ที่ทะเล....ณชเล  สาวน้อยผู้น่ารัก งดงามด้วยกายและใจ

วันนี้ก้อนหินยิ้ม ได้รับmail จากคุณกอบบุญ...กัลยาณมิตรน้องสาวผู้เป็นที่รักยิ่ง

ได้ส่งmail บทความเรื่อง “ปฏิบัติธรรม..ผู้อยู่ใกล้อาจารย์ไม่แน่ว่าดีเสมอไป” มาให้อ่านค่ะ

ซึ่งคุณณชเล  นำมาลงในบ้านของเธอ

อ่านแล้ว ชื่นชอบทั้งผู้เขียนบทความนี้และขอบคุณคุณณชเล ไว้ ณ ที่นี้ค่ะ

ฉันนั่งอ่าน  ก็ทำให้ได้คิดถึงหลายเรื่องราว

เพราะก้อนหินไม่เคยได้ใกล้ชิดครูบาอาจารย์เลย

แถมยังอิจฉา ผู้ที่ใกล้ชิดเหล่านั้นเสียด้วยซิ...อิ..อิ..

ก็หลายคนมักคิดเสมอว่า.....

ผู้อยู่ใกล้อาจารย์  ถือว่าเป็นโชคดี มีวาสนา

ผู้อยู่ไกลอาจารย์  ถือว่าโชคไม่ช่วย ไม่มีบุญเพียงพอ

แต่ถ้าผู้อยู่ใกล้อาจารย์ แล้วไม่สนใจใคร่ปฏิบัติธรรม ผิดศีลเป็นอาจินต์

ก็เหมือนไก่ได้เพชรพลอย ไม่เห็นคุณค่าแต่อย่างไร

พระพุทธองค์ องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า

ยังตรัสไว้..ว่า

"ภิกษุทั้งหลาย! ถ้าแม้ภิกษุจับที่ชายสังฆาฏิของเราแล้ว

พึงเป็นผู้ติดตามไปข้างหลัง ๆ เดินไปตามรอยเท้าของเราอยู่ไซร้

แต่ภิกษุนั้นเป็นผู้มีความโลภเป็นปกติ มีความกำหนัดแรงกล้าในกามทั้งหลาย

มีจิตพยาบาท มีความดำริแห่งใจชั่วร้าย มีสติหลงลืม ไม่รู้สึกตัว มีจิตไม่ตั้งมั่น

มีจิตหมุนไปผิด ไม่สำรวมอินทรีย์

โดยที่แท้ภิกษุนั้น อยู่ห่างไกลเรามาก ทีเดียว
และเราก็อยู่ห่างไกลภิกษุนั้น
ข้อนั้นเพราะเหตุไร?  เพราะภิกษุนั้นย่อมไม่เห็นธรรม

เมื่อไม่เห็นธรรมย่อมชื่อว่าไม่เห็นเรา...”

ผู้อยู่ใกล้  กลับเหมือนไกล หากไม่ปฏิบัติธรรม

ผู้อยู่ไกล  กลับเหมือนใกล้ หากปฏิบัติธรรม

ผู้อยู่ใกล้  กลับเหมือนไกล เพราะโลภ แสวงหาลาภอาศัยความใกล้ชิดนั้นหากิน

ผู้อยู่ไกล  กลับเหมือนใกล้ เพราะพอเพียง ไม่โลภ พอใจเฉพาะของของตน

กาลเวลาล่วงเหลือมาเกือบ๒๕๕๔ ปีแล้ว

ไกล..เกือบ ๒๕๕๔ ปี

แต่อยู่ใกล้พระองค์ได้

เข้าเฝ้าพระองค์เฉพาะพระพักตร์ได้

เพียงปฏิบัติตามคำสั่งสอนของพระองค์

สวดมนต์นอบน้อมระลึกถึงพระองค์...ก็ได้ชื่อว่าเข้าใกล้พระองค์แล้ว...นะเจ้าค่ะ

หมั่นทำดี ไม่ทำความชั่วทั้งปวง และทำจิตใจให้ผ่องแผ้ว..

ขอบคุณ

ณชเล...ผู้มีชื่ออันไพเราะ  ซึ่งแปลว่าที่ทะเล

ณชเล...คือชื่อของสาวน้อยผู้น่ารักสดใสใจงาม

ก้อนหินยิ้ม

๘/๔/๕๔

ขอบคุณรูปจาก net ค่ะ