.... วันก่อนมีเพื่อนชาวอเมริกันชวนไปทานข้าวกลางวันค่ะ  เนื่องในโอกาสที่คุณพ่อกับคุณแม่ของเพื่อน  เดินทางมาจากอเมริกา  ซึ่งท่านเคยมาประจำการอยู่ที่ประเทศไทย  ท่านจึงรู้จักคุ้นเคยกับคนไทยเป็นพิเศษ  พอรู้ว่าลูกมีเพื่อน(ที่พอสนิท)เป็นคนไทย  ท่านจึงอยากเจออยากพูดอยากคุยด้วย

.... ครอบครัวเพื่อนชาวอเมริกันนี้จะเรียกว่าไปมาหาสู่กันกับครอบครัวเรา  ก็พูดได้ไม่เต็มปากนัก  เพราะมีแต่เธอมาบ้านเราค่ะ  ส่วนเรายังไม่เคยไปที่บ้านเธอ  ครั้งนี้เป็นครั้งแรกค่ะ

.... บ้านเราอยู่กันคนละทิศ  บ้านดิฉันอยู่ทางใต้  บ้านเพื่อนอยู่ทางเหนือ  ดังนั้นเราต้องวิ่งผ่ากลางเมืองเพื่อที่จะไปบ้านเธอ 

.... เผื่อเวลาไว้สองชั่วโมง  เพราะอากาศไม่เป็นใจ  จากที่หลายวันก่อนหิมะที่ตกค้างอยู่เริ่มละลายจนเกือบหมดแล้ว  แต่เช้าวันเสาร์ที่เรามีนัดหิมะก็ตกลงมาอีก  ตกตั้งแต่คืนวันศุกร์....เมืองมอสโคก็เลยยังขาวโพลนไปทั้งเมืองอีกต่อไป

.... สองชั่วโมงที่เผื่อไว้สำหรับการเติมน้ำมัน  รถติด  และกันไว้เผื่อมีการหลงทาง....ออกจากบ้านเราแวะเติมน้ำมันที่ปั๊มเล็กๆแถวบ้าน  ซึ่งก็ใช้เวลาพอสมควร  ด้วยเพราะระบบการเติมน้ำมันและการจ่ายเงินของที่นี่นั้นไม่สะดวกสบายเหมือนบ้านเรา  อีกทั้งส่วนใหญ่ยังต้องเผชิญกับหิมะที่ีตกลงมาเช่นครั้งนี้

.... เสร็จจากเติมน้ำมันก็ขับรถผ่าเมืองเพื่อมุ่งไปทางเหนือ  ดีจังเลยที่ตัดสินใจผ่าเมืองเข้ามาแทนที่จะออกไปวิ่งที่ทางด่วนรอบนอก  เพราะปรากฏว่ารถค่อนข้างโล่งวิ่งสะดวกค่ะ 

.... แถบที่อยู่อาศัยของเพื่อนชาวอเมริกัน  ดูแตกต่างกับแถบที่อยู่อาศัยที่ดิฉันและครอบครัวพักค่ะ  ตั้งแต่เลี้ยวรถจากถนนใหญ่เข้ามาถนนรอง  บรรยากาศไม่เหมือนมอสโคที่ดิฉันคุ้นเคยเลยค่ะ  แรกเลี้ยวรถวิ่งเข้ามาดิฉันรู้สึกว่าเหมือนกำลังขับรถอยู่ในอเมริกา  (ความรู้สึกเกิดจากที่เคยสัมผัสมาบ้างเล็กน้อยและจากที่เห็นในหนัง)

.... รถวิ่งเข้ามาในถนนเล็กๆผ่านเข้ามากลางป่า  พอพ้นป่าก็มีอาคารขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า.... อ๋อ! นี่เองโรงเรียนอเมริกันที่เราเคยวางแผนจะให้ลูกมาเข้าเรียนที่นี่ในตอนเริ่มจะมาใช้ชีวิตที่รัสเซีย!

.... แต่ทว่าลูกก็ไม่ได้เรียนโรงเรียนอเมริกัน  เพราะตอนสมัครเข้ามาล่วงหน้าตั้งแต่รู้ว่าต้องมาอยู่ที่รัสเซียนั้น  โรงเรียนอเมริกันแห่งนี้ตอบเราไปว่าให้เดินทางมาก่อนแล้วก็ใส่เราใน waiting list ซึ่งคำตอบจะเป็น yes หรือ no ณ ตอนนั้นไม่ชัดเจนค่ะ

.... ดังนั้น  เราจึงต้องหาโรงเรียนใหม่ที่สามารถตอบรับและยืนยันได้ว่าลูกจะได้เข้าเรียนอย่างแน่นอน  ก็มาได้โรงเรียนอังกฤษซึ่งก็อยู่ใกล้ที่ทำงานกว่าโรงเรียนอเมริกันตอบรับเรา  ดังนั้นเด็กๆจึงได้เรียนในโรงเรียนอังกฤษแทนที่โรงเรียนอเมริกันคะ

.... พอมาเห็นโรงเรียนอเมริกันในสภาพแวดล้อมที่สวยงาม  ดิฉันก็ให้นึกเสียดายอยู่ในใจว่าถ้าลูกได้เรียนที่นี่ก็คงจะดีไม่น้อย  แล้วเราก็คงจะได้มาเช่าบ้านอยู่แถวนี้.... แต่คิดไปก็เท่านั้นแหละค่ะ  เลิกคิดดีกว่า....

.... เรามาถึงเร็วกว่าเวลาที่นัด  ดังนั้นก็เลยวนรถดูรอบๆ  แถวนี้เป็นชุมชนของชาวต่างชาติในมอสโคค่ะ  ที่อยู่อาศัยเป็นบ้านแบบทาวน์เฮ้าส์  ซึ่งหาไม่ค่อยได้ในมอสโค  บรรยากาศเงียบสงบ  จะมีตึกที่เป็นคอนโดบ้างก็ประปราย

.... วนดูได้แต่รอบนอกเพราะแต่ละคอมเพล็กซ์ก็มีอาณาจักรส่วนตัว  ใช่ว่าใครต่อใครจะเข้าไปขับรถเล่นได้ง่ายๆ  ดังนั้นเราก็เลยจอดรถรอให้ถึงเวลานัดอยู่หน้าทางเข้านั่นเอง

.... จนถึงเวลานัดก็เคลื่อนรถเข้าไป  หุหุ น่าอยู่จังเลย.... เพื่อนรออยู่แล้ว  ภายในบ้านไม่กว้างมากนักแต่น่าอยู่ค่ะ  ชุมชมแถบนี้บริษัทจากเยอรมนีรับเหมาก่อสร้าง  วัสดุและคุณภาพของงานค่อนข้างดี(จากที่เพื่อนบอก)

.... ครอบครัวเพื่อนชาวอเมริกันอบอุ่นค่ะ  นอกจากพ่อแม่ของเธอที่มาเยี่ยมจากอเมริกาแล้ว  เธอก็ยังมีลูกสาว 4 คน  ลูกชาย 1 คน  และในท้องอีก 1 คน รอต้อนรับเราอยู่.... ลูกสาวคนโตอายุเท่าลูกสาวคนเล็กของดิฉันค่ะ  ส่วนลูกสาวคนเล็กของเธอตอนนี้สองขวบเศษ  น่ารักมากกกกค่ะ

.... คุณแม่เพื่อนทำ Chilli กับอบขนมปังข้าวโพด  พร้อมข้าวสวย  และสลัดไว้รอรับเรา  อืมม นานๆทีได้ทาน Chilli โฮมเมดสูตรอเมริกันแท้ๆนี่ก็เจริญอาหารดีนะคะ  ดิฉันทานกับขนมปังข้าวโพด  แต่คุณพ่อเจ้าของบ้านและเด็กๆ  ทาน Chilli ราดข้าว  แบบข้าวแกงบ้านเราค่ะ

.... มีลูกสาวหลายๆคนนี่ก็ดีนะคะ  ลูกเพื่อนสองคนโต  ช่วยกันทำพุดดิ้งค่ะ  อร่อยและดูสวยงาม  ดิฉันเลยขอถ่ายรูปเอามาอวดเพื่อนๆ  ส่วนขนมเค้กนั้นซื้อมาค่ะ  เป็นเค้กฉลองครบรอบ 50 ปี ยูริ กาการิน  นักบินอวกาศคนแรกของรัสเซียและเป็นคนแรกของโลก  ที่สามารถบินขึ้นวงโคจรของโลกได้เมื่อปี ค.ศ.1961.... อร่อยค่ะ

.... ทานเสร็จก็คุยโน่นนี่กันสักพักค่ะ  ได้เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยมาฝาก.... โดยเพื่อนหญิงในเดือนกรกฎาคมจะบินไปคลอดลูกทีเยอรมนี  เพราะถูกใจกับหมอเยอรมันที่ฐานของชาวอเมริกันแถบใกล้ๆเมืองสตุ๊ททการ์ดประเทศเยอรมนีค่ะ

.... ส่วนเพื่อนชายก็บอกว่า  ทำงานอีกปีเดียวก็จะเกษียณแล้ว  หุหุ  อิจฉาจัง!  เพราะเธอมีข้อตกลงกับรัฐบาลว่าเธอจะทำงานเพียงแค่ 20 ปี ซึ่งปีหน้าก็เป็นปีที่ยี่สิบของเธอ   หลังจากนั้นเธอสองคนก็จะลั้ลลาเพราะจะใช้ชีวิตหลังเกษียณ(ในวัยเยาว์)ที่บ้านไร่ปลายนาที่แคนซัส อเมริกา.... น่าอิจฉามั๊ยล่ะคะ!....สวัสดีค่ะ

....................................................