วันนี้เป็นวันที่เหล่าบรรดาอวัยวะทั้งหลายตั้งหน้าตั้งตาเถียงกันรุนแรงที่สุด  นับตั้งแต่ทำงานร่วมกันมาหลายศตวรรษ  หากครั้งนี้การทุ่มเถียงดูท่าว่าจะบานปลายและอาจมีข้อยุติอยู่ที่ความขัดแย้ง  อันยากจะประสานเยียวยา

            “เราอยู่กันมาตั้งนานแล้ว ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องมาเลือกผู้นำ  ก็ในเมื่อฉันคือผู้นำในทางปฏิบัติมานานนักหนาแล้ว”  สมองพูดอย่างกราดเกรี้ยว  พลางปรายตามองเท้าทั้งสองข้าง  ที่ลุกขึ้นมาประท้วงขอเป็นผู้นำในหมู่อวัยวะ อย่างดูแคลน

                “นั่นเป็นความเข้าใจผิดของท่านต่างหาก  ที่ผ่านมาข้าเท้าซ้ายกับแฝดผู้พี่เท้าขวา ออกก้าวเดินหรือหยุด  ก็เป็นไปตามหน้าที่แห่งการทำงานต่างหาก  หาใช่ทำเพราะปฏิบัติตามคำสั่งท่านไม่”  เท้าซ้ายไม่ลดละความพยายามที่จะหาเหตุผลมาตอบโต้ “สมอง”  เนื่องด้วยมันรู้สึกว่า “เท้า” คือผู้นำพาร่างกายไปในทุก ๆ ที่  เพราะฉะนั้นมันจึงควรเป็นอวัยวะที่สำคัญที่สุด  และควรได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้นำของโลกอวัยวะแห่งนี้

                “เจ้าผิดไปแล้ว เท้าซ้าย  หากคิดจะหาผู้นำกันจริง ๆ ข้าต่างหากที่สมควรได้รับการแต่งตั้ง  เพราะมีสายตาอย่างข้านำทางต่างหาก  พวกเจ้าจึงเคลื่อนย้ายไปมาได้ตามใจปรารถนาจนถึงจุดหมายปลายทาง”  ดวงตากลอกกลิ้งไปมาอย่างมีอารมณ์  และไม่ยินยอมที่จะให้ทั้งสมอง รวมถึงเท้าซ้าย-ขวา  ก้าวข้ามขั้นขึ้นแท่นเป็นผู้นำอวัยวะ

                “พวกเจ้าจะทุ่มเถียงกันไปทำไม  ข้าไม่เห็นว่าจะได้ประโยชน์อะไรสักนิดเดียว”  ก้นที่นิ่งเงียบอยู่นาน  กล่าวขึ้นอย่างเกียจคร้าน  “เราก็อยู่อย่างที่เคยเป็นมันจะเสียหายอะไรเล่า  เหตุใดจะต้องมาทะเลาะกันเพียงเพื่อตำแหน่งผู้นำ  ความเป็นผู้นำมันสำคัญตรงไหน ใครลองบอกข้าทีซิ”

                “เจ้านี่ช่างไม่รู้เรื่องกระไรเลยหรือ”  สมองมองก้นอย่างสังเวช  พลางอธิบายอย่างมั่นใจว่า  “ความเป็นผู้นำหมายถึงการมีอำนาจสั่งการ  ให้ผู้ที่อยู่ใต้บังคับบัญชาต้องปฏิบัติตาม  และอวัยวะที่ฉลาดที่สุดเท่านั้น  จึงควรจะได้รับมอบหมายให้เป็นผู้ควบคุมการใช้อำนาจนั้น  ซึ่งนั่นก็คือข้า”  สมองประกาศอีกครั้ง

                “ถ้าอย่างนั้นเราลองมาวัดกันสักตั้งว่าใครกันแน่ควรเป็นผู้นำ”  สายตาส่งคำท้าทายไปยัง “สมอง”  และมองตรงไปที่  “เท้าซ้าย”  เหมือนจะถามความเห็น

                “ได้ข้ารับคำท้า”  ทั้ง “สมอง” และ “เท้าซ้าย” พูดพร้อมกัน  “เราเริ่มกันเดี๋ยวนี้เลย”  สมองร้องบอก  ขณะที่ “ก้น” ซึ่งพยายามจะไกล่เกลี่ยในตอนต้น  ก็คร้านเกินกว่าจะลุกขึ้นมาห้ามปราม  เหตุการณ์หลังจากนั้นจึงเต็มไปด้วยความโกลาหลวุ่นวาย  เมื่อสมองสั่งการให้เท้าซ้ายออกเดิน  แต่เท้าซ้ายกลับย่ำอยู่กับที่ไม่ยอมไปไหน  และเมื่อเท้าซ้ายคิดที่จะก้าวไปข้างหน้า  “สมอง” กลับสั่งการให้ถอยหลัง  “ทำให้เท้าซ้ายเดินหน้าถอยหลังอยู่อย่างนั้นจนเหนื่อยล้า”  ส่วน “ดวงตา”  ก็ปิดสนิทยุติการมองเห็นเพื่อประท้วงและสำแดงให้เห็นถึงความสำคัญของตัวเองให้เห็นว่า  ตราบใดที่ดวงตาไม่เปิดกว้าง  ไม่มีทางที่อวัยวะส่วนใดจะไปถึงจุดหมายปลายทางได้

                การทำงานที่ไม่สอดประสานกันทำให้เจ้าของร่างกายที่อวัยวะกำลังกรำศึกกันได้รับความบอบช้ำจากอุบัติเหตุล้มลุกคลุกคลาน  จนฟกช้ำดำเขียวไปหมด

                “เฮ้ !!! พวกท่านกำลังทำให้อวัยวะส่วนอื่นลำบากนะ”  ซี่โครงร้องขึ้นอย่างเหลืออด  “พวกเจ้าดูข้าสิถูกกระแทกกระทั้นจากการทำงานที่ย่ำแย่ของพวกเจ้าจนบาดเจ็บไปหมดแล้ว  ดวงตา  เจ้าลองมองไปที่หัวใจ ดูสิว่ามันปวดร้าวเพียงใดจากการกระทำของพวกเจ้า”

                “ดวงตา” ยอมเปิดสายตามองไปที่ “หัวใจ” เป็นครั้งแรก  และได้รับรู้ว่า “หัวใจ” เต้นอย่างอ่อนล้า  เนื่องจากต้องทนเห็นความขัดแย้งที่เกิดขึ้น  โดยไม่สามารถแก้ไขใด ๆ ได้  ความเจ็บปวดของ “หัวใจ”  ทำให้ “ดวงตา”  ร้องไห้ออกมาโดยอัตโนมัติ  ไม่มีใครมานั่งคิดว่าที่ “ดวงตา” หลั่งน้ำตาเป็นเพราะคำสั่งการของ “สมอง” หรือไม่  ขณะที่ “สมอง” ก็นิ่งงันมองความฟกช้ำดำเขียวของซี่โครงและความบอบช้ำของ “หัวใจ” อย่างสำนึกผิด  ส่วน “เท้าซ้าย” หยุดการประท้วงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น

                ในช่วงเวลาที่อวัยวะหลายส่วนที่แย่งกันเป็นผู้นำกำลังทบทวนเรื่องราว  “ก้น” จอมเกียจคร้านก็พาร่างกายทั้งหมดนั่งลง

                “ข้าดีใจที่อย่างน้อยพวกเจ้าก็ยังหยุดตรึกตรองเพื่อ หัวใจ อย่างข้า”  เสียงของหัวใจเต็มไปด้วยความปวดปร่า  “สำหรับข้าแล้วรู้ไหมว่าอวัยวะส่วนใดสำคัญที่สุด”  อวัยวะทุกส่วนส่ายหน้าและพากันจับจ้องไปยังหัวใจอย่างรอคอยคำตอบ

                “ก็พวกเจ้าทุกส่วนนั่นแหละ  สำคัญที่สุดสำหรับข้า  รู้ไหมพอเท้าไม่ก้าวเดินข้าก็อึดอัด  เมื่อดวงตาไม่ยอมเปิดตาดูโลก  หัวใจอย่างข้าก็มืดมิด  และเมื่อสมองสั่งการไปในทางที่ไม่ถูกต้อง  หัวใจอย่างข้าก็รวดร้าว  ยิ่งได้เห็นซี่โครงบอบช้ำจากการกระทำของพวกเจ้า  ข้าก็ทวีเจ็บปวด  จนตอนนี้ข้าแทบหมดแรงเต้นต่อแล้ว”  หัวใจบอกอย่างโรยแรง

                “เจ้าหยุดเต้นไม่ได้นะ”  อวัยวะทุกส่วนร้องบอกพร้อมกัน  เพราะรู้ดีว่าหาก “หัวใจ” หยุดเต้น  นั่นหมายถึงจุดจบของอวัยวะทุกส่วนที่จะต้องดับสูญตามไปด้วย

                “จงเต้นต่อไปเถอะข้ารู้แล้วว่าใครควรเป็นผู้นำ  หัวใจอย่างเจ้านั่นแหละที่สมควรเป็นผู้นำที่แท้จริง  เพราะเจ้าสำคัญที่สุดในบรรดาอวัยวะทั้งหมด”  “เท้าซ้าย” ร้องบอก  ขณะที่ “สมอง” และ “ดวงตา”  นิ่งเงียบอย่างยอมจำนน

                “ไม่เลย หัวใจอย่างข้าไม่เหมาะสมกับการเป็นผู้นำหรอก  เจ้าคิดดูสิหัวใจที่ดีแต่ใช้ความรู้สึกอย่างข้า  จะนำพาพวกเจ้าไปถูกทางได้อย่างไร  ในความเห็นของข้าความเป็นผู้นำไม่ใช่สิ่งจำเป็น  เพราะหากเราได้ผู้นำที่ดีแต่ใช้อำนาจแต่ปราศจากการยอมรับของอวัยวะส่วนอื่น  ถึงแม้ผู้นำนั้นจะปราดเปรื่องอย่างไร  ก็คงทำให้เราไปถึงจุดหมายไม่ได้  จริงไหมสมอง”  หัวใจหันมาถาม “สมอง”  ที่นิ่งอึ้งอย่างยอมรับ

                “เพราะฉะนั้นเราจึงควรอยู่กันอย่างเคย  ไม่จำเป็นต้องมีใครเป็นผู้นำเพราะเราทำงานเป็นทีม  และเป็นทีมเวิร์คที่เยี่ยมยอด โดยไม่จำเป็นต้องมานั่งเรียงลำดับความสำคัญของอวัยวะแต่ละส่วนจริงไหม”  คำพูดของหัวใจทำให้ทั้ง “สมอง” “ดวงตา” และ “เท้าซ้าย” ที่แย่งกันเป็นผู้นำยอมรับฟัง และยุติความขัดแย้งที่เกิดขึ้น  พร้อมกับปฏิบัติตัวอย่างที่เคยเป็น

                ความสมานฉันท์ที่เกิดขึ้นอีกครั้งยังความปิติให้กับ “หัวใจ” เป็นอย่างมาก  แต่อวัยวะที่มีความสุขที่สุดดูเหมือนจะเป็น  “ก้น”  เพราะมันตะโกนออกมาดัง ๆ ว่า

 “เออ !!! ตกลงกันได้ซะที กูจะได้นั่ง  เมื่อยจะตายห่าอยู่แล้ว”    @ __ @