"Good morning  ......คำ-ตา-กล้า” 

(เมืองที่สงบสุข แต่เช้านี้ ไม่อบอุ่น) 

คงจะใช้คำทักทายอื่นใด ไปไม่ได้ เพราะเหลือบมองเวลาขณะที่ผมเดินทางมาถึง อำเภอ คำตากล้า(คำ-ตา-กล้า) จว.สกลนคร  

 เพิ่งจะเวลา ๐๗.๐๐ น. 

ผมก้าวท้าวเหยียบลงบนผืนแผ่นดิน ทีละข้าง อย่างไม่มั่นใจ

แหม 

เกือบลืมตัว 

 “หลุดลงกับพื้นพร้อมกับกราบงามๆ” 

(ทะลึ่ง คิดจริงนะผมเนี่ย) 

อาการไม่มั่นใจที่ว่าไม่ได้เกิดจาก หวั่นไหว ใดๆ  อันไม่มีสั่งการจาก หัวจิต หัวใจ ที่มันชินชา และหน้าด้านของผม หรอกครับ 

มันเกิดจาก อุณหภูมิของอากาศ ที่วัดได้เพียง ๑๖ องศาฯ เท่านั้น 

เท่าที่เมมโมรี่ ในหน่วยความจำสมองผม พอแสกน รอยหยัก   จำความได้ 

ผมไม่เคยอยู่ในอากาศที่เย็นขนาดนี้มาก่อน เต็มที่ก็ไม่เกิน ๒๕ องศา  

มาตรฐาน การประหยัดไฟ บ้าเห่อ(เบอร์๕) 

ลดภาวะโลกร้อน 

แม้แต่ตู้เย็น (เก่าๆ) ของผมยังร้อนกว่านี้บานเลย 

ผมไม่ลืมที่จะรีบไปเปิดดูสัมภาระที่เตรียมมา ไม่ต้องเปิด แค่มองก็เห็น 

อย่าว่าแต่จะหาเสื้อกันหนาวเลยครับ 

ผ้าห่ม สักผืน หมอนสักใบ ผมยังไม่ได้เตรียมมาเล้ย 

แล้ว...กรู....จะอยู่ยังงัยหว่า

 ใครก็ได้ช่วยปิดแอร์ตัวใหญ่นี้ที 

หลังจากจัดแจง แต่งองค์ทรงเครื่อง แต่งเครื่องแบบตำรวจ 

 เพิ่งจะถอยออกมาใหม่ทั้งชุด 

แน่ละครับ 

ครั้งล่าสุดที่แต่งก็เมื่อครั้งเป็นพนักงานสอบสวน สน.ดุสิต 

เมื่อ ๘ ปีที่แล้ว เมื่อครั้งน้ำหนักตัว ไม่เกิน ๖๐ กก.

แต่เดี๋ยวนี้ ไม่เสียแรงที่กินข้าวมาหลายปี  น้ำหนักก็เฉียด ๘๐ กก. 

ผมนะไม่ใช่คนโง่น้าว้อย       กิน ก็แพง 

 กลัวจะอ้วน  ต้องสิ้นเปลืองลดน้ำหนักอีก 

ขออวดหน่อย 

วันนี้ เป็น พ.ต.ต.แล้ว แย้ๆ 

  ก่อนจะมานี่ก็รีบแจ้น กลับ นครสวรรค์ 

ให้ 

“คุณพ่อ ติดดาว (มงกุฎครอบ)   บ่าข้างขวา” 

“คุณแม่  ติดดาว (มงกุฎครอบ)  บ่าข้างซ้าย” 

บ่าอาจดูโล่งไปนิด   เมื่อวานยังมีสามดาว  วันนี้เหลือดาวเดียว ก็ว่าไปเรื่อยน้า 

“ที่เหนื่อยยาก แทบรากเลือด” 

“ ก็แค่ เพื่อรอยยิ้มของท่านทั้งสองนี้เท่านั้น” 

ผมไปรายงานตัวกับผู้บังคับบัญชา โดยตรง ในสายงานตำรวจ 

                            พ.ต.อ.นิพนธ์  อุชชิน        ผู้กำกับการฯนักกฎหมายนิติศาสตร์ธรรมศาสตร์, เนติฯ

           พ.ต.ท.บัญดิษฐ์  วิทย์ตะ      รอง ผู้กำกับการฯ      ฝ่ายป้องกันปราบปร 

พ.ต.ท.วีระวัฒน์  ศรีทิน       รอง ผู้กำกับการฯ     ฝ่ายสอบสวน 

ผู้บังคับบัญชา ในสายงานปกครองท้องถิ่น

ท่านอาทิตย์  นพคุณวงศ์  นายอำเภอคำตากล้า 

ท่านกรุณาให้ข้อคิด คำชี้แนะ และการต้อนรับที่อบอุ่น 

ช่วยให้ผมคลายลงจากอาการโฮมซิกซ์ 

ขอโทษ หากผมป่วยเป็นโรคอินเตอร์ เกินหน้า ญาติๆผู้ใหญ่ของผมไปสักนิด 

เมื่อวาน คำตากล้า สำหรับผมจะดูว่าไกล แสนไกล แต่ต่อจากนี้ไป 

ดินแดนอันสุดสงบเงียบแห่งนี้จะไม่ไกลสำหรับผมอีกต่อไป 

คำพระท่านว่าไว้ ทุกๆสิ่งเป็นไปตามกรรม ไม่มีอะไรจีรัง ยั่งยืน 

หากมองชีวิตของคนเรา เปรียบดังละคร 

วันนี้ ละครชีวิต ที่มีผม เป็นพระเอก 

“ฉาก”

 เปลี่ยนจาก สังคมเมือง มาสู่ สังคมชนบท 

“บท” 

เปลี่ยนจาก ผู้ปราบปราม กวาดล้าง ผู้ที่ทำผิด กม.ระดับผู้ปฏิบัติการ 

มาสู่ ตำแหน่งสูงขึ้น เป็นผู้บริหารระดับต้น 

มีหน้าที่ ปกครอง ดูแล ผู้ที่อยู่ใต้บังคับบัญชา และป้องกันการเกิดเหตุฯ 

กำชับปกครอง ให้ข้าราชการในสังกัดปกครอง 

ยึดอกอยู่ในสังคมอย่างมีศักดิ์มีศรี 

มีเกียรติ 

ผมได้รับแต่งตั้งเป็น” สวป.”    ย่อมาจาก 

”สารวัตรปกครองป้องกันฯ” 

โดยไม่ได้ให้ความสำคัญ 

ว่าผมจะผ่านงานด้านสืบสวน ปราบปราม มาเกือบทั้งชีวิตงาน 

แต่ 

ผมเป็นข้าราชการตำรวจที่มีวินัย  (ตรงไหน) 

และ 

ผมมีความศรัทธาในตัวผู้บังคับบัญชา 

เชื่อมั่นในวิสัยทัศน์  การบริหารจัดการงานด้านทรัพยากรบุคคล

ผู้นำสูงสุดของสำนักงานตำรวจแห่งชาติ 

(บางทีการโกหก ก็ยังมีความจำเป็นอยู่) 

“วันนี้ หากทุกท่านในโรงละครใหญ่โรงนี้

หันมาดูว่า ตัวเอง มีบทบาท หน้าที่ใด 

ขอแค่เล่นตามบทบาท    ทำตามหน้าที่ที่รับมอบหมายนั้นๆให้เต็มที่ 

ละครโรงนี้จะสนุกสนาน น่าดูชม” 

ที่วุ่นวาย กันอยู่เนี่ย  ก็แค่พวก พระเอกหลงบท ลิเกหลงโรง 

เพราะเมื่อครั้งเรียนจบมาจากโรงเรียนนายร้อยตำรวจ 

ก็ไม่ได้จำกัด เฉพาะเจาะจง 

ให้ผมต้องปฏิบัติหน้าที่  เฉพาะในสายงานใดสายงานหนึ่ง 

เพียงแต่ล้างสมอง

โหลดโปรมแกรม

ชีวิต และจิตวิญญาณ ให้มุ่งมั่นทำงานเพื่อยังผลสุดท้ายคือ 

“ความสงบสุขของประชาชน” 

ผมมีทรัพย์สินมีค่า   (แต่ไม่มีราคา)

ติดตัวมาเพียงชิ้นเดียว 

คือ 

ภาพเก่าๆภาพนี้วางไว้บนหัวนอน   

ผมกราบก่อนนอนทุกวัน 

 สวดมนต์ไหว้พระ และไม่ลืมสำนึกในภาระหน้าที่ 

ที่พระองค์ทรงพระราชทานมาพร้อมกระบี่ 

นั่นคือการยึดมั่นในการปฏิบัติหน้าที่ 

ในฐานะ 

“ตำรวจของพระมหากษัติย์” 

อย่างเคร่งครัด 

อันเป็นเกียรติยศสูงสุดในชีวิต ของผมที่มีอยู่