ชีวิตหลากหลาย นักเรียนนักศึกษาจากต่างดินแดนมาพบกันในเมลเบิร์น หรือไม่เคยพบกันเลย  กลุ่มของสันติ นิสา สองพี่น้อง และวารี ได้มาอาศัยอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน ได้แบ่งปัน ได้ดูแลกัน ได้เอื้อเฟื้อต่อกันราวกับว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน  ยิ่งมีความสนิทสนมกันมากยิ่งขึ้น  เมื่อวารีได้ไปทำงานที่เดียวกันกับทั้งสองพี่น้อง  ทั้งสามได้มีเรื่องคุยเรื่องเดียวกันจากที่ได้ไปทำงานด้วยกัน  สันติกับวารีคุยกันและได้พบกันมากขึ้นกว่าแต่ก่อน  พอถึงวันศุกร์วันเสาร์ต่อๆ มา ทั้งสามก็ไปทำงานที่ร้านพี่ดาราด้วยกัน  หลังเลิกงานที่เกือบใกล้เที่ยงคืน บางทีก็เลยไปแล้ว  ก็จะเดินคุยกันระหว่างเดินกลับที่พัก  บางครั้งรู้สึกหิวก็ยังร่วมวงกันกินอาหารด้วยกันต่ออีก  ซึ่งทางร้านให้พนักงานทุกคนนำกลับอาหารกันคนละกล่อง  เลยก่อให้เกิดลักษณะนิสัยคนนอนดึกไปตามๆ กัน

วันศุกร์สองสัปดาห์ต่อมา มีลูกค้าจองล่วงหน้าบ้างแล้ว 2-3 โต๊ะเหมือนเคย  นิสา วารี ออกไปช่วยกันจัดเตรียมหน้าร้านร่วมกับเพื่อนร่วมงาน   แก้วกำลังดูดฝุ่น   นกกำลังตรวจเช็คเคาน์เตอร์ดูแลการออกบิล  ส่วน สันติเตรียมงานในครัว มี พี่เล็ก  พี่จันทรา อยู่ด้วย ทุกคนทำหน้าที่ประจำตำแหน่ง  คุมเตาสำหรับผัด   เตาสำหรับการทอด  และ เตาสำหรับซุปและแกง ตามลำดับ 

พี่ดารา เจ้าของร้านเดินเข้ามาในครัว ถามขึ้น

“ตกลงว่าเธอจะออกไปเปิดร้านที่โน่นเมื่อไหร่ล่ะ”

“หนูคงอยู่ช่วยพี่ถึงอาทิตย์นี้ละค่ะ”

พี่เล็กตอบ

“อืม!..งั้นก็ต้องให้วารีเข้ามาฝึกในครัวตั้งแต่คืนนี้ เธอก็ช่วยสอนหน่อยนะ  คืนนี้คงยุ่งอีก”

“ค่ะพี่”

พี่เล็กรับคำ  พี่ดาราเดินออกไปหน้าร้าน ประเดี๋ยวหนึ่งวารีก็เดินเข้ามาในครัว พี่เล็กช่วยสอนวารีจัดเตรียมล้าง และหั่นผักชนิดต่างๆ ตามรูปแบบของทางร้าน สอนทำ ดอกกุหลาบจากเปลือกมะเขือเทศ สำหรับตกแต่งอาหารออกเสิร์ฟ การเตรียมชุดซุป จานสำหรับของทอดต่างๆ ตลอดจนการรับใบสั่งอาหารของลูกค้าแต่ละโต๊ะ ที่พนักงานเสิร์ฟนำเข้ามา และการขานรายการอาหารที่ลูกค้าสั่งให้ พ่อครัว แม่ครัว รับไปปรุงกัน  วารีหั่นผักไป ฟังพี่เล็กสอนไป ชักจะหัวหมุนขึ้นมาซะแล้ว เอ้อ!..ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยนะนี่  สั่งกันผิดสักอย่างคงจะยุ่งกันไปทั้งร้าน..เตรียมผักต่างๆ ไว้มากมาย วารีหั่นจนปวดแขน เธอทำได้ช้ามากเมื่อเทียบกับที่เห็นพี่เล็กหั่นเป็นตัวอย่าง ที่หั่นฉับๆ แทบไม่ต้องมองดูเลยเชียว   คงจะต้องฝึกอย่างหนักละนะ..วารีชักกลุ้ม  ใกล้เวลาเปิดร้าน  สันติก็เตรียมอาหารเย็นเสร็จ เขาผัดหน่อไม้ใส่ไข่หนึ่งจานใหญ่  (หน่อไม้ที่ซอยเป็นเส้นสั้นๆ สำเร็จมาแล้ว ส่งออกมาจากเมืองไทย) เนื้อไก่หมักกระเทียมพริกไทยอบไมโครเวฟอีกหนึ่งจานใหญ่ พี่เล็กปรุงต้มยำให้อีกขามโตๆ  สาวๆ หน้าร้านแต่งชุดไทยเรียบร้อยแล้ว เดินตามกันมาร่วมวงกินข้าวด้วยกันในครัว  เมื่อกินอิ่มกันเรียบร้อย  ทุกคนต่างกลับไปประจำตามหน้าที่  ค่ำคืนนี้ทั้งสนุกและยุ่งเหยิง  ซึ่งก็มักเป็นเช่นนี้ทุกๆ ช่วงวันสุดสัปดาห์อยู่แล้วสำหรับร้านนี้ 

“สปริงโรลผักหนึ่ง แกงเขียวเนื้อหนึ่ง ผัดไทยกุ้งหนึ่ง”

วารี ขานรายการอาหารที่นกเอามายื่นให้  นิสาเดินตามเข้ามาอีกคนส่งใบสั่งให้แล้วเดินออกไปอย่างว่องไว วารีขานใบสั่งของนิสา

“กะหรี่ปัพหนึ่ง ต้มยำกุ้งหนึ่ง แกงแดงไก่หนึ่ง แกงเขียวไก่หนึ่ง”

“วารี เธอต้องสั่งอองเทร่ก่อน รอเสร็จและเสิร์ฟไปแล้วค่อยตามเมนเมนูนะ  ต้องจำด้วยว่าโต๊ะไหนออกอะไรไปแล้ว รอคนเสิร์ฟมาบอกหรือเก็บอองเทร่เข้ามาแล้ว  เอ้า นี่สปริงโรลผักจัดเสร็จแล้วติ๊กเครื่องหมายรายการออกด้วย  เวลาส่งของต่อขานชื่ออาหารด้วย”

พี่เล็กปรุงอาหารไป สอนไปด้วย  ทำคล่องว่องไว ฝีมือจริงๆ

“ผัดไทยกุ้งเสร็จแล้ว”

สันติส่งผ่านจานผัดไทยมาให้

“เขียวหวานเนื้อ เขียวหวานไก่ แกงแดงไก่เสร็จแล้ว”

พี่เล็กวางถ้วยแกงลงตรงหน้า วารีใช้ผ้าสะอาดเช็ดขอบถ้วย นิสา นก ทยอยยกออกไปเสิร์ฟ และมีใบสั่งใบใหม่ติดมือมาด้วย ทุกครั้ง  วารีชักงงขานชื่ออาหารอย่างไม่มั่นใจนัก  พี่ดาราเข้ามาช่วยดูแลช่วยสอนช่วยจัดอาหารก่อนเสิร์ฟ   แต่ละคนดูงานยุ่งล้นมือทั้งนั้น วารียังคงช้าอยู่ 

นอกจากงานปรุงอาหาร งานเสิร์ฟ และแคชเชียร์หน้าร้านแล้ว คนสำคัญอีกคนที่ขาดไม่ได้ก็คือ  คนล้างจาน  ที่ร้านพี่ดารามีเครื่องล้างจานไฟฟ้า มองดูแล้วก็ทำให้รู้สึกได้ว่าสะอาดดี คนล้างต้องกำจัด และเก็บเศษอาหารทิ้งลงถังขยะก่อน  ก่อนที่จะนำถ้วยจานชามทั้งหลายลงวางเรียงตามช่องในเครื่องล้างนั้น  Ken(เคน) คือชายหนุ่มลูกจีนจากฮ่องกงทำหน้าที่นี้  นอกจากล้างจานเขารับหน้าที่ Delivery (ส่งอาหารตามสั่งจากทางบ้าน...เพราะเขามีรถส่วนตัวมาทำงานด้วย ที่นี่มีรถมือสองขายราคาค่อนข้างถูก คนที่จำเป็นใช้รถก็จะหาซื้อได้ง่าย)  นับได้ว่าเป็นลูกจ้างที่ได้รับค่าแรงสูงกว่าคนอื่นๆ  โดยงานล้างจานอย่างเดียวก็ได้มากกว่าคนอื่น ยิ่งออกไปส่งตามบ้านด้วย ก็อาจจะได้รับทิปเพิ่มด้วย (ทิปส่วนนี้ไม่ต้องรวมกับกองกลางอย่างที่ได้ในร้าน)  นิสัยของเขาออกจะเป็นคนเลือดร้อน และเหมือนจะโมโหง่ายอีกด้วย 

ปิดร้านแล้ว พนักงานภายในครัวช่วยกันทำความสะอาด พนักงานหน้าร้านเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ทยอยกันเข้าครัว นกเคลียร์บัญชีกับพี่ดาราที่หน้าร้านแล้ว เอาเงินทิปออกมาเทนับแยกเป็นกองเท่าจำนวนพนักงานกองละเท่าๆ กัน ทุกคนต่างมาหยิบเอาของตัวเองไป และยังได้รับอาหารนำกลับอีกคนละกล่องด้วย แล้วต่างทยอยกันกลับไป  พี่ดาราเดินสำรวจตรวจตราความเรียบร้อย งานเสร็จเกือบเที่ยงคืน สันติ นิสา และวารี เพราะพักอยู่ไม่ไกล รอดูจนพี่ดาราปิดล็อคประตูเสร็จแล้ว  จึงเดินตามกันออกด้านหลังซึ่งเป็นบริเวณที่มีที่จอดรถอยู่

“กลับแล้วนะครับพี่”

สันติกล่าวลาพี่ดารา นิสา วารี ยกมือไหว้ลา  ทั้งสามเดินคุยกัน

“เป็นไงบ้างคืนนี้?”

นิสาถามขึ้น

“งงไปหมดเลย  ขานชื่ออาหารไม่ค่อยถูก ตกแต่งจานไม่ค่อยทัน  พี่ดาราคงจะรำคาญแย่เลย”

วารีตอบ สองพี่น้องฟังแล้วก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน

“ยังใหม่อยู่ก็อย่างนี้แหละ อย่าเพิ่งท้อล่ะ  ถึงพี่เค้าจะบ่นจะว่าบ้าง แต่ก็ใจดีมากเลย”

นิสาให้กำลังใจ

“เธอโชคดีนะ เขากำลังต้องการคน ก็พยายามหน่อยแล้วกันแล้วก็จะทำได้เองแหละ”

สันติเสริมขึ้น วารีรับคำและพูดถึงงานที่ทำ

“ไม่คิดว่า หั่นผักก็ยากเหมือนกัน แต่ละอย่างก็มีแบบและวิธีหั่นต่างๆ กันไป”

“การหั่นผักแต่ละชนิดของแต่ละร้าน มันเป็นหน้าตาอาหารของแต่ละจาน มันจะทำให้ดูน่ากินเพราะความที่ดูแล้วเข้ากันได้  และรสชาติที่กลมกลืนกันของผักและเครื่องปรุงอื่นๆด้วย”

สันติอธิบาย  ทั้งสามเดินคุยกันเรื่องอาหาร เรื่องหน้าร้านที่นิสาออกไปเสิร์ฟอาหาร จนกลับถึงแฟลต ต่างก็อ่อนเพลียจากงานมา จึงแยกย้ายทำกิจส่วนตัวแล้วเข้านอนจนสายๆ ของวันเสาร์ก็ยังไม่มีใครลุกจากที่นอน!

***

*

เกือบสิบนาฬิกาของวันใหม่

วารี นิสา เดินออกมาจากห้องนอนทีละคน

“ว่องไวหน่อย เร็วเข้า วันนี้จะพาไป..หยำฉา ที่ ..Shark Fin House”

สันติส่งเสียงดังมาจากในครัว เขากำลังชงกาแฟ  เขาตื่นก่อนสองสาวไม่นานนัก

“ว้าว!..ภัตตาคารดังที่พี่เคยเล่าให้ฟังใช่เปล่า กำลังอยากกิน ติ่มซำ (dim sum)พอดี”

นิสาดีใจ เพราะกำลังเบื่ออาหารที่โรงเรียนเต็มที

“ไม่ต้องดีใจ ไม่เลี้ยงหรอก มื้อนี้ต้องแชร์กัน พวกเธอได้ทิปเยอะนี่เมื่อคืนนี้”

“แป่ว!”

นิสาแลบลิ้นใส่พี่ชายแล้วพึมพำ

“..ตืดมากเลยพี่ เลี้ยงน้องแค่มื้อสองมื้อก็ไม่ได้” 

วารีฟังสองพี่น้องคุยกันแล้วอมยิ้ม รู้สึกอิจฉาขึ้นมานิดๆ คิดถึงบ้านขึ้นมาหน่อยๆ

สันติเดินถือกาแฟออกไปวางที่โต๊ะทำงาน แล้วคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาโทรจองโต๊ะล่วงหน้า

“โชคดีนะนี่...จองได้ด้วย  ปกติจองใกล้เวลากระชั้นชิดอย่างนี้มักจะเต็มก่อนแล้ว”

สันติบอกสองสาว.

**

***

Shark Fin House 

..ภัตตาคารอาหารจีนมีชื่อย่านไชน่าทาวน์ สำหรับวันหยุดสุดสัปดาห์ เปิด หยำฉา เวลา 11.00 น. – 15.00 น. หากไม่จองล่วงหน้าก็อย่าหวังว่าจะได้เข้าไปนั่งกิน และถ้าไปช่วงบ่ายใกล้ปิด อาหารก็เหลือให้เลือกน้อยลงด้วย  ขนาดจองล่วงหน้าแล้ว พอไปถึงภัตตาคารก็ยังต้องไปยืนรอคิว รอพนักงานมาจัดลำดับ ส่งต่อ โดยวิทยุสื่อสารกันเป็นทอดๆ ไปที่โต๊ะที่จองไว้.!  เมื่อลงนั่งที่โต๊ะไม่นานก็จะเห็นมีพนักงานเสิร์ฟเข็น รถอาหาร(trolley) ผ่านไป-มา ซึ่งวางเข่งขนมจีบกุ้ง ซาลาเปาไส้หมู หมั่นโถว(ซาลาเปาไร้ไส้) ก๋วยเตี๋ยวหลอดไส้กุ้ง..หมูแดง ฮะเก๋า ตัวเดียวอันเดียว(สงสาร..เป็ด) {อะไรอีกน้า??..มีเข็นมาให้เลือกมากมายหลายอย่าง}...อร่อยๆ ทั้งนั้น รสกลมกล่อมจริงๆ อาหารแต่ละอย่างถูกใส่ไว้ในจานขนาดเล็กที่วางอยู่ในเข่งอีกที  แต่ละอย่างได้ถูกทำขนาดสักพอคำใหญ่ๆ แต่ละเข่งจุ 3 ชิ้นเป็นส่วนใหญ่ คนเข็นเป็นพนักงานเสิร์ฟด้วย พวกเขาจับวางๆ อาหารทุกเข่งที่ลูกค้าสั่งอย่างว่องไว ชนิดไหนต้องตัด ก็จะตัดให้ลูกค้าด้วยกรรไกรที่พกติดต้วมาด้วย  แต่ละเข่งจะมองเห็นควันลอยขึ้นมา แสดงให้เห็นว่าอาหารยังร้อนอยู่ นอกจากอาหารคาวแล้ว ก็ยังมีขนมหวานอีกหลายชนิดด้วย ดูแล้วน่ากินแทบทุกอย่าง ..เอ้อ!.จะมีใครมารับไปหยำฉามั่งมั้ยเนี่ย...

อ่า! คุยเรื่องกินแล้วชักหิว...จบตอนดีกว่า..นะ..{Q_o’}..

**

*

Chinatown, Melbourne Map

**

***

SUIMAI & HAKOW

**

PORK DUMPLING

**

*

ยอดคะน้าอวบๆ สดๆ เข็นรถมายืนลวกน้ำร้อนกันข้างโต๊ะเลยเชียว  ลวกเสร็จก็คีบใส่จานเสิร์ฟ โดยราดน้ำมันหอยจนชุ่ม  รสชาติดี ราคาสูงกว่าขนมจีบและซาลาเปาซะอีก...

จานนี้ขอชี้นำ..นะคะ

(...คนไม่ชอบผักคงจะเบือนหน้าหนีมั้ง..)

**

***ขอบคุณภาพประกอบสวยงามจากอินเตอร์เนต จากการค้นของ GOOGLE

****

**..Happy New Year 2010 to You ..**

*

สุขสันต์ปีใหม่กันทุกคน

พยาธิไม่รบกวน

กินอิ่ม นอนหลับ

ม่วนชื่นกันถ้วนหน้า

อย่าเมาสุราจนลืมตัว

โลกจะหมองมัวเพราะอุบัติเหตุ

อันเกิดจากความมืนเมา...นะคะ

[{Q_Q}]