Love U..OK?... รักนะ..ได้มั้ยล่ะ 

ตอนที่ 30 

The Second Late Night 

เกือบเที่ยงคืน

สันติ นิสา กลับจากทำงานร้านอาหารไทย  ต่างเดินแยกย้ายเข้าห้องนอน

“พี่ติ พี่ติ วารียังไม่กลับเลยค่ะ” นิสาเดินหน้าตามีกังวลออกมาหาพี่ชาย

“เดี๋ยวก็คงมาน่ะ ร้านนั้นอาจจะยุ่งเหมือนกัน” สันติตอบมาจากในห้อง

“วันนี้วารีไม่ต้องทำงานนี่คะ” น้ำเสียงไม่สบายใจ

“อาจจะถูกเรียกไปทำงานเหมือนเธอวันนี้มั้ง” เขาเดินแยกเข้าห้องน้ำไป

วันสุดสัปดาห์ อย่างนี้คงมี ปาร์ตี้ กันเยอะ  แล้วก็..ร้านอาหารไทยออกจะเป็น

ที่นิยมของคนที่นี่ ซะด้วยสิ นิสาคิดไปถึง เรื่องสั้น เล่มหนึ่งที่เคยยืมมาอ่าน

จากห้องสมุด   เรื่องสั้นที่เขียนโดยนักเขียนชาวเมลเบิร์น นำเรื่องร้านอาหาร

ของไทยไปประกอบเนื้อเรื่อง  เป็นที่นัดพบของคู่รักหนุ่มสาว  และเรื่องอื่นๆ

อีกมากมายที่คนเมืองนี้ชื่นชมเกี่ยวกับ อาหารไทย ...

สักครึ่งชั่วโมงต่อมา นิสาเดินมาหาสันติ.. เขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน กำลังอ่าน

ข่าวสารและค้นหาข้อมูลจาก Internet หรืออาจจะกำลัง Chat กับ ทีน่า..?

“พี่ติ เราโทรถาม แทฮี ดีมั้ย.. วารีน่าจะกลับได้แล้ว..ถ้าไปทำงานนะ”

สันติสีหน้ามีความกังวลขึ้นมาแว้บหนึ่ง   เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา..

เหมือนว่ารอพร้อมที่จะโทรอยู่แล้ว….เขากดหมายเลขมือถือที่ แทฮี เคยจด

ไว้ให้  ..สัญญาณปลายสาย...ว่าง  รอจนสัญญาณถูกตัด ก็ไม่มีใครรับสาย 

 ..เขากดวางสาย แล้วกดใหม่อีกครั้ง...

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นใกล้ๆ

แทฮีที่หลับฟุบอยู่ที่โต๊ะทำงาน เอื้อมมือไปหยิบขึ้นมารับ กรอกเสียงตอบไป

“เฮลโล?”

“แทฮี...วารี อยู่กับนายรึเปล่า?” สันติถามทันทีที่ได้ยินเสียงของ  แทฮี

แทฮี กำโทรศัพท์นิ่ง..ไม่ทันตอบอะไร  เขายังหลับตาอย่างกับคนละเมอ

“แทฮี แทฮี..นายหลับอยู่เหรอ ...วารีอยู่กับนายมั้ย?” สันติส่งเสียงดังขึ้น

“อืม!..อยู่..นอนหลับอยู่น่ะ..นายมีอะไร...” แทฮีตอบ ยังไม่ตื่นดี เขาง่วงมาก

ท่าทางจะฟุบลงไปหลับต่อ ไม่ได้ยินว่าสันติพูดอะไรอีก..แว่วเสียงทางโน้น

วางสายแล้ว  เขาวางโทรศัพท์ ปิดไฟโคมไฟ  แล้วลุกเดินเข้าห้องนอนไป

ทั้งๆ ที่ยังไม่ลืมตา  พอถึงเตียงก็นั่งลงแล้วเอนตัวนอนลง...หลับสนิท.

สันติ วางโทรศัพท์ลง หน้าตาบอกความขุ่นข้องใจ ฮึดฮัด อย่างมีโมโห

ยัยบ้านี่! ไปค้างกับ แทฮี..!.ไม่กลับก็ควรจะโทรบอกสิ  ชายหนุ่มชะงัก..

ทำไมต้องโมโหนะ  เรื่องส่วนตัวของหล่อน!!

“พี่ติ..ว่าไง?” นิสาถามขึ้น

“เพื่อนเธอหลับไปแล้ว” เขาตอบเสียงห้วน เขาชักโกรธขึ้นมาอีก

ทำให้คนอื่นเป็นห่วง แล้วดูสิ...หล่อนทำอย่างนี้ได้ยังไง.. บ้าจริง!

นิสางงๆ กับคำตอบ..นั่นมันหมายความว่ายังไงกัน..วารีนอนค้างกับ แทฮี

ไม่อยากจะเชื่อเลย…เธอรู้สึกเหมือนถูกหลอก ก็วารีไม่เคยมีท่าทีเลยนี่นา

“จะมาห่วงใยอะไรนักหนา ไปนอนได้แล้ว” 

สันติพูดเหมือนตะคอกใส่น้องสาว  นิสาได้แต่ข้องใจเรื่องวารี  ไม่ผิดสังเกต

น้ำเสียงของพี่ชาย เดินกลับเข้าห้องนอนไป  ส่วน สันติ ยังยืนนิ่งขึงอยู่กลาง

ห้องโถงนั้นด้วยอารมณ์ที่ไม่สงบนัก  สักครู่จึงเดินไปปิดไฟแล้วเข้าห้องนอน

..เขานอนพลิกไปมา  จนเวลาล่วงเลย และหลับไปจนเมื่อใกล้สว่างแล้ว

**

เช้าแล้ว

แทฮี นอนลืมตาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วนึกขึ้นได้ เขาหันหน้าไปมองที่นอนข้างๆ

ไม่มี วารี อยู่บนเตียง  เขาลุกจากที่นอนอย่างว่องไว ทำให้เซล้มลงไปอีก

เมื่อวานนี้คงจะเพลียไปหน่อย  ทั้งต้องปฐมพยาบาล ทั้งพาไปหาหมอ

และ ยังต้องอุ้มวารีมาที่พักอีก  จำได้ว่าเผลอฟุบหลับที่โต๊ะทำงานเมื่อคืน 

เขาคงกลับเข้าห้องนอนด้วยความเคยชินทั้งๆ ที่หลับอยู่  เขาลุกขึ้นใหม่อย่าง

ระวัง  แล้วเดินไปมองดูที่ทางเชื่อมกับห้องทำงาน มองเห็นวารีนั่งเอนหันหลัง

พิงพนักโซฟาอยู่   เขาถอนหายใจโล่งอก…หึหึ!...ยังอยู่นี่นา…

...........นึกว่าจะแอบหนีกลับไปแล้วซะอีก...

เขากลับไปคว้าผ้าเช็ดตัวในห้องนอน  แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำอีกด้านหนึ่ง 

จัดการกิจส่วนตัว และแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว จึงเดินไปหา วารี ที่ยังคงนั่งรออยู่

.....ใช่...เธอนั่งรอเขาอยู่....

 แทฮี  นั่งลงตรงข้ามมองหน้า วารี อย่างสำรวจ และยิ้มอ่อนโยนให้

“คุณหลับยาวเลย คงเพราะพิษไข้ รู้สึกดีขึ้นแล้วใช่มั้ย?” แทฮี ถามขึ้น

วารีพยักหน้า มองตอบด้วยสายตาขอบคุณ และพูดขึ้น

“ขอบคุณมากนะ   ความจริงน่าจะพาฉันไปส่งที่แฟลต” หยุดนิดนึง

“นิสา คงเป็นห่วงมากเลย” วารีรู้สึกไม่สบายใจที่ไม่ได้ติดต่อบอกกับสองพี่น้อง

คงเพราะฤทธิ์ยาที่หมอให้มาทำเอาเธอหลับเป็นตาย..ตลอดคืน

“ก่อนออกจากโรงพยาบาล ผมโทรไปเช็คแล้วไม่มีใครอยู่ที่แฟลตเลย

เขาสองคนคงออกไปทำงานด้วยกัน  ผมไม่อยากให้คุณต้องอยู่คนเดียว

หมอบอกว่าคุณมีอาการที่ต้องเฝ้าระวังไว้ก่อน  แล้วเมื่อคืนก็คุยโทรศัพท์กับ

สันติแล้ว  เขารู้แล้วว่าคุณอยู่กับผม..อย่ากังวลไปเลย”

แทฮี อธิบายยาวแต่ช้าๆ  เพื่อให้วารีเข้าใจ และเลิกวิตกกังวล

... แต่วารีคิดว่า..…การที่เธอค้างที่นี่นั่นแหละ...คาดว่า ..

............อาจจะมีปัญหาตามมาใน..อนาคต ….

“จะกลับรถไฟจริงเหรอ จากสถานีที่จะลง..เดินไปแฟลตคุณตั้งไกลนะ”

แทฮี ถามขึ้น ขณะกำลังเดินไปสถานีรถไฟ Camberwell ด้วยกัน  

“ฉันนอนมากไปแล้ว อยากเดินสักหน่อยน่ะ  คุณก็ควรกลับไปพักผ่อนเถอะ

ฉันกลับเองได้” วารีไม่อยากให้เขาไปส่ง

“ไม่ได้หรอก..ผมจะไปเป็นเพื่อนส่งคุณถึงแฟลตเลย” ไม่พูดเปล่า

เขาเอื้อมมือมาจูงมือวารีจับกุมไว้มั่นคงพาเดินไปด้วยกัน 

วารีใจอ่อน ไม่อาจแข็งขืน  ได้แต่เดินตามไปเงียบๆ แต่โดยดี

แทฮี อมยิ้มหน้าระรื่นมีความสุข ..กับท่าทีโอนอ่อนผ่อนตามนั้น

**

Camberwell เป็นสถานีรถไฟใหญ่สถานีหนึ่ง ที่อยู่บนเส้นทางสายตะวันออก

ทั้งสองรอสักครู่..รถไฟจากในเมืองก็เข้ามาจอดเทียบชานชาลา  บนรถขบวนนี้

มีผู้โดยสารมากพอควรเพราะเป็นช่วงเปิดเทอมด้วย จึงมีทั้งคนทำงานที่จะ

เดินทางไปทำงานนอกเมือง  และพวกนักเรียนนักศีกษาที่เรียนอยู่รอบนอก

ขึ้นมาด้วย  ในขบวนนี้มีสองสาวเอเชียรวมอยู่ด้วย  เจนจิรา และ เรนนี่

ทั้งสองมาด้วยกันเพราะ เรนนี่ อยู่ค้างคืนกับ เจนจิรา เมื่อคืนนี้ เนื่องจากวานนี้

ทั้งคู่ได้นัดไป ช้อปปิ้ง ด้วยกัน และต้องการทำความรู้จักคุ้นเคยกันให้มากขึ้น  เพราะ เรนนี่ ต้องการย้ายออกจากโฮมสเตย์จะไปร่วมเช่าบ้านพักอยู่กับเจนจิรา

ตามที่เคยได้คุยกันไว้แล้ว  เมื่อรถไฟแล่นเข้าเทียบชานชาลา Camberwell นั้น

ทั้งสองสาวต่างก็ได้เห็น   คิม แทฮี กำลังเดินจูงมือ วารี เดินมาด้วยกัน

เพื่อขึ้นรถไฟขบวนเดียวกันนี้ที่ตู้ถัดไปด้านหลัง  เจน เหลือบมองหน้า เรนนี่

แม้เห็นเพียงด้านข้างไม่เต็มใบหน้า  แต่ก็พอเดาสีหน้าที่หม่นลงของ เรนนี่ ได้

เธอรู้สึกเห็นใจ เรนนี่ เหมือนกัน..เพราะรู้ว่า เรนนี่ ยังไม่อาจตัดใจจาก..แทฮี

**-**