ตะวันขึ้นที่เมืองไทย แต่ไปตกในเขมร

วันอาทิตย์ที่ 22 พ.ย. 2552 (รอบบ่าย)

                ต่อจาก บันทายศรีอันงดงาม เราก็มุ่งหน้าไปที่ บันทายสำเหร่  หรือภาษาเขมรเรียก “บอนเตียซำแร” อย่าให้แปลเลยนะครับเดี๋ยวแปลผิด “ซำแร” เป็นชื่อของชนเผ่าหนึ่งที่อาศัยอยู่แถบนั้น รวมไปถึงพนมกุเลน หุบเขาลิ้นจี่ ถ้าเมืองจีนมีหุบเขาดอกเหมย ขอให้รู้ไว้ว่า เขมรมี หุบเขาลิ้นจี่ นะครับ

                บันเตียซำแร ถูกซ่อมแซมโดยชาวฝรั่งเศส ที่เขาจะใช้วิธี Anastylose  ซึ่งเป็นวิธีซ่อมแซมโดยคงสภาพเดิมของปราสาทไว้ให้มากที่สุด จะไม่มีการต่อเติมหรือเพิ่มลวดลายขึ้นมาใหม่ โดยมีขั้นตอนดังนี้ ช่างจะทำแผนผังส่วนประกอบต่างๆของปราสาทไว้ทั้งหมด จากนั้นก็ค่อยๆ รื้อชิ้นส่วนต่างๆ ลงมา โดยจะทำเครื่องหมายและถ่ายภาพชิ้นส่วนทุกชิ้น จากนั้นก็ทำการปรับพื้นฐานล่างของปราสาทให้มั่นคงแข็งแรง แล้วสุดท้ายจึงประกอบชิ้นส่วนทั้งหมดกลับเข้าไปเหมือนเดิม (การบูรณะปราสาทด้วยวิธีนี้ช่างฮอลันดาเป็นผู้คิดค้นขึ้นและใช้ครั้งแรกที่ประเทศอินโดนีเซีย สำหรับในประเทศไทยเคยใช้กับการบูรณะปราสาทหินพิมายและปราสาทหินเขาพนมรุ้ง)

                บอนเตียซำแร เป็นศาสนฮินดู มีหีบหินโบราณที่สมบูรณ์ มีกำแพงสูงมาก หลังจากชมปราสาทแห่งนี้ก็รีบกลับ เพราะเย็นมากแล้ว ขากลับเราผ่านหน้า ปราสาทแปรรับ ซึ่งความจริงเราก็ผ่านไปผ่านมาหลายรอบ เพราะทางไปปราสาทหินอื่น ๆ ต้องผ่านทางนี้ทั้งนั้น

                ปราสาทแปรรับ ไม่ใช่ ใครแปรมาก็รับไว้นะครับ เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า ปราสาทแปรรูป สมัยพระเจ้าราเชนทรวรมันที่ 2 ซึ่งย้ายเมืองหลวงมาจาก เกาะแกร์ โดยได้เลือกพื้นที่บริเวณเริมฝั่งด้านใต้ของบารายตะวันออกเป็นศูนย์กลางของอนาจักร แล้วสร้างปราสาทแปรรูปขึ้นเพื่อระลึกถึง กวินทรามัณฑนา พระมารดาของพระองค์ บ้างก็ว่าสร้างอุทิศถวายให้แก่พระศิวะ พระวิษณุ และพระพรหม ตามหลักศาสนาฮินดู ไศวนิกาย

                พระอาทิตย์กำลังจะตกดินพอดี เมื่อรถจอด พวกเราต่างก็วิ่งปรู๊ด ปีนบันไดหินกันเหมือนลิงเหมือนค่าง ทั้ง ๆ ที่มันชันมาก คุณเชาวน์ แม้จะหุ่นและน้ำหนักไม่เบา วิ่งนำหน้าปีนขึ้นไปก่อนผม เมื่อไปถึงยอดปราสาท ซึ่งเราต้องอ้อมไปอีกด้านหนึ่งเพื่อชมพระอาทิตย์ตกดิน แต่แล้วเราก็ต้องตะลึง เพราะมีกลุ่มนักท่องเที่ยว ยืนอยู่เต็มไปหมด แทบที่จะหาที่ยืนไม่ได้ เกือบเบรคไม่ทันแล้วเรา ผมยังหอบไม่หาย แต่แอบได้พื้นที่เล็ก ๆ เลยถ่ายรูปมาได้หลายชอต เพราะมีฝรั่งคนหนึ่งเขาคงสงสาร ว่าไอ้หมอนี่อุตส่าห์วิ่งมาแต่ข้างล่าง ให้มันถ่ายสักหน่อยเถอะ ... คงเห็น Somebody มายืน ซำแฮ่ก อยู่ข้าง ๆ แต่แล้วทันใดนั้น แบตเตอรี่ผมก็หมดลงในทันใด อย่างน้อยก็เก็บภาพได้เยอะพอสมควร

                อีกวันหนึ่งเราไปรอชมตะวันตกดินที่ ปราสาทตาแก้ว ชันและสูงกว่าเดิมอีก คุณเดช เล่าถึงความระทึกใจในวีรกรรมพิชิตความสูงของตัวเองไว้อย่างละเอียด พอปีนขึ้นไปรอชมตะวันตกดิน โฃคไม่ดี ตะวันตกเหมือนกัน แต่มีเมฆมาบัง เลยอดได้ภาพสวยงาม

                ที่อาจารย์วรณัยไม่แนะนำให้ไปชมตะวันที่ พนมบาเค็ง ก็เพราะว่ามีคนเยอะมาก ดูจากจำนวนรถที่แทบจะหาที่จอดไม่ได้ก็คงจะเดาออกว่า ไม่ต้องปีนเขาขึ้นไปหรอก เพราะคงไม่มีที่จะยืนแน่นอน เราเลยไปปีนที่อื่นแทน

                พูดถึงเรื่องตะวันขึ้น ตะวันตกนี่ก็มีเรื่องตลก ๆ เพราะบางท่านจะบอกว่า

                “ดูทำไม ตะวันตกดิน ที่ไหน ๆ ก็เหมือนกัน”  เออ นั่นนะสินะ ทำไมต้องมาดูที่นั่น ที่นี่ ที่บ้านดูไม่ได้หรือไง เอาละสิ มันอาจจะไม่ได้บรรยากาศก็ได้นะครับ

                ตอนที่ผมไปอุ้มผาง เราก็ไปดูตะวันกันที่ดอยหัวหมด ไปกันแต่เช้ามืดหลงกันวุ่นวาย สนุกสนาน อีกครั้งหนึ่งก็เมื่อสองอาทิตย์ที่ผ่านมา ไปดูตะวันขึ้นที่ภูค้อ อุทยานแห่งชาติน้ำหนาว แต่ที่เมืองไทยยังไม่เคยดูตะวันตกดินอย่างเป็นล่ำเป็นสัน คือหมายความว่า ไปดูตะวันตกดินที่งดงามต้องตรงนั้นตรงนี้ เป็นต้น

                แต่ได้มาดูตะวันตกดินที่ เขมร ซึ่งมันก็เป็นตะวันดวงเดียวกันที่ผมเห็นมันขึ้นที่อุ้มผาง และ ภูค้อ ที่น้ำหนาว แล้วคนเราจะแปลกกันทำไมว่า สิ่งนั้นสิ่งนี้ เป็นของฉันของเธอ บางทีธรรมชาติมีอยู่อย่างเดียวก็ต้องใช้ร่วมกัน มีตะวันและพระจันทร์ดวงเดียวกันก็ใช่ร่วมกันไป จะอะไรกันนักหนาน้อ  แม้จะมีความแตกต่างกันเล็กน้อยก็ตรงที่ เราอยู่ใต้ฟ้าเดียวกันแต่ต่างกันคนละขอบฟ้าเท่านั้นเอง

                วันนี้เราเสร็จสิ้นภารกิจการชม “พระนคร” เพียงเท่านี้ ต่อไปก็ไปรับประทานอาหารเย็นกันที่ร้านอาหารไทยในตัวเมืองเสียมเรียบ มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วครับ คงไม่มีใครมาเปิดร้านขายอาหารในป่าอย่างนี้หรอก ร้านนี้เขาแปลกดี เสิร์ฟข้าวก่อนเลย มีข้าวพูน ๆ มา 2 ชาม อาจารย์หน่องยิ่งเป็นตัวชูโรงในกลุ่มของเราอย่างดี

                “เราจะกินข้าวเปล่าก่อนใช่ไหม”

                “ขอน้ำปลาสิครับพี่” ผมก็เสริม

                “เออ ดี ๆ “ แหมไปกันเป็นปี่เป็นขลุ่ย รายการอาหารหนึ่งในนั้นจะมี ไข่เจียวด้วยครับ แกงเลียง ปลากรายทอดกรอบ หรือปลาเนื้ออ่อนก็ไม่ทราบ แต่ตอนทอดกรอบแล้วเนื้อมันแข็งครับ  ไม่เป็นไร ยังไงเราก็กวาดหมดไม่มีเหลือ หลังจากนั้นก็แวะร้านซุปเปอร์ร้านหนึ่ง ที่ไกด์แนะนำ แวะเกือบทุกวันครับ เพราะร้านนี้รับเงินไทยด้วย และคิดอัตราแลกเปลี่ยนที่ใกล้เคียงกับเงินไทยมาก มีสินค้าไทยเยอะเหมือนกัน ทั้งขนมนมเนย หลังจากนั้นก็กลับเข้าที่พัก พักผ่อนตามอัธยาสัย  เอาไว้ตื่นในวันรุ่งขึ้น 5-6-7

ภาพตะวันขึ้นที่ภูค้อ อุทยานแห่งชาติน้ำหนาว จังหวัดเพชรบูรณ์

ภาพตะวันขึ้นที่ภูค้อ อุทยานแห่งชาติน้ำหนาว จังหวัดเพชรบูรณ์

ภาพตะวันขึ้นที่ภูค้อ อุทยานแห่งชาติน้ำหนาว จังหวัดเพชรบูรณ์