"เรินริมเล" หลังเล็กๆ เคยเป็นบ้านหลังใหญ่ ที่ดูเหมือนมีฐานะ ตั้งอยู่ท่าหน้าวัด ใครผ่านไปมา
ก็เป็นที่หมาย หลายๆครั้งที่ผู้หมายตาไว้นั้นเป็น "โจร" ลุ่มทะเลสาบ บุกมาปล้นบ้านยามค่ำคืน...

มีอยู่คราหนึ่งเมื่อ "ผีทะเล" ขึ้นมา "อุก" บ้านพ่อเฒ่า ได้ขันเงิน เชี่ยนหมากทอง ยังไม่พอ
ขอจับตัวลูกสาวคนเล็กของแม่เฒ่า ไปเป็นตัวประกัน พี่สาวเป็นห่วงน้องจึงขอตามไปเป็นเพื่อน...

เมื่อจอมโจรเห็นว่าล่องเรือออกไปไกล คงไม่มีใครตามมาทันแล้ว จึงปล่อยเด็กหญิงสองพี่น้อง
ไว้บนเกาะเล็กๆกลางทะเลสาบ แต่ก็ยังมีใจเมตตา ผูกมะพร้าวแห้งทิ้งไว้ ให้ลอยคอกลับเข้าฝั่ง

เดชะบุญ! ที่เรือชาวบ้านออกมาหาปลาตอนเช้า พบเห็นเข้า จึงนำสองพี่น้อง
กลับมาส่งบ้านแม่เฒ่าอย่างปลอดภัย...ขวัญเอ้ย...ขวัญมา...ฯ

หลายปีผ่านไป เมื่อเด็กหญิงคนนั้นแตกเนื่อสาว มีบ่าวๆในหมู่บ้าน ต่างหมายปอง...
แต่มีคนบ้านไกลอีกฝั่งทะเลสาบ ได้มาจับจองสาวคนนี้ ไว้ก่อนเมื่อตอนเด็กๆแล้ว
เมื่อถึงเวลาจึงยก "ขันหมากเงิน" ใบนั้นมาสู่ขอ...พ่อเฒ่า แม่เฒ่า ต่างตกใจ!?

ขันหมากเงิน ใบนี้ ท่านได้แต่ใดมา !?

กว่าจะได้รู้ความตอบ ก็สายไปแล้ว เมื่อ หนุ่มคูขุด กับ สาวเกาะหมาก ผูกข้อไม้ข้อมือ กันเรียบร้อย
เมื่อเฒ่าแก่ฝ่ายเจ้าบ่าว มาขอขมาแม่เฒ่า และสารภาพว่า เขาและพวกนี่แหละ ที่เคยเป็นโจรมาปล้นบ้าน
และจับลูกสาวคนเล็กไปเป็นตัวประกัน เมื่อครั้งกระโน้น...

เห็นเด็กหญิงคนนั้น ปากกล้าดีนัก และได้ข่าวว่ายังขยันขันแข็ง จึงหมายใจเอาไว้ว่า
จะมาขอ ให้หลานชาย...

และหลานชาย ของโจรผีทะเลในคืนนั้น ก็คือ "พ่อ" ของผมเองในวันนี้...

นี่เป็นเรื่องจริง เหมือนอิงนิยาย :-)

"พ่อ" ของฉัน เคยเป็นโจร มาปล้นใจแม่
พ่อทิ้งแม่ไป ตั้งแต่ฉันยังแบเบาะ
พ่อไม่เคยอุ้ม ไม่เคยจูงมือฉันหัดเดิน
ฉันได้เห็นหน้าพ่อ เอาเมื่อตอนโต
พ่อไม่เคยสอนสั่งอะไรฉัน
พ่อกลับมาอยู่กับแม่ เมื่อฉันต้องขึ้นทะเบียนเกณฑ์ทหาร
พ่อไม่ค่อยพูด ฉันจึงได้พูดกับพ่อน้อยมาก
ฉันจึงไม่มีความทรงจำกับพ่อมากนัก...ฯ

แต่ฉันก็รักพ่อ มากเท่าๆกับรักแม่
เพราะพ่อ เป็นผู้ให้กำเนิดชีวิตฉัน
วันนี้ฉันยังภูมิใจ ที่ยังมีพ่ออยู่คู่กับแม่
เป็นพ่อพระ แม่พระ ของลูกๆ

. . . ๕ ธันวาคม วันพ่อแห่งชาติ . . .

ฉัน...โหลๆๆๆ หวัดดีวันพ่อ ขอให้พ่อมีสุขภาพแข็งแรง...รักพ่อนะๆ...ฯลฯ
พ่อ...ฮือ ฮือ โชคดี โชคดี!
พ่อ...ทำไมโทรมาเย็นจัง พี่ๆเค้าโทรกันมาแต่เช้าแล้ว!
ฉัน...!?!?!?

พี่สาว...บอกว่าวันนี้ พ่อนั่งรอนอนรออยู่ใกล้โทรศัพท์ทั้งวัน
ไม่ได้เดินออกไปไหน คงเฝ้ารอลูกๆโทรมาอวยพรวันพ่อ
โดยเฉพาะรอลูกชายคนเล็ก ที่จะต้องโทรมาหาตอนเย็นๆค่ำๆ
ฉัน...!?!?!?

ปล. ช่วงนี้ที่บ้านเกาะ ยังมีลมฝน สัญญาณมือถือไม่ค่อยดีครับ
แต่ สัญญาณที่ลูกๆ บอกรักพ่อ ยังคงชัดเจน :-)

ห ม า ย เ ห ตุ ข้ า ง เ ล้ า ไ ก่ . . .

ภาพอุ่นรักใต้ถุนบ้าน กลับบ้านเมื่อสงกรานต์ พี่สาวบอกว่าคุณตาแอบบ่นน้อยใจ ที่ผมกลับบ้านทีไร
ก็ขลุกอยู่แต่ในสวนครัวของคุณยาย ไม่เห็นเข้าไปดูเล้าไก่ของคุณตามั่ง คงอยากจะให้ลูกเห็นว่า
ตาก็ยังมีเรี่ยวแรงทำงานเหมือนกันนะ ไม่ใช่วันๆเอาแต่นอน (ฮา)

อะหนึ่ง มักจะเขียนถึงแม่ แต่ไม่มีเขียนถึงพ่อบ้าง จนเพื่อนๆกระซิบถามมาว่า พ่อยังอยู่ไหม!?
ก็อย่างที่เล่าไว้สั้นๆนั่นแหละครับ ผมไม่มีความทรงจำกับพ่อมากนัก อาจมีความทรงจำที่ติดลบ
กับพ่อ เสียด้วยซ้ำ เมื่อตอนเด็กๆ ที่ผู้ใหญ่มักจะหยอกว่า ผมเกิดมาจาก กอไม้ไผ่ (ฮา)

ครั้งหนึ่งผมเคยเขียนจดหมายไปหาหลวงตา ที่ผมนับถือเป็นพ่อคนที่สอง
พูดคุยเรื่องแม่ที่ขยันจนเกินเหตุ ทำให้ลูกๆต้องคอยเป็นห่วง แถมบ่นน้อยใจเรื่องพ่อ...

หลวงตาเขียนตอบกลับมาว่า...

พระคุณของพ่อที่ได้เลี้ยงดู อบรมสั่งสอน หรือส่งเสียให้เล่าเรียนนั้น
ก็ยังไม่ยิ่งใหญ่เท่า พระคุณของพ่อ ที่ให้กำเนิดชีวิตเรา...

ผู้มีพระคุณที่คอยช่วยเหลือเจือจุน จนกว่าเราจะเติบใหญ่นั้น อาจมีกันหลายๆคน
"เธอ" คงตอบแทนพระคุณไม่หมด...

แต่ผู้มีพระคุณที่ให้กำเนิดชีวิตเธอนั้น มีเพียงสองคนคือพ่อและแม่ มีแม่ มีพ่อ จึงมีเรา...

" เ ธ อ จ ง พิ จ า ร ณ า ดู เ อ ง เ ถิ ด "

หลายครั้งที่กลับบ้าน ผมมักจะเติมเต็มความทรงจำกับพ่อเมื่อวัยเยาว์
ชวนเหล่ายายๆนั่ง "แคร่ไทม์แมชชีน" เล่าเรื่องปนชวนหัวกันใต้ถุนบ้าน
เรื่องที่ผมอยากให้เล่า คือเรื่อง "โจรลุ่มทะเลสาบ" ที่มีมากชุกชุมเมื่ออดีตนั้น...

หลายๆเรื่องที่ฟังแล้ว โหด มัน ฮา พาเศร้า ซึ้ง...

มีเรื่องหนึ่ง ที่ผมเพิ่งได้รับรู้ เมื่อไม่นานมานี้ โอ้! มันยิ่งกว่านิยาย เมื่อคุณยายสองพี่น้อง
บอกเล่าว่า เคยถูกโจรจับไปเป็นตัวประกัน เมื่อตอนเด็กๆ อีกไม่กี่ปีต่อมา โจรผีทะเล กลุ่มนั้น
ก็ชักชวนพ่อกลับมา "ปล้นใจแม่" อีกครั้ง

โจรในความรู้สึกเมื่อตอนเด็กๆ ไม่ใช่คนแต่เป็น "ผีทะเล" ที่ชอบโผล่มาเมื่อเวลาดึกๆค่ำมืด
โจรในความรู้สึกว่าเกลียด กลัว โดยที่ผมไม่เคยรู้ว่า เมื่อตอนเด็กๆ ที่พ่อหายไปจากบ้าน
เพราะผลสืบเนื่องมาจากเคยได้ชื่อว่าเป็นพวกโจร...

คือพ่ออยู่ไม่ติดบ้าน ต้องหลบหนีไปออกเล ร่อนเร่อยู่ในเรือประมง เพื่อความปลอดภัย
หนีไปบ่อยๆ เลยมีเมียใหม่ซะเลย (ฮา)

วันนี้...พ่อกลับมาอยู่บ้านริมเลกับแม่ ช่วยดูแลกันยามชรา เป็นคุณตา คุณยาย ที่มีความสุขแบบพอเพียง
ออกเรี่ยว ออกแรง ทำงานอยู่ใต้ถุนบ้านตามกำลัง เลี้ยงไก่สองสามตัว เอาไว้เก็บไข่ไปต้ม
ไปผัดกับผักสวนครัวของคุณยาย...ปรุงเมนูรัก แบบบ้านๆ

ใครๆบอกว่าพ่อโชคดี ที่มีลูกกตัญญู คอยดูแลเลี้ยงดูยามชรา...
ความดีนั้นต้องยกให้แม่ ที่ไม่เคยสอนให้ลูกๆชิงชังพ่อ เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าพ่อทิ้งไปด้วยเหตุผล
แม้พ่อจะอยู่ห่างไกล แต่แม่ก็กระเตงลูกๆตามไปให้รู้จักพ่อ ให้ลูกรู้ว่ายังมีพ่อผู้ให้กำเนิด...

ผมจึงไม่ได้เกิดมาจาก กอไม้ไผ่ (ฮา)

ฉันไม่มีความทรงจำกับพ่อมากนัก แต่พ่อคงมีความทรงจำกับฉันมากมาย
และฉันก็รักพ่อ มากเท่าๆกับรักแม่ เพราะพ่อ เป็นผู้ให้กำเนิดชีวิตฉัน
วันนี้ฉันยังภูมิใจ ที่ยังมีพ่ออยู่คู่กับแม่ เป็นพ่อพระ แม่พระ ของลูกๆ

หมายเหตุใต้ถุนบ้าน...
เอ็นทรี่นี้ อยากเขียนถึงพ่อ ในวันพ่อแห่งชาติ ๕ ธันวาคม ที่ผ่านมา
มัวแต่งานยุ่งๆ กว่าจะลงตัวได้อับบล็อก ก็เลยวันพ่อแห่งชาติมาหลายวันแล้วหนอ

แต่ "วันพ่อแห่งชีวิต" ไม่เคยหมดเวลา...

[MV] ออกเล - มาลีฮวนน่า (ขอบคุณคลิป by : NoHumanNoCry)

ปล. ภาพอุ่นรักใต้ถุนบ้าน บัดนี้กำลังถูกสายฝนพัดกระหน่ำ
น้ำทะเลสาบหนุนกระโจน เข้าปล้นอีกครั้งครับ
"แคร่ไทม์แมชชีน" ของคุณยาย ปิดทำการชั่วคราว จนกว่าน้ำจะลด นะจ๊ะๆ