คำกล่าวเนื่องในโอกาสรับรางวัล ‘รพีพร’ ในวันที่ 14 กรกฏาคม 2551

ณ สถาบันปรีดี พนมยงค์

บทเพลงเงียบงันในครรลองของชีวิตนักเขียนคนหนึ่ง

                กราบคารวะดวงวิญญาณของศิลปิน ‘เพ็ญศรี-รพีพร’ และกราบเรียนท่านผู้มีเกียรติทุกท่าน             

                ผมขับขานเพลงแห่งความเงียบงันอยู่ ๒ เพลง ในวิถีชีวิต ในครรลองชีวิตนักเขียนของผม

                สมัยเมื่อยังเป็นเด็ก ด้วยบุคลิกที่ไม่ชอบพูดคุย ไม่สุงสิงกับใคร ชอบแต่เข้าห้องสมุดอ่านหนังสือ ผมจึงตั้งความปรารถนาว่า จะสื่อสารกับคนอื่นๆ ด้วยการเขียนหนังสือ

                ครั้นเมื่อมาใช้ชีวิตเป็นนักเขียนอย่างเต็มตัว ทุ่มเทกายใจด้วยความมั่นคงแน่วแน่ อยู่ในประเทศชาติอันที่รักยิ่งของเรา ผมกลับรู้สึกว่า เหมือนตัวเองมีชีวิตอยู่ในประเทศที่วังเวงอย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย งานวรรณกรรมที่ผมสร้าง ผมเขียน เดินทางไปยังร้านหนังสือ ไปยังห้องสมุดทั่วทุกหนแห่งก็ว่าได้ ทว่า-น้อยจนอาจจะกล่าวได้ว่าไร้เสียซึ่งการเปล่งถ้อยคำของงานวรรณกรรมนั้น จากปากผู้คน

                ดังนั้นงานเขียนซึ่งหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับชีวิตของผม จึงนิ่งเงียบอยู่ในหนังสือ ไร้เสียง อาการจึงเหมือน ผมคือคนใบ้ ขับขานบทเพลงอันเงียบงันด้วยความอดสูใจ ในประเทศอึงคะนึงอันวังเวง ตัวตนของผมสูญหายไปไร้ร่องรอย

                บทเพลงเงียบงันอีกเพลงหนึ่งนั้น เนื่องมาจากความอัตคัตขัดสน มันทำให้ผมไม่สามารถจะแสวงหาความสุขจากกิจกรรมหรือวัตถุอื่นใดได้ นอกเหนือไปจากการอ่านและการเขียน ทว่า- มันกลับทำให้ผมมีเวลาดิ่งลึกลงในสองสิ่งนี้ยิ่งกว่าปกติ  มีโมงยามจะพินิจพิเคราะห์ธรรมชาติรอบตัวเพิ่มมากขึ้น

                ได้ลงมืออ่านแสงตะวัน แสงเดือน แสงดาว สายฝน หมู่เมฆ ดอกไม้ ใบหญ้า อันนำมาซึ่ง สติ ปัญญา ตัวตนที่โปร่งเบา ความสมถะ สันโดษ พร้อมจะเป็นมิตรกับทุกคน ทุกสรรพสิ่ง ยิ่งเด่นชัดในตัวตน ขับขานบทเพลงเงียบงันอันมั่นคั่งด้วยความสุขที่ทรัพย์สินมากมายเพียงใดก็มิอาจซื้อหาได้

                ความอัตคัตขัดสน ในสายตาของคนทั่วไปนั้น นำมาซึ่ง ความหมิ่นแคลน กระทั่งแทบไร้ที่อยู่ที่ยืนในสังคม ทว่าผมกลับไม่รู้สึกรู้สม ไม่อดสูเท่ากับถ้อยคำที่เขียนออกไปนั้น ร่วงตกลงไปในความบอดใบ้ ไร้สุ้มเสียงของการอ่าน การวิจารณ์ อย่างหนักแน่น เอาจริงเอาจัง

                ต่อจากวันนี้-พรุ่งนี้ ผมคงเก็บกระเป๋าเดินทางกลับสู่โลกเงียบงัน เขียนวรรณกรรมเงียบๆ ขับขานบทเพลงเงียบงันไปชั่วชีวิตของผมดุจเดิม

                ขอบพระคุณสำหรับการเอ่ยนามของผมในวันนี้ ซึ่งเหมือนการดึงผมนั้นมาจากความเงียบงัน เพื่อเรียกขานให้ปรากฏเป็นเกียรติยศ ให้สมศักดิ์ศรีแห่งนักเขียน

                ทว่า-ผมกลับถือว่า แท้จริงแล้ว การที่ทุกท่านมารวมตัวกัน ณ ที่แห่งนี้ เป็นการมุ่งมาเพื่อร่วมเปล่งประกาศ ร่วมขับขานนาม ‘เพ็ญศรี-รพีพร’ ให้กึกก้องตราบนานเท่านาน... ตราบสุรีย์ส่องโลก*

                * ‘ตราบสุรีย์ส่องโลก’ เป็นชื่อเรื่องสั้นเรื่องแรก ของ ‘สุวัฒน์ วรดิลก’ โดยใช้นามปากกา ‘ส. วรดิลก’ ตีพิมพ์ในหนังสือ-ภาพข่าวรายสัปดาห์ เมื่อปี พ.ศ. 2486