เกร็ดธรรมเพื่อลูกรัก

วันเริ่มแรกของการเขียน

พ่อคิดมาหลายวันแล้ว  เมื่อหลวงตาชัยยัสสุมาปรึกษาพ่อ

เล่าเรื่องราวความเกเรป่วนๆ ของก้อนหินให้พ่อรู้

ความจริง พ่อก็รู้นะว่า ก้อนหินลูกรักของพ่อนั้น

เป็นเด็กค่อนข้างซนๆ เกเร เอาเรื่องอยู่  และชอบเป็นนำหมู่เพื่อน

ในการพาเพื่อนๆ ไปทำเรื่องซนๆ อยู่เสมอ

แต่พอหลวงตา มาเล่าเรื่องให้ฟังว่า

ก้อนหินเริ่มไปตกปลาในลำคลองหลังวัดแล้ว  ก้อนหินเริ่มจะเกเรมากขึ้น 

และที่ร้ายมากๆ ก็คือกระทำไปในทางทรมานสัตว์ 

สัตว์ที่มีกำลังแรงอันน้อยนิด 

หลวงตาเกรงว่าก้อนหิน อาจเริ่มทำบาปใหญ่ เป็นการทุศีล 

ซึ่งแรกๆ ก็จะเริ่มรังแกสัตว์ก่อนแล้วอาจจะเริ่มฆ่าสัตว์ต่อไปอีกได้

พ่อและหลวงตาชัยยัสสุ  จึงเห็นพ้องต้องกันว่า 

ควรจะส่งก้อนหินลูกรักของพ่อ  ไปเข้าโรงเรียนแห่งพุทธธรรม วังน้อย 

เพื่อให้ลูกรักได้เรียนรู้ อบรมธรรมและได้อยู่ใกล้ชิดพระพุทธศาสนา 

เพราะที่นั่นมีพระคุณเจ้าหลายรูป  ที่สามารถจะดูแลและอบรมลูกรักของพ่อได้

ลูกรักเป็นเด็กดื้อเด็กซนไม่ค่อยเชื่อใคร 

หลวงตาแนะนำว่า  ที่นั่นมีพระคุณเจ้าหลายรูป พอจะรับมือกะลูกรักของพ่อได้ 

แต่ความจริงแล้วพ่อและหลวงตา เพียงหวังว่าพุทธธรรมจะกล่อมเกลานิสัย

ของก้อนหินลูกรัก ให้เป็นเด็กดี ไม่เกเร เป็นคนดีของสังคม

ลูกรักจะได้เรียนรู้หลักพระธรรมคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

ผู้เป็นศาสดาเอกของโลก  พระผู้เป็นพระบรมครูของพ่อ

พ่อหวังให้ลูกรัก   เติบโตในชีวิตที่ดีงดงามในร่มเงาพระพุทธธรรม

ตามรอยพระบาทของพระบรมครู อันเป็นหนทางที่พ่อและหลวงตา ได้ดำเนินอยู่

และแล้ววันที่ ๑๔ มิถุนายน ๒๕๕๑  ลูกรักของพ่อก็เดินเขาไปสู่ร่มเงา

ของพระพุทธธรรม วังน้อย  ด้วยความอาจหาญ

หลวงตาชัยยัสสุ ลุงรักษ์ คุณป้าอักฯ และบรรดาเพื่อนๆของลูก

ไม่ว่าจะเป็นเจ้าดิน เจ้า one เจ้าเบญจพร  เจ้าศิษย์กวง  เจ้าซันตะวันยิ้ม 

เจ้าคนช่างเล่า ฯลฯ  ได้ตามไปส่งลูกรักกันทุกคน

คงมีก็แต่พ่อคนเดียวเท่านั้น  ที่ติดภาระกิจทำงานต่างจังหวัด

จึงไปส่งลูกรักในวันเข้าปฐมนิเทศไม่ทัน

แต่พ่อก็มาทันส่งลูกรักเข้าโรงเรียนในวันแรกของการเรียนได้ทันนะลูก....

ต่อจากนี้ไป พ่อจะเฝ้าดูลูกรักเฝ้าติดตามข่าวการเรียนของลูกเสมอ 

พร้อมกับพ่อก็จะเริ่มบันทึกเกร็ดธรรมเพื่อลูกรักเช่นกัน

ทุกวันนี้ พ่อแก่ลง มีอายุมากขึ้น  พ่อรู้ตัวดีว่ากำลังวังชามันลดน้อยถอยลง

วันเวลาไม่เคยคอยใครเลย..ลูกเอ๋ย..พระพุทธองค์ ทรงเตือนเสมอว่า...

อย่าได้ประมาท ชีวิตไม่มีอะไรแน่นอน....

ด้วยเหตุนี้แหละ เมื่อลูกรักต้องจากไปเพื่อเข้าโรงเรียน

พ่อและลูกรักต้องมาห่างกัน..แม้ช่วงเวลาหนึ่ง...

ความไม่มีอะไรที่แน่นอน..ประโยคนี้ย้ำเตือนพ่อเสมอ..

มันไม่แน่เสมอไป  ที่เราสองคนพ่อลูกอาจต้องมีการพลัดพรากจากกัน..

พ่อนั้นปรารถนาให้ลูกรักของพ่อมีความเจริญรุ่งเรืองด้านปัญญา 

โดยเฉพาะอริยปัญญาที่พระบรมศาสดาทรงสอนไว้

“ความเสื่อมจากญาติ  เสื่อมจากโภคทรัพย์ เสื่อมจากยศ  ทุกประการก็ยังไม่เลวร้ายเท่าความเสื่อมจากปัญญา ที่ได้ชื่อว่าเป็นความเสื่อมโดยแท้  จะมีแต่ความเดือดร้อนไม่เป็นสุข และมีทุคติเป็ฯที่ไปเมื่อสิ้นชีวิตไปแล้ว” (เอกนิบาต อังคุตตรนิกาย)

พ่อเป็นห่วงลูกรักมาก  หากความไม่แน่นอนนั่นมาถึง เราต้องพลัดพรากจากกัน 

จะไม่มีใครอยู่ดูแลอบรมสั่งสอนลูกรักของพ่อได้    พ่อจึงเริ่มลงมือบันทึกเกร็ดธรรมเพื่อลูกรัก  พ่อจะเขียนบันทึกไปเรื่อยๆ  จะเขียนเล่าเกร็ดธรรมต่างๆ  พ่อจะนำคติธรรมพระพุทธวัจนะ มาเล่าให้ลูกรักฟัง  พ่อจะเขียนแนะนำแนวทางพิจารณาธรรมโดยแยบคาย   ”โยนิโสมนสิการ” ให้ลูกเรียนรู้ซึมซับแนวคิดด้วยหลักเหตุและผลที่พระบรมศาสดาทรงสั่งสอนและทิ้งไว้เป็นมรดกธรรม

พ่อหวังว่าบันทึกเกร็ดธรรมนี้จะทำหน้าที่แทนพ่อ  เกร็ดธรรมจะเป็นตัวสอนลูกรักของพ่อให้เป็นเด็กดีดำเนินชีวิตในสิ่งที่ดีถูกต้องตามพุทธโอวาทของพระบรมศาสดา ไม่เป็นภาระของสังคม ซึ่งพ่อก็พอใจแล้ว

รักลูกเสมอ..ลูกรักของพ่อ

๑๙ มิถุนายน ๒๕๕๑