บ้านเราเป็นสวนเล็กๆอยู่ข้างทางเมื่อสมัยที่เรายังเด็กบ้านหลังนี้เป็นหลังที่สองเราเกิดอีกตำบลหนึ่งที่เป็นตำบลที่พ่อเกิด เรียกว่าบ้านพ่อ เต็มไปด้วยทุ่งนากว้างไกล เราจำได้แม่นว่าเราเป็นเด็กท้องนาดีๆทีมีความสุขที่สุดในโลกในขณะที่เรามีความสุขกับท้องทุ่ง  อีกด้านหนึ่งตากำลังเจรจากับแม่ให้กลับไปอยู่บ้านกับตาเพราะตาแก่มากแล้วไม่มีใครดูแล ครอบครัวเราจึงต้องอพยพจากตำบลหนองดินแดง มาอยู่ตำบลสามควายเผือก ที่ต่างกันริบลับ เพราะที่นี่เลี้ยงหมูเป็นอาชีพหลัก บ้านตาเป็นสวนก็จริงแต่กลิ่นขี้หมูเป็นกลิ่นที่สุดจะทนได้สำหรับเด็กที่เคยสูดอากาศท้องนาแบบพวกเรา ในช่วงแรกเราพี่น้องไม่มีความสุขเลย  แต่ในวันนี้เราเติบโตในบ้านหลังนี้อันเป็นแหล่งรวมใจในวันเสาร์-อาทิตย์ ได้หล่อหลอมเราให้รักบ้านหลังนี้โดยกลิ่นขี้หมูก็หายไป เพราะคนรุ่นหลังส่วนใหญ่ไม่เลี้ยงหมูแล้ว ไปประกอบอาชีพอื่นเป็นส่วนใหญ่เพราะนครปฐมเป็นจังหวัดใกล้กรุงเทพฯด้วย 

                ความเหนื่อยล้าจากการทำงานอยากพักจริงๆในวันสบายๆพวกเราพี่น้องถอดทิ้งซึ่งพิธีรีตองต่างๆเหลือไว้แต่ความง่ายๆที่ไม่มักง่ายในบ้านหลังนี้  พวกเราก็ยังเป็นพวกเราพี่น้องที่ยังมีกลิ่นอายของเด็กบ้านนอกติดดินอย่างเช่นเคยมา......

บ้านเราอยู่ข้างทางมองตรงไปคือประตูออกไปถนน

พวกเราพยายามรักษาแผ่นดินผืนสุดท้ายไว้ให้เป็นสวนเล็กๆ โดยไม่ปลูกบ้านเพิ่มแต่ละครอบครัวก็มีบ้านเป็นของตนเองที่กทม.

ในวันพักผ่อนเสาร์-อาทิตย์น้องๆจะใช้ที่สวนเล็กๆแห่งนี้ทำไรกินกันตามประสา

มอไซด์สีขาวในภาพคือพาหนะคู่ใจของผู้เขียนขี่ไปสอนหนังสืออิๆๆ

อร่อยกันจริงๆเลย

นี่ๆงานเยอะไหมครอบครัวเสื้อสีฟ้าน่ะอิๆๆๆ

และนี่คือสุขเล็กๆในวันพักผ่อนบันทึกบรรยากาศของบ้านในวันนี้ไว้ให้จดจำในวันหน้า

แล้วคุณล่ะ....ทำงานกันมากไปหรือเปล่า..กลับบ้านบ้างก็ได้นะคะ...