ฉันรักความเกลียด

                ฤดูกาลที่ผันเปลี่ยนไปของผืนฟ้าแผ่นดิน ทำให้เราตระหนักได้ถึงความเป็นจริงของชีวิตของโลกย์ ได้อย่างง่ายๆ แค่ใช้สายตาพินิจมองและตรึกตรอง เพียงชั่วเวลาสั้นๆ เท่านั้น

                ฤดูฝนบรรจงรินรดแผ่นดินแห้งผาก ด้วยหยดน้ำฉ่ำเย็น ด้วยความสดชื่นสูงส่งจากมหาเมฆา พลันมวลพฤกษานานาก็งอกเงย หยัดรากเหยียดกิ่ง แหละท่ามกลางความรักของต้นไม้กับแผ่นดิน ที่ถูกรินรดด้วยความสุขสดชื่นนั้น เรือนกายสากคายของต้นไม้ก็ผุดบังเกิดปุ่มปมของความดีงาม ผลิบาน และส่งกลิ่นหอมฟุ้งกระจายในที่สุด

                ถึงเวลาของความดีงามจะเบ่งบาน ประดับลานดินหยาบกระด้าง แม้ในซอกมุมเร้นลับอับตา ใครก็อาจชายตาพบเจอได้โดยไม่ยากเย็น

                ฟ้ามีฝน โลกจึงผลิดอกไม้มอบแด่แผ่นดิน

                หัวใจมีรัก โลกจึงผลิความดีงามมอบแด่มวลมนุษย์

                ก่อนที่ฉันจะออกเดินทางรอนแรมมาบนเส้นทางนี้ ฉันเคยใช้ชีวิตเป็นคนสวนมาก่อน ฉันปลูกดอกไม้ และยังจดจำต้นไม้ต้นแรก ดอกไม้ดอกแรก ด้วยน้ำพักน้ำแรงของฉันได้เสมอ

                ฤดูฝนแรกของชีวิตคนสวน ฉันได้ตระหนักว่า- พายุฤดูร้อนรุนแรง และหนอนกับแมลงตัวเล็กกระจ้อยร่อย มีอานุภาพที่จะสร้างความเกลียดอันร้อนแรงให้แก่ฉันได้

                หากมันกล้ำกรายไปสู่ที่ดินอื่น สวนอื่น คนอื่น ฉันคงไม่รู้สึกรู้สมอะไร ทว่านี่มันมุ่งมาทำร้ายทำลายสวนของฉัน ดอกไม้ของฉัน...

                พายุฤดูร้อนที่โหมกระหน่ำต้นไม้ทุกต้น ให้ราบคาบลงแนบดิน ทำให้ฉันเศร้าใจ ท้อแท้ นั่งซึมเซาไม่อยากหยิบจับอะไรทั้งสิ้น

                แม่ย่างเท้าเข้ามา...

                เพียงจับต้นไม้ให้ตั้งตรง ปักไม้ไผ่ค้ำยันแล้วผูกด้วยเส้นตอก ไม่กี่อึดใจ-ต้นไม้ก็พลันตั้งตรงเป็นแถวแนวทั้งแปลงดุจเดิม เหมือนไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้น

                แม่บอกยิ้มๆ ว่า ‘ง่ายดายแค่นี้เอง ... ต้นไม้ลุกแล้ว คนยังไม่ลุกอีกหรือ?’

          ฉันจดจำได้จนบัดนี้ว่า แม่ทำมันง่ายๆ ด้วยมือและแววตาเปี่ยมรัก

                ถัดจากนั้น- หนอนกับแมลงตัวแรกก็เดินทางมาถึง ฉันรีบผสมยาฆ่าแมลงฉีดพ่นด้วยความเกลียดกระทั่งตัวเองวิงเวียนซวนเซแทบล้มพับ ในชั่วเวลาไม่กี่อึดใจ

                แม่ย่างเท้าเข้ามา...

                เพียงใช้นิ้วหยิบตัวหนอนกับแมลงออกเท่านั้น

                ส่วนฉันรู้สึกขยะแขยงและกลัว ซึ่งมันได้เพิ่มขยายความเกลียดในใจ ให้ทบทวีขึ้นอย่างมหาศาล แม่เห็นอาการของฉัน จึงเอ่ยว่า ‘เมื่อหัวใจมีรัก จึงจะหยิบมันได้ด้วยนิ้วมือ ส่วนจะขยี้ทิ้งให้ตายหรือปล่อยวางลงก็ได้ นั่นเพราะลูกได้หยิบจับความเกลียดของตัวเองไว้มั่น ด้วยความรักจากหัวใจ มันกัดกินทำลายดอกไม้ไม่ได้อีกแล้ว แหละมันไม่เคยหมดสิ้นไปจากสวนของมนุษย์...’

          ‘...มีแต่ถ่ายเทความรักสู่มือสองข้างเท่านั้น ดอกไม้จึงจะงดงามประดับโลก อย่าใช้ความเกลียดตอบแทนความเกลียด หาไม่แล้ว- สวนจะอบอวลด้วยยาพิษ แหละมิใช่หนอนแมลงหรอก ทว่าเป็นเราเองที่จะ

ดับสูญ แผ่นดินจะตาย ฟ้าจะตาย โลกจะตาย’

                ฉันรักความเกลียด...

                เพราะมันทำให้ฉันเกิดสติ และปัญญา มันสอนให้ฉันมีน้ำอดน้ำทน สุขุม เยือกเย็น

                เพราะสายธารแห่งความรักนั้น ทำให้ต้นดอกไม้ที่ถูกพายุกวาดราบลงแนบดิน กลับพลิกฟื้นหยัดยืนขึ้นอีกครั้ง กระทั่งผลิดอก เบ่งบาน

                ดอกที่รอดพ้นจากหนอนกับแมลงนั้น ออกเดินทางไปยังตลาด ไปสู่ผู้อื่น ณ แดนไกลโพ้น ส่วนดอกที่แหว่งวิ่นจากคมเขี้ยว จะยังเบ่งบานอยู่ภายในสวน เพื่อรอคอยการมาเยือนของริ้วขบวนผีเสื้อ ภู่ผึ้ง และหมู่นก

                ฉันรักความเกลียด...