“เท้าเจ้าเป็นอะไรหรือทำไมถึงไม่ยอมก้าวออกไปล่ะ”  ดวงตาถามเท้าซ้ายและขวา  ที่ดูอ่อนระโหยโรยแรง  ไม่ยอมก้าวออกไปข้างหน้า

                คำถามดังกล่าวทำให้เท้าซ้ายและเท้าขวาค้อนดวงตาอย่างตัดพ้อพลางบอกว่า  “เจ้าไม่เห็นหรือว่าทางข้างหน้ารกชัฏเพียงใด  ลองข้าสองพี่น้องก้าวเข้าไปสิ  จะได้เจ็บปวดกันไปละไม่ว่า  เห็นไหมว่าพวกข้าเปลือยเปล่าไม่มีสิ่งใดมารองรับความเจ็บปวดแทนเลย” เท้าซ้ายเท้าขวาหงายส้นเท้าที่ปราศจากรองเท้าให้ดู  ดวงตาเพ่งไปด้านหน้าและก็เห็นจริงตามที่เท้าซ้ายเท้าขวาอุทธรณ์

                “เอ้า ถ้างั้นก็หันหลังกลับ จะช้าอยู่ใยเล่า  ในเมื่อพวกเจ้าไม่พร้อมที่จะก้าวแล้วนี่”  ดวงตาพูดอย่างเสียดาย  เพราะแม้จะเห็นว่าทางข้างหน้าดูจะไม่ราบรื่นง่ายดาย  หากแต่ก็ยังอยากรู้อยากเห็นว่าเส้นทางภายใต้ความรกชัฏนั้นจะนำมาซึ่งสิ่งใดให้ได้ประจักษ์บ้าง  แต่เท้าซ้ายกับเท้าขวาดูจะไม่ถวิลหาโลกที่จะได้พบเห็นข้างหน้าเท่ากับดวงตา  มันจึงพร้อมใจกันกลับหลังหันเพื่อไปหาสิ่งที่คุ้นเคยและปลอดภัยกว่า

                “เดี๋ยวก่อนสิเท้าซ้ายเท้าขวา”  สมองเอ่ยทักท้วงขึ้น  “ในเมื่อเจ้าเกรงกลัวความเจ็บปวดจากการที่จะเดินไปข้างหน้า  เราก็มาหาเครื่องป้องกันพวกเจ้าก่อนดีไหมเล่า  ทีนี้เราก็จะได้ทั้งสองอย่างในเวลาเดียวกัน  ได้สำรวจเส้นทางที่ไม่เคยพานพบ และยังปกป้องไม่ให้พวกเจ้าต้องเจ็บปวดอีกด้วย”

                เท้าซ้าย เท้าขวา ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตอบตกลง  มือซ้ายและมือขวาจึงช่วยกันหาเถาวัลย์มาถักทอเป็นรองเท้าให้เท้าซ้ายเท้าขวาได้สวมใส่  ตามคำแนะนำของ “สมอง”  เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นจุดเริ่มต้นของผจญภัยบนเส้นทางแปลกใหม่ก็ดำเนินขึ้น

                “หัวใจ” ตื่นเต้นพองโต ขณะที่ “ดวงตา” ก็เปิดกว้างเพื่อเก็บเกี่ยวภาพที่จะได้เห็นในหนทางที่ไม่เคยสัมผัส  ขณะที่ “เท้าซ้าย เท้าขวา”  แม้จะมีเกราะป้องกันตัวเองแล้ว  แต่ก็ยังไม่วายหวาดระแวงว่า “รองเท้าเถาวัลย์” อาจไม่แน่นหนาเพียงพอที่จะคุ้มกันความเจ็บปวดของพวกมันได้  หากพวกมันก็ไร้ทางเลือก  จึงได้แต่เดินหน้าออกไป

                ระหว่างทางที่เดิน “ดวงตา” ต้องใช้พละกำลังในการเพ่งมองทาง  เพื่อไม่ให้ร่างกายส่วนใด ส่วนหนึ่งต้องได้รับความเจ็บปวดจากทางรกชัฎนั้น  เช่นเดียวกับ เท้าซ้าย เท้าขวา ที่เหยียบย่างด้วยความระมัดระวัง เพื่อป้องกันไม่ให้ถูกหนามแหลมทิ่มแทง  ขณะที่มือซ้ายมือขวานั้นเล่า ก็ช่วยกันทำลายความรกเรื้อของเถาไม้ที่เป็นขวากหนามของการเดินทาง  ทุกอย่างดูจะไปได้สวย  หากไม่เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเท้าซ้าย

                “โอ๊ย”  เสียงร้องของเท้าซ้ายทำให้เท้าขวาหยุด และตกใจทันทีกับภาพที่เห็น  เพราะขณะนี้เท้าซ้ายโชกไปด้วยเลือดจากหนามแหลมเปี๊ยบที่ผ่านปราการของรองเท้าเถาวัลย์เข้ามาทำร้ายเท้าซ้ายได้อย่างที่ไม่มีใครคิดถึง  “ก้น” จึงพาร่างกายทั้งหมดนั่งลง เพื่อดูแลอาการให้กับ “เท้าซ้าย” ที่กำลังโวยวายด้วยความเจ็บปวด

                “เห็นไหมเล่า  เพราะความดื้อด้านของพวกเจ้าข้าถึงได้เจ็บตัวเช่นนี้”  เท้าซ้ายโอดครวญ ในขณะที่เท้าขวาเข้าข้างเต็มที่  “จริงด้วย  สมองเจ้านั่นแหละตัวการ  เจ้าต้องรับผิดชอบกับความเจ็บปวดของน้องข้าด้วย”

                “ข้าขอโทษ” สมองกล่าวอย่างสำนึกผิด  พลางช่วยทำแผลให้กับเท้าซ้ายอย่างขมักเขม้น  “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเราก็กลับกันเถิด จะได้ไม่เกิดอุบัติเหตุอีก” 

                “ไม่ได้นะ”  เท้าซ้ายกับเท้าขวาร้องขึ้นพร้อมกัน  “พวกเรามากันถึงขนาดนี้แล้วจะหันหลังกลับก็เหนื่อยเปล่าสิ  เรื่องอะไรให้ข้าเจ็บตัวฟรีล่ะ”  เท้าซ้ายขี้โวยวายแสดงความฮึดออกมา  การเดินทางครั้งใหม่จึงเกิดขึ้นอย่างระมัดระวังมากกว่าเดิม  แต่แม้ว่าจะระมัดระวังเพียงใด  ไม่ส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายก็ยังโดนทิ่มแทงจากหนามแหลมข้างทางจนได้  ดีที่ว่าไม่มีอวัยวะส่วนใดได้รับบาดแผลฉกรรจ์จากการเดินทางครั้งนี้

                “ดวงตา” แสดงความผิดหวังอย่างรุนแรงกับภาพที่ได้เห็นเบื้องหน้าเพราะมันเป็นเพียงทุ่งหญ้าเวิ้งว้าง  ที่ไม่มีความสวยงามใด ๆ ให้นิยมชมชื่น  เช่นเดียวกับเท้าซ้ายเท้าขวาซึ่งออกอาการหงุดหงิดสุดฤทธิ์ที่เจ็บตัวแต่กลับได้ผลตอบแทนที่ไม่คุ้มค่าในความคิดของพวกมัน

                “เห็นไหมเล่าสมองและดวงตา อยากเดินทางกันนัก แล้วได้พบอะไรที่น่าไขว่คว้าบ้างเล่า”  เท้าขวาเย้ยหยัน

                “ข้าขอโทษพวกเจ้าด้วยนะ”   ดวงตากล่าวขึ้นอย่างสำนึกผิด  ขณะที่สมองกลับยิ้มแย้มราวกับได้พบดินแดนสวรรค์  “ทำไมเจ้ายังยิ้มอยู่ได้เล่าสมอง”  ดวงตาถามอย่างสงสัย

                “เจ้าลองดูพื้นที่นี้ดี ๆ สิ แม้ว่ามันจะไม่งดงามไปด้วยดอกไม้นานาพรรณดังที่เราจินตนาการ  แต่ความงามของยอดหญ้ายามต้องลมพริ้วไหวก็เป็นสิ่งที่น่าดูมิใช่หรือ”  อวัยวะทุกส่วนพากันมองไปยังทุ่งหญ้าเขียวขจีตรงหน้าที่กำลังพลิ้วไหวโอนอ่อนไปตามแรงลม  และได้สัมผัสในอีกมุมหนึ่งว่า  “แม้ต้นหญ้าจะอ่อนด้อยค่าแต่มันก็ไม่ไร้ความหมายหากใช้สายตาแห่งการชื่นชมมองออกไป”

                “พวกเจ้าผิดหวังกับอะไรเล่า  ผิดหวังในสิ่งที่คาดหวังแล้วไม่ได้ดังที่ปรารถนางั้นหรือ  เคยคิดบ้างไหมว่าการคาดหวังกับสิ่งที่มองไม่เห็นมักเกินกว่าความเป็นจริงเสมอ  แม้วันนี้การเดินทางของพวกเราจะไม่ได้สมประสงค์ตามที่ใจปรารถนา  แต่การเดินทางของเราก็ทำให้ได้หลีกพ้นความจำเจที่รายล้อมตัวเราอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน จริงไหม  เพราะถ้าเราไม่ออกเดินมา  เราก็ยังคงอยู่ในวังวนของถนนคอนกรีต  แต่เพราะเรายอมแหวกวงล้อมแห่งความคุ้นชินจึงได้เห็นความเขียวขจีของต้นหญ้า  เช่นนี้แล้วยังถือว่าการเดินทางครั้งนี้สูญเปล่าอีกหรือ  พวกเจ้าลองมองไปข้างหน้าสิ  หลังความเขียวขจีของต้นหญ้ายังมีอะไรอีกไหม” สมองถาม หากไม่มีใครกล้าให้คำตอบ  เพราะไม่มีอวัยวะส่วนใดรู้ว่าเบื้องหลังความเขียวขจีนั้นจะมีอะไรซ่อนอยู่อีกหรือไม่

                “การเดินทางของพวกเรายังไม่จบจริงไหม”  สมองกล่าวและยิ้มให้กับอวัยวะทุกส่วน  “ไม่แน่เราอาจได้พบสิ่งที่ต้องการในการเดินทางครั้งหน้าก็ได้  แต่เราจะไม่มีวันได้พบสิ่งที่ต้องการเลย ถ้าเราล้มเลิกการเดินทาง”

          “ข้าเห็นด้วยกับสมอง  แต่ตอนนี้ข้าว่าเรานั่งพักเหนื่อยก่อนละกันนะ เฮ้อออออออออ”  ก้นร้องบอก และไม่มีอวัยวะส่วนใดโต้แย้ง  ร่างกายจึงพากันพักเอาแรงก่อนที่จะเริ่มต้นการผจญภัยอีกครั้ง

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++