"สวัสดีจ๊ะ เจ้าแมวน้อย" คำทักทายประโยคแรกที่กบเอ่ยทักผู้มาเยือนตัวน้อยๆ ที่จ้องมองมายังกบด้วยความฉงน ปนความสงสัย

จำได้ว่าเมื่อประมาณปลายปี 2546 ขณะที่กบยังอยู่ที่หมู่บ้านจิรกาญจน์วิลเลจ จังหวัดกาญจนบุรี ในช่วงเวลานั้น กบได้ตกหลุมรักเข้าจังๆ กับแมวน้อยลายวัวตัวหนึ่ง  ที่ภายหลังกบตั้งชื่อให้ว่า "น้องเหมียว"

น้องเหมียวมาจากไหน และเป็นแมวของใครนั้น กบเองก็ไม่อาจจะรู้ได้ เลยทึกทักไปเองว่าน้องเหมียวคงจะเป็นแมวจร หากินไปเรื่อย จนมาถึงบ้านของกบ  ครั้งแรกที่เจอกัน น้องเหมียวดูจะไม่วางใจนัก ทำท่าทางกลัวๆ กล้าๆ เนื่องจากเราเป็นคนและแมวแปลกหน้าซึ่งกันและกัน  พอกบเขยิบเข้าไปใกล้ น้องเหมียวก็กระโจนหนีข้ามรั้วหายไป และนั่นคือจุดเริ่มต้นของการเป็นสมาชิกชมรมคนรักแมวคนหนึ่งก็ว่าได้

กบแอบเทอาหารในจานที่วางไว้ภายในบริเวณรั้วบ้าน เพราะหวังว่าวันหนึ่งจะได้พบกับน้องเหมียวอีกครั้ง  และก็เป็นไปดังที่หวัง ทุกๆ วันน้องเหมียวจะมากินอาหารที่กบเทไว้ให้ กบก็มักจะใช้เวลานั้นทำความคุ้นเคย ด้วยการเข้าไปสัมผัส ลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของน้องเหมียว จนนานวันเข้า เราต่างเป็นเพื่อนคลายเหงาให้กันและกันได้เป็นอย่างดี น้องเหมียวกลายมาเป็นสมาชิกคนหนึ่งในครอบครัวของกบ ออกไปเที่ยวเล่นบ้าง นอนในบ้านบ้าง ถ้าวันไหนน้องเหมียวออกไปข้างนอก ครั้นตอนกลางคืนก็มักจะมาเคาะประตูระเบียงเรียกกบเสมอ

น้องเหมียว เป็นแมวที่แสนรู้ เฉลียวฉลาด ปราดเปรียว และว่องไว เป็นที่รักและเอ็นดูของผู้คนที่พบเห็น  เธอไม่เคยเกรงกลัวหรือยอมแพ้ให้กับสุนัขในบริเวณนั้นเลย แต่กลับวิ่งไล่ตบซะจนขวัญหนีดีฝ่อ ราวประหนึ่งว่าเธอคือเจ้าถิ่นตัวจริง  ในครั้งที่กบเลี้ยงแมวมากขึ้น มีแมวบางตัวหนีออกจากบ้าน น้องเหมียวก็มักจะเป็นผู้ไปตามกลับมาอย่างปลอดภัยเสมอ กบจึงอดไม่ได้ที่จะต้องยกตำแหน่ง ราชินีแห่งจิรกาญจน์ ให้น้องเหมียวไปโดยปริยาย...