สองหนุ่มหล่อยืนมองกันนิ่ง ไม่ไหวติงอยู่เป็นครู่หนึ่ง..แล้วสันติจึงถามขึ้น

“นายหมายความว่าไง?”   

“เอ่อ!..จริงๆ แล้วมีคนบังเอิญเห็นนายขโมยจูบฉันน่ะ”

แทฮี พูดออกไปแล้วก็ทำหน้าบอกไม่ถูก.. !! 

***

**

สันติงง ที่เคยทำก็แค่จับมือ และโอบกอดทักทายทั่วไปกับคนต่างชาติ  ซึ่งก็ไม่บ่อยนักและเท่าที่จำได้ก็ไม่เคยทำอะไรอย่างนั้นกับ แทฮี เลยสักครั้ง..!!  

แทฮีจึงต้องเล่าในสิ่งที่วารีเห็นวันนั้น   สันติฟังแล้วก็เลยยิ่งงง!! เขานึกลำดับ

เหตุการณ์พอจำได้ว่าเช้านั้นเขารู้สึกหงุดหงิด  เมื่อเห็น วารี กับ แทฮี กลับมา

ด้วยกัน หลังจากไปค้างคืนโดยไม่ติดต่อกลับมา   เขาได้ปลีกตัวออกไปอยู่ที่

ห้องสมุดพักใหญ่   และเมื่อกลับเข้ามาแฟลตอีกที เห็น แทฮีหลับอยู่ที่โต๊ะทำงาน

ของเขา  จึงได้เดินเข้าไปดูใกล้ๆ และถามด้วยความห่วงใยว่าเป็นอะไรหรือเปล่า

แล้ววารีมองเห็นเขาจูบ แทฮี ตอนไหน?

สันติตีสีหน้ายุ่ง ย่นคิ้ว.. เดินไปหาวารีที่หยุดยืนหันกลับมามองสองหนุ่มคุยกันจาก

ประตูเชื่อมต่อกับครัว  เขายกมือขึ้นผลักหัวเธอเบาๆ แยกเขี้ยวใส่..จ้องตาเธอเขม็ง

“ฉันแค่ก้มลงไปดูว่า แทฮี เป็นอะไรรึเปล่าเท่านั้น ไม่ได้จูบสักหน่อย คิดเอาเองรึไง..”

แทฮี ที่มองตามหลังสันติ และ นิสาที่ยืนอยู่ในครัว ต่างมองตรงมาที่คนทั้งคู่   

ทั้งสองมีสีหน้าแปลกใจกับ อากัปกริยาการแสดงออกของสันติ  วารีผงะก้าวถอยหลัง

มองตอบสายตาคู่นั้น  พูดเสียงอ่อยๆ..

“ก็..ออกมาจากห้องมองมาเห็นอย่างนั้นพอดี..”  

แล้วเธอก็นึกออกจึงบอกว่า..

“คงเพราะเป็นช่วงจังหวะพอดีเครื่องคอมพิวเตอร์บังมั้ง..”   พูดแล้วก็ทำหน้าแหยๆ 

“ยัยบ้าเอ๊ย.!.”   

สันติพูดใส่หน้าเธอ  วารีได้แต่ส่งสายตาว่า ก็มองเห็นเป็นแบบนั้นจริงๆ

สันติจึงบอกแทฮี ว่าเป็นเพราะวารีมองผิดไป  แล้วพูดย้ำๆ ว่าเขาไม่เคยคิดอะไร

ทำนองนั้นกับ แทฮี    แต่ก็เกิดข้องใจว่าสองคนนี้คุยกันเรื่องนี้ทำไม

“แล้วถ้าฉันกับ แทฮี ชอบกันจริง  เธอมีปัญหาอะไรรึ?” 

สันติจ้องหน้าวารีเหมือนจะเอาเรื่อง  นิสาหยุดล้างถ้วยในครัว ตั้งใจฟังเรื่องราวด้วย

แทฮีเดินกลับมานั่งที่โต๊ะกินข้าว ฟังอย่างพอเดาความได้   เขาสะดุดใจไม่แน่ใจกับ

การแสดงออกของสันติ   ลอบมองดูอย่างสังเกต

“ฉันคุยกับวารีเมื่อวาน ว่าเราจะคบกันจริงจังได้มั้ย เพราะเธอคอยหลบเลี่ยงที่จะพบ

กับฉันอยู่เรื่อย  และเธอเข้าใจว่า นายแอบฉันชอบฉันอยู่น่ะสิ”   

แทฮี อธิบายเหตุผลแทนวารี  สันติมองตามหลังวารีที่เดินกลับเข้าไปในครัว  แทฮี

ก็มองตามสันติ  สายตามีแววครุ่นคิดบางอย่างแว้บหนึ่ง  แต่ไม่พูดอะไรอีก

..

*-*-*

"เธอจะคบกับแทฮีจริงๆ ?”

นิสาหันมามองหน้าวารี ที่ตามเข้ามาช่วยเก็บถ้วยเข้าที่เข้าทาง  ถามขึ้น 

“ฉันพยายามปฏิเสธแล้ว แต่เขาก็เหมือนไม่ยอมแพ้ ก็ไม่รู้ว่าจะพูดกับเขายังไง..

ฉันก็จนถ้อยคำจะอธิบาย  เธอช่วยบอกเขาให้หน่อยสิ”

วารีมองตอบนิสา ด้วยสายตาขอร้อง  แต่นิสากลับบอกว่า

“เขาก็ดีกับเธอมากมาย และก็น่าคบนี่นา  ทำไมล่ะ?”

“แค่เรื่องภาษาก็คุยแทบไม่เข้าใจกัน  แล้วฉันมาที่นี่ก็ไม่ได้มาเพื่อจะคบหาใครนี่นา”

วารีตอบเบาๆ ถอนหายใจ  ไม่อธิบายยาวกว่านั้นตามนิสัยที่เคยเป็น  ในใจนึกไปถึง

เรื่องที่คุยกับ แทฮี เมื่อวันวาน….

..

*-*-

*

บ่ายวันวาน..

..

หลังจากส่งนิสา  เจนและเรนนี่ ถึงที่พักกันเรียบร้อยแล้วตามลำดับ  แทฮี ไม่ได้ขับรถ

ไปในเมืองทันที  แต่ขับย้อนไปแฟลตที่เขาพัก ซึ่งอยู่ไม่ไกลกันนักจากที่พักของเจน

และ เรนนี่   เขาจอดรถในที่จอดแล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูให้ วารี 

“ลงมาคุยกันก่อนนะครับ”

เขาเอ่ยชวน และมองด้วยสายตากึ่งขอร้องกึ่งบังคับ  เธอมองตอบยังคงนั่งนิ่ง ..

....อะไรของเขาอีกละ..เนี่ย..!?! 

อย่างไรก็ตาม เธอลงจากรถ และเดินตามเขาไป  แน่ละ..เธอไว้ใจเขา  ก็เขาดีกับเธอ

ตั้งมากมาย.. และเธอเองก็มีเรื่องที่อยากจะพูดกับเขาให้เข้าใจ  ..ยิ่งนานวันเข้าเธอก็

ชักจะ..อ่อนไหว... คงไม่เข้าทีนักหากไม่พูดกันจริงจังสักที  เมื่อทั้งสองเข้าไปนั่งบน

โซฟาตรงข้ามกันในห้องนั่งเล่นแล้ว  แทฮี มองหน้าเธอ  เอ่ยขึ้นอย่างตั้งใจ

“ผมชอบคุณจริงๆ นะวารี”   

พูดแล้วก็มองเธอนิ่ง อย่างรอคำตอบ  เธอมองตอบด้วยสายตาหวั่นไหว..แว้บหนึ่ง

“ฉันรู้”    

“แล้วคุณคิดยังไง  ตกลงเราจะคบกันจริงจังได้มั้ย?”   

วารีมองตอบสายตาเว้าวอนคู่นั้น เห็นแล้วก็รู้สึกอยากตอบรับคำเหลือเกิน...แต่ว่า..

เธอสูดลมหายใจเข้ายาวๆ  แล้วผ่อนลมหายใจออกช้าๆ ขอตั้งสติให้แข็งแรงก่อนนะ

...ก่อนที่จะตอบออกมาว่า

“ฉันเชื่อว่าคุณจริงใจ  แต่ว่า ระหว่างเราคงเป็นไปได้หรอก  เราต่างกันมากเกินไป”

“ผมรู้ว่าคุณคิดถึงเรื่องอะไร  แต่นั่นไม่ใช่อุปสรรคหรอก ในเมื่อคุณก็ชอบผมเหมือนกัน”

เขาว่าอย่างนั้นแล้วก็ลุกขึ้นมานั่งลงข้างๆ เธอซะอีกด้วย  วารีขยับออกห่างโดย

อัตโนมัติ  ชักจะกลัวความใกล้ชิดขึ้นมาซะแล้วสิ...นายแทฮี..!!..

“จะวิตกกังวลอะไร.. ถ้าใจเราตรงกัน” 

เขาขยับเขาไปใกล้ๆ อีก วารีลุกยืนทันทีใจเต้นตุบๆ ถอยห่าง หน้าชักร้อนๆ ขึ้นมา

แทฮี อมยิ้มชอบใจหัวเราะในลำคอเบาๆ เขาไม่ลุกตาม แต่เอื้อมมือไปกุมข้อมือเธอ

ไว้  ส่งสายตาอย่างจริงใจและอบอุ่น  ดึงเธอเบาๆ ให้กลับนั่งลงข้างๆ ตามเดิม

“อย่าปิดกั้นตัวเองเลย  เราต่างก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว  เราลองคบกันดูดีไหม?”

“ฉัน..ไม่รู้สิ...นี่เป็นเรื่องที่ไม่ได้อยู่ในความคิดของฉันมาก่อน..อ้อ!..แล้วก็..”

.........เธอพยายามนึกหาข้ออ้างและคำพูดขึ้นมาได้

“ดูเหมือน สันติ จะชอบคุณอยู่ไม่ใช่หรือ?”

วารี พูดแล้วก็ดึงมือออกจากการเกาะกุมนั้นเสีย  แทฮี ฟังแล้วก็งงกับเรื่องที่เปลี่ยนแปลงกะทันหัน  ข้องใจทำไมวารีคิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาอ้าง  เธอจึงเล่าถึงสิ่งที่เธอเห็น

วันนั้น  ว่าเห็นสันติขโมยจูบ แทฮี  เขาฟังแล้วก็ยิ่งงง ว่าเมื่อไหร่กันเพราะไม่รู้เรื่องเลย  แต่..เธอยืนยันว่าเห็นจริงๆ  แทฮีจึงว่า..

“จริงๆ รึ  ถ้างั้นพรุ่งนี้เราจะพิสูจน์เรื่องนี้กัน แล้วผมไปหาพรุ่งนี้เช้า โอเค?  แต่ว่านั่น

ไม่เกี่ยวกับเรื่องระหว่างเรานี่นา  เพราะผมไม่ได้ชอบสันติแบบนั้นนี่ครับ”

พูดแล้วก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ เอาจมูกชนแก้มเธอซะหนึ่งที  วารีอึ้งไป ทำตาวาวๆ

ใส่เขา  ประมาณว่า ชักจะมากไปแล้วนะ..ตาบ้านี่  เผลอไม่ได้เลยนะ! เขานึกรู้

หัวเราะชอบใจที่ได้เห็นเธอเขินอาย ทำหน้าบึ้งใส่เขา  เธอขยับห่างออกไปอีก

สายตาแทฮีส่องประกายมุ่งมั่น..นึกกระหยิ่มในใจอย่างมาดมั่น... ผมรู้นะว่าคุณมีใจ

วารีลุกขึ้นยืนนิ่ง จนถ้อยคำ  ไม่นึกอยากอธิบายความใดๆ อีก   เธอไตร่ตรองลอง

คิดดูแล้ว ยิ่งอธิบายยาวก็จะยิ่งยืดเยื้อ..ความใกล้ชิดก็จะยิ่งมากขึ้น คิดหาวิธีอื่น

ดีกว่า  คิม แทฮี เห็นเธอเงียบไปก็ไม่เซ้าซี้อีก เขาลุกขึ้นตามยื่นมือจะคว้าข้อมือเธอ 

แต่เธอถอยออกห่างอย่างระวังตัวมากขึ้น 

“จะเข้าเมืองใช่มั้ย ผมไปส่ง”

 “ไม่ต้องหรอก ฉันไปเองได้”

“งั้นผมเดินไปส่งที่สถานีรถไฟนะครับ”

แทฮี ชวนคุยเรื่องที่วารีจะไปสมัครงานร้านอาหารไทยใกล้ๆ เมือง  ระหว่างที่ยืนรอ

รถไฟที่สถานีรถไฟ Camberwell  วารี นึกอยากจะบอกไม่ให้เขามาใกล้ชิดเธออีก

แต่เห็นท่าทางของเขาที่ดูจริงจังและมุ่งมั่นอย่างนั้น  ก็รู้สึกจนถ้อยคำ และหาเหตุผล

มาหยุดเขาไม่ได้  เธอครุ่นคิดรู้ตัวว่าใจชักอ่อนลงทุกที  คงต้องหาวิธียับยั้งชั่งใจ..

และอยู่ห่างเขาจะดีกว่า   ก่อนที่จะ...

*-*-*

“วารี..วารี..เป็นไรไป”

วารีสะดุ้ง เมื่อนิสาเรียกเธอซ้ำๆ อยู่ข้างๆ เธอกระพริบตา มองหน้านิสางงๆ

สองหนุ่มที่คุยกันอยู่ในห้องนั่งเล่นหันมามอง

“ใจลอยไปถึงไหนแล้ว”   นิสาถามอีก

“..!?!...”    วารีงงๆ อ้าวใจลอยจริงๆ ด้วย

กริ๊งๆๆๆๆ  กริ๊งๆๆๆๆ....สองหนุ่มในห้องนั่งเล่น และสองสาวในครัว หยุดนิ่ง..??

*_*

ตอนที่ 38 

http://www.oknation.net/blog/konlangkow/2009/07/19/entry-1