"สิบห้าปีที่ฉันใช้ชีวิตอยู่อุ้มผาง เพียงพอสำหรับการทำให้จิตวิญญาณของฉันผูกพันอยู่กับธรรมชาติจนแยกไม่ออก อบอุ่นอยู่ในอ้อมกอดของขุนเขา สุขุมอยู่ใต้ร่มเงาของแมกไม้ เยือกเย็นอยู่กับสายน้ำ ทะเลหมอกและดอกเสี้ยว ซึ่งฉันไม่ต้องการสิ่งใดมากไปกว่าการมีชีวิตอยู่เพื่อให้ อยู่อย่างสันโดษและสมถะ ฉันทำเทปบันทึกเรื่องราวต่างๆ ทั้งสุขและทุกข์ ตามฤดูกาลของชีวิต จำหน่ายหารายได้เพื่อช่วยเหลือเด็กๆ ตามเรี่ยวแรงกำลังที่ฉันมีอยู่ หากเรื่องราวเหล่านี้ เป็นสิ่งที่คุณไม่อยากฟัง เป็นเสียงที่คุณไม่อยากได้ยิน ขอคุณจงปล่อยให้เสียงนี้ ล่องลอยและจางหายไปกับสายลม แต่ถ้างานชิ้นนี้พอมีสิ่งดีอยู่บ้าง ก็ขอให้เสียงนี้ล่องลอยไปไกลแสนไกล เพื่อจิตสำนึกที่ดีงาม ของทุกชีวิต ให้รู้จักเสียสละ แบ่งปัน และอยู่ร่วมกันอย่างสันติสุข" (บทกล่าวนำจากเพลง ทางเดินบนดอย.. โดยครูซัน-สมพงศ์ หมื่นจิตต์)

ทางหลวงหมายเลข 1090 แม่สอด-อุ้มผาง

          ระยะ ทาง 164 กิโลเมตร ถ้าเป็นเส้นทางปกติผมคิดว่าคนขับรถผู้มีความเร็วในหัวใจน่าจะใช้เวลาประมาณชั่วโมงกว่าๆ แต่สำหรับการเดินทางอันยาวไกล บนถนนสายที่เรียกว่า "ถนนลอยฟ้า" พวกผมใช้เวลา 3-4 ชั่วโมง ในบางช่วงอยากแวะพักระหว่างทางสักคืนสองคืนเพื่อให้ชีวิตลองอยู่บนความสูงของถนนเส้นนี้ อยู่ท่ามกลางอ้อมกอดแห่งขุนเขา แต่จำเป็นต้องเดินทางเพื่อไปให้ถึงจุดหมายปลายทาง มันเปรียบเสมือนบททดสอบความยากลำบากแห่งชีวิตบทหนึ่ง เมื่อผ่านการทดสอบไปได้ ความมั่นคงแข็งแรงทั้งร่างกายและจิตใจคือผลที่จะได้รับกลับมา

          เส้นทางสายแม่สอด-อุ้มผาง ช่างเย้ายวนเสียจริงๆ ถนนลอยฟ้าสายนั้นได้นำเราสู่ "แผ่นดินดอยลอยฟ้า" เป็นที่ตั้งของอำเภออุ้มผาง เมืองที่เป็นความฝันของใครหลายคน เมืองที่เป็นจุดนัดฝันของนักท่องเที่ยวอย่างเราที่อยากเข้าไปสัมผัสครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย

ลำน้ำแม่กลอง.. สู่ทีลอซู

          การเดินทางของพวกผมต่างกันโดยสิ้นเชิงกับเมื่อวันที่ 1 กุมภาพันธ์ 2522 ที่มีครูบรรจุใหม่คนหนึ่งได้เดินทางสู่อุ้มผางพร้อมด้วยกีต้าร์เก่าๆ ไว้สำหรับดีดเล่นในยามเหงา มีเพียงรถโดยสารจากอำเภอแม่สอดวันละ 1 เที่ยวเท่านั้น ใช้เวลา 8-10 ชั่วโมงในการเดินไปให้ถึงอำเภออุ้มผาง หรืออาจต้องใช้เวลาถึง 2 วันในเดินเท้าจากอำเภอพบพระสู่อำเภออุ้มผาง หากเป็นหน้าฝน

          จากความเจริญทางการคมนาคม ปัญหาการจราจรติดขัดในเขตเมืองหลวงได้ถูกแบ่งปันไปยังสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ ของเมืองไทยของเทศกาลท่องเที่ยวในช่วงปลายฝนต้นหนาว โดยเฉพาะพื้นที่ด้านบนของประเทศ หนึ่งในนั้นก็คงหนีไม่พ้น อำเภออุ้มผาง จังหวัดตาก จุดหมายปลายทางของทุกคนที่ได้ไปเยือนที่แห่งนั้นก็คงหนีไม่พ้น "ทีลอซู" ในภาษากะเหรี่ยงที่หมายถึง "น้ำตกดำ" น้ำตกที่ใหญ่ที่สุดของเมืองไทย

บ้านครูซัน และ อ.สุนีย์ หมื่นจิตต์ (ภรรยาครูซัน)

          หากแต่ความเจริญที่เข้าไปพร้อมๆ กับการท่องเที่ยวไม่ได้ทำให้การเป็นความดั้งเดิมของที่นี่เปลี่ยนแปลงไปอย่างสมดุลอย่างที่ควรเป็นแต่อย่างใด รีสอร์ทที่งดงาม ธุรกิจบริการที่เกิดขึ้น ราคามิตรภาพสำหรับนักท่องเที่ยวกระเป๋าหนัก ล้วนแล้วถูกดำเนินการโดยนักธุรกิจต่างถิ่นแทบทั้งสิ้น และเมื่อเป็นดังนั้นผมคิดว่าทุกท่านคงจะสามารถสรุปเรื่องราวอยู่ในใจได้เป็นอย่างดี เพราะหากทุกสิ่งทุกอย่างมีความสมดุลจริง เรื่องราวการทุ่มเทที่มีต่อเด็กๆ ผู้ด้อยโอกาสของ "ครูซัน" คงไม่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน.. ผมเชื่อเช่นนั้น/

ครูซัน (สมพงศ์ หมื่นจิตต์)

ขอขอบคุณ
ภาพและข้อมูลบางส่วน : บ้านครูซัน
เพลง : ตะวันล้า
โดย : ครูซัน (สมพงศ์ หมื่นจิตต์)

>