วันเสาร์, 22 พฤศจิกายน 2557
                                                                             

                                                      
                   วันนี้ผมจะพาไปเที่ยวที่ Oshino-Hakkai  ซึ่งมีบ่อน้ำที่ใสสะอาดและมองเห็นฟูจิซังได้ด้วย

       เช้านี้ผมมีเวลาเหลือเฟือก่อนขึ้นรถบัสเที่ยวแรกที่จะไปโกเทมบะ  ผมกับริวสุเกะ(ผมไม่ได้คุยกับรูมเมทคนอื่นๆเลย   เพราะพวกเขาเข้ามาและหลับไปเรียบร้อยก่อนที่เรากินอาหารเย็นเสร็จ   ส่วนเช้านี้พวกเขายังคงนอนหลับอยู่)  จึงตัดสินใจว่าจะไปเดินเล่นที่สวนโกระกันก่อน   พวกเราเดินไปที่ครัวเพื่อหากาแฟดื่มก็ได้พบกับคุณป้าชาวไทย 4 ท่าน   พวกท่านรู้ว่าผมเป็นคนไทยเพราะผมหยิบแผ่นพับภาษาไทยซึ่งเป็นแผนการณ์ท่องเที่ยวที่ผมทำขึ้นเองออกมาอ่าน  (ทำไมไม่ค่อยมีใครรู้ว่าผมเป็นคนไทยจากหน้าตาเลยนะ) พวกท่านถามผมว่าจะไปที่ใหนต่อ  

            พอผมบอกว่า  "จะไปโกเทมบะครับ"  พวกคุณป้าก็บอก  "พาพวกป้าไปด้วยสิ   พวกป้ายังไม่รู้เลยว่าจะไปโกเทมบะยังไง"   ผมจึงนัดแนะกับพวกคุณป้าว่าเราจะไปโกเทมบะพร้อมกัน

       หลังจากดื่มกาแฟเสร็จผมก็เดินออกไปกับริวสุเกะ   เพื่อไปที่สวนโกระซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่พักนัก   อากาศวันนี้หนาวเหน็บเลยทีเดียว   แต่ท้องฟ้าสดใสกว่าสองวันที่ผ่านมามาก  

       ที่สวนโกระนั้นมีใบไม้แดงอยู่มากมาย   ผมเดินอยู่สักพักก็เจอลุงคนหนึ่งกำลังกวาดสวนอยู่   ลุงแกยิ้มๆแล้วเดินมาบอกผมกับริวสุเกะว่า  "สวนนี้ยังไม่เปิดนะจ๊ะ"  พวกผมรีบขอโทษแกก่อนที่จะเดินออกมาจากสวนนั้น

                                                     ใบไม้แดงที่สวนโกระ

       ผมกลับมายังที่พักเพื่อเก็บกระเป๋า   ไม่ลืมที่จะร่ำลาริวสุเกะและขอบคุณสำหรับทุกสิ่งอย่างที่เขามีมิตรภาพที่ดีให้กับผม   เราแลกอีเมลล์กันหากเขาจะมาเที่ยวเมืองไทยผมก็จะเทคแคร์เขาบ้าง   และผมก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณเหล่าสตาฟท์ที่น่ารักของHakone Tent  ก่อนที่จะไปขึ้นรถบัสพร้อมกับคุณป้าทั้ง 4  ท่าน   เพื่อมุ่งหน้าสู่โกเทมบะระหว่างนั่งรถผมได้ฟังเรื่องราวของคุณป้าที่ได้เจอเมื่อมาเที่ยวญี่ปุ่น   คุณป้าทั้ง 4 ท่านพบแต่เรื่องลำบากในญี่ปุ่นอยู่ไม่น้อยเลย   เป็นเพราะคนที่นี่ไม่ค่อยเข้าใจภาษาอังกฤษ   มีอยู่คืนหนึ่งที่พวกท่านหาโรงแรมไม่เจอจนต้องไปอาศัยนอนที่สถานีตำรวจ   นอกจากนี้ยังเล่าเรื่องของคุณยายวัย 63 ปีที่พักอยู่ห้องเดียวกับพวกท่านเมื่อคืน   คุณยายท่านนี้มาญี่ปุ่นตัวคนเดียวเป็นเวลาหนึ่งเดือน   เดินทางจากคิวชู  ผ่านมาถึงคันไซ  จุบุ ก่อนจะมาโผล่ที่คันโต   ผมได้ฟังเรื่องราวนี้ก็ถึงกับทึ่งในความเก่งของคุณยายท่านนี้มาก

         เรานั่งรถบัสมาประมาณชั่วโมงหนึ่งก็ถึง Gotemba Premium Outlet    ที่นี่เป็นเอาท์เลทขนาดใหญ่    มีสินค้าต่างๆมากมายในราคาที่ลดลงมามาก   ผมรีบปรี่เข้าไปดูร้านนิคอนเพราะอยากได้เลนส์ใหม่สักอันแต่ก็ไม่ได้ซื้อมาเนื่องจากกระเป๋าใส่กล้องมีที่จำกัด   ถ้าจะใส่ในเป้ใบยักษ์ของผมเลนส์ก็อาจจะพังได้   เสียดายจริงๆเพราะราคาถูกกว่าที่เมืองไทย

                                                                           
       โกเทมบะเป็นอีกที่หนึ่งที่เราสามารถมองเห็นฟูจิซังได้    โดยเฉพาะในวันที่ฟ้าเปิดเช่นนี้   เราสามารถมองเห็นรายละเอียดของตัวภูเขาได้อย่างชัดเจน  ผมและพวกคุณป้าใช้เวลาที่โกเทมบะประมาณ 1 ชั่วโมงก่อนที่จะขึ้นรถบัสไปคาวากุจิโกะ   ระหว่างทางผมเกิดอาการเมารถขึ้นมา   เหล่าคุณป้าก็ควักเอาสารพัดวิธีการแก้เมาออกมาให้ผมจนผมรอดมาได้  ขอบคุณจริงๆครับคุณป้า....ที่ช่วยผมไว้   ในเวลาเช่นนี้ผมคิดถึงคุณแม่ของผมจังครับ.....

       เมื่อมาถึงสถานีคาวากุจิโกะ   ผมและพวกคุณป้ารีบกินอาหารเที่ยงกันเพราะหิวมากตอนนั้นเป็นเวลาเกือบบ่าย 2 โมงแล้ว   จากตรงนี้ผมตั้งใจจะขึ้นรถบัสไปยัง Oshino-Hakkai ซึ่งเป็นที่หมายต่อไป   แต่พวกคุณป้าเสนอให้ผมไปกับพวกท่านโดยพวกท่านจะเช่ารถขับไปเองและให้ผมเป็นคนอ่านป้ายบอกทางไปจนถึงจุดหมาย

       Oshino-Hakkai   ขึ้นชื่อเรื่องบ่อน้ำที่มีความใสสะอาดเป็นอย่างมาก   และยังสามารถมองเห็นฟูจิซังได้อีกด้วย   เป็นสถานที่อีกที่หนึ่งที่ได้รับความนิยมจากชาวไทย   ทำให้มีนักท่องเที่ยวชาวไทยจำนวนมากไปที่นั่น  ซึ่งเมื่อคนไทยหมู่มากไปอยู่ในที่เดียวกันก็มักจะเกิดอาการเฮฮาลั้ลลาตามประสาคนไทย   ทำให้บางครั้งก็ไปรบกวนนักท่องเที่ยวคนอื่นๆหรือคนในท้องที่ถือเป็นการเสียมารยาทอย่างยิ่ง   ซึ่งในสถานการณ์นี้ผมรู้สึกโชคดีที่คนอื่นมักจะไม่ทราบว่าผมเป็นคนไทยหากผมไม่พูดภาษาไทยออกมา

                                                   ฟูจิซังจาก Oshino-Hakkai

      การที่ผมนั่งรถมากับเหล่าคุณป้านั้นนับว่าเป็นโชคดีอย่างมาก   เพราะไม่ต้องรีบกลับไปขึ้นรถบัสกลับคาวากุจิโกะ   ซึ่งเที่ยวสุดท้ายคือประมาณ 5 โมงเย็น   ผมเดินเล่นอยู่ที่นั่นจนค่ำก็ได้เวลานัดแนะกันกลับ   พวกคุณป้าท่านขับรถมาส่งผมที่สถานีคาวากุจิโกะก่อนที่จะไปยังโรงแรมของพวกท่านที่ริมทะเลสาบ   ผมกล่าวขอบคุณและร่ำลาพวกท่านทั้ง 4 ก่อนที่จะออกตามหาที่พักของผม   ซึ่งก็หาง่ายมากเพราะอยู่ตรงข้ามสถานีเท่านั้นเอง    คืนนี้ผมพักที่ Kawakuchiko Station Inn   ซึ่งเป็นที่พักที่ถูกที่สุดในแถบนี้เนื่องจากผมต้องการประหยัดเงิน    สภาพของที่พักและการให้บริการนั้นนับว่าดีทีเดียวสำหรับราคานี้   ถึงแม้ว่าจะไกลจากทะเลสาบและไม่ได้มีวิวฟูจิจากหน้าต่างห้องพัก   ตัวห้องพักเป็นห้องรวมมี 8 เตียง
 
     เมื่อเข้ามาก็พบว่ามีคนอยู่ในนั้นแล้ว 2 คน   คนแรกเป็นเด็กผู้หญิงอายุประมาณ 14-15 ปี   เธอนั่งก้มหน้าง่วนกับการกดมือถืออยู่    แต่ทันทีที่ผมเข้าไปเธอก็สะดุ้งเฮือก   ทำหน้าเหมือนผมเป็นเจสันศุกร์13 อย่างนั้นแหล่ะ   ถถถ   ก่อนที่จะรีบมุดเข้าไปใต้ผ้าห่ม   ส่วนอีกคนเป็นผู้หญิงสูงวัยท่านหนึ่งกำลังจัดกระเป๋า   เธอมองผมอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะถามว่าผมเป็นคนไทยใช่มั้ย (นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนรู้ว่าผมเป็นคนไทยจากการมอง) คุณยายท่านนี้เริ่มเล่าถึงการท่องเที่ยวที่ผ่านมาของท่าน  

     ผมจึงนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ผมกำลังพูดคุยอยู่กับคุณยายวัย 63 ปีผู้ล่องใต้ขึ้นเหนือมาทั่วญี่ปุ่นด้วยตัวคนเดียวนั่นเอง    คุณยายเล่าว่าคันไซที่เธอผ่านมานั้นใบไม้แดงสวยมากทั้งที่หากเทียบกับปฏิทินแล้วช่วงนี้คันไซน่าจะยังไม่แดงเต็มที่   ประกอบกับใบไม้แดงที่เห็นที่ฮาโกเน่นั้นเริ่มจะร่วงแล้ว   และภาพถ่ายจากรุ่นพี่ของผมซึ่งมาญี่ปุ่นก่อนหน้าผม 2 สัปดาห์  ใบไม้แดงในคันโต ณ เวลานั้นกำลังสวย   จึงเดาได้ว่าปีนี้อากาศคงหนาวเร็วผิดปกติ   ทำให้ปฏิทินใบไม้แดงนั้นเพี้ยนไป  

     สักพักหนึ่งก็มีผู้หญิงอีกคนเดินเข้ามาในห้อง    เธอเป็นแม่ของเด็กผู้หญิงที่คลุมโปงอยู่นั่นเอง   เธอเข้ามาพูดคุยกับคุณยาย(แม่ลูกคู่นี้เป็นคนไทยนี่เอง)ก่อนที่จะตกใจที่ได้ยินผมพูดภาษาไทยเพราะเธอไม่คิดว่าผมจะเป็นคนไทย(อีกแล้ว)   เธอบอกว่าลูกสาวเธอไม่รู้มาก่อนว่า   ที่พักที่นี่ต้องนอนรวมกับคนอื่นแถมไม่แยกชาย-หญิงอีกด้วย  เลยตกใจเป็นธรรมดา   เธอเรียกลูกสาวให้มาทักทายผม   ลูกสาวเธอจึงไหว้เร็วๆแบบขอไปที   ก่อนที่จะมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มตามเดิม   นี่! เธอคงคิดว่าผมเป็นเจสันจริงๆ   ถถถถ

      คำว่า "มนุษย์ป้า" ที่ผมนำมาใช้นี้  ไม่ใช่เป็นการเรียกผู้ใหญ่อย่างไม่เคารพแต่อย่างใด   และผมก็ไม่ชอบทำตัวแบบคนที่ไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่    ไม่ได้เห็นดีด้วยแต่คำว่า "มนุษย์ป้า" ที่เขาใช้กัน   ผมว่าน่าจะนำมาใช้เรียกคนที่ทำตัวไม่เหมาะสมไม่รู้กาละเทศะจะเหมาะกว่า(ไม่ว่าวัยใด  อายุน้อยหรืออายุมากก็ทำตัวเป็นมนุษย์แบบที่เขาไม่ชอบเหมือนกันแต่เราเรียกว่า "เกรียน" แทน)  เพราะอย่างน้อยคุณแม่ของผมท่านก็ไม่เคยทำตัวเป็นมนุษย์ป้า   และทุกคนก็ควรจะรู้ว่าเราต่างมีพ่อแม่มีญาติที่อายุมากกันทั้งนั้น   อาจช้าอาจทำตัวไม่ทันใจอาจทำให้คนอื่นรำคาญ    แต่ต้องขอบอกว่า   ถ้านึกถึงท่านอายุยังไม่สูงวัยเท่านี้   ท่านเหล่านั้นล้วนเป็นคนที่มีประสบการณ์  เป็นคนที่เลี้ยงดูเรามาและสั่งสอนให้เราเป็นคนดี  วันหนึ่งเราก็จะมีอายุมากขึ้นจนเป็นลุงเป็นป้าเหมือนกัน 

                                                 ด้วยความเคารพ  จาก  ผม...พี่หมีใหญ่เองครับ
 
       โปรดติดตามตอนต่อไปว่า  เจสันศุกร์13  เอ๊ย!ผมจะทำอย่างไร  หรือไปที่ไหน    ด้วยความขอบคุณยิ่งที่ติดตามอ่านกันมา   อ่านกันต่อไปนะครับ!!!  ถถถถ

                                                               บันทีกโดย  พี่หมีใหญ่