เกร็ดธรรมเพื่อลูกรัก  ตอนที่ ๓   ความอ่อนน้อมถ่อมตน

วันนี้พอพ่อใส่บาตรเช้า ถวายหลวงตาแล้ว

หลวงตาชัยยัสสุ  ก็ยื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้พ่อ

เป็นจดหมายของลูกรัก  ที่เขียนถึงหลวงตา นั่นเอง

พ่ออ่านเนื้อความในจดหมายแล้ว

ขำ..ก็ขำ..นะลูก

ก็ลูกรักเขียนมาเล่าให้หลวงตาฟังว่า......

จดหมายก้อนหินเขียนถึงหลวงตาชัยยัสสุ

วันที่ ๓ กรกฎาคม ๒๕๕๑

กราบแทบเท้าหลวงตาชัยยัสสุ ค่ะ (หลวงตาไม่ล้างเท้าอีกแหละ)

ฮิ..ฮิ..

และแล้วชีวิตของก้อนหิน  ก็ถูกส่งเข้าไปดัดนิสัย

ณ โรงเรียนพุทธธรรม

หลวงตานำทีมบ้านไร่อารีย์ ไปส่งถึงโรงเรียน

ยกเว้นพ่อคนเดียว  (เห็นมั๊ย? พ่อชอบเบี้ยว)

อิ...อิ...ล้อเล่นค่ะ

พ่อบอกว่าขอไม่ไปส่งลูกรัก

เพราะพ่อก็ทำใจไม่ได้เช่นกัน

ที่จะเห็นลูกสาวเดินจากไป ต่อหน้าต่อตา

แม้จะเดินทางเข้าไปในโรงเรียน เพื่อนเรียนหนังสือก็ตาม

เอากี้..ดีกว่าค่ะ 

ก้อนหินขอเล่าเรื่องเหตุการณ์ในห้องเรียนเลยนะคะ

วันนี้ (๑๔ มิถุนายน ๒๕๕๑)  เป็นวันแรกของการเรียน

ณ ห้องเรียนของก้อนหินค่ะ

เสียงของหัวหน้าห้อง พูดขึ้นว่า

“ทำความเคารพ  พระอาจารย์ครับ”  หัวหน้าห้องพูด

ให้นักเรียนลุกขึ้น แล้วทำความเคารพพระอาจารย์ประจำชั้น

“เอา..เอา..เจริญพร..เจริญพร..นั่งลงได้” พระอาจารย์เดินยิ้มเข้ามาในห้องเรียน

พระอาจารย์ดูอารมณ์ดีมากเลยค่ะ

“ไหนมาดูสิ..ใครเป็นใคร..เอ้าแนะนำ มาเป็นรายตัว” พระอาจารย์ให้นักเรียน

รายงานตัว แต่ละคน

“ผม..ชื่อพระสามารถ  มาจากวัดโคราช ครับ”

“ผม..ชื่อพระชลิล  มาจากวัดเพชรบุรี ครับ”

“ผม..ชื่อพระแวน  มาจากวัดอยุธยาครับ”

“หนู..เด็กหญิงก้อนหินยิ้ม..มาจากวัดบ้านด้าน บ้านไร่อารีย์ค่ะ”

“ห๊า..เด็กหญิง..หรือ?  เป็นผู้หญิง..หรือ?”  พระอาจารย์ตกกะใจสุดขีด

“เป็นเด็กผู้หญิงค่ะ”  ก้อนหินตอบ

“เป็นผู้หญิง  แล้วมาเรียนปนกับพระเณรได้ยังไง?” 

พระอาจารย์พูดด้วยความสงสัย

“เป็นลูกพวกแม่ครัวหรือ? …ไม่ได้..มาเรียนปนกันไม่ได้นะ” 

พระอาจารย์ยังพูดต่อไปอีก และดูท่าทางจะไม่ยอมให้เรียนเสียด้วยสิ

“หนูเป็นลูกสาวหลวงตาชัยยัสสุ ค่ะ”  ก้อนหินตอบกลับ

นี่..นี่..ให้มันรู้ไป

ก็ก้อนหินเป็นลูกหลานหลวงตา คนดังเหมือนกันนี่นะ  ไม่กลัวใครทั้งนั้นแหละ?

ตายกันไปช่างสิน่า...?

ก้อนหิน คิดถึงหลวงตามากมายเลยค่ะ

แล้วก็คิดถึงเพื่อนๆ คิดถึงลุงรักษ์  คิดถึงคุณป้าอักฯ

(ยกเว้นไม่คิดถึงพ่อ...คนเดียว..พ่อใจร้าย..แง..แง)

ด้วยความเคารพนับถือสุดๆ ค๊า

ก้อนหินเองแหละ

๔ กรกฎาคม ๒๕๕๑

เห็นมั๊ยลูกรัก......

ก็ก้อนหิน  ไปทำมหกรรมความป่วน ความซ่า

ในห้องเรียนอีกแล้วนะ...วันแรกเลยด้วยสิ...

พ่อไม่อยากเห็นลูกรักเป็นเด็กถือดี  ไม่เคารพผู้ใหญ่ ไม่เกรงใจใคร

โดยเฉพาะการไม่เคารพพระอาจารย์ครูผู้สอน

ลูกรัก  ต้องรู้จัก อ่อนข้อให้ผู้อื่นบ้าง

หรือเรียกอีกทีก็คือ “ความอ่อนน้อมถ่อมตน”

ลูกควรมีความอ่อนน้อมถ่อมตน สำรวมระมัดระวังตน

เมื่ออยู่ร่วมกับเขา  พวกเขาเป็นครูเรา เป็นเพื่อนเรา

แต่ถ้าใครๆ ก็รังเกียจ

ลูกลองย้อนดูท่าทีที่เราปฏิบัติต่อเขา

ว่าหยิ่งผยอง  ใช้อำนาจข่มเหงเขา อย่างไรเช่นไร

เราจะได้รับผลตอบสนองกลับมาเช่นกันอย่างนั้น

ลูกรักต้องเรียนรู้การอยู่ร่วมกับเขา ด้วยความสุภาพนุ่มนวล

ไม่ใช้อำนาจบาตรใหญ่

พ่อรู้นะว่า..ลูกเป็นคนใจดี  แต่ก็เป็นคนใจร้อน

มีความอดทนน้อย  

ลูกรักต้องมีความอดทนบ้าง  ตั้งใจบำเพ็ญทำดีไม่ย่อท้อ

เสียสละ อ่อนน้อม

สุภาพกับเขาให้เต็มที่

ต้องหดตัว ลง

ต้องรู้จักทั้งความกล้า

และความอ่อนน้อมด้วยในเวลาเดียวกัน

รักลูกรักเสมอ

จากพ่อเอง

๔ กรกฎาคม ๒๕๕๑