เมื่อ ๕๐ กว่าปีก่อน ริมถนน เพชรเกษมแถวกิโลเมตรที่ ๓๗ ถึง ๓๘ ข้างถนนยังเป็นท้องนา 

มีบ้านเล็กๆอยู่ติดกันสองหลัง  หลังหนึ่งคือบ้านผม  อีกหลังคือบ้านซ้อราญ  

ซ้อราญเป็นเพื่อนบ้านที่ใกล้ชิดคนแรกในชีวิตผม 

ส่วนบ้านอื่นก็ห่างออกไปถึงจะไม่ไกลมากแต่ก็ไม่ใกล้ชิดติดกันเหมือนบ้านซ้อราญ

สมัยนั้นยังไม่มีไฟฟ้าใช้ ตกค่ำมีแต่แสงไฟจากตะเกียงกระป๋อง เพื่อนบ้านที่ใกล้ชิดจึงมีความหมายมาก 

ตอนนั้นผมยังเด็กจำบรรยากาศไม่ได้มาก  แต่แม่เล่าให้ฟังว่า 

เมื่อวันที่พ่อตาย  แม่ยุ่งมาก  แม่ต้องกระเตงน้องไปจัดการเรื่องศพพ่อ 

เสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ซักกองเต็มบ้าน เมื่อจัดการเรื่องศพพ่อเสร็จกลับมาบ้าน 

ปรากฏว่าเสื้อผ้าที่บ้านเรา ซ้อราญเก็บซักให้เรียบร้อยหมดแล้ว 

พ่อผมตาย เมื่อ ๒๐ กันยายน ๒๕๐๗ เกือบห้าสิบปีมาแล้ว แต่แม่ไม่เคยลืมเรื่องซ้อราญซักผ้าให้ 

แม่เล่าเรื่องนี้ให้ผมฟังเมื่อคืนนี้ขณะที่ผมพาแม่ไปงานสวดศพซ้อราญที่วัดโคกแขก อำเภอนครชัยศรี 

         ซ้อราญเป็นลูกตาฮก  ผมจำตาฮกได้ดีเพราะตาฮกชอบเลี้ยงม้าและนำม้าที่แกเลี้ยงมาแต่งตัวให้สวย

ออกแสดงงานบวชและให้นาคขี่เวลาแห่นาค  ตอนผมยังเด็กผมจึงเรียกม้าทุกตัวว่า “ม้าตาฮก” 

แม้กระทั่งม้าก้านกล้วยผมก็เรียกว่าม้าตาฮกด้วย

          ตอนนี้ทั้งบ้านผมและบ้านซ้อราญไม่ได้อยู่ที่เก่าแล้ว  เราไม่ได้อยู่ติดกันเหมือนเดิม 

แต่ก็ไปมาหาสู่กันอยู่เสมอโดยเฉพาะเมื่อต้องรวมทีมกันทำขนมหวานประเภท ทองหยอด ฝอยทอง เม็ดขนุน หม้อแกง

ซ้อราญจะเป็นมือหยอดทองหยอดประจำทีมที่เก่งมาก

ผมเคยเขียนถึงเรื่องทำขนมหวานที่บ้านไว้นานแล้วในเอนทรี่นี้  http://www.oknation.net/blog/lamjuan/2011/02/19/entry-1

วันนี้ไม่มีซ้อราญ  ขนมหวานบ้านผมจะไม่มีทองหยอดเม็ดสวยๆอีกแล้ว

ขอให้ซ้อราญสู่สุคติ  หลับให้สบาย 

แม่เพิ่งเล่าให้ผมฟังเรื่องซ้อราญซักผ้าให้

ผมเลยไม่ได้คุยกับซ้อราญเรื่องนี้  ไม่งั้นเราคงมีเรื่องหยอกล้อกันอีก

ผมไม่รู้จริงๆว่าคนเราเมื่อตายไปแล้วจะมีญาณรับรู้อย่างไรได้บ้าง

ถ้าซ้อราญเข้าอินเตอร์เน็ตได้  ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้

ผมขอเขียนให้ซ้อราญได้อ่านไว้ตรงนี้เลยว่า 

ผมขอบคุณซ้อราญมากๆที่ดีกับครอบครัวผม

ชีวิตผมถ้าไม่เป็นอัลไซเมอร์ จะไม่มีวันลืมซ้อราญ ไม่ลืมม้าตาฮก

        ผมรักซ้อราญ

                 “โต้ง”

           ๒๓ ตุลาคม ๒๕๕๕

                                                 (*ซ้อราญ ชื่อจริงคือ  นางสำราญ  โตสงวน)