.... กลับมาโม้เรื่องญี่ปุ่นต่ออีกนิดนะคะ  ดิฉันยังไม่ได้เล่าเลยว่าจากโอซาก้าจะมาโตเกียว  ดิฉันไปแวะที่ไหนก่อน....

.... เดาไม่ยากหรอกค่ะ  ไปแวะที่เกียวโตค่ะ  เกียวโตอยู่ห่างจากโอซาก้าไม่ถึงครึ่งชั่วโมง  เป็นทางผ่านของเราเพื่อที่จะไปโตเกียวค่ะ.... เด็กๆก็ไม่ได้สนใจจะไปเกียวโตกันสักเท่าไร  แต่ตามใจแม่  แม่ว่าไงก็ว่ากันค่ะ 

.... ไปถึงสถานีเกียวโต  ลากกระเป๋าใบโตไปหาล้อคเกอร์เก็บกันก่อนค่ะ  ล้อคเกอร์เก็บกระเป๋าที่สถานีเกียวโตนี่มีอยู่หลายจุดนะคะ  เราเดินไปทุกจุดที่มีล้อคเกอร์  แต่ดูไม่มีล้อคเกอร์ว่างให้เราเลยสักจุดเดียว  ไม่มีล้อคเกอร์เก็บกระเป๋าเราก็เที่ยวไม่ได้ค่ะ  ไม่ยอมแพ้ค่ะเดินวนไปมาจนหาได้ในที่สุด 

.... ล้อคเกอร์น่ะมีเยอะค่ะ  แต่เป็นล้อคเกอร์เก็บกระเป๋าใบเล็กๆเสียเป็นส่วนใหญ่  กระเป๋าเราน่ะใบบะเฮิ่มค่ะ  สามคนใช้กระเป๋าใบเดียวค่ะ  สิ่งของและเสื้อผ้าสามคนแม่ลูกอัดกันมาอยู่ในนั้นแหละค่ะ  ชั่งแล้วหนักราวๆเกือบสามสิบกิโลได้  โชคดีที่กระเป๋าปัจจุบันนี้มีล้อลากที่ค่อนข้างมีประสิทธิภาพ  เลยไม่ค่อยมีปัญหากับการเดินทาง  จะหนักหน่อยก็หนุ่มน้อยหนึ่งเดียวในทีมนะคะ  ที่ทำหน้าที่เป็นเด็กยก(ลาก)กระเป๋าขึ้นลงบ้างนิดๆหน่อยๆค่ะ

.... กว่าเราจะได้ล้อคเกอร์ว่างก็เสียเวลาไปเป็นชั่วโมง  เสียดายเวลาเที่ยวจังค่ะ  เอากระเป๋าเก็บใส่ล้อคเกอร์ได้ก็รีบออกไปหาที่เที่ยวกัน.... ใช้วิธีเดิมคือถาม จนท.ในศูนย์บริการนักท่องเที่ยว  มีเวลานิดๆหน่อยๆไม่กี่ชั่วโมงเนี่ยไปเที่ยวตรงไหนดี  เธอก็แนะนำมาบอกว่าให้ไปวัดอะไรก็ไม่ทราบฟังไม่ถนัด  แต่รู้ว่าต้องไปอย่างไร  ให้ลูกชายช่วยฟังแล้วออกนำทีม

.

บริเวณสถานีรถไฟที่โอซาก้า

หิวข้าว  หาข้าวทานกันก่อนขึ้นรถ

ได้ข้าวหน้าแกงกะหรี่รองท้องคนละจาน

สถานีรถไฟเกียวโต  ใหญ่โตมโหฬาร

ล้อคเกอร์เจ้าปัญหา

.... ออกจากสถานีเกียวโตมาขึ้นรถเมล์  อากาศร้อนอึดอัดมากค่ะ  คนก็เยอะ  มาเที่ยวผิดหน้าจริงๆเล๊ยเรา  ถึงจุดที่ต้องลงรถเมล์ก็เดินตามทางที่เจ้าหน้าที่บอกมา  ไม่ยากหรอกค่ะ  เดินตามๆกันไปใครๆก็ไปวัดนี้  ทางเป็นเนินเดินขึ้นไปเรื่อยๆทั้งร้อนทั้งเหนื่อย  ดิฉันก็เกิดลืมเอาร่มมาเสียอีกเก็บลงกระเป๋าใหญ่ไปหมด  ทั้งๆที่พกมาจากบ้านถึงสามคัน  ทำให้ต้องแวะซื้อร่มคันใหม่อีกคันข้างทาง  

.

ป้ายรถเมล์หน้าสถานีเกียวโต

บนรถเมล์  มีแต่คนใส่หมวก  ก็แดดมันร้อน....

นักท่องเที่ยวบางคนนิยมเดิน.... ร้อนแบบนี้ดิฉันไม่สู้ค่ะ

ลงรถเมล์  เห็นคนเยอะๆเดินไปทางไหน  ก็ตามเค้าไป

ทางเดินขึ้นวัด  ร้อนจัดต้องแวะหาซื้อน้ำ

เดินทางลัด  ทางซอกแซกก็น่าดูแบบนี้

.... เดินจนถึงทางขึ้นวัด  ก็ยังไม่รู้ว่าวัดอะไรนะคะ  ไม่มีอารมณ์สนใจเท่าไรค่ะ....ร้อน  รู้แต่ว่าใครๆก็มาวัดนี้กัน  ก็เดินดูโน่นนี่ไปเรื่อยๆนะคะ.... เดินเข้าไปในวัดได้สักพัก  อะไรๆก็เริ่มคุ้นตา  จนเดินเลยเข้ามาถึงจุดชมวิว  แล้วมองย้อนกลับไปตามทางที่เดินมา  ความคุ้นตาก็ยิ่งชัดเจน  แล้วคำว่า"วัดน้ำใส"ก็แวบเข้ามาในหัวทันทีค่ะ  ก็ภาพนี้เห็นบ่อยนี่คะทั้งจากโบรชัวร์ท่องเที่ยว  และตามเว็บหลายๆเว็บ

.

ถึงทางขึ้นวัด  ทั้งร้อนทั้งเมื่อยเดินแทบไม่ไหวค่ะ

มาเกือบถึงแล้วร้อนและเหนื่อยอย่างไรก็ต้องขึ้นไปให้ถึง

คนอื่นยังไหว  ทำไมเราจะไม่ไหว

ขึ้นมาเห็นบรรยากาศร่มรื่นสวยงามแบบนี้  หายเหนื่อยเลยค่ะ

มุมอันโด่งดังไปทั่ว.... ทั้งในแมกกาซีน  ทั้งในเว็บ 

.... อ๋อ นี่เรามาเดินกันอยู่ที่"วัดน้ำใส"อันโด่งดังหรือนี่!  วัดสวยดีนะคะ  แต่ถ้าจะให้ดูรื่นรมย์กว่านี้ก็ไม่น่ามาในช่วงเวลานี้หรอกค่ะ.... เดินชมความงามของวัดกันได้สักพัก  เราก็ตัดสินใจกลับสถานีรถไฟ  ชวนกันไปเดินเล่นเย็นๆใจในห้างอิเซตันที่อยู่ภายในสถานีรถไฟดีกว่า

.... ตอนกลับไม่ได้เดินลงไปทางถนนเส้นเก่าที่ใช้เดินขึ้นมานะคะ  ไปอีกทางนึง  ทางนี้คนจะพลุกพล่านกว่า  มีร้านขายของเยอะ  แต่ไม่ได้แวะดูอะไรสักร้านค่ะ  ทั้งๆที่มีของสวยงามน่ารักน่าซื้อเต็มไปหมด  ก็มันร้อนน่ะค่ะ 

.

ร้านค้าระหว่างทางลง  มีของสวยๆให้ดูละลานตา

ของฝากอันเล็กๆน่าซื้อ

สาวๆแต่งชุดประจำชาติเดินอวดโฉมกันไปมา 

.... นั่งรถเมล์กลับมาถึงยังสถานีรถไฟ  สิ่งที่ขาดไม่ได้คือเดินหาอาหารรับประทาน  ร้านอาหารตามสถานีรถไฟนี่เยอะมากค่ะ  น่าทานทั้งนั้น  มื้อนี้โจทย์คือหาร้านข้าวหน้าปลาดิบที่ดูน่าทานที่สุด  เพราะดิฉันอยากทานค่ะ  ส่วนเด็กๆก็เลือกเอาเมนูอื่นที่ร้านนั้นมี

.... เลือกได้ดังใจค่ะ  ทานอาหารที่นี่ไม่เคยมีมื้อไหนที่ไม่อร่อย  สามคนแม่ลูกเอ็นจอยกับอาหารมากๆเลยค่ะ  ร้านนี้มีคิวยาวต้องรีบทานต้องรีบไปค่ะ

.

จะทานอะไรต้องดูเข้าไปก่อน  จะได้ไม่เสียเวลา

.... ทานเสร็จเข้าไปเดินเล่นในห้างอิเซตันที่อยู่ในสถานีนั่นแหละค่ะ  ของน่าซื้อเยอะแยะมากมาย  ทั้งของลดราคาและไม่ลดราคา  ได้แต่เดินดูไม่ซื้อค่ะ  ต้องตัดใจ  ของหลายอย่างเคยซื้อไปแล้วเอาไปกองทิ้งไว้  กว่าจะเปิดมาดูอีกทีก็หลายเดือนผ่านไป  ไม่เอาแล้วแบบนี้เลิกประพฤติแล้วค่ะ

.

ห้างอิเซตันในสถานีรถไฟใหญ่โตมโหฬารเช่นกัน  เดินจนเกือบตกรถไฟ

.... จนใกล้เวลาเดินทาง  นั่งชินคันเซนจากเกียวโตไปโตเกียว  สองชั่วโมงเศษก็ถึง  ลงที่สถานีชินากาวาตามที่นัดไว้กับคุณพี่ผู้หญิง  ลงจากรถไฟก็งงเล็กๆค่ะว่าต้องออกประตูไหน?  โทรหาคุณพี่ฯท่านบอกว่ากำลังเดินเข้ามาหา  งงไปงงมามีหนุ่มเข้ามาทักแล้วพาออกไปรอรถด้านนอก

.... คุณแซ๊กพ่อครัวหัวป่าก์ประจำสำนักงานผู้ช่วยทูตฝ่ายทหารฯนั่นเอง  เธอคงเคยเห็นดิฉันจากรูปที่โพสท์ไว้ในเฟสบุ๊ค  ทำให้เธอเข้ามาทักดิฉันถูก.... ดิฉันเริ่มถูกชะตากับคุณแซ๊กตั้งแต่แรกเจอแล้วละค่ะ.... 

.

ชินกันเซน  ดีใจได้นั่งตั้งหลายรอบ

นั่งเบื่อๆ  ถ่ายรูปทิวทัศน์ระหว่างทาง  ทุ่งนาแทรกอยู่ตามบ้านเรือน  เขียวสวยสบายตาค่ะ

อาหารมื้อค่ำแถบเมกูโระ  อิ่มอร่อย  มีความสุขที่ได้พบกัน

.... รถวนมารับ  คุณพี่ผู้หญิงอยู่ในรถแล้ว  ต่างคนต่างดีใจที่ได้เจอกันที่ญี่ปุ่น  ท่านพาแวะรับประทานอาหารมื้ออร่อยที่ร้านเจ้าประจำแสนอร่อยของท่านแล้วจึงพาเข้าที่พัก.... แหม! ดิฉันมาญี่ปุ่นนี่วันๆมีแต่เรื่องรับประทานนะคะ อิอิ.... สวัสดีค่ะ

............................................