มีดอกไม้บาน ฉันจึงมีเธอ

              ฉันขุดดินในวันนี้ ปรับพื้นที่สร้างแปลงดิน เพื่อปลูกดอกไม้นานาชนิด ฉันกำลังเปลี่ยนแปลงปรับแต่งผิวโลก กำลังปรับแต่งเปลี่ยนแปลงจักรวาล ด้วยมือบอบบางทั้งสอง

                ค่ำคืนใกล้จะมาถึง ฉันนั่งพักบนเรือนไม้ ภายใต้ท้องฟ้ายามเย็น จิบกาแฟทอดสายตามองผืนดินที่ตนขุดไว้แต่ละแปลง ซึ่งเรียงรายอยู่ในแสงพลบ

                ฉันหลับตาลง แล้วลืมดวงเนตรภายใน เพ่งพินิจทุกการขับเคลื่อนไหวในวันนี้ของร่างกาย ของคำพูด ของความนึกคิดในโพรงสมอง

                เพ่งพินิจแล้ววางลง ปล่อยไปให้พ้นจากการจับยึด ละมันไป...

                มันเกิดขึ้นแล้ว จากมือบอบบางทั้งสองนี้ จากร่างกายนี้ แหละ-วันพรุ่งนี้... ดอกไม้จะบาน บานที่นี่ บนโลกนี้ บนดาราจักรทางช้างเผือกนี้ บนจักรวาลนี้

                ฉันนิ่งเงียบงัน หยั่งรู้แล้วกับทุกขั้นตอนที่ผ่านพ้นไป จะนำพามันไปไย กับการงานที่ผ่านพ้น เฝ้าแต่ใส่ใจกับดวงดอกไม้ซึ่งจะเบ่งบาน

                ดอกไม้กำลังผลิบาน...

                ชูดอกหลากสีสัน สยายกลีบสะพรั่งท่ามกลางแสงแดดอุ่น ภายใต้ท้องฟ้าสีเทาแห่งปลายฝนต้นหนาว ริ้วเมฆทะมึนเฝ้ามองมวลดอกไม้ สายลมหนาวบางเบาก็เฝ้าซุกไซ้คลอเคลียอยู่อย่างโหยหา

                เพราะเอื้อมมือกำด้ามจอบ ดอกไม้จึงผลิบาน

                เพราะดูแลรดน้ำพรวนดิน ดอกไม้จึงงอกงาม

                เพราะเผลอไผลหลับใหลไปกับสายฝนยามรุ่งสาง ไม่รีบลุกจากที่นอนมาตรวจตรา กลีบบางๆ ของดอกไม้หนึ่งกลีบ จึงแหว่งวิ่นด้วยคมเขี้ยวของหนอนแมลง

                มีเหตุอันมี-มันจึงก่อเกิด มีเหตุอันเป็น-มันจึงอุบัติขึ้น

                ฉันก็เพียงเฝ้าดู ดูดอกไม้ ดูกาย ดูจิต มันเป็นเช่นนี้...  มันเป็นเช่นนี้... ฉันเพียงแต่รำพึงอยู่ภายในอย่างแผ่วเบา ไม่หลงยินดี ไม่หลงขุ่นเคือง ดูเพียงเม็ดดิน ดูเพียงจักรวาล

                เมื่อกำด้ามจอบ ดอกไม้จึงผลิบาน แหละ ถึงเวลานั้น- เธอก็มา

                ฉันอยากจะพูดเสียใหม่ว่า “เพียงกำด้ามจอบ เธอก็มาเยือน”

                เธอมาพร้อมกับแสงแดดอุ่นแห่งต้นฤดูหนาว เธอมาพร้อมกับการสยายกลีบเบ่งบานของดอกไม้ เธอมาพร้อมกับโฉมหน้าการผลิบานของจักรวาล

                เมื่อเธอเอื้อนเอ่ยขอดอกไม้ ฉันจึงเด็ดยื่นให้ แล้วเธอได้มอบรอยยิ้มพิสุทธิ์เป็นค่าตอบแทน มิใช่อาการเคลื่อนกระตุกของริมฝีปาก หากเป็นรอยยิ้มจากส่วนลึกในอกเบื้องซ้าย จะว่าไปแล้ว- เป็นรอยยิ้มจากทั่วเรือนร่าง จากทั่วทั้งตัวตน จากจิตวิญญานของเธอ

                ฉันจะไปแล้ว...    ละจากดอกไม้ในแปลงเหล่านี้ ออกเดินทางไปกับเธอ   ด้วยว่าฉันเห็นดอกไม้  ฉันจึงได้เห็นเธอ ชั่วเวลาไม่นานดอกไม้จะร่วงโรย โบกหัตถ์อำลาจากไป ทว่าเธอนั้นจะคงอยู่กับฉันไปนานเท่านาน ตราบนิรันดร์

                แม้ว่าวันหนึ่งฉันอาจล้มลงเสื่อมสูญหายไปบนเส้นทางสายนี้ แต่ฉันยังมั่นใจว่าหัวใจของฉันจะโบกโบยอยู่เคียงข้างเธอ กุมมือนุ่มเนียนนั้นไว้ สัมผัสดอกไม้ในจิตวิญญานของเธอได้ ในทุกเส้นทาง- ซึ่งเริ่มต้นจาก...

                ... มือบอบบาง คมจอบ ธุลีดิน สู่เส้นทางทุกเส้นบนดวงดาวสีน้ำเงิน ทอดข้ามดาราจักรสีน้ำนม บรรลุยังจักรวาลไพศาลแห่งเหล่าธุลีดารา

                ไม่โอบอุ้มให้เหนื่อยหนัก เพียงแค่สัมผัสให้รู้ว่ามีกันและกัน ฉันก็พร้อมจะหลับตาหยั่งเห็นดวงดาราผลิบาน...

                กับเธอ.