Love U..OK?... รักนะ..ได้มั้ยล่ะ

ตอนที่ 28 

จึงกุมมือเธอไว้...เพราะกลัวว่าเธอจะหายไป  

วารี นิสา ออกมาสมทบกับ คิม แทฮี และสันติ ที่รออยู่ก่อน หลังจากไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว

“เธอบ้าเหรอ ว่ายสวนทางคนอื่นเขาอย่างนั้น” 

สันติ กัดฟันระเบิดคำพูดใส่ อย่างโกรธๆ หน้าตาถมึงทึง

แทฮี แม้ไม่เข้าใจภาษาไทยแต่ก็ยื่นมือมาจับไหล่ สันติ เป็นเชิงปราม เหมือนจะบอกให้ใจเย็นๆ

“พี่ติ..วารีก็ปลอดภัยแล้ว  อย่าโมโหเลย” 

นิสา เข้าใจความรู้สึกพี่ชาย พูดเสียงอ่อยๆ    วารี ตาวาววับขึ้น..แต่เมื่อสบตาแล้ว

แลเห็นความห่วงใยที่มองมานั้น  สายตาก็อ่อนแสงลงและสงบนิ่ง

“พี่ติ เขาเป็นห่วงเธอน่ะ กลัวว่าจะเป็นอะไรไป” 

นิสาอธิบาย กลัวเพื่อนไม่เข้าใจ

“ฉันเข้าใจ” 

วารี ตอบเบาๆ แล้วหันไปกล่าวขอบคุณสันติ ด้วยสายตาและน้ำเสียงที่จริงจัง

“เธอต้องขอบคุณ แทฮี เพราะเขาเป็นคนที่ช่วยเธอทันเหตุการณ์..ไม่งั้น..” 

สันติพูดค้างแค่นั้น  เขายังใจหายใจคว่ำกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหันนั้น ถ้าเธอไม่ฟื้นละก็!

รู้สึกโมโหตัวเองขึ้นมา  ความคิดเขาสะดุด!..ทั้งๆ ที่เขาเองก็เห็นเหตุการณ์ด้วยกัน.

แต่เขาก็ยังช้ากว่า..แทฮี

“นั่นสิ เขาเฝ้ามองเธอตลอดเวลาเลย..โชคดีเหลือเกิน”     นิสาเสริม

"ขอบคุณ” 

วารี พูดขึ้น มองหน้า แทฮี ด้วยสายตาแสดงความขอบคุณ เขามองตอบอ่อนโยน

“ฉันประทับใจมากเลย แทฮี คุณปฐมพยาบาลได้รวดเร็ว  ราวกับว่าเป็นสิ่งที่คุณทำเป็น

กิจวัตรอยู่แล้ว?”

นิสาชมกึ่งถาม    แทฮี เล่าว่า เมื่อเขายังเรียนอยู่ที่ โซล เขาเป็นนักกีฬาว่ายน้ำด้วย

ช่วงเวลาปิดเทอม  เขามักไปทำงานพิเศษเป็น การ์ด ผู้ดูแลสระว่ายน้ำให้กับ คลับ

เพื่อสุขภาพ มีชื่อแห่งหนึ่ง  ซึ่งเขาต้องมีความรู้และผ่านการฝึกอบรมหลักสูตร

การปฐมพยาบาลด้วย ..จึงจะทำงานนั้นได้

....เป็นเช่นนี้เอง

.......เขาคงทำไปโดยสัญชาตญาณของ..การ์ด

..........ปฏิบัติการช่วยเหลือฉับไว ทันการณ์..

.............เป็นหน้าที่ และความรับผิดชอบที่เป็นปกตินิสัยโดยผ่านการฝึกฝนมาอย่างดี

แทฮี เดาความคิดทุกคนออก..เขาไม่อธิบายเพิ่มเติมว่า ที่จริงแล้วมันไม่ใช่แค่นั้นหรอก

เขาหันไปมองหน้าวารี แล้วพูดกับเธอว่า..

“อยู่คุยกับผมก่อนนะ..ได้มั้ย”  

สายตาจริงจังคู่นั้นมองมาอย่างเรียกร้อง ..วารี..พยักหน้ารับคำ

สันติมองปฏิกิริยาของทั้งสอง  เข้าใจความต้องการของ แทฮี คงต้องการคุยกันตามลำพัง

กับวารี    เขาจึงชวนนิสาแยกกลับไปก่อน

**

“ผมตกใจมาก รู้มั้ย” 

แทฮีเอ่ยความในใจขึ้น  เมื่อสองพี่น้องเดินลับตาไปแล้ว  ทั้งสองนั่งอยู่ที่โต๊ะ

ร้านขายเครื่องดื่มของอาคารสระว่ายน้ำแห่งนั้น   วารีกำลังจิบน้ำเปล่าที่สั่งมา

“ผมเป็นห่วงมากนะ ไม่เคยห่วงใครอย่างนี้มาก่อนเลย” 

น้ำเสียงห่วงใยนั้นช่างอ่อนโยนยิ่งนัก  วารีอึ้ง สบสายตาจริงใจนั้นอย่างยอมรับและ

รู้สึกขอบคุณ  แต่ก็ไม่รู้จะตอบว่าอะไร  เขาเอื้อมมือมากุมมือเธอไว้ เธอมองตาม

ไม่ขยับมือออก นั่งนิ่งครู่หนึ่ง จึงขยับมือเบาๆ  แต่แทฮีเอื้อมอีกมือหนึ่งมาร่วมกันกุม

มือเธอกำไว้  ทั้งสองจ้องตากันเหมือนจะหยั่งท่าทีอีกฝ่าย  วารีขยับมืออีก  แทฮีกระชับ

อุ้งมือแน่นขึ้นเล็กน้อย  เธอขยับปากทำท่าจะพูด แต่เขาชิงพูดขึ้นก่อน

“ขอผมจับมือคุณไว้ได้ไหม ผมกลัวคุณหายไป” 

เธอมองตอบสายตาแสดงความห่วงใยนั้นนิ่ง

“ฉันไม่ใช่เด็กเล็กๆ สักหน่อย อยู่ๆ จะหายไปไหนได้” 

วารีพูดพึมพำภาษาไทยเบาๆ ในลำคอ  รู้สึกหน้าออกร้อนวูบวาบ..เป็นเพราะถูกจับมือไว้..

หรือว่ามีไข้นะ...รู้สึกใจจะสั่นๆ ด้วย..   เธอพยายามขยับมือออกจาการเกาะกุมนั้น

.......แต่ไร้เรี่ยวแรง

“เรามาคบกันเถอะนะ ผมจริงจังมากนะครับ”

แทฮี รุกฆาต มือทั้งสองที่กุมมือเธอไว้บีบกระชับขึ้น  วารีชักอาย  เพราะมีคนเดินผ่าน

ไปมาเหลียวมามองดู ..แล้วอมยิ้มให้อย่างชอบใจ  สาววัยรุ่นสองคนเดินคุยกันมาได้ยินเข้า

..ถึงกับหยุดฟัง..ลุ้น และพูดว่า.......

“Yes!”    พร้อมส่งยิ้มเชียร์

เธอพยายามขยับมือออกจากการเกาะกุมนั้น  ไม่ได้ตอบ  แทฮี ยอมปล่อยแต่โดยดี

เขามองอย่างเอ็นดูและเข้าใจที่เธออาย   มองจ้องรอคำตอบ..เห็น...วารี ตาหรี่ปรือ

ตัวเหมือนจะโงนเงน ..แล้ว ..ค่อยๆ เอียงลงข้างเก้าอี้  

สองสาวที่ยังยืนลุ้นอยู่อุทานพร้อมกัน ….

“Oh!”

แทฮี ลุกพรวดเดียวถึงตัว รับร่างที่เอียงลงมานั้นทันก่อนที่หัวเธอจะร่วงลง...น็อคพื้น..!!

**