ดอกไม้อมตะ                                      

                                       1

                  คืนนี้ใจเธอคงเจ็บและเหน็บหนาว

           มีเยียบเย็นแห่งฝนพราว  แทนดาวพร่าง

           ในอ้อมกอดแห่งภูผา, ผ้าผวยบาง

           ณ  กระท่อมริมทางร้างคนจร

                  ฝนท่วมฟ้าพายุสาด – เธอหวาดหวั่น

           ร่างหนาวสั่นน้ำตาขื่นเปียกชื้นหมอน

           มีความเศร้าเหงาเหว่ว้าเป็นอาภรณ์

           เธอซ่อนฝันไว้ใต้หมอน – นอนคืนนี้

                                                                   2       

                                        ...ฝันไปถึงทุ่งกว้างทางอันรก

                                                เคยดุ่มเดินระเหินระหก – รกทุกที่

                                                เคยค้นหาโค้งคุ้งรุ้งรวี

                                       ทั่วทุ่งนี้ไม่เคยมีดอกไม้บาน

                                                      นับน้ำค้างเดินมาน้ำตาเอ่อ

                                                เลือดหลั่งรดหนามเสมอยามเธอผ่าน

                                                เคยเสาะหาดาริกามาแสนนาน

                                                และทุกลานไร้แสงพร้อยหิ่งห้อยพราว

                                                    ฝันถึงเมล็ดพันธุ์อมตะ

                                            ประหนึ่งแก้วรัตนะในดินกร้าว

                                            ซุกหลับฝันกับวันคืนกี่ยืนยาว ?   

                                            เร้นอยู่กับความปวดร้าวกี่คราวครั้ง ?

                                                   ถูกโอบคลุมหุ้มด้วยเปลือกเป็นเทือกทึบ

                                            พรั่งพร้อมพรึบเป็นกำแพงแหล่งคุมขัง

                                            อาจอบอุ่นละมุนทรวงราวรวงรัง

                                            แต่ยังชีพและวาดหวังไปวันวัน

                                                     เหมือนเถ้าถ่านความคิดเก่าเข้าหุ้มห่อ

                                            จะมีไฟไหนหนอไปทอฝัน ?

                                            เหมือนขื่อคาแห่งมายามาผูกพัน

                                            จะมีปีกใดบินดั้นถึงธารดาว ? ....

                                                               ...หลังฝนหว่านเม็ดละไมในทุ่งแล้ง

                                            ตะวันแดงโปรยแดดผ่านลานเมฆขาว

                                            ทอประกายฉายฝันอันแพรวพราว

                                            แสงศรัทธามาสื่อข่าวกล่าวสัจธรรม

                                                      สัจธรรม – สัจจะของผองชีวิต

                                       กล่อมเกลาจิตใสสะอาด – ประกาศย้ำ

                                       ให้กล้าผลิ  กล้าจะผ่านปราการดำ

                                        กล้าทักทาย  กล้าดื่มด่ำความช้ำตรม

                                              ทอปีกสวยด้วยรักเอื้อผีเสื้อโบก

                                       คลี่กลีบดอกบนลานโศกให้โลกห่ม

                                            เป็นแรงใจให้คนจรนอนระทม

                                            โลกรื่นรมย์ห่มทุ่งสวยด้วยดอกไม้...

                                    3

                       คราฝนซาฟ้ากระจ่างในกลางดึก

       เธอผวาลืมตานึกระลึกใหม่

       ว่าฝ้าฝันนั้นแท้จริงคือสิ่งใด ?

       ยืนเกาะขอบหน้าต่างไว้ใจคะนึง

                        เถิด...ถ้าดาวใกล้รุ่งลับดับแสงไป

       ม่านอรุณอันสดใสได้มาถึง

       เธอจะละห้องอึดอัด, สิ่งรัดรึง

       จึงเธอเพาะเมล็ดหนึ่งในเนื้อดิน

                         ดินโอบอุ่นละมุนละไมให้เมล็ด

       รินรักจากดินทุกเม็ด, ทุกเกล็ดหิน

       โอบให้แดดซึมซาบ,อาบฝนริน

       รอจนยินการผลิงอกของดอกไม้

                                                           4

                                      อรุณนี้ที่อาจเจ็บและเหน็บหนาว

                                            แต่เธอกล้าจะเดินก้าวในเช้าใหม่ 

                                            โอบสัจจะ, ปณิธาน ณ ลานใจ

                                            เธอจึงผลิงามยิ่งใหญ่ในอุทยาน.

                                             ด้วยแรงบันดาลใจในรสคำ“ตำนานดอกไม้”

                                                            ของ “เฮอร์มานน์ เฮสเส”

                                                   จากหนังสือ “สิงห์สนามหลวง” เล่ม 2