*

Love U..OK?... รักนะ..ได้มั้ยล่ะ 

ตอนที่ 11 

Is That…You?

สายแล้ว...วันรุ่งขึ้น

ก๊อกๆๆ...

วารีแปลกใจ..แต่ก็เดินไปที่ประตูแล้วเปิดออก....อย่างไม่ทันตั้งตัว

ชายหนุ่มผิวขาวค่อนข้างสูงเดินเบียดแทรกเข้าประตูมา ขณะที่วารีถอยหลบโดยอัตโนมัติ

“ฮัดเช้ย!”..วารี จามออกมา  ขณะอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง

ชายหนุ่มหันมา  เธอจึงเห็นรอยยิ้มที่มุมปากนิดนึง กับแววตาวูบไหวของเขาก่อนเขาหันกลับไป

เขาเดินตรงไปที่ห้องนั่งเล่น คว้าเก้าอี้ขยับให้ถนัดแล้วนั่งลงคอย

วารี..งับบานประตูแล้วเดินตามเข้ามายืนมองหน้าเขา...เอ่ยขึ้นว่า

“พวกเขาออกไปข้างนอกกันแต่เช้าแล้ว  คุณมีนัดกันกับนิสาไม่ใช่หรือ?”

เขามองมานิ่งๆ ตอบสั้นๆ ... “เปล่า”

“อ้าว!..”...เธองง..แล้วมาทำไมที่นี่!...เธอคิด

“ผมตั้งใจมาหาคุณ”... “คะ?”...วารีชี้นิ้วที่ตัวเองสีหน้างงๆ..แอบมาหาข้อมูลยายสา..มั้ง..เธอคิด

เธอขยับเก้าอี้นั่งลงตรงข้ามที่มีโต๊ะกินข้าวตัวกลมนั้นขั้นกลางอยู่

ชายหนุ่มหน้าตาดีตรงหน้าเธอก็คือ คิมแทฮี..เพื่อนชาวเกาหลีของสันตินั่นเอง

หญิงสาวทำท่าเหมือนจะจามอีกครั้ง..แต่ยกมือขึ้นปิดปากขณะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ..รอฟังเขาพูด

เขาหยิบ โปสการ์ด ที่คั่นอยู่ในหนังสือที่เขาถือมาส่งให้

เธอรับมามองดูเป็นรูป วัดพระแก้ว นั่นเอง...

“ดูข้างหลังสิ”...หญิงสาวมองหน้าเขา พลิกการ์ดนั้นดูอีกด้าน

......เธอเบิ่งตาจ้องมองข้อความนั้น แล้วมองหน้าเขา..ข้อความและลายมือนั้น...

“ทำไมการ์ดนี่อยู่ที่คุณ?”

”งั้น..นี่ก็เป็นของคุณจริงๆ สินะ”..เขาไม่ตอบแต่กลับย้อนถามขึ้น

“คุณเอาการ์ดนี่มาจากไหน” เธอถามเขาอีก

“แสดงว่าคุณจำผมไม่ได้ละสิ”

เธอนั่งเพ่งมองหน้าเขาสักครู่ขณะที่เขาก็มองเธอ...ไม่มีใครพูดอะไร

ที่สุด..สายตาของวารีบอกถึงความไม่แน่ใจ  แต่ก็พูดขึ้นว่า..“เป็นคุณเองหรือ?” 

วารี..นึกถึงเมื่อ 2 ปี ก่อน 

เธอเคยไปเที่ยว กรุงโซล ประเทศเกาหลีใต้ กับบริษัททัวร์แห่งหนึ่ง

วันแรกที่ไปถึงนั้น..ไกด์พาลูกทัวร์เข้าไปเที่ยวชมในห้างสรรพสินค้ามีชื่อ ..ลอตเต้ เวิร์ล

ซึ่งในห้างนั้นมีสวนสนุก  และมีขบวนพาเหรดตัวการ์ตูนกำลังแห่อยู่กลางลานของห้าง

ในมือของ วารี ถือกล้องถ่ายรูป...เท้าก็ก้าวตามขบวนพาเหรด ตาก็จ้องมอง

พร้อมกับถ่ายรูปอย่างเพลิดเพลิน...แยกไปจากคนอื่นๆ โดยไม่ได้ตั้งใจ

เธอมั่นใจว่าจำสถานที่ที่ ไกด์ นัดเวลามาพบกันได้ จึงไม่กังวลนัก..

เวลาที่ยังมีเหลือ...จึงเดินลัดเลาะไปตามเครื่องเล่นของสวนสนุก.

…..จำได้ว่าได้ขึ้นไปนั่งบนรถไฟเล็กที่จะแล่นเข้าอุโมงค์ ผีสิง

ที่มี ปีศาจโผล่ออกมาตามซอกหลืบที่รถไฟแล่นผ่านไป.

จนเวลาผ่านไป...เมื่อเห็นว่าใกล้จะถึงเวลานัดอีกครึ่งชั่วโมง..เธอจึงมุ่งตรงไปที่จุดนัดพบ

...ยืนรออยู่นานกว่า 15 นาที  ก็ไม่พบใครที่มาเที่ยวด้วยกันสักคน

........แต่เธอก็ยังรอต่อไป...จนเลยเวลานัดหมาย..เมื่อนานผิดสังเกต..เธอจึงเริ่มออกค้นหา

...เมื่อแน่ใจว่าพลัดหลงกับคนอื่นๆ แล้วแน่ๆ เธอจึงหาทางที่จะไปยังโรงแรมที่ไกด์ได้บอกไว้

.......และนั่นทำให้เธอออกมาจากห้างสรรพสินค้าแห่งนั้น

..ออกมาเดินข้างถนนที่มีรถติดอย่างหนักเพราะเป็นช่วงเวลาเร่งด่วน.

....เวลาเลิกงานยามเย็น...ฝนโปรยปรายมาเบาๆ จนเริ่มหนาวสั่น

วารีกระชับเสื้อกันหนาวตัวบาง และคอยระวังกระเป๋ากล้องกลัวว่าจะเปียกฝน

เธอเกือบจะเรียกแท็กซี่อยู่แล้ว…หลังจากที่ลองสอบถามหนทางกับคนที่คิดว่าจะช่วยได้..แต่ก็ไร้ผล

...จนได้พบเขา..ชายหนุ่มที่กำลังเดินสวนมา..รูปร่างบอบบางท่าทางน่าไว้ใจ.. วารีคาดคะเนในใจ

หลังจากสอบถามด้วยภาษาอังกฤษอันแสนจะ...อ่อนหัด..ของเธอ..

.....ที่สุดเขาก็นำทางเธอเดินด้วยความรวดเร็วแข่งกับเวลาไปขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดิน

เขาซื้อตั๋วรถไฟส่วนของเขา แล้วหันมาบอกราคาตั๋วรับเงินวอนจากเธอไปหยอดตู้ซื้อตั๋วให้

แล้วเดินนำเข้าช่องทางไปขึ้นรถโดยสอดตั๋วลงไปเพื่อเปิดคานกั้นออกเมื่อเดินผ่านไปแล้ว

ก็หยิบตั๋วที่โผล่อีกด้านไปด้วย .... วารีมองดูแล้วทำตามเขา เดินตามเขาเข้าไปรอรถไฟด้วยกัน

สักครู่รถที่รอก็มาถึง...เธอก้าวตามเขาขึ้นรถไฟ

…บนรถไฟสายนั้นเต็มไปด้วยผู้โดยสารที่คงเพิ่งเลิกงาน  หลายๆ คนคงกำลังเดินทางกลับบ้าน ...

.ในใจของ วารี นั้นกำลังสนใจกับการขึ้นรถไฟฟ้านี้เท่านั้น…..ไม่มีความหวาดระแวงแม้เพียงนิด

...กับการเดินทางติดตามคนแปลกหน้า..ซึ่งผิดวิสัยของเธออย่างมาก

(หมายเหตุ..>>….ปีนั้นกรุงเทพฯ ยังไม่มีรถไฟฟ้า...(:-P) …<<) 

รถไฟฟ้าใต้ดินแล่นด้วยความเร็วสูงจอดและผ่านสถานี 3 – 4 สถานี แล้วเขาก็เดินนำลงที่สถานีหนึ่งที่ซึ่งไม่ไกลจากโรงแรมที่ทางบริษัททัวร์ได้จองไว้ เขาเข้าไปเจรจากับพนักงานโรงแรมแห่งนั้นจนเป็นที่เข้าใจกัน  แล้วเธอก็ได้รับกุญแจไปเปิดห้องเข้าพักได้…

ก่อนเขาจะจากไป...วารี ได้กล่าวขอบคุณเขาและได้ขอให้เขาจดชื่อและที่อยู่ไว้ให้

หลังกลับจากท่องเที่ยวแล้ว เธอตั้งใจจะเขียนการ์ดส่งไปขอบคุณเขา..แต่ก็ลังเลเนิ่นนาน

...ด้วยเหตุที่ไม่มั่นใจในภาษาอังกฤษของตน….จนที่สุดก็ลืมเลือนไป ....

2 ปีต่อมา 

ขณะที่..วารี เตรียมตัวเพื่อจะเดินทางมา เมลเบิร์น เธอเจอ ที่อยู่ ของเขาขณะจัดเก็บสิ่งของ

.....จึงได้ตัดสินใจเขียนการ์ดไปขอบคุณเขา และได้ให้เบอร์โทรศัพท์ที่บ้านไปด้วย

คิดไม่ถึงว่า..เขา และ เธอ ..จะได้มาพบกันในต่างแดน....แห่งนี้

.......หรือเพราะว่ามี.....การ์ดแผ่นนี้...เป็นเข็มทิศนำทาง

** 

ตอนที่ 12

http://www.oknation.net/blog/konlangkow/2008/04/29/entry-1

**