วิวที่เขาไมโครฯเห็นทะเลสาบบางลาง

ยิงภาพกันนัวเนีย

ก่อนกินข้าว ไว้ท่าก่อน...

          เช้าวันที่ ๗ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๕๒ ผมรีบไปรับทีมงานบล็อกเกอร์โอเคฯที่โรงแรมกาเด้นวิวตามที่นัดไว้ ผมได้ชวนมะนาเซพัฒนากรตำบลอัยเยอร์เวงให้ช่วยมาเสนอหน้าพร้อมรถยนต์เพื่อเป็นสารถีให้ด้วยอีกคัน เพราะทีมงานโอเคฯทั้งหมดรวมแล้วก็ ๘ คน อันประกอบด้วย พี่ย่องปราณชลี, พี่วิน หนุมานชาญสมร, พี่กู่ ชาวดอย,พร สิงห์มือซ้าย,ครูเจี๊ยบ พระจันทร์รำพึง, พี่เต็งพ้ง,ก้อนหินรำพัน และอ๊อฟเต่าวิ่ง

คนลงมือคนแรก

พี่กู่นั้งหัวโต๊ะเลย

มือใครยาวสาวได้สาวเอา

มื่อแรกของวันนี้..ของพวกเรา...

ครูเจียบวิ่งถ่ายรูปเชียว

ถ่ายบ่าวสาว (มีคนอิจฉาเจ้าบ่าวแหนะ.)

            เวลาประมาณ ๙.๐๐ น. เราก็รีบออกเดินทาง เพื่อมุ่งไปยังงานแต่งของลูกชายกำนันมนเทียร แตปูซู กำนัน ๕ แหนบทอง ผู้ที่เชื้อเชิญทีมงานโอเคฯไปเพื่อเป็นเกียรติ เพราะได้นัดชาวซาไกถึง ๒๒ คน เพื่อให้ทีมงานฯได้สัมภาษณ์โดยเฉพาะ เพราะโปรแกรมนั้งฮอฯไปป่าถูกยกเลิกเนื่องจากมีผู้หลักผู้ใหญ่ของกรมตำรวจเดินทางมาที่เบตงด้วย ผมเสียดายนิดหนึ่งที่ทีมงานฯผลาดโอกาส แต่ในใจก็แอบนึกว่า ดีแล้ว เพราะเมื่อวาน เพิ่งเกิดโศกนาฏกรรมเครื่องบินไถลไปชนหอควบคุมการบินตายและบาดเจ็บที่เกาะสมุย ยิ่งฝนตกพรำๆฟ้าครึ้มด้วยเมฆด้วย เป็นใครรู้สึกหวั่นๆ 

ก้อนหินฯ ทานข้าวเสร็จ ตระเวนทันที (นายแน่..มาก)

            เราเดินทางตามเส้นทางหลวง ๔๑๐ ย้อนไปทางยะลาประมาณ ๓๒ กิโลเมตร เพราะตำบลอัยเยอร์เวงอยู่ทางไปยะลาทิศเหนือของอำเภอเบตง จังหวัดยะลา ระหว่างที่นั้งในรถนั้น ผมกับพี่ย่องก็เกิดไอเดียว่า น่าจะขึ้นไปชมทะเลหมอกที่เขาไมโคร เพราะอยู่ใกล้เพียง ๗ กิโลเมตร(จาก กม.๓๒ บ้านกำนัน)
 ประมาณ ๔๐ นาที (๑๐.๐๐ น.) เราก็ถึงบริเวณงานเลี้ยง ซึ่งจัดใหญ่แบบบ้านๆ เพราะเป็นชาวมุสลิมมาลายูจึงมีวัฒนธรรมการจัดงานเลี้ยงเป็นแบบเลี้ยงตลอดวัน ประมาณด้วยสายตา คงประกอบด้วยเต้นท์กว่า 12 เต้นท์ และประมาณ ๘๐ โต๊ะ

กินเสร็จ เผ่นดีกว่า..ตู

             พวกเราเดินตรงไปสวัสดีกำนันที่นั้งรอยิ้มอย่างจริงใจ (แม้ฝนจะตกพร่ำๆ) ทันทีที่หย่อนก้นลง ข้าวปลาอาหารก็ทยอยมา ๒ สำรับ โดยแต่ละสำรับประกอบด้วยแกงมัสมั่น แกงเหลืองปลากด ยำวุ้นเส้น แกงลูกชิ้นปลาโบราณ น้ำพริก สลัดผัก ปลาทอด และผลไม้ ไม่มีการนับหนึ่งสองสาม พี่ย่องนำร่อง เราก้มหน้าก้มตากินแบบเสมือนบ้านตัวเอง พร้อมๆกับการพูดคุยถึงสารทุกข์สุขดิบ และภารกิจในการมาเบตงในครั้งนี้ ซึ่งพี่ย่องนั้นเป็นที่รู้จักของกำนันมนเทียรเป็นอย่างดี เพราะเคยมาร่วมงานถึง ๒ ครั้ง ๒ ครา

สองผู้อาวุโส นำชิ่งไปพบซาไก

              เราทานอาหารเสร็จตบด้วยกาแฟ จากนั้นก็รีบเดินกันพาขึ้นไปสำนักงาน อบต.อัยเยอร์เวง ที่ตั้งอยู่เยื้องๆตรงข้ามฝั่งถนนไป ๑๕๐ เมตร เมื่อไปถึงซัก ๑๔ นาที คณะซาไก หรือชาวอัสรี ก็มา ซึ่งได้รับแจ้งว่า มาแค่ ๗ คน และไม่มีผู้หญิงมา ซึ่งได้เดินเท้าออกมาถึง ๑ วัน ๑ คืน โดยมีเป้าหมายเพื่อมารับบริจาคถุงยังชีพที่เราจะมอบให้เป็นน้ำใจ

จ๊ะเอ๋..อุตส่าห์ย่องแล้วเนี่ย.........

               เราเชิญซาไกมานั้งที่ห้องประชุม โดย ทีมโอเคฯได้สัมภาษณ์เป็นชุดๆ นำโดยพี่ย่องและพี่กู่ ที่กระหน่ำอย่างมืออาชีพ ผ่านล่าม แบแอ รองประธานสภาฯอบต.อัยเยอร์เวง เนื้อหาใจความโดยละเอียดนั้น คงจะต้องให้พี่ย่องและพี่กู่นำมาขยายต่อไป(เดี๋ยวเสียของ) แต่ประเด็นหนึ่งที่ผมในฐานะข้าราชการผู้รับผิดชอบในพื้นที่นั้นต้องรีบดำเนินการช่วยเหลือ คือ ซาไกอยากมีที่ทำกินเป็นหลักแหล่งบ้าง เพราะการหาหัวมันหัวกอยในป่านั้นอย่างลำบากเหลือเกินในปัจจุบัน และต้องขุดลึกเป็นเมตร กว่าจะได้ ๑ หัว

ซาไกมาถึง...(คนหน้าไม่ใช่..แต่เหมือนครับ)

ทำท่าเหมือนกลัวโดนกัด...

แฮ่..ไม่กัดจริงแฮะ

อ๊อฟ...ขอยืนห่างๆดีฟ่า

พามานั้งห้องประชุม อบต.

ต้นฉบับทรงผมโรนัลโด้..อยู่ฮาลานี่เอง

คนนี่เมียสามคน..กึ๋ย..

พี่ย่องหมองไปเลย..

ซาไกคนที่สามไปยืดผมมา..

ไม่ยอมกลับแล้วครับ พี่เต้งพ้ง

ลูกดอกอาบยาน่องล้มช้างได้ ไม่รักกันจริง...  ไม่ให้ชมนะเนี่ย

แปลกแต่จริง ฝีมือจักรสานของซาไก ละเอียด สวยงาม สุดยอดภูมิปัญาจริงๆ

ขึ้นรถกลับ เรายังตามไปถ่ายรูป

สงสัยเขามองเราเป็นหมีแพนด้า...มั๊ง(ซาไกงง)

               ผ่านไปซักชั่วโมง เราก็เสร็จการสัมภาษณ์ ทีมโอเคฯให้กียรติมอบถุงยังชีพ คนละ ๓ ถุง เรียกเอาซาไกหน้าบานเป็นกระด้งดำ จากนั้นเราก็ถ่ายรูปเป็นที่ระลึก และรีบเดินทางไปที่ยอดเขาไมโครเพื่อดูวิวแหล่งทะเลหมอก ที่มีถึง ๘ เดือนตลอดปี โดยมีถนนลาดยางไปถึงยอดเขา

หลาก..ลีลา

คนรักก้อนหินก็มี.. เนอะ

               ผมประสานทางเจ้าหน้าที่ทหารที่มาร่วมงานเลี้ยง เพื่อขอการอารักขาทีมงาน ป้องกันเหตุร้ายที่อาจเกิดขึ้นได้ เพราะยังไงเสียนี่ก็คืออัยเยอร์เวง ตำบลหนึ่งในจังหวัดยะลา สามจังหวัดชายแดนใต้

ซาไกตะกี้..ก็มา

               เราเดินทางไต่ขึ้นไปยอดเขาไมโครฯ เป็นระยะทางประมาณ ๗,๐๐๐ เมตร ผ่านถนนแคบๆไปอย่างช้าๆโดยพี่ย่อง พี่เต็งพ้ง พี่วินและครูเจี๊ยบนั้งรถไปกับผม และมีกระบะ อบต.นำหน้าโดยเห็นพี่กู่ ก้อนหินฯและอ๊อฟ อยู่นั้งรถกระบะร่วมกับทหารอย่างหาญกล้า ซึ่งพอถึงระยะ ๒,๐๐๐ เมตร สุดท้ายความกล้าจึงถดถอยด้วยเพราะมีหญ้าต้นอ้อริมทางสูงยาวเกือบปิดถนนตลอดระยะทาง ฮีโร่มัยซินเหล่านั้นคงจะโดยต้นอ้อตีจนน่วมไปหลายวัน

ทำ..เท่ นิ

คนนี้มีมืออาชีพ

เจ้าสำนัก "หัวใจเดียวกัน"

สิงห์มือซ้าย นิ่ง.. แต่มีชีวิตชีวา

นุ่มลึก..นิสัยดี

                เมื่อเราไปถึงในฐานะเจ้าถิ่น ผมจึงเดินนำหน้าไปตรงหน้าผา จุดชมวิว ด้วยความคิดถึง (ระยะทางประมาณ ๕๐ เมตร)เพราะห่างหายไปกว่าห้าปีที่ไม่ได้ขึ้นมา จนลืมไปว่า วันนี้ใส่สูทมา (เพราะมางานแต่งกับงานศพในพื้นที่)ในใจยังรู้สึกสมเพทตัวเองที่ดันใส่ชุดนี้มาลุยป่า คิดในใจว่ารูปออกมาคงอุบาท์ สุดๆ
 เมื่อไปถึงผมรู้สึกหายเหนื่อย หายคิดถึง วิวยังสวยเหมือนเดิม ธรรมชาติไม่เคยทรยศใคร ขนาดเวลาบ่ายโมงตรง ผมยังสำผัสได้ถึงกลิ่นหมอกที่บริสุทธิ์ ช่างไม่แตกต่างจากครั้งแรกที่สัมผัสเมื่อ ๑๒ ปีที่แล้ว เพียงแต่ครั้งนี้ ผมอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ (ไม่มีใครรู้) เพราะใกล้แค่ยิบมือ แต่ทำไมต้องรอถึง ๕ ปีถึงจะขึ้นมาเยือน นี่ถ้าพี่ย่องไม่เสนอมา ผมคงไม่ได้มาเห็นมิตรเก่า ยอดเขาไมโครฯเป็นแน่แท้ 

ลีลา..เนื้อแนบเนื้อ

สองสาว.. สองเวอร์ชั่น สาวมั่น"หัวใจเดียวกัน"

สองหนุ่มบัดดี๊..ไม่ยอมหลับยอมนอน

                 พวกเราถ่ายรูปกันซักพักใหญ่ อารมณ์ความรู้สึกของทีมโอเคฯ คงยากจะเดาได้ เพราะหลังฉากที่เรายืนโพสท่ากันนั้น ทหารหาญๆยืนถือปืนยิ้มยิงฟันขาวอย่างมีความสุข เพราะนานแล้วที่ไม่ได้กลับบ้าน ไม่ได้เห็นผู้คนที่มีชีวิตชีวาอย่างทีมโอเคฯที่ออกอาการเด็กเทพฯสุดๆ

"งานเข้า"

"งานเข้า 2"

"งานเข้า 3 "

                  ประมาณ ๓๐ นาที เราก็ขอกลับเพราะครูเจี๊ยบมีโปรแปรมเที่ยวบินหนึ่งทุ่มที่หาดใหญ่ เราลงมาแวะล่ำลาท่านกำนัน แล้วเรียบออกเดินทาง โดยมีเป้าหมายที่คิวรถตู้เบตง-หาดใหญ่ ในเมืองเบตง พร้อมกับเสียงแจ่วครูเจี๊ยบว่า “กระเป๋าอยู่ที่รถอีกคันหนึ่ง(รถของนาเซ)” ซึ่งออกก่อนเราประมาณ ๕ นาที

สังเกตุพี่ย่องให้ดี...

รีบกลับ

                 เวลาตอนนั้นก็บ่ายสองแล้ว ระยะทางจากงานเลี้ยงถึงเบตงก็ ๔๐ นาที กระเป๋าก็อยู่ในรถคันหน้า รถเที่ยวบ่ายสองครึ่งเท่านั้นที่จะทำให้ครูเจี๊ยบสามารถขึ้นเที่ยวบินหนึ่งทุ่มที่หาดใหญ่ทัน ที่สำคัญครูเจี๊ยบดันลืมกระเป๋าที่ดรงแรม! โธ่! จากเรื่องโรแมนติค ได้กลายเป็นเรื่องเศร้าเคล้าน้ำตาเสียแล้ว! ผมไม่สามารถเล่าได้อีก...แล้ว คงต้องครูเจี๊ยบเล่าเองครับ.. หรือใครในทีมโอเคฯจะอาสา..สวัสดี  

รู้ว่าครูเจี๊ยบลืมกระเป๋า ยังกินได้

ครูเจี๊ยบตกใจมาก..แต่ยังโดนแกล้งอยู่

คนนี้แหละที่แกล้ง...และทำให้หายกังกลในคราวเดียว

เมื่อส่งครูเจี๊ยบเสร็จก็แฮ๊ปปี๊กันถ้วนหน้า

บายทหารกล้า

ขอบคุณที่ดูแลพวกเราอย่างดี..

หมายเหตุ  ติดตามอ่านและชมภาพสวยจากเพื่อนร่วมทริปได้ตามนี้ครับ

ศณีรา : เมื่อบล็อกเกอร์โอเคฯบุกเบตง วันแรก
ศณีรา : เมื่อบล็อกเกอร์ โคฯ บุกเบตง วันที่ สอง

 หนุมานชาญสมร : ไม้ใหญ่อัยเยอร์เวง เบตงยะลาและนักเดินทางบนเส้นทางคนหัวในเดียวกัน

ร้อยเรื่องผ่านภาพเพียงเก้าสิบแปดใบ ของบรรดาบล๊อกเกอร์นักเดินทางโอเค เพราะว่าเราหัวใจเดียวกัน

http://www.oknation.net/blog/wintawan/2009/08/10/entry-1/comment#post

เพ่งมองจันทราเหนือฟ้าเบตงสู่สมิหลาและวกกลับบางนราก่อนนั่งซึมซับที่ยะลา  โดยหนุมานชาญสมร

พระจันทร์รำพึง : .....คิดถึง....

สิงห์มือซ้าย : ปฐมบท การเดินทางเยือน : : เ บ ต ง ....
สิงห์มือซ้าย :ปฐมบท การเดินทางเยือน : : เ บ ต ง ตอน 2....
สิงห์มือซ้าย :ปฐมบท การเดินทางเยือน : : เ บ ต ง ตอน 3....

กู่ : ความลับในดินแดนที่ถูกลืม

เบตง ไม่อาจบรรยาย ( กู่ )