วิถีดอกไม้

                เบ่งบานไม่นาน เพียงริ้วลมหนาวบางเบาโบกโบยผ่าน ร่างเธอก็ปลิดร่วงลงนอนนิ่งแนบลานดิน

                สิ้นสุดแล้วสำหรับวิถีของเธอ ฉันรำพึงรำพันอย่างเศร้าสร้อย ขณะประคองซากดอกสีขาวอมชมพูไว้ในอุ้งมือ

                หามิได้ วิถีใหม่กำลังจะเริ่มขึ้นต่างหาก ดอกไม้บนลานดินกล่าวอย่างเคร่งขรึม

                หัวใจของฉันถูกความโศกซึมกอดรัดไว้ จนมิได้ใส่ใจกับถ้อยคำของเธอ จรดปากกาเขียนภาพสุดท้ายของเธอเก็บไว้ในสมุด ต่อเมื่อชาวบ้านกลุ่มหนึ่งเดินผ่านมา และหยุดเมียงมองภาพวาดในมือของฉัน คนหนึ่งเอ่ยเบาๆ ขึ้นว่า ดอกกินกับแจ่วน้ำพริกอร่อยดีนะ รสชาติเปรี้ยวชื่นใจดีแท้

                นั่นแหละ ดอกซาด (เหียง) จึงเป็นผักที่ฉันเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย พร้อมกับอาหารง่าย ๆ อย่างอื่นในเช้าวันนั้น

                ฉันล้างหม้อและช้อนในลำธาร คว่ำผึ่งแดดไว้บนขอนไม้ เอนหลังลงนอนมองท้องฟ้า

สีคราม บนเปลสนามสีเขียวขี้ม้า ที่ผูกโยงไว้กับต้นติ้ว

                วิถีใหม่กำลังจะเริ่มขึ้น  ถ้อยคำของดอกไม้กึกก้องอยู่ในโสตประสาท ในทุกอณูของเรือนร่าง มันเป็นสำเนียงของดอกซาดดอกนั้นจริงๆ ทว่าหัวใจของฉันกำลังกล่าวมันออกมา  ดั่งกับว่าดอกซาดเข้ามาสิงสถิตภายในฉัน เป็นฉัน แล้วฉันก็เฝ้ารำพึงประโยคนั้นอยู่ข้างใน

                เมื่อก่อนคือวิถีภายนอก ถัดจากนี้คือวิถีภายในและกลายเป็นอื่น ดอกซาดกล่าว หรือเป็นฉันเองที่รำพึงรำพัน ขณะเดียวกันฉันสดับฟัง- ฉันกำลังสนทนากับตนเอง

                อยากฟังวิถีของฉันไหม? ฉันจะเล่าให้ฟัง- ฉันเอ่ยถามตัวฉัน- แล้วฉันก็เริ่มต้นเล่าเรื่อง...

              ฉันผุดเป็นตุ่มเล็กๆบนกิ่งก้าน ก่อรูปร่างเป็นกรวย  เป็นดอกตูมที่ค่อยๆ เติบโต กระทั่งผลิบาน สยายกลีบดอกออกรับละอองเย็นที่เดินทางมากับสายลมแห่งเหมันต์ เบ่งบานไม่นาน เพียงริ้วลมหนาวบางเบาโบกโบยผ่าน ร่างฉันก็ปลิดร่วงลงนอนนิ่งแนบลานดิน

                วิถีภายนอกสิ้นสุด วิถีภายในและกลายเป็นอื่นกำลังเริ่มต้น...

                ใครสักคนผ่านมาพบเห็น อนุญาตให้ฉันเดินทางเข้าไปในห้วงความคิด ในอารมณ์ความรู้สึก ฉันจึงแปรเปลี่ยนเป็นภาพเขียน เพื่อรอให้บุตรธิดาของวันพรุ่งมาเปิดสมุดและจ้องมองแหละในวินาทีนั้น ฉันจะเริ่มต้นเล่าเรื่องของฉันอีกครั้ง

                ใครสักคนผ่านมาพบเห็น เก็บฉันเอาไปใคร่ครวญไตร่ตรอง ฉันกลายเป็นส่วนหนึ่งของปรัชญาชีวิต เป็นความมุ่งหวัง เป็นกำลังใจ เป็นความรักอันเบิกบาน

                ใครสักคนผ่านมาพบเห็น เก็บฉันไปวางเคียงแจ่วน้ำพริก ฉันจะเปลี่ยนเป็นเลือด

เป็นเนื้อ เป็นชีวิตและจิตวิญญาณ

               ปลิดร่วงลงนอนนิ่งแนบลานดิน ค่อยๆ กรอบแห้ง ป่นเป็นผุยผง แทรกตัวเป็นหนึ่งเดียวกับเนื้อดิน

                แร่ธาตุในดินจากร่างฉัน ถูกดูดซึมด้วยรากของต้นไม้นานาพันธุ์ ฉันกลับกลายเป็นดอกหญ้าสีสันตระการตา ที่สุดฉันเป็นรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และความใฝ่ฝันของเหล่าเด็กๆที่วิ่งเล่นร่าเริงอยู่ในทุ่งกว้าง ฉันเป็นดอกไม้หอม เป็นผลไม้หวาน เป็นผีเสื้อ เป็นนก เป็นมด เป็นแมลง

                ฝุ่นผงจากร่างฉันกลายเป็นเนื้อดิน ฉันเป็นมาตุภูมิ เป็นดาวเคราะห์สีน้ำเงินในระบบสุริยะ เป็นทางช้างเผือก เป็นจักรวาล

             วิถีของดอกซาดจึงเป็นวิถีใกล้แสนใกล้ และไกลแสนไกล ต้อยต่ำและสูงส่ง เป็นวิถีที่พลี

ทั้งชีวิตแด่ชีวิต ซากดอกไม้มิได้ยิ่งใหญ่เยี่ยงขุนเขา ทว่าฉันก็ซื่อสัตย์ต่อตนเองที่สุด คงความงามตั้งแต่ต้นจนบั้นปลาย เป็นอยู่ให้ลึกซึ้งถึงความสามัญของชีวิต

                มาเถิดมาท่องวิถีดอกไม้ ...

                โดยดำเนินก้าวย่างอย่างง่ายๆ และเป็นธรรมชาติ.