คัมภีร์ที่สาบสูญ

เมฆหยุดโปรยปรายสายฝน  ฟ้ายกตัวขึ้นสูงลิบลิ่ว  หมอกเหมยที่เคยหลบเร้นอยู่ในซอกเขาและหุบเหวคลี่ตัวออกอย่างช้าๆ  ฤดูกาลที่ดวงเดือนสวยที่สุดกำลังจะมาเยือน

                โลกค่อยๆ ถูกความเหน็บหนาวกลืนกิน  ฤดูหนาวหว่านโปรยความเยียบเย็นไปทั่วทุกหนแห่ง  ความเศร้าถูกเสือกซุกในอ้อมกอดของขุนเขา แมกไม้  และสายธาร  ถนนหนทางถูกพาดขึงด้วยเส้นสายใยความเปล่าเปลี่ยว  ที่ถักทอด้วยหัตถ์แห่งฤดูกาล

                ฉันดุ่มเดินอย่างเปลี่ยวเศร้าหนาวเย็น  ไปตามท้องถนนแห่งชีวิต  มนุษย์ล้วนถูกสาบให้ท่องเดินอยู่บนถนนยะเยือก  ต่างโหยหาและหยิบฉวยความอบอุ่น  เพียงชั่วครั้งชั่วคราวไว้ในอ้อมอกเพียงเพื่อจะดิ้นทุรนทุรายอยู่ในร่างแห่ของความเหน็บหนาวเปล่าเปลี่ยวไปชั่วนิรันดร์

                ว่ากันว่า... ฤดูกาลนั้นผันแปรไปตามการโคจรของโลกและดวงตะวัน  ทว่า  ณ ที่แห่งหนึ่งฤดูกาลกลับไม่เคยผันแปร  ฤดูหนาวหยุดนิ่งปกคลุมดินแดนแห่งนั้นอยู่ชั่วนาตาปี

                ว่ากันว่า... ดินแดนแห่งคำสาปนั้นอยู่ภายในตัวตนของผู้คนทุกผู้ทุกนาม  ไม่ว่าพระราชาหรือไพร่  เศรษฐีหรือยาจก

                ชี้ชัดว่า... จิตวิญญาณของมนุษย์คือดินแดนแห่งคำสาปชั่วกาลนานแห่งนั้น

                ฤดูหนาวที่ผืนดินแห้งผาก  ถนนขมุกขมัวด้วยฝุ่นจากลมเหนือ  ป่าเขาอึมครึมด้วยหมอกเหมย  ใบไม้ร่วงหล่น  ปล่อยให้กิ่งก้านหงิกงอ  และลำต้นเปลือยเปล่าอยู่ในแสงสีส้มของยามพลบ

                นี่คือภาพสะท้อนความจริงของจิตวิญญาณ  ให้มนุษย์ฉุกคิด  ตระหนักรู้  แล้วเพียรค้นหาความอบอุ่นอันจีรังยั่งยืนมาบรรเทาโลกภายในแห่งตน

                จิตวิญญาณของมนุษย์จักอบอุ่นด้วยศรัทธาและความรัก  ก่อเป็นพลังในการก้าวเดินไปบนเส้นทางชีวิต  เพื่อบรรลุสู่จุดหมายงดงาม  ก็ด้วยอานุภาพของ... คัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์

                คัมภีร์ซึ่งประมวลคำสอนของศาสดาแห่งความดี  ความงาม  และความจริงในโลกนี้ไว้  เป็นคัมภีร์ที่ส่งผ่านคนหลายรุ่น  จากรุ่นสู่รุ่นมาตั้งแต่โบราณกาล

                อาจพอล่วงรู้ได้ว่าผู้คนรอบข้างของเรา  ใครบ้างมีคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ไว้ในครอบครอง  เพราะบางคนถือคัมภีร์ท่องบ่นไปตามท้องถนน  โดยไม่ใส่ใจโลกรอบตัว  บางคนชูคัมภีร์หราอวดอ้างคนทั่วไป  ทั้งที่ไม่เคยเปิดออกอ่าน

                ทว่ายังมีบางคนซึ่งดำรงตนเป็นเพียงคนธรรมสามัญ  ซึ่งเราไม่อาจล่วงรู้ได้เลย  เขาอาจมีคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ซ่อนไว้  ในที่อันเหมาะควรที่ใดที่หนึ่งก็เป็นได้  มันอาจวางสงบงามอยู่บนหิ้งในเรือนซอมซ่อหรืออาจเป็นจุดลี้ลับจุดใดจุดหนึ่งในเรือนกายของเขานั่นเอง

                คืนหนึ่งกลางฤดูหนาว  ประกายดาวเยียบเย็นเป็นผลึกน้ำแข็ง  ภูตผีกรีดร้องหวีดหวิวมากับสายลมเหนือ  ขณะก้าวย่างไปบนถนนด้วยใจสงบอย่างยิ่ง  ฉันก็ได้พบกับคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์เล่มหนึ่งถูกทิ้งไว้แทบเท้าข้างถนน  นอกจากสภาพภายนอกเขลอะฝุ่นยับเยินแล้ว  ไม่มีสิ่งใดพอจะบ่งบอกได้ว่า  มันคงไว้ซึ่งความศักดิ์สิทธิ์จากโบราณกาล

                ฉันก้มหยิบคัมภีร์ขึ้นมากอดไว้แนบอก  ดุ่มเดินผ่าลมหนาวกลับสู่เพิงพัก...

                ภายใต้แสงเทียน  ฉันบรรจงเปิดคัมภีร์ออกอ่านช้าๆ ทีละหน้า  ครั้นเมื่อบรรลุถึงหน้าสุดท้าย  แหละ–ตัวอักขระสุดท้าย  จึงวางคัมภีร์ลงบนโต๊ะริมหน้าต่าง  ก้าวถอยออกมาทรุดนั่งลงกับพื้นพลางเพ่งมองคัมภีร์เก่าคร่ำคร่าเล่มนั้นไม่วางตา

                ฉับพลัน... หน้ากระดาษของคัมภีร์ก็ถูกลมตีคลี่ออก  ดั่งอาการคลี่กลีบบานของดอกไม้  ตัวอักขระแต่ละตัวค่อยๆ ขยับเขยื้อนเหมือนมีชีวิต  ที่สุดมันกลับกลายเป็นฝูงผีเสื้อกระพือปีก  พรั่งพรูขึ้นมาจากหน้ากระดาษ...

                คัมภีร์แต่ละหน้ากลายเป็นกระดาษว่างเปล่าขาวโพลน  ฝูงอักขระผีเสื้อโบกบินไปสู่ทุกๆ สิ่งในโลกรอบตัว

                ไปสู่ทุ่งนา  ป่าเขา  และดวงดาวอันไกลโพ้น...

                ด้วยเหตุนี้  ฉันจึงละจากความว่างเปล่าเล่มหนึ่ง (หรือว่าคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ละจากความยึดถือทั้งปวงของฉันไป)

                ออกเดินทางไปบนเส้นทางธรรมดาสามัญของชีวิต  เพื่อกระทำทุกอย่าง  ปฏิสัมพันธ์กับทุกสิ่งด้วยความเคารพเทิดทูน  เพราะการกระทำอันเกี่ยวเนื่องกับทุกสิ่งในโลกคืออักขระศักดิ์สิทธิ์

                ฤดูหนาวอันยาวนาน  จึงมลังเมลืองไปด้วยแสงอุ่นแสนงาม...