงข้าวต้มเรา แล้วเราก็รีบรุดไปทาสีรั้วรอบ ๒ คราวนี้ทำได้เร็วกว่า เพราะได้รองพื้นไว้แล้วเมื่อวาน ไม่เกิน ๒ ชั่วโมงเราก็ทาสีเสร็จ วันนี้บล๊อกเกอร์เรามีแค่ ๖ คน และมีพี่ยุพิน กับชาวบ้านมาช่วยหลายคน

                เรื่องการสร้างรั้วนี้ เริ่มด้วย พระวิศิษฎ์ ฯ ท่านเป็นเพื่อนกับ     BG เสือน้อย ..ท่านปรารถกับ BG เสือน้อยว่าวัดที่เจ้าคณะตำบลขนงพระ ที่ท่านเป็นเลขา ฯ อยู่นั้น มีพระพลัดตกคลองหลังวัดมรณภาพไปแล้ว ๒ รูป ด้วยเหตุนี้จึงได้รับการบริจาคจากศรัทธาในการสร้างรั้วดังกล่าว ขออนุโมทนาบุญมา ณ โอกาสนี้

                ผมก็ต้องขอบคุณ พี่เต็งพ้ง ที่ชวนผมมาทำกิจกรรมนี้ โดยไม่เคยได้นัดหมายมาก่อน ดีที่ ผอ. สูงลิ่ว ที่บ้าน ไม่เคยมีเรื่องระแคระคายใจใด ๆ เกี่ยวกับเรื่อง มุดเต๊นท์บ้างอะไรบ้าง อันเป็นข่าวลือทำคนเขวมาแล้ว ผมนับถือพี่เต็งพ้งมาก เพราะด้วยที่พี่เต็งพ้งมีอาชีพการงานเกี่ยวกับบริการ เวลาไปไหนก็บริการคนไปทั่ว ทำให้ผู้คนนับถือและประทับใจ ตอนไปปลูกป่าที่เพชรบุรี ผมยังจำได้เลย ตอนกินข้าว พี่ท่านยังแกะปลาทูให้กินกันรอบวงเลย ดีขนาดไหน แต่เรื่องมุดเต๊นท์นี่ไม่เกี่ยวนะครับ ตอนไปภูกระดึงผมเองก็อยู่ในเหตุการณ์ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน ยกเว้น พวกกวาง หรือหมูป่าที่จะมุดกินอาหารที่บางคนไม่รู้แต่เก็บไว้ตามพื้นในเต๊นท์ คนดี ๆ ควรส่งเสริมยกย่องและนับถือครับ อย่าเอาความปรารถนาดีของคนบางคนไปทำลายด้วยความเห็นแก่ได้ของตัวเราเองเลย  ในวัดก็มีเพียงเขตอภัยทาน จิตใจของคนเราก็ควรมีแต่การให้อภัย เราจะลดศัตรูลงได้ก็ด้วยการให้อภัยศัตรู

                ขอบคุณ ชาย แมนยู ที่ช่วงนี้ก็ต้องขอแสดงความเสียใจกับ Man-U ด้วยนะครับ ทำบุญไว้เยอะ ๆ ครับ จะได้ชนะ

                ขอบคุณเสือน้อย ที่ให้ยืม หน่วยบันทึกความจำของกล้อง (เมม การ์ด) และเป็นผู้เผยแพร่ริเริ่มโครงการนี้

                ขอบคุณพี่ คมฉาน ตะวันฉาย เจอกันไม่กี่ครั้ง ยังเสียงดัง ฟังเข้าใจ แต่ไม่ค่อยจะจำอะไรที่ตนได้ฟังสักที

                ขอบคุณพี่สายพี่ยุพินและชาวบ้านที่มาทำอาหารมื้อเที่ยงแสนอร่อยให้พวกเรา

กราบนมัสการพระวิศิษฎ์ ที่ให้พรและคำสอน ผมเริ่มเลื่อมใสในตัวท่านแล้วครับ

โอกาสหน้า คงจะได้เจอกันในกิจกรรมใหม่ ๆ เร็ว ๆนี้ครับ