“ ...ได้ยินมาว่า ..

           ยังมีหลวงพ่อกับเณรน้อยอยู่ที่วัดแห่งหนึ่งในภาคอีสานนี่แหละ...หลวงพ่อกับเณรอยู่ด้วยกันจะมีเรื่องเล่าตลอด....

              วันหนึ่ง..มีพระต่างถิ่นมาเที่ยวหา........เณรน้อยเห็นพระต่างถิ่นมานึกสนุก.......จึงวิ่งไปรับย่ามพระต่างถิ่นแล้วกระซิบบอกพระต่างถิ่นว่า

".......หลวงพี่ครับ........หลวงพี่.....ไปพบหลวงพ่อผมแล้วหลวงพี่ต้องเว้าดังๆแฮงๆ (..ตระโกนดัง ๆ ). นะครับ เพราะหลวงพ่อผมหูตึง....” เณรน้อย  เว้ายิ้มๆ

พระต่างถิ่นก็รับปากแล้วอมยิ้มคือกัน..........นึกอยู่ในใจว่าคราวนี้คงสำรวมไม่ได้

ต้องตระโกนคุยกันคงจะเหนื่อย.......พอรับย่ามได้แล้วเณรน้อยก็วิ่งอย่างเร็วไปหาหลวงพ่อบนกุฏิ

...และบอกหลวงพ่อว่า.....มีพระต่างถิ่นมาเยี่ยม...หลวงพ่อก็ดีใจ...เณรน้อยก็บอกว่า

 "  .. หลวงพ่อครับ   หลวงพี่ที่มาหูแก่ตึงนะ......เวลาหลวงพ่อคุย เสียค่อยๆ เว้าแบบธรรมดาท่านคงบ่ได้ยิน หลวงพ่อต้องตระโกนดัง  นะครับ "  

หลวงพ่อรับคำ  "  อื่ม ๆ "   เณรน้อยอมยิ้มแล้วไปแอบดูผลงานของเจ้าของแล้ว  บัดนี้ .

 พอพระต่างถิ่นเดินมาถึงก็ตระโกนถามด้วยเสียงอันดังว่า..."  นมัสการหลวงพ่อ...สบายบ่น้อ ? (หรือเปล่า)   หลวงพ่อไปยินเสียงอันดังนั้น....ก็นึกอยู่ในใจว่า  

เออ.....ถ้าจะจริงอย่างเณรมันว่านะ.......พระองค์นี้คงหูตึงเป็นแน่..

หลวงพ่อก็กลังพระต่างถิ่นไม่ได้ยินเหมือนกันจึงร้องตระโกนว่า.......สบายดี  อยู่... 

หลวงพ่อกับพระต่างถิ่น......ต่างคนก็ต่างตระโกนใส่กันหน้าดำคร่ำเครียด...

เณรเณรหัวเราะสนุกสนาน  เห็นหลวงพ่อกับพระต่างถิ่น  ตะโกนเสียงใส่หูกันไปมา

  ..ไม่กลัวบาปกรรมที่ได้แกล้งพระ...

นานเข้าหลวงพ่อเริ่มเหนื่อยจึงพูดเบา ๆ   ว่า.." ห่ามึงเอ้ย...แต่กูเกิดมา..กำลังเห็นคนหูหนวกคักมื้อนี่ล่ะ  "..พอพระต่างถิ่นได้ยินจึงพูดเบา ๆ  ว่า  .."  เอ้า...หลวงพ่อทำไมพูดหมา  ๆ   อย่างนี้ล่ะ.."  

หลวงพ่อได้ยินก็เลยพูดว่า......ท่านไม่ได้หูตึงเหมือนอย่างที่เณรบอกเหรอ ?

...พระต่างถิ่งตอบว่า

อ้าว...เปล่าครับท่าน...

หลวงพ่อจึงรู้ว่าเณรหลอกตนเองอีกแล้ว....นึกอยู่ในใจว่า

 "  .. มื้อหน้า (..วันข้างหน้า) จะเป็นทีข้าบ้างแหละเณรเอ๋ย".... 

 จบฯ ข้า น้อย เอ๊ยย !!