บอกไว้ในตอนท้ายว่าจะมีนักเขียนรับเชิญพิเศษ  ครูปัทมาคุณครูของหมีน้อยในวัยอนุบาลค่ะ  ส่งอีเมลล์มาขอบคุณและเล่าเรื่องเด็กๆชั้นอนุบาล  หลังจากที่หมีน้อยได้ไปทำกิจกรรมอาสา  สอนเรื่องวงจรชีวิตผีเสื้อให้น้อง    แม่หมีอ่านแล้วชอบค่ะ  น่ารักมากๆ  เลยอยากให้ชาวโอเคเนชั่นได้เห็นความน่ารักของเด็กๆและความเอาใจใส่ของคุณครูที่จะนำกิจกรรมดีๆสู่เด็กๆอนุบาลค่ะ  ไม่ได้ตัดทอน  ไม่ได้เพิ่มเติมแต่อย่างใด   คุณครูเขียนมาดังนี้ค่ะ

ดักแด้แปลงกาย

เด็กๆ ยังประทับใจน้องดักแด้ที่พี่พีร์นำมาให้ดูอยู่...จู่ๆ กลางวันวันหนึ่งก็มีนางฟ้านั่งมอเตอร์ไซค์มา  คุณแม่พี่พีร์นั่นเอง...มาเร็ว  เคลมเร็วจริงๆ ค่ะ...เอาน้องดักแด้ที่คาดคะเนว่าจะแปลงร่างในเร็ววันมาให้...จัดแบ่งมาให้อย่าง
ทั่วถึงทุกห้อง...ขอบคุณนางฟ้าจริงๆ ค่ะ.....ครูก็หยิบกล้องถ่ายภาพนางฟ้าไม่ทันหรอกค่ะ...มาเร็ว  เคลมเร็วจนตั้งหลักไม่ทันค่ะ
 

           น้องดักแด้ที่พี่พีร์(ตัดใจ)ฝากมาให้ยังคงอิ่มใบส้มจี๊ดที่หม่ำจนเกือบหมดกิ่ง   และยังง่วงนอนอยู่........โชคดีว่าน้องดักแด้นอนขี้เซา...ถ้าขี้ตกใจล่ะก็  คงนอนไม่หลับแน่ๆ เลยค่ะ...ลำพังเสียงเด็กๆ และเสียงครูก็สามสิบกว่าเสียงเข้าไปแล้ว....ตอนนี้หลังห้องกำลังก่อสร้าง.....เจอเสียงก่อสร้างไปเสียงเดียว เราสามสิบกว่าเสียงก็ต้องยอมแพ้เค้าค่ะ     มีคำขอร้องเพียงอย่างเดียวจากคุณแม่ว่า อย่าเขย่านะคะ....เด็กๆ ก็ไม่เขย่าค่ะ...พากันสงสารน้องดักแด้ง่วงนอนค่ะ...

           เช้าวันรุ่งขึ้น...แอ่น แอน แอ๊น...ใครเอ่ย มารอจ๊ะเอ๋เด็กๆ   ปีกยังเปียกอยู่เลย   ตัวทางขวามือออกมาก่อน (มาเร็ว  เคลมเร็ว  ยังไม่ทันตั้งชื่อค่ะ) ส่วนตัวทางซ้ายยังเป็นน้องง่วงอยู่ค่ะ...ออกมาปีกเดียวก่อน...อีกปีกยังม้วนๆ อยู่ในดักแด้อยู่เลย   แล้วก็นอนนิ่งๆ ซะงั้น   เด็กๆ แวะมาทักทายหลายครั้ง   ก็ขยับหนวด  โบกขาให้   แล้วก็เฉยอีก   ก็เลยย้ายเค้าไปไว้หน้าห้อง...  ใครเดินผ่านก็แวะทักทาย.....คุณพ่อคุณแม่ก็มาสงสัย   ตัวจริงรึเปล่าคะ...จริงสิคะ...ว่าแล้วเด็กๆ ก็เปลี่ยนหน้ากันมาตอบแทนว่า "นี่น่ะดักแด้...แต่ว่าเป็นผีเสื้อ" 

          "มันจะไม่หิวเหรอ" 

          "มันอิ่มอยู่"

          "แล้วจะเอาไปไหน"

          "ก็จะเอาไปปล่อยที่ดอกไม้ไงคะ  จะได้กินน้ำหวาน   ผืเสื้อมันกินข้าวไม่เป็นหรอก"     (ครูล่ะอ้าปากไม่ทันเค้าหรอก....เค้าเรียนรู้เรื่องผีเสื้อมาจากพี่พีร์แล้วนี่นา  พี่พีร์น่ะเค้าเป็นกูรูเรื่องนี้ค่ะ ) 

             พระเอกมาแว้ว......ตอนครูสอนน่ะ...พ่อคุณไปเล่นดนตรีค่ะ    ตีกลองสลับกับระนาด  ไม่ได้สนใจใยดีอะไรกันเลยซักนิด(แอบงอนนะเนี่ย)    พอน้องดักแด้ออกมาน่ะตอนแรกก็ทำเป็นเฉยๆ  พอเพื่อนเค้าได้มาดูดักแด้กัน   พ่อคุณทิ้งกลอง(ที่บรรเลงกันจนแตกไปด้านนึงแล้ว) และเครื่องดนตรีทุกชิ้น   แล้วแหวกผ่านยัยครูที่นั่งเกะกะเด็ก  แล้วมานั่งจ้อง  ส่งเสียงอธิบายให้เพื่อนๆ ฟัง

          "โอ้...ไรน่ะ  ฉื่อออออเฉื้อ....อ้า  เฉื้อ  ฉวย.....ฮ่า....ฮือ...ฮื่อ...."  ครูก็พยายามเงี่ยหู  เพื่อนๆ ก็บอกว่า "น้องบอกว่าผีเสื้อสวยครับ" (เดี๋ยวนี้ครูมีล่ามช่วยค่ะ)   
         

           น้องไข่มุก       "หนูอยากได้ตัวนึงค่ะ"
           น้องกล้า         "ไม่ได้ ต้องเอาไปปล่อย"
           น้องไข่มุก       "เค้าก็จะเอาไปปล่อยที่บ้านเค้า"
           น้องเพชร        "ปีกยังไม่แห้งเลย"
           น้องไอซ์         "ดูสิ ตัวนั้นยังนอนไม่ตื่นเลย"
           น้องเลมอน      "อย่าเสียงดังได้มั๊ย... ดักแด้นอนอยู่"
           น้องมอส         "เลมอนน่ะแหละ  เฉียงลัง"
           น้องเลมอน      "ก็เค้าไม่อยากให้ดักแด้ตกใจน่ะ"
           น้องโฟล์ก        "เค้ามองไม่เห็นเลย"
           น้องเฟย           "ก็ลืมตาสิ"
           น้องฟ้า            "ก็อย่าลืมตาเสียงดังสิ  เดี๋ยวก็เห็นเอง"
             ครู                "......"

            เด็กๆ ร่วมกันไปปล่อยผีเสื้อที่หน้าเสาธง  ก่อนจะปล่อย  ครูให้เด็กๆ ผลัดกันอุ้มผีเสื้อ  และอวยพรให้น้องผืเสื้อ 
        (มีหลายคนยกมือไหว้  อธิษฐานพึมพำ .....ปล่อยเค้าตามสบาย)

           ขอบคุณคุณครูปัทมา  ครูอนุบาลโรงเรียนทุ่งมหาเมฆ  เขตสาทร  มากค่ะที่กรุณา  เขียนเรื่องราวเด็กๆหลังจากหมีน้อยกับเพื่อนๆได้ไปทำกิจกรรมจิตอาสา    คุณแม่กับหมีน้อยก็ไม่เบื่อที่จะไปอีกครั้ง  อีกครั้งและอีกครั้ง.....  โหย...จะเบื่อได้อย่างไรเล่า   ก็หมีน้อยเขารักโรงเรียนทุ่งมหาเมฆมากที่สุด  และที่สำคัญได้พูดเรื่องราวที่เขาชอบอีกด้วย

           ครูสาวขา.....ขอบคุณค่ะที่เรียกแม่หมีว่า  " นางฟ้า "  แต่นึกภาพทีไรนึกถึงภาพนางฟ้าตัวกลมในเรื่อง เจ้าหญิงนิทรา  ของวอลท์  ดิสนีย์ทุกที  555 แต่ก็น่ารักดีเนอะ