เมื่อตอนเด็กๆ ชอบให้ถึงหน้าเก็บข้าวเร็ว ๆ เพราะจะมีครอบครัว

ของ ป้า ลุงมาช่วยกันเก็บข้าวอย่างสนุกสนาน เราจะใช้แกระ  เก็บที่ละรวง

แล้วใช้ต้นข้าวมัดตรงก้านรวงเป็นเลียง ๆ วางไว้ที่บิ้งนา.

ระหว่างที่เก็บข้าวมีเสียงจากวิทยุเป็นเพลงบ้าง ละครบ้าง 

จะชอบฟังคณะเกตุทิพย์  ถึงจะเหนื่อยแดดจะร้อน แต่ครึกครื้นตลอดเวลา  

ตอนเที่ยงก็จะกินข้าวที่หนำเป็นเพิงเล็ก ๆ กันแดด

แล้วก็จะมีเด็กๆ เดินขายน้ำแข็งแก้ร้อนเพื่อหารายได้  

                               แกระเกี่ยวข้าว

พอตกเย็นเดินกลับผ่านนาใครก็จะตะโกนทักทายกัน 

ผ่านต้นหว้าก็จะแวะเก็บกินซะลิ้นดำเลยพอเกี่ยวข้าวหมด

ก็จะเตรียมวิดน้ำจับปลาบ้าง ลูกคลั่กบ้างที่หนองน้ำในนา

มีทั้งปลาช่อนปลาดุก ปลาไหล ปลาหมอ ปลากระดี่

ถ้าปลาตัวใหญ่ก็จะทำตากแห้ง ปลาตัวเล็กหน่อยก็จะทำเคยปลาเอาไว้แกง 

ชนิดที่ไม่ต้องซื้อกับข้าวหลายเดือนเลยเชียวแหละ

ปัจจุบันแนวคิดในการทำนาได้เปลี่ยนไป

ทำเพื่อไม่ให้ว่างเท่านั้น

เพราะรายได้ไม่คุ้มกับที่ต้องลงทุน ต้นทุนก็สูงขึ้น

ค่าตอบแทนที่ได้จากการทำนาน้อยลง ฟ้าฝนก็เปลี่ยนไป    

แม่บอกว่า “ เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีใครทำเป็นจริงเป็นจัง  

ทำก็ไม่ได้หวังไว้ขาย ส่วนใหญ่จะทำแบบจ้างรถมาไถ

เสร็จก็หว่านเมล็ดข้าวให้ทั่ว รอฝนมาให้เมล็ดข้าวแตกกอจนสุกถึงเก็บ

ผลผลิตที่ได้ก็ไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วย (ต้องเหลือจากหนูด้วย) ไม่เหมือนนาดำ   

แต่เด็กรุ่นใหม่ก็ทำนาไม่เป็นกัน หันไปทำอย่างอื่นกันมากว่า

แล้วก็ซื้อข้าวสารทานกัน 

เพราะคิดว่าดไม่มีใครรวยจากการทำนา 

 ไม่มีเกียรติ”