Love U..OK?... รักนะ..ได้มั้ยล่ะ 

ตอนที่ 32 

สิ่งที่เห็น... กับสิ่งที่เป็น... มันคนละเรื่องเดียวกัน…ก็นั่นแหละ 

บนโลกผลส้มเขียวหวานใบนี้ ก็เกิดเรื่องแบบนี้ออกบ่อยไป

อาจจะออกรส หวาน ขม  ส้ม เปรี้ยว บ้าง หรือบางครั้งอาจจะมี เค็ม มันปนเลี่ยน

นั่นก็เพราะมีผลมาจากการถูกจับต้องสัมผัส...ก็ขึ้นอยู่กับว่า ได้ผ่านมือใครมาบ้าง

.....ก็เท่านั้นเอง.....

..........ก็พวกเราชาวมนุษย์เป็นผู้ตั้งกฎเหล่านั้นมามิใช่หรือ..?

**

สันติ เมื่อออกจากแฟลตมาแล้ว เขาออกไปนั่งกิน เบอร์เกอร์ ที่ร้าน แมคโดนัลด์ ซึ่ง

ตั้งอยู่ใกล้สามแยก  ขณะกินไปในใจก็เกิดเห็นภาพของ แทฮี กับ วารี ที่ดูเหมือนว่า

ทั้งสองกำลังหัวร่อต่อกระซิกกันอย่างมีความสุข  เขารู้สึกหงุดหงิดและพาลไปหมด

ทำไมอาหารขยะนี่มันเลี่ยนกว่าปกตินะ...แล้วทำไมเขาต้องมานั่งกินเจ้าพวกนี้ด้วย

ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ตั้งใจออกมาข้างนอกแต่เช้าสักหน่อย..!?!? แต่เขาก็ออกมาแล้ว!!

หลังจากจัดการกับ Junk Food เสร็จ เขาเก็บเศษขยะที่หลงเหลือรวมไว้บนถาด

ที่ยกเบอร์เกอร์มา นำเอามันไปเททิ้งลงถังขยะที่ทางร้านตั้งรอไว้อย่างเหมาะสม

ตามมุมร้าน  สำหรับร้านอาหารที่บริการตนเองแบบนี้ก็คงเป็นเช่นนี้ทุกร้าน  ผู้บริโภค

ที่นี่จะรู้หน้าที่ที่จะต้องเก็บขยะหรือสิ่งที่ตัวเองทำเลอะไว้นำมันไปทิ้งเอง  พนักงาน

ของร้านก็แค่นำผ้าขี้ริ้วมาช่วยเช็ดโต๊ะ ทำความสะอาด และเก็บกวาดพื้นให้อีกที ..

บ้านเมืองของเขาถึงได้สะอาดสะอ้าน  ก็เพราะพลเมืองของเขาเคารพกฎระเบียบ

และมีวินัย ช่วยกันคนละไม้คนละมือ นี่เอง   สันติ ก็เรียนรู้และปฏิบัติตามนั้น

บนถนนสายหลักนี้ จากสามแยกเดินไปทางขวามือไม่ไกลนัก มีห้องสมุดของชุมชน

แห่งนี้ตั้งอยู่  มีระบบการจัดการที่ดีมาก..มีลักษณะโดยรวมคล้ายห้องรับแขกใน

โรงแรมใหญ่ๆ ที่แตกต่างก็ตรงที่มีชั้นหนังสือมากมาย แต่ก็ไม่หนาแน่นเท่าห้องสมุด

ของสถาบันการศึกษาใหญ่ๆ ผู้มาใช้บริการที่นี่ส่วนใหญ่คงจะเป็นเหล่าแม่บ้านย่านนี้

และผู้สูงอายุ เพราะดูเหมาะแก่การมานั่งอ่านหนังสือพักผ่อนยามว่าง จัดโต๊ะไว้ให้

นั่งอ่านตามส่วนต่างๆ ที่สามารถมองผ่านผนังกระจกออกไปเห็นสวนหย่อมโดยรอบ

ด้านนอกได้  และที่นี่คงเหมาะสำหรับเด็กๆ ด้วย  เพราะมีมุมหนังสือสำหรับเยาวชน

ที่มีหนังสือนิทานนิยายนานาชาติของเด็กๆ มากมาย...น่าสนใจไม่น้อย

**

สันติเดินเข้าไปในห้องสมุดนั้น เขาเดินเลาะๆ ไปเรื่อย ตามชั้นหนังสือที่แยกไว้

เป็นหมวดหมู่อย่างมีระเบียบ แต่ก็ไม่ได้หยิบเลยสักเล่ม  สักครู่จึงเดินไปนั่งลงที่

โซฟาใกล้ๆ มุมหนังสือสำหรับเยาวชน  ตรงส่วนนั้นมีจัดตั้งโซฟาไว้ชุดหนึ่ง เขา

เลือกนั่งที่โซฟาตัวหนึ่งที่หันหน้ามองทะลุออกไปเห็นถนนด้านนอกได้ เขามองผ่าน

สวนหย่อมไปที่ถนนด้านนอก เห็นรถรางแล่นผ่านไป  สันติ หลับตาอย่างมึนงง..

เขามาทำอะไรอยู่ที่นี่...สักครู่ก็ลืมตาแล้วเขาก็ลุกขึ้น เดินดุ่มๆ ออกจากห้องสมุด

มุ่งตรงกลับไปที่แฟลต

สันติเปิดประตู..ช่างเงียบเชียบราวกับไม่มีใครอยู่..เขาก้าวเข้าไปถอดรองเท้าออก

เห็นว่ารองเท้าของ แทฮี ยังคงวางอยู่ที่เดิม.. ปิดประตูแล้วเดินตรงไปที่ห้องนั่งเล่น

ที่โต๊ะทำงานของเขา   เห็น..แทฮี นั่งพิงพนักเก้าอี้หลับตา มีหนังสือเปิดคว่ำหน้า

วางอยู่บนหน้าอกเล่มหนึ่งโดยวางมือซ้ายทับหนังสือไว้ ปล่อยแขนอีกข้างทิ้ง

อยู่ข้างตัว…สันติเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วก้มหน้าลง...

วารีรู้สึกตัวตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงเปิด-ปิดประตู หลังหลับสนิทเพราะฤทธิ์ยา

อาการก็ดีขึ้นมาก  เธอคิดว่าบางที แทฮี อาจจะกลับไปแล้วละมังจึงลุกออกมามอง

สำรวจดูว่าเขาได้ปิดประตูให้เรียบร้อยหรือไม่  เมื่อมองจากทางเข้าห้องนั่งเล่นนั้น

ก็พอดีเห็นด้านข้างของ สันติ ที่กำลังก้มหน้าเข้าไปหา แทฮี ที่กำลังนั่งหลับอยู่

โดยมีบางส่วนถูกบังจากจอคอมพิวเตอร์.. วารีตะลึง! พลัน..ภาพแทฮี ที่ก้มหน้าลง

มาจูบปากเธอเมื่อสักพักก่อนหน้านี้ลอยผุดขึ้นมา  หญิงสาวชะงักเท้า ค่อยๆ ก้าว

ถอยหลัง แล้วเดินกลับเข้าห้องดึงประตูงับเบาๆ ใจเต้นตุบๆ ยืนนิ่ง นึกถึงตอนถูก

แทฮีจูบ เธอยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปาก..รู้สึกเอ๋อๆ.. {:-P}.(ความรู้สึกช้าแฮะ!)  

 …เธอรู้สึกบอกไม่ถูกกับภาพที่เห็น

เมื่อกี้นี้....ที่เห็นนั่นน่ะ...หมายความว่ายังไงนะ! 

ที่แท้พวกเขามีความสัมพันธ์กันมากกว่าความเป็นเพื่อนเหรอ..!?!..

มันดูเหมือนอย่างนั้นนะ…

นี่หรือเปล่าคือเหตุผลที่  สันติมีท่าทีโกรธเธอที่เธอไปค้างคืนกับ แทฮี เมื่อคืนนี้

แม้จะรับรู้ข่าวสารมาบ้างว่า คนบ้านเมืองนี้ยอมรับและเปิดเผยเรื่องราวระหว่าง

ชายคบชาย หรือ หญิงคบหญิง ก็ตามที  แต่..เธอก็ไม่คาดคิดว่าจะเป็นเรื่องที่

เกิดใกล้ๆ ตัวขนาดนี้  ถ้าสันติกับแทฮี มีความสัมพันธ์กันเช่นนั้นจริงๆ เธอก็ต้อง

ระมัดระวังตัวให้มาก  และต้องไม่เปิดโอกาสให้ แทฮี เข้าใกล้เธอได้อีก...เพราะ

เธออาจจะเกิดปัญหากับสันติขึ้นก็ได้ เขาว่าผู้ชายหึงผู้ชายน่ากลัวจะตายไป....

เอ๊ะ! แล้วแทฮีล่ะ..มาทำกับเธอยังงี้เพราะอะไร  ต้องการทำอะไรเนี่ย..!? 

วารียกมือทาบอก ถอนหายใจดัง..เฮ่อ! เธอสลัดหัวไล่ความมึนงง ..ยืนหลับตานิ่ง

แล้วลืมตาขึ้น ก้าวเท้ากลับไปขึ้นเตียง ล้มตัวลงไปนอนต่อ ...ในใจก็คิดว่า…

เกือบไปแล้ว …หัวใจของฉันเกือบจะอ่อนไหวไปกับ แทฮี แล้วเชียว

**

สันติ ก้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ เรียกและจับไหล่แทฮีเขย่าเบาๆ แทฮีงัวเงียลืมตาขึ้นมอง

“เป็นอะไรไป ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้” 

สันติถาม น้ำเสียงห่วงใย หยิบหนังสือออกจากมือแทฮีไปวางบนโต๊ะให้

“อืม!..สงสัยคงจะติดหวัดจากวารีซะแล้ว” 

แทฮี พึมพำขยับตัวลุกขึ้น แต่เซไปพิงพนักเก้าอี้อีกเลยยังคงนั่งอยู่ตามเดิมด้วย

ความมึนงง สันติยื่นมือช่วยยึดไหล่ไว้ ไม่ให้เขาเอียงหล่นลงไป

“กินยาดีมั้ย?” 

สันติถาม เตรียมจะไปหายามาให้ แต่แทฮี บอกไม่ต้อง

“คงแค่อ่อนเพลียนิดหน่อยน่ะ  ได้หลับสักพักคงดีขึ้น นึกว่านายจะกลับเย็นซะอีก?”

“อืม!..ไม่หรอกไปแค่ห้องสมุดนี่เอง แล้ววารีไปไหนแล้ว?”

สันติถามแปลกใจ

“เธอกินยาที่หมอให้มา แล้วก็เข้าไปนอนต่อแล้ว  สักพักคงจะตื่น”

สันติฟังแล้วก็งง...กินยา..หมอให้มา..!?..วารีเป็นอะไร ไปหาหมอเมื่อไหร่กัน..!?

เขาถาม แทฮี จึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน หลังจากสันติและนิสาแยกกลับมาก่อน

ให้เขาฟัง  สันติตั้งใจฟังและลำดับเรื่องราวแล้วจึงรู้ตัวว่า ตัวเองเข้าใจเหตุการณ์

ผิดไป แถมยังตำหนิวารีที่หน้าห้องน้ำอีก  เขาไล่แทฮีให้เข้าไปนอนในห้องของเขา

แทฮีลุกไปอย่างว่าง่าย   สันติมองตาม แล้วเดินไปที่หน้าห้องน้องสาว  ยกมือขึ้น

ทำท่าจะเคาะประตู  แต่แล้วก็ลังเลยื่นชั่งใจครู่หนึ่ง หันหลังเดินกลับมาโต๊ะทำงาน

เปิดคอมพิวเตอร์ แล้วนั่งทำงานไปเงียบๆ ..

...ดูท่าทางสงบเยือกเย็นเหมือนเช่น..สันติคนเดิม..คนที่เคยเป็น

Cafeteria ห้องอาหารของโรงเรียนยามพักกลางวัน

เจนจิรา กับเพื่อนในห้องมานั่งกินอาหารด้วยกัน

“เมื่อเช้าฉันเห็นพี่วารีกับหนุ่มเกาหลีเดินจูงมือกันขึ้นรถไฟที่ Camberwell ล่ะ”

คนหนึ่งในกลุ่มเอ่ยขึ้น มีเสียงคนนั้นคนนี้ถามกันจอกแจก...จริงๆ อ่ะ..!?

ว๊าย!..จับคู่กันแล้ว... ไม่น่าเชื่อ!... ตาฝาดมั้ง.... ผิดคนรึเปล่า..ถามกันใหญ่

“เมื่อคืนฉันไปค้างกับเพื่อนในเมืองมา ..ไหนหล่อนว่า สุดหล่อนั่นเป็นแฟน

ของเรนนี่ไม่ใช่เหรอ.. แล้วไหงมาเดินควงพี่วารีมาขึ้นรถไฟด้วยกันแต่เช้า?”

...เพื่อนคนเดิมเพิ่มเติม แล้วถามต่อ

“แล้วหล่อนจะอยากรู้เรื่องของเขาไปทำไม..” 

เจนพูดเสียงสะบัดอย่างมีโมโห

..พี่วารี...ทำไรของพี่น่ะ...ถ้าฉันไม่เห็นเองกับตาเมื่อเช้าเหมือนกัน..ยายจุ้นนี่

เป็นต้องโดนตบแล้ว  แต่เจนจิราทำได้แค่ตักอาหารเข้าปาก..ไม่พูดใดๆ ออกมา

แล้วตั้งหน้าตั้งตาเคี้ยวอาหารแรงๆ อย่างขัดเคือง....ก็ไม่รู้ว่าเคืองทำไม..!

**

เรนนี่ นิสา เดินเข้ามาแล้วตรงไปซื้ออาหาร เมื่อได้แล้วจึงมาหาที่นั่งกัน

เจนจิราที่มองหาแต่แรกแล้ว  จึงขอตัวแยกจากเพื่อนๆ เดินไปนั่งร่วมโต๊ะด้วย

เมื่อกินไปได้ 2 - 3 คำ เจนก็หมดความอดทน...

“พี่สา ที่จริงพี่วารี ไม่ได้อยู่แฟลตกับพี่เมื่อคืนใช่มั้ย  แล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่

นังพวกนั้นมันเมาท์กันใหญ่ เจน น่ะนะ...คันไม้คันมืออยากจะตบปิดปากซะเลย”

นิสาถอนใจ แล้วเล่าเรื่องตั้งแต่..ไปสระว่ายน้ำจนเกิดเหตุ..และสองพี่น้องแยก

จากมาโดยปล่อยให้ วารีอยู่คุยกับ แทฮี ตามลำพัง

“หลังจากนั้น พี่ก็ไม่รู้แล้ว พอดีพี่ถูกเรียกไปทำงานน่ะ กลับกันดึกมาก

วารีเขาไม่ได้กลับเข้ามา  เราเห็นผิดปกติก็เป็นห่วง พี่ติโทรถามแทฮีถึงรู้ว่าอยู่

ด้วยกัน  เมื่อเช้าพี่ออกมา.. วารียังไม่กลับมาเลย” 

“ความจริงเจนกับเรนนี่ เห็นทั้งสองคนจูงมือขึ้นรถไฟมาด้วยกันตั้งแต่เช้าแล้ว 

ก็ขบวนเดียวกับที่พวกเราขึ้นมานั่นแหละค่ะ” 

เจนบอกนิสาตามที่เห็นเมื่อเช้า  นิสาเห็นว่ายังไงซะ เรนนี่ก็ต้องรู้อยู่ดีจึงเล่าให้

เรนนี่ฟังด้วย    เรนนี่ฟังแล้วหน้าก็ยิ่งหมองลงไปอีก.. นิสา กับเจนจิราก็ได้แต่

มองด้วยสายตาปลอบใจ

“พีสา เอางี้เถอะ..เลิกเรียนแล้วไปทำอะไรกินที่แฟลตพี่ดีมั้ย..ชวนเรนนี่ด้วย

นะคะ   พี่วารีก็คงอยู่ที่แฟลตละมั้ง เราไปดูกันว่าพี่วารีเป็นอะไรไปรึเปล่า  บางที

พี่เขาอาจจะไม่สบาย  แล้วแทฮีเขาดูแลอยู่ก็ได้...ฟังจากที่เล่า อาจจะไม่ใช่อย่าง

ที่เราเข้าใจก็ได้นะ” 

เจนจิรา แม้จะใจร้อน แต่ก็ไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่เห็น  เพราะไม่คิดว่าวารีจะเป็นคน

ปล่อยตัวแบบนั้น   นิสาฟังแล้วก็เกิดละอายใจ ว่าตัวเองเป็นเพื่อนกับวารี และพัก

อยู่ร่วมกันแท้ๆ กลับมีอคติอย่างนั้น อาจจะเข้าใจผิดๆ ไปเอง  เธอลืมเรื่องอุบัติเหตุ

ที่วารีตกน้ำเมื่อวาน   บางทีอาจจะเป็นอย่างที่เจนพูดก็ได้   ดังนั้นทั้งสองจึงตกลง

กันชวนเรนนี่ไปแฟลต ไปร่วมทำอาหารเย็นด้วยกัน

และบางที  การได้พบกับความจริง ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็ตามก็น่าจะเป็นผลดีกับ

เรนนี่  หากได้ไปเห็นและรับรู้ว่า แทฮี นั้นจริงจังกับการที่จะคบหากับวารีมากน้อย

เพียงใด คงช่วยให้เรนนี่ตัดสินใจได้ชัดเจนเสียที จะได้ไม่ต้องค้างคาใจอยู่อย่างนี้

ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนก็จะได้ไม่ต้องมีเรื่องเคลือบแคลงใจกัน

***

http://www.oknation.net/blog/konlangkow/2008/10/10/entry-1