Love U..OK?... รักนะ..ได้มั้ยล่ะ

ตอนที่ 13

Homesick

ค่อนดึกคืนนั้น...สันติ กับ นิสา  สองพี่น้องกลับจากทำงานร้านอาหารไทยด้วยกัน

เดินคุยกันมาใกล้ถึงถนนทางแยกเข้าที่พัก…เขามองไปที่ป้ายรถรางฝั่งตรงข้าม

“เดี๋ยวเราแวะ McDonalds กันดีกว่า พี่อยากกินไอศกรีม” สันติเอ่ยชวน

“อื้อ!..อยากกินเหมือนกัน อยู่แถวนี้ก็ดีนะคะมีทั้ง Safeway Supermarket, McDonalds 

แถมมี มินิมาร์ท ที่ปั๊มน้ำมันอีก..ปิดซะดึกเลย..ถึงจะอยู่ไกลจากเมืองมาหน่อยก็ไม่ต้องกลัวอดอยาก”

.........นิสาชวนพี่ชายคุย

“พี่เลือกมาอยู่แถวนี้ก็เพราะสะดวกหลายอย่างอย่างที่เธอว่านี่แหละ

..อยู่ที่กรุงเทพฯ หิวดึกดื่นแค่ไหนก็ออกมาหาอะไรกินง่ายๆ ต่างจาก เมลเบิร์น..ลิบลับ” เขาเสริมความ

“นั่นสิคะ..ที่นี่เงียบมากเลย..ทำไมพี่เลือกมาอยู่เมืองนี้ เพื่อนที่ห้องเรียนบอกสา..ว่า..

ในเมืองน่ะ พอ 5-6 โมงเย็นห้างร้านก็พากันปิดแล้ว อย่างกับเมืองร้างแน่ะ ทั้งๆ ที่อาทิตย์ยังไม่ตกดินเลย”

“เพื่อนเธอก็พูดเว่อร์เกินไป...แต่ก็อาจจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ สำหรับความรู้สึกของคนกรุงเทพฯ นะ

เพราะว่าดึกดื่นแค่ไหนก็ยังเห็นแสงสว่างไปทั่ว..มีทั้งร้านอาหาร ทั้งรถเข็นปากซอยอยู่เกือบทุกแห่ง”

ทั้งสองเดินคุยกันเข้าไปในร้าน McDonalds สั่งไอศกรีม...ระหว่างที่นิสายืนรอไอศกรีม

สันติหันไปมองทางด้านนอกที่ติดทางสามแยกเหมือนจะรอคอย..ใครบางคน

นิสาได้รับไอศกรีมแล้วเรียกพี่ชาย ..เขามีท่าทีคล้ายยังรีรออยู่…แต่นิสาไม่ได้สังเกต

ทั้งสองออกมาจากร้าน..เดินกินไอศกรีมมากันเงียบๆ กลับที่พัก...

เดินผ่านสวนหย่อมเล็กๆ ด้านหน้าที่มี ต้นไม้พุ่ม 2- 3  ต้นอยู่ที่ริมรั้วด้านติดถนน

ซึ่งมีสนามหญ้าเล็กๆ คั่น ถัดมามีต้น แอปริคอท (Apricot) สูงใหญ่ต้นหนึ่งขึ้นอยู่ข้างแฟลต

ที่มีคันปูนกั้นสนามหญ้าเล็กๆ นั้นเป็นแนวลาดลงเล็กน้อยยาวมาถึงทางเข้าตัวแฟลต

เพื่อกันไม่ให้ดินหรือน้ำนองมาที่ถนนยามฝนตก ขนาดถนนกว้างสักรถคันใหญ่แล่นเข้าไปได้

ซึ่งเป็นทางเข้าไปยังที่จอดรถด้านหลังของแฟลต ที่นั่น.

ที่คันปูนมุมโค้งก่อนทางเดินเข้าห้องแรกที่สันติเช่าอยู่นั้น.

...มีใครบางคนนั่งอยู่ใต้เงาต้น แอปริคอท

และคงจะได้ยินเสียงฝีเท้าของสองพี่น้องที่เดินใกล้เข้ามา….ร่างนั้นจึงลุกขึ้นยืน

“โอ๊!...”

 นิสาอุทาน..สองพี่น้องหยุดเดินชั่วขณะ

“วารี!..ตกใจหมดเลย..ทำไมไม่เข้าบ้าน มานั่งทำอะไรมืดๆ”  นิสาถามขึ้น

“ฉันลืมกุญแจไว้ข้างในน่ะ ..”  

สันติไม่พูดอะไร  เดินนำไปเปิดประตู..ทุกคนเข้าบ้าน  เขาปิดประตูเรียบร้อยเดินตามเข้าไป

“คืนวันเสาร์นี่นา..ที่ร้านไม่ยุ่งเหรอ..ทำไมกลับเร็ว” สันติถามขึ้นเมื่อเดินตามมาถึงที่ห้องนั่งเล่น.

ขณะในใจยังนึกเห็นภาพที่มีรถเก๋งมาส่งวารีคืนก่อน …

“ยุ่งมากค่ะ..แต่คนงานเก่าที่เขาลากลับเมืองไทย..เขากลับมาแล้ว เลยช่วยกันเก็บร้านกันได้เร็วขึ้น” “อ้อ!..” สันติไม่พูดอะไรต่อ..แต่แล้วเหมือนมีอะไรค้างคาใจจึงถามขึ้น...

“มีคนมาส่งเหรอ รถรางเที่ยวสุดท้ายน่าจะยังไม่มานี่”

“ค่ะ..เพื่อนที่ร้านเขามีรถ..เขาเห็นว่าไม่ไกลนักเลยขับวนมาส่ง”

“ระหว่างทางเขาชวนแวะกินข้าวต้มเป็นเพื่อนอะไรทำนองนี้บ้างหรือเปล่า...” สันติถามอีก

“...ไม่หรอกค่ะ..อ๋อ!...พี่เจ้าของร้านก็เคยถามแบบนี้เหมือนกันนะคะ” วารีบอก

“แล้วไปเถอะ...ก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน...ได้ยินข่าวมาไม่ค่อยดีน่ะ...เกี่ยวกับคนคนนี้” 

วารีสบตาสันติที่ส่งสายตาห่วงใยมาให้...เธอสัมผัสความรู้สึกนั้นได้..

เหมือนมีน้ำตารื้นขึ้นมากะทันหัน....รับรู้..และเต็มตื้นต่อความห่วงใยนั้น…

“ขอบคุณค่ะ” เธอเอ่ยขึ้นเบาๆ

“เป็นไรไป อย่างกับจะร้องไห้” นิสาที่แยกไปเข้าห้องน้ำเดินออกมา..ถามขึ้นเมื่อเห็นหน้าเพื่อน

หันมองคนนั้นทีคนนี้ที..แปลกใจระคนสงสัย

“ไม่มีอะไร...เห็นเธอสองคนพี่น้องสนิทสนมกันเลยคิดถึงบ้านน่ะ” วารีตอบสั้นๆ อย่างที่เธอเป็น

วูบหนึ่งนั้น....การแสดงออกถึงความห่วงใยของสันติ..ทำให้

วารี...คิดถึงบ้าน..พี่ชาย..และครอบครัว..และ.

..........................................................โอ้!...กรุงเทพฯ คิดถึงจังเลย…..

“เพิ่งจะอาทิตย์เดียวเอง..หึหึ!..” สันติหัวเราะในลำคอ..แล้วพูดว่า

“.พรุ่งนี้ตื่นกันเช้าๆ นะ..แล้วเตรียมตัวให้เรียบร้อยจะพาไปเที่ยว Victoria Market

ไม่ต้องเตรียมอาหารเช้าหรอก  ไปหาอะไรกินในเมืองดีกว่า แล้วตอนบ่ายๆ ไปเที่ยวชายหาด

ที่ St. Kilda Beach กัน”

“เย้!..พรุ่งนี้จะได้สำรวจเมลเบิร์นแล้ว”…นิสาส่งเสียง และวารีมีท่าทีร่าเริงขึ้น..สันติมองยิ้มๆ

***

**

แอปริคอท (Apricot)

{หน้าตาสีสวยอร่อยด้วยน้า!.ชอบมากๆๆ..เลย...}                       

ขอบคุณ...ภาพสวยที่ค้นเจอจนได้...ในอินเตอร์เนต

**

*

 ตอนที่ 14

http://www.oknation.net/blog/konlangkow/2008/05/04/entry-1/comment#read