ยายทวดอายุเก้าสิบแล้วมีลูกหลานหลายคนจนนิ้วไม่พอจะนับ

ถ้าเป็นสมัยก่อนอยู่ในสังคมเกษตรกรรม  ลูกหลานยายทวดก็คงจะห้อมล้อมอยู่ใกล้ๆได้เห็นหน้าค่าตากันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

  
แต่สมัยนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปลูกหลานยายทวดมีถิ่นที่อยู่คนละทิศละทางอยู่ต่างจังหวัดบ้างอยู่กรุงเทพบ้าง

โอกาสที่จะได้พบหน้ากันก็นานๆครั้ง  ยิ่งตอนนี้ยายทวดหูไม่ดีใช้โทรศัพท์ไม่ได้

 
การติดต่อสื่อสารกับลูกหลานก็ขาดไปจะได้พูดคุยกันบ้างก็เฉพาะที่อยู่ใกล้ตัวสองสามคน

 
นอกนั้นปีใหม่สงกรานต์ถึงจะได้เจอกัน  เจอกันวันเดียวทีละหลายๆคนก็ไม่ทันได้คุยกัน

แค่ทักทายอวยพรกันเท่านั้น  นานวันไปก็ยิ่งห่างกัน

 
เรื่องแบบนี้คงไม่ได้เป็นแต่ครอบครัวยายทวดหรอกครอบครัวอื่นก็คงคล้ายๆกัน

            เมื่อผมนำแท็บเล็ตที่มีภาพมีคลิปต่างๆไปให้ยายทวดหัดเปิดหัดเขี่ยดู เห็นว่ายายทวดสนใจเริ่มพอจะใช้เครื่องมือนี้ได้บ้าง  

จึงขยับพัฒนาขึ้นอีกขั้นหนึ่งโดยบอกว่าเครื่องมือนี้สามารถติดต่อสื่อสารกับลูกหลานที่อยู่ไกลๆได้ 

โดยลูกหลานจะส่งข้อความส่งภาพส่งคลิปวีดีโอมาให้เปิดดูได้  ถ้ายายทวดอยากจะสื่ออะไรไปถึงลูกหลานก็บอกมาจะช่วยพิมพ์ให้  

แล้วผมก็เปิดบัญชีfacebookให้ยายทวดทดลอง เริ่มติดต่อกับลูกชายที่อยู่ต่างจังหวัดก่อน  เมื่อยายทวดบอกอะไรมาผมก็พิมพ์ไปตามนั้นไม่ได้ดัดแปลง  

จะใช้ภาษาเรียกลูกว่าไอ้อี มึงกู โว้ย วะยังไง  ก็ตามนั้นคุยกันเอาเอง

การสื่อสารผ่านจอเป็นเรื่องใหม่  พอมานั่งหน้าจอ

ถามว่าจะบอกอะไรกับลูกชายก็บอกมาจะพิมพ์ให้

ยายทวดนึกไม่ออก  บอกว่า “ไม่รู้จะบอกอะไรกับมัน”

           ยายทวดเริ่มเล่นfacebookแล้ว  ตอนนี้ผมยังต้องช่วยมากหน่อย  แต่จะค่อยๆให้ยายทวดทำเองมากขึ้น  

วันนี้กิจกรรมของยายทวดนอกจากทำกับข้าว อ่านหนังสือพิมพ์ ดูโทรทัศน์แล้ว ยังมีเฟสบุ๊กเป็นช่องทางให้ติดต่อสื่อสารกับลูกหลานได้อีก  

ลูกหลานยายทวดคนไหนยังไม่รู้จักใช้facebook ต้องเริ่มขยับตัวบ้างแล้วครับ เดี๋ยวตามยายทวดไม่ทันไม่รู้ด้วยนะเออ!!!