แต่ประเด็นในเรื่อง สิทธิและเสรีภาพ  บนโลกอินเตอร์เน็ตนี้ ดูจะกลายเป็นที่ผู้ร่างกฎหมาย อาจไม่ได้คำนึงถึง โดยเฉพาะในเรื่องของ  อำนาจเจ้าหน้าที่ ตามพระราชบัญญัติฉบับดังกล่าว  มีมากจนล้นเกินไปหรือไม่ !  เพราะกฎหมายตัวใหม่นี้ บัญญัติให้อำนาจเจ้าหน้าที่รัฐจัดการกับการกระทำความผิดกับเว็บไซต์ที่ขัดกฎหมายไว้ค่อนข้างกว้างขวาง อีกทั้งตามร่างรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณา จักรไทย พ.ศ.2550 มีเจตนารมณ์ที่สำคัญ คือ การลดการผูกขาดอำนาจรัฐและการใช้อำนาจอย่างไม่เป็นธรรม อีกทั้งยังสนับสนุนและส่งเสริมการคุ้มครอง ส่งเสริมสิทธิและเสรีภาพของ ประชาชนอย่างเต็มที่   ไม่ว่าจะเป็นการแสดงความคิดเห็น  แลกเปลี่ยนองค์ความรู้หรือทัศนคติกันบนโลกไซเบอร์ 

         ซึ่งปัจจุบันอินเตอร์เน็ตเป็นสื่อทางเลือกสำคัญของประชาชน  เนื่อง จากเป็นสื่อที่สามารถเข้าถึงง่ายกว่าสื่ออื่นๆ อีก  ทั้งยังแพร่กระจายได้ในวงกว้างขวาง         ดังนั้น   ถ้ามีการใช้กฎหมายที่มีน้ำหนักไปในทาง  การมุ่ง  เน้นปราบปราม ระงับการกระทำความผิดบนคอมพิวเตอร์ โดยมิได้คำนึงถึงหลักสิทธิเสรี ภาพของประชาชนเลย อาจก่อให้เกิดปัญหาใน เรื่องดังกล่าวได้

          ตัวอย่าง  เช่น :   การใช้คอมพิวเตอร์เป็นเครื่องมือในการกระทำความผิดอื่น ซึ่งมีหลักอยู่ใน  มาตรา 14  เป็นอีกมาตราหนึ่ง ที่ยกขึ้นมาเป็นประเด็นถกเถียงกัน หลายครั้งหลายหน

          มาตรา 14  ผู้ใดกระทำความผิดที่ระบุไว้ดังต่อไปนี้ ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินห้าปี หรือ ปรับไม่เกินหนึ่งแสนบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ

          (1).นำเข้าสู่ระบบคอมพิวเตอร์ซึ่งข้อมูลคอมพิวเตอร์เพื่อให้บุคคลอื่นเชื่อ ว่าข้อมูลคอมพิวเตอร์นั้น เป็นของบุคคลที่สามหรือจัดทำโดยบุคคลที่สามโดยประการที่น่าจะทำให้ บุคคลที่สามนั้นหรือประชาชนเสียหาย

          (2).นำเข้าสู่ระบบคอมพิวเตอร์ ซึ่งข้อมูลคอมพิวเตอร์อันเป็นเท็จ โดยประการที่น่าจะเกิดความเสียหายต่อความมั่นคงของประเทศ หรือก่อให้เกิดความตื่นตระหนกกับประชาชน

          (3).นำเข้าสู่ระบบคอมพิวเตอร์ซึ่งข้อมูล คอมพิวเตอร์ใดๆ อันเป็นความผิดเกี่ยวกับความ มั่นคงแห่งราชอาณาจักรตามประมวลกฎหมาย อาญา และข้อมูลคอมพิวเตอร์นั้น ประชาชนทั่วไปอาจเข้าถึงได้

          (4).นำเข้าสู่ระบบคอมพิวเตอร์ซึ่งข้อมูลคอมพิวเตอร์ใดๆ อันมีลักษณะอันลามก และข้อ มูลคอมพิวเตอร์นั้น ประชาชนทั่วไปอาจเข้าถึงได้

          (5).เผยแพร่ หรือส่งต่อซึ่งข้อมูลคอม พิวเตอร์โดยรู้อยู่แล้วว่าเป็นข้อมูลคอมพิวเตอร์ ตาม  (1) (2) (3) หรือ (4)

           ข้อสังเกต :  มาตรา 14  ที่อาจสร้างปัญหาให้กับผู้ใช้ ผู้แสดงความคิดเห็นออนไลน์ ต่อไปในอนาคต (อันใกล้) เพราะมีผลกระทบต่อสิทธิเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็นค่อนข้างมาก ยิ่งดูประกอบบทบัญญัติการให้อำนาจเจ้าหน้าที่ ซึ่งผู้เขียนจะได้กล่าวถึงในโอกาสหน้า เพราะว่า เรื่องอำนาจของพนักงานเจ้าหน้าที่นั้น เป็นอีกประเด็นหนึ่งที่มีการแสดงความเห็นกันอย่างกว้างขวาง ยิ่งจะเห็นปัญหา ลำพังแต่ความคลุมเครือของถ้อยคำ  

          ดังที่นักวิชาการให้ข้อสังเกตไว้ในการสัมมนา    กรณีตื่นตระหนก กับ ความมั่นคงแห่งรัฐ   นี่ก็หนาวๆ  ร้อนๆ แล้ว   เพราะไม่มีหลักเกณฑ์ที่ชัดเจนชี้วัดได้ว่า อะไรหรือ จึงจะถึงขั้นที่ว่า   การตีความและใช้อำนาจในเบื้องต้น  จึงย่อม อยู่ที่ใครไปไม่ได้เลยจริงๆ นอกจากเจ้าหน้าที่รัฐ  ผลของ มาตรา 14  อาจจะทำให้คนไทยไม่กล้าแสดงความคิดเห็น  เพราะกลัวว่าจะผิดกฎหมาย [ : ซึ่งมีอัตราโทษจำคุกไม่เกินห้าปี หรือ ปรับไม่เกินหนึ่งแสนบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ ] 

          ดังนั้น  จึงเท่ากับไร้เสรีภาพในการแสดงความคิดเห็น ซึ่งจะส่งผลให้คนไทยหันไปใช้เว็บไซต์ต่างประเทศแทนและเว็บไซต์ในไทย จะต้องปิดตัวลงในที่สุดหรือหนีไปอยู่ต่างประเทศ เป็นต้นฯ

          นอกจากนี้แล้วในบทบัญญัติ มาตรา 14 (5)  นั้น  กฎหมายยังมุ่งประสงค์จะเอาผิดต่อผู้เผยแพร่หรือส่งต่อข้อมูลคอมพิวเตอร์  ตามอนุมาตรา 1,2,3 และ 4 อีกทั้งอนุมาตรา 5  ถือเป็นอีกมาตราหนึ่ง ที่หากกฎหมายมีผลบังคับใช้แล้ว อาจมีผู้ใช้อินเตอร์เน็ต ประเภทชอบส่ง ต่อ (Forward) จำนวนมาก กลายเป็นผู้กระทำ ความผิดโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ที่สำคัญมีเรื่องที่ควรต้องสังเกตอย่างยิ่งด้วยว่า เพดานโทษที่กฎหมายกำหนดไว้สำหรับการกระทำนี้ สูงกว่า การ การเข้าถึงระบบ หรือข้อมูลในมาตรา 5 และ มาตรา 7  หรือ  การดักข้อมูลใน มาตรา8 พูดง่ายๆ ก็คือ...ใครที่ชอบฟอเวิร์ดเมล์จะมีโทษหนักกว่าพวก แฮกเกอร์ เสียอีก !!

       นอกจากผู้กระทำความผิด เกี่ยวกับคอม พิวเตอร์ ตาม หลัก มาตรา 14

 ที่จะต้องรับผิดและโทษตามกฎหมายแล้ว ใน มาตรา 15  กฎ หมายยังมุ่งเอาผิดกับผู้ให้บริการที่จงใจสนับสนุน หรือยินยอมให้มีการกระทำความผิด ตามมาตรา 14 ในระบบคอมพิวเตอร์ที่อยู่ในความควบคุมของตน ต้องระวางโทษ เช่นเดียวกันกับผู้กระทำ ความผิดตามมาตรา 14  ซึ่งผู้ให้บริการที่จะเป็นผู้มีความผิดตามมาตรา 15 ได้นั้น ต้องเป็นผู้ให้บริการ  ตามนิยามศัพท์  มาตรา 3  ซึ่งผู้ให้บริการหมายถึง ผู้ให้บริการแก่บุคคลอื่นในการเข้าสู่อินเตอร์เน็ตหรือ ให้สามารถติดต่อ ถึงกันโดยประการอื่นโดยผ่านทางระบบคอมพิวเตอร์

          ทั้งนี้   ไม่ว่าจะเป็นการให้บริการในนามของตนเอง หรือในนามหรือเพื่อประโยชน์ของบุคคลอื่น และยังหมายความรวม ถึงผู้ให้บริการเก็บรักษาข้อมูลคอมพิวเตอร์ เพื่อประโยชน์ของบุคคลอื่นด้วย