เป็นหนึ่งเดียวกับเสียงดังกังวาน

“ฉันตื่นขึ้นมา ในเช้าวันที่โลกทำความเงียบสูญหาย ฉันจึงเก็บสัมภาระจำเป็นลงเป้ ยกขึ้นสะพายไว้กับหลังไหล่ แล้วออกเดินทางไกลตามหาความเงียบไปสุดขอบฟ้า”

            ประโยคข้างต้นผุดขึ้นในใจ เมื่อฉันก้าวเท้าออกจากบ้าน มุ่งสู่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง เพื่อทำงานชิ้นเล็กๆ เพื่อบอกเล่าเรื่องราวของคนตัวเล็กๆ น้อยๆ บนฝั่งแม่น้ำสายหนึ่ง

            ชุมชนที่ฉันเคยอยู่อาศัยมาตั้งแต่เยาว์วัย เป็นถิ่นที่เคยเงียบและสงบ บัดนี้กำลังถูกรุกรานด้วยสรรพเสียงแห่งโลกยุคใหม่ แม้กระทั่งความเงียบภายในจิตใจของผู้คน ก็อึงคะนึงไปด้วยเสียงแห่งกิเลสตัณหา ซึ่งสะท้อนออกมาจากทุกส่วนในเรือนกายของพวกเขา

            ฉันจึงบ่ายหน้าออกจากบ้าน เพื่อเสาะแสวงหาดินแดนอันเงียบสงบ แล้วนั่งลงทำงานในกระแสธารสมาธิอย่างเบิกบานใจอีกครั้ง

            เมื่อฉันก้าวเท้า เส้นทางแห่งความเงียบก็เริ่มต้น...

            ขณะนั่งอยู่บนรถโดยสาร เสียงเครื่องยนต์ครางกระหึ่ม เพลงจากลำโพงภายในตัวรถแผดเสียงคึกโครม ผู้โดยสารอื่นๆ ต่างหลับใหล ยินเพียงเสียงหัวใจอึงคะนึง

            ฉันสดับฟังเสียงสายลมที่โชยผ่านหน้าต่าง พลางใช้ความเงียบในใจที่หลงเหลืออยู่น้อยนิดหวนคิดไปถึงชุมชนที่จากมา...

            ผู้คน ณ ที่ตรงนั้น พากันหวาดกลัวความเงียบ พวกเขาจึงเชื้อเชิญสรรพเสียงนานามาสู่เรือนชานบ้านช่อง มาสู่ช่องอันสงัดในฝักเมล็ดคูน มาสู่ความเหงาของรอยต่อแห่งเสียงหายใจ มาสู่หัวใจอันสงบเย็นภายในตัวตน

            สุ้มเสียงหัวใจเต้นจึงแปรเปลี่ยน เพลงนก เพลงใบไม้หล่น เพลงฝน ลำนำจักจั่น ลำนำแสงแดด ลำนำแสงดาว จึงผิดเพี้ยน ท่วงทำนองของทุกสิ่งจึงผันแปรไปอย่างสิ้นเชิง

            ที่สุดแล้ว ผู้คนทุกผู้ทุกนามก็กลายเป็นอื่น

            ชิงชังและผลักไสความเงียบไปไกลไยเล่ามนุษย์เอย?

            ความเงียบ คือเขา คือฉัน คือท่าน คือทุกคน

            ความเงียบ คือ สุ้มเสียงที่ดังของตัวตนภายใน ของสรรพชีวิต ของโลก

            ยิ่งเงียบ สุ้มเสียงเหล่านี้ยิ่งดัง ยิ่งชัดเจน เป็นช่วงเวลาของการได้ใกล้ชิด ได้ทำความรู้จัก ความอึงคะนึงที่มนุษย์สร้างขึ้นมา จึงกลบสุ้มเสียงเหล่านี้ และทำลายโอกาสดีงามของมนุษย์

            หรือว่า- มนุษย์ต้องการแยกออกจากตนเอง ออกจากสรรพชีวิต ออกจากโลก หากเป็นเช่นนั้นแล้วมนุษย์ก็ดุจดั่งคนมึนเมา ผู้หลงทิศทางอยู่ในความมืดบอด

            แล้วเราเป็นใครกันเล่า? เราจะประกาศตนว่าอย่างไร? เราจะกล่าวอ้างถึงคุณค่าความสามารถของตนอย่างไร? ในเมื่อ- เราก็ไม่รู้เลยว่าเราคือใคร?

            มาเถิด... มาพร้อมใจกันเชื้อเชิญความเงียบกลับสู่บ้าน หากอยู่กับมันยาวนานไม่ได้ก็ใช้เวลาเพียงเสี้ยวหนึ่งในแต่ละวัน ทำความรู้จักและสัมผัสมันอย่างพินิจพิจารณา

            เมื่อความเงียบกลับมา กังสดาลของตัวตนภายใน ของสรรพชีวิต ของโลกก็ก้องกังวาน

            ฉันปักหลักอยู่ในหมู่บ้านริมแม่น้ำ อาศัยหลับนอนอยู่ในกุฏิว่างภายในวัด มุ่งมั่นทำงานเขียนเงียบๆ ในยามค่ำคืน ได้ยินเพียงเสียงเพลงแม่น้ำแว่วกังวานอยู่ในความเงียบ

            วันหนึ่งจึงกลับบ้าน เมื่อพันธกิจชีวิตเสร็จสิ้น โดยเก็บซ่อนบางสิ่งติดตัวมาด้วย

            มันคือความเงียบ- ฉันทะนุถนอมความเงียบเล็กๆ จากหมู่บ้านริมแม่น้ำไว้ในห้องหัวใจ ทุกคืนวันที่

ผันผ่านไป ฉันเฝ้าฝึกฝนที่จะตั้งมั่นอยู่ในความเงียบเล็กๆ ขณะใช้ชีวิตอยู่ในชุมชน ขณะเดินอยู่ในท้องถนน ท่ามกลางฝูงชนและยวดยาน

            หลายปีต่อมา เมื่อมีผู้คนเริ่มระแคะระคาย การทำงานเขียนชิ้นนี้ของฉัน เขามักจะตั้งคำถาม

ซ้ำๆ ซากๆ ว่า ‘ที่นั่นเงียบไหม?’ ฉันจะพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร

แล้วเขาก็จะยิงคำถามต่อเนื่องทันทีว่า ‘เหงาและวังเวงไหม?’ ซึ่งฉันก็จะตอบว่า ‘ไม่เลย ฉันอยู่ที่นั่นตามลำพังแต่ทว่ามีเพื่อน คืนวันเสนาะใสไปด้วยกังวานของกังสดาล แหละยังคงแว่วดังอยู่ แม้ยามที่เราพูดคุยกันในขณะนี้’

             เขาจะทำหน้าฉงน ส่วนฉันยิ้มในใจ... ยิ้มในความเงียบ