Love U..OK?... รักนะ..ได้มั้ยล่ะ 

ตอนที่ 24

ดั่งหมอกควันที่เลือนราง จึงจับต้องไม่ได้

ค่อนดึก

วารีนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวในห้องนั่งเล่น หันหน้าไปทางห้องครัว...นั่งทำการบ้านอยู่คนเดียว 

เสียง เปิด-ปิด ประตูดังขึ้น ไฟในห้องครัวถูกเปิด  สันติเดินเข้ามาเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำออกมา

เขารินน้ำใส่แก้ว เก็บขวดน้ำแล้วเดินถือแก้วน้ำมานั่งตรงข้าม ดื่มน้ำแล้ว..จึงถามขึ้น

“นิสานอนแล้วเหรอ...ทำอะไรอยู่ล่ะเนี่ย”

“นอนแล้วค่ะ...ทำการบ้านทบทวนบทเรียนค่ะ”

“เรียนแล้วเป็นไงบ้าง คิดว่าดีขึ้นมั้ย”    เขาถามอย่างชวนคุย

“ก็ดีมังคะ ได้ฝึกฟังสำเนียงของเขา”

“มันยังไงกัน?”     ชายหนุ่มเลิกคิ้ว มองสำรวจสมุดและหนังสือเรียนบนโต๊ะตรงหน้า

“เขาก็สอนเรื่องที่เราเคยเรียนมาก่อนแล้ว สมองมันคงตื้อเกินไปที่จะมาเริ่มต้นใหม่แบบซ้ำๆ

ก็เลยอาจจะเบื่อๆ ไม่ค่อยรับรู้เท่าไหร่... กำลังพยายามปรับใจอยู่ค่ะ”

วารีตอบยาวกว่าที่เคยเป็น

“หึหึ..ขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วทำไมถึงอยากมาเรียนที่นี่ล่ะ?”    เขาถาม..อมยิ้มกึ่งแปลกใจ

แต่วารีนิ่ง..ไม่ตอบเหมือนไม่ได้ยินคำถามนั้น เสไปหยิบแก้วน้ำของเธอยกขึ้นดื่ม สันติไม่ถามซ้ำ

“อ้อ!..เมื่อตอนบ่ายกลับเข้ามาบ้านครั้งหนึ่ง คิดว่าจะเจอพวกเธอซะอีก”

“พวกเราเลยไปดูบ้านที่ เจนจิรา พักอยู่น่ะค่ะ เรนนี่อยากย้ายออกจาก โฮมสเตย์”

“อ้อ!.งั้นเอง  ฉันรีบกลับมาดู เป็นห่วงเรื่องที่เธอไปชกใครเขาที่โรงเรียนน่ะ มีปัญหาอะไรอีกรึเปล่า”

“เข้าใจกันแล้วค่ะ เมื่อกลางวันเขามาขอโทษเราที่มาทำรุ่มร่ามอย่างนั้น” เธออธิบายสั้นๆ

“งั้นก็ดีแล้ว  อยากเตือนเธอน่ะ ที่นี่กฎหมายเขาเข้มงวดมาก  การลงไม้ลงมือกัน

เธออาจถูกแจ้งความได้ ต่อไป..ก็อย่าให้เกิดเรื่องขึ้นได้อีกนะ มีปัญหาขึ้นมาจะลำบาก”

“ค่ะ..ขอบคุณค่ะ”     วารีรับคำ  สันติแยกไปทำกิจส่วนตัว...แล้วเข้าห้องนอนของเขาไป

วารียังคงทำการบ้านต่อสักครู่  จากนั้นจึงเดินสำรวจเตาแก๊ส ตู้เย็น หน้าต่างห้องครัว ประตูบ้าน

เมื่อเห็นปิดเรียบร้อยดีแล้วจึงปิดไฟแล้วเดินเข้าห้องนอนไป

แสงจันทร์ที่ส่องผ่านหน้าต่างบานเกล็ดเข้ามาในห้องนอนนั้น

ทำให้เห็นนิสาที่นอนเหยียดยาวห่มผ้าอยู่บนเตียงด้านหนึ่ง.. กำลังหลับสนิท

วารีนั่งลงบนเตียงอีกด้านหนึ่งแล้วล้มตัวลงนอน หยิบผ้าห่มอีกผืนขึ้นห่มถึงอกแล้วหลับตาลง

ยามค่ำคืน ณ ชานเมือง เมลเบิร์น ...ช่างเงียบสงบจริงๆ

*** 

ช่วงบ่ายวันต่อมา

บริเวณสนามหญ้ามหาวิทยาลัยที่สันติเรียนอยู่

ที่ซึ่ง สันติ คิมแทฮี และทีน่า…ใช้เป็นที่มาพบปะปรึกษาหารือเรื่องเรียนกันเสมอ

“แทฮี..บ่ายวานนี้ ฉันตามหานายไม่เจอ รีบไปทำงานรึ?”    สันติถามทันทีทีเห็นหน้า แทฮี

“ตามหาฉัน มีอะไรเหรอ?” 

“ก็จะชวนนายไป Box Hill น่ะสิ จะไปสอบถามติดตามดูเรื่องที่เกิดชกต่อยกันวันก่อนน่ะ”

“เรื่องชกต่อยอะไรเหรอ?”    ทีน่าถามขึ้นอย่างไม่รู้เรื่อง

แทฮี เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันก่อนนั้นให้ทีน่าฟัง

“เมื่อวานฉันร้อนใจ เลิกเรียนแล้วก็รีบไป  เลย..ไม่ได้ชวนนาย”

“โอ้!...นายเป็นห่วงหล่อนล่ะสิ ว่าแต่นายห่วงใครล่ะ เรนนี่ หรือว่า วารี”    ทีน่าข้องใจ

แทฮี ตอบว่าห่วงทุกคนนั่นแหละ แต่ก็หมดห่วงแล้ว และเล่าเรื่องเมื่อวาน..

ที่ไปพบสาวๆ และสองหนุ่มออสซี่ให้ทั้งสองฟัง แต่ก็ไม่ได้เล่าถึงการเลยไปบ้านพักของเจนจิรา

“อ้าวเป็น เบนจามิน หรอกเหรอ”

สันติถามขึ้น เมื่อรู้ว่าเป็นคนรู้จักกันก็รู้สึก..โล่งใจขึ้น  แต่..ในใจ สันติกำลังคิดถึงเมื่อคืนที่ได้คุย

กับวารี... เธอไม่ได้เล่าเรื่องที่ แทฮี ไปที่นั่น  เขาข้องใจว่า  เป็นเพราะเธอไม่อยากเล่า  หรือ

เพราะเห็นว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญ  หรือเพราะเขาไม่ได้ถาม.. ขณะคิด..สีหน้าของ สันติ ดูหงุดหงิดรำคาญใจ   ทีน่า เหลือบเห็นอาการของเขา เกิดความกังวลขึ้นในใจอย่างไม่รู้สาเหตุ

“นายโกรธเหรอ?”    แทฮีถามขึ้น เมื่อเห็นหน้ายุ่งๆ ของสันติ

“โกรธ..เรื่องอะไร”    สันติงงๆ ไม่รู้ตัว ทีน่าตั้งใจฟัง..ลอบมองดูหน้าสันติอย่างสังเกต

 “ที่ไม่ได้ชวนนายไปด้วย”    แทฮีว่า

“เปล่านี่..ทำไมต้องโกรธ”     สันติตอบ ขณะที่คิ้วยังขมวดมุ่น

** 

หลังเลิกเรียน…ยามบ่าย

สามสาวไทย และเรนนี่ ที่พักอยู่ไม่ไกลจากสถานีรถไฟนัก มารวมตัวกัน

แล้วออกเดินคุยไปด้วยกันระหว่างทางไปสถานีรถไฟ Box Hill (บ็อกซิล) เพื่อกลับที่พัก

“ห้องฉันจัดไปทัศนศึกษาเสาร์นี้..ไปเที่ยวฟาร์มเลี้ยงม้า จะไปขี่ม้ากัน” 

นิสาเอ่ยขึ้น

“ห้องเจนไปเที่ยวบ้านอาจารย์..ทุกคนในห้องจะต้องเตรียมอาหารไปทำร่วมกันด้วย” 

เจนเล่าบ้าง

“ห้องฉันไปดู สัตว์สงวน ของออสเตรเลียนอกเมืองที่ Healesville Sanctuary” 

วารีบอก  เรนนี่ มองคนโน้นทีคนนั้นที เพราะสามสาวคุยกันแต่ภาษาไทย  นิสา นึกได้

เอ่ยขอโทษและอธิบายให้ฟัง

“เออนี่..พวกเราต้องพยายามคุยกันเป็นภาษาอังกฤษนะ ไม่งั้นเรนนี่ถูกโดดเดี่ยว” 

นิสาบอกยิ้มๆ

“เราก็จะได้ฝึกพูดภาษาอังกฤษไปด้วยกันไง..นะ”    เธอหันมาอธิบายเพิ่มเติมกับเรนนี่

เรนนี ยกมือทันที แสดงความเห็นด้วย  สาวๆ เลยหัวเราะด้วยกันครื้นเครง

“ขอโทษที ลืมไป จะพยายามนะ เรนนี่”    เจนหันมาคุยกับเรนนี่ เรนนี่ยิ้มพยักหน้ารับ

“แล้วตกลงเธอกับแทฮี มันยังไงกันแน่ ฉันดูเขาห่วงใยเธอมากนะ”   เจนถาม..

เรนนี่หน้าหม่นลง  เจนยังเห็นว่า แทฮี ก็ดูสนใจและเอาใจใส่วารีมากด้วยเหมือนกัน

“ไม่เข้าใจเค้าเลย ดูก็เป็นคนดี น่าคบ แต่ทำเหมือนจับปลาสองมือซะงั้น ไม่ชอบเลย” 

เจนหันมาบ่นกับวารี วารีได้แต่บอกว่า...

“ฉันไม่รู้ ไม่เคยรับปากจะคบกับเค้าสักหน่อย”

“พี่อ่ะ..ขนาดเขาจูงมือจูงไม้พี่น่ะนะ”    เจนหันหน้ามาเหล่ๆ มองหน้าวารี

“เขาก็แค่เห็นฉันเงอะงะ เท่านั้น ก็อย่างเธอเห็น เค้าเป็นคนดีที่ห่วงใยคนอื่นไง”    วารีว่างั้น

“เฮอะ!..”   เจนทำเสียงไม่สบอารมณ์

“พี่ไม่สนงั้นสิ?..ชักเห็นใจนายแล้วสิ คิมแทฮี”  

เจนพูด  นิสากับวารี หัวเราะ..ที่เห็นเธอทำกริยาฮึดฮัด ขณะเดียวกัน..ทั้งสองต่างก็รู้ดีว่า...

เจนจิรา เป็นคนที่มีน้ำใจ ห่วงใย และรักพวกพ้องมาก   ส่วนเรนนี่แม้ฟังไม่เข้าใจเพราะสามสาว

คุยกันเป็นภาษาไทยตามเคย...แต่เธอก็ยิ้มแย้มไปด้วย 

***

แผนที่เส้นทางเดินรถไฟฟ้าเมือง เมลเบิร์น

ขอขอบคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เนต (ค้นจาก Google Earth)

***

*