แม่หมีเป็นประเภทถ้าจะทำอะไรต้องมีใจ  ไม่เช่นนั้นก็ไม่อยากทำ  ยิ่งถ้าถูกบังคับให้ทำก็จะต่อต้าน  แต่ถ้าอยากทำก็จะทำเองโดยไม่ต้องบอกและก็ทำอย่างเต็มที่ทำอย่างสุดๆไปเลย  การเขียนเรื่องราวในเอ็นทรี่แต่ละเอ็นทรี่ก็เช่นกัน   บางทีมีข้อมูลมีเรื่องราวมีรูปภาพพร้อมสรรพ  แต่ไม่มีอารมณ์ก็ไม่เขียนมันซะงั้น   จะให้เขียนก็ได้แต่มันจะไม่สนุก  ไม่ฮา  ไม่สามารถส่งอารมณ์ไปยังผู้อ่านได้  ดังนั้นทุกเอ็นทรี่ของแม่หมีจึงออกมาจากข้างใน   จากความรู้สึก  ถ้ามีinnerปั๊บแม่หมีก็จะเขียนบันทึกไว้เลย  แต่จะโพสท์เมื่อไหร่นั้นค่อยว่ากัน   เรื่องราวที่เขียนหากเป็นเรื่องในครอบครัวเรื่องราวเกี่ยวกับออทิสติกหรือ เรื่องราวทั่วๆไป  บางครั้งเขียนเสร็จอ่านทบทวนแล้วก็โพสท์ได้เลย   ดังนั้นแม่หมีจึงมีเอ็นทรี่ที่รอลงโพสท์อยู่ประมาณ  2-3  เรื่อง     ก็ไม่ได้เก่งกาจหรือขยันอะไรหรอกค่ะ   พอมีอะไรอยากเขียนอยากเล่าก็เขียนเก็บในNote Pad

      บังเอิญช่วงนี้แม่หมีรู้สึกว่าโอเคเนชั่นของเราค่อนข้างเหงา  หลายคนหายไปติดโซเชียลแบบอื่นๆแล้วก็ไม่กลับมา   รู้มั๊ยว่าเพื่อนเก่าๆเขาคิดถึงกัน   ซึ่งแม่หมีก็ไม่ว่ากันแต่ในความรู้สึกของแม่หมีแล้ว  บล็อกยังคงมีเสน่ห์เพราะสามารถเขียนเรื่องราวได้ยาวๆและสามารถใส่ความคิดเห็นรายละเอียดได้มากมาย  ไม่ฉาบฉวยไม่ใช่ลงปุ๊บปั๊บแล้วก็หายไปในเวลาอันรวดเร็วและการจะค้นหากลับมาย้อนอ่านอีกทีก็ง่ายมาก  เพราะทางโอเคเนชั่นเขาจัดหมวดหมู่ไว้ให้แล้ว  นี่ล่ะค่ะแม่หมีจึงยังคงรักเดียวใจเดียวแน่นเหนียวกับโอเคเนชั่นของเรา  และเราก็รู้สึกว่าโอเคเนชั่นเหมือนบ้านหลังใหญ่ที่มีผู้คนผูกพันกันผ่านทางตัวหนังสือ   ดังนั้นการเขียนบล๊อกจีงเหมาะกับแม่หมีมากกว่า  และเรื่องราวที่แม่หมีถนัดเขียนก็คือเรื่องราวของเด็กพิเศษ    แต่ถ้าเป็นข่าวสารบ้านเมืองหรือเรื่องการเมืองแม่หมีไม่ค่อยอยากเขียน   เพราะไม่ถนัดเลยแต่ชอบอ่านนะคะ   ทำให้แม่หมีนำไปเล่าให้พ่อหมีและลูกๆหรือคุยกับเพื่อนๆได้   ไม่ใช่เป็นแม่บ้านสมองกลวง   เพื่อนๆในบล็อกที่เขียนเรื่องราวเหล่านี้ก็มักจะเขียนเรื่องราวที่ตรงใจตรงประเด็นและส่วนใหญ่ก็มีความคิดเห็นแบบเดียวกัน    และแม่หมีเองก็เลือกที่จะยืนข้างความดีความถูกต้อง   จะให้ยืนตรงกลางมันยืนไม่ได้ค่ะ   ยิ่งเรามีลูกและตั้งใจสอนลูกให้เป็นคนดี   เราจะต้องชี้ให้ลูกเห็นสิ่งใดถูกสิ่งใดผิด   สีขาว  สีดำ  จะมาเป็นสีเทาๆมันก็ไม่ใช่  

       ดังนั้นเมื่อไม่ถนัดเขียนจึงไม่เขียนดีกว่า   ขอเป็นผู้อ่านแล้วเข้าไปอ่านของบล็อกเกอร์หลายๆท่านในโอเคเนชั่นที่เขียนเรื่องราวทำนองนี้   ซึ่งส่วนใหญ่ก็ล้วนแล้วแต่มีความคิดมีจุดยืนที่คล้ายคลึงกันกับแม่หมี   อ่านแล้วจึงถูกใจ   บางทีจะคอมเม้นท์ก็ไม่กล้าเพราะinnerแรง   บางทีจึงทิ้งร่องรอยนิดๆว่าเห็นด้วยนะ   บางทีก็ทิ้งร่องรอยด้วยการโหวตแต่บางครั้งอ่านแล้วก็ไม่ทิ้งร่องรอยเลยทั้งๆที่เห็นด้วย  ลูกๆเขาบอก  "แม่  เก็บความรู้สึกไว้บ้างก็ดีนะ"   อันนี้ก็ต้องฟังลูกเหมือนกัน  ดังนั้นเพื่อนบล็อกเกอร์ที่เขียนเรื่องการเมืองเรื่องความไม่ถูกต้อง  นี่ขอบอกว่า แม่หมีอ่านนะคะ  แต่ไม่ทิ้งร่องรอย  แต่อยากบอกว่า  พวกท่านเขียนต่อไปเถอะค่ะ   ไม่ต้องคำนึงว่าคอมเม้นท์จะน้อยแต่ดูจากจำนวนผู้อ่านก็จะเห็นว่า มีผู้สนใจอ่านมากทีเดียว

       "เมื่อinnerมันไม่มา....ความฮาก็ไม่มี"  ชื่อเอ็นทรี่เหมือนจะเน้นความฮา   แต่ความจริงแค่อยากให้สัมผัส  "มา กับ ฮา "  เท่านั้น  แม่หมีเป็นคนจะว่าแรงก็ไม่ใช่ซะทีเดียว   แต่เรียกว่ายืนอยู่ข้างความถูกต้องจะดีกว่า   เลยเขียนเอ็นทรี่นี้เพื่อให้เข้าใจว่าบล็อกเกอร์ที่เขียนเรื่องการเมืองนั้น  มีจำนวนคนอ่านมาก  แต่คอมเม้นท์น้อยก็เพราะคงเหตุผลเดียวกับแม่หมี   ขอบคุณบล็อกเกอร์เหล่านั้นที่นำเรื่องราวต่างๆมาเสนอ  ทำให้เราได้แง่คิดในเรื่องราวเหล่านั้น  เขียนต่อไปเถอะค่ะ  เพราะบางทีก็ไปกระตุกต่อมให้คนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องราวนั้นๆ  ได้ฉุกคิดว่า  ประชาชนเขาคิดแบบนี้นะ   ไม่บอกล่ะนะว่าบล็อกเกอร์ใครบ้างที่ทำหน้าที่นี้เพราะทุกคนจะรู้ตัวเองดีอยู่แล้ว  และแม่หมีก็เป็นหนึ่ง
ในแฟนคลับที่อ่านเสมอมา  และก็เข้าใจด้วยว่าพวกคุณก็เขียนจากใจเช่นกัน   พวกท่าน ทำหน้าที่นี้ก็เหมือนทำหน้าที่เพื่อชาติบ้านเมือง  ให้คนที่ได้อ่านเข้าใจปัญหา  เข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้นในบ้านเมืองอย่างถูกต้อง    เป็นกำลังใจให้นะคะ   นับถือๆค่ะ