เสียขวัญ แต่ชีวิตยังต้องก้าวเดิน

พี่คะ  อยากปลุกพี่ให้ตื่นมารับทราบข่าวการจากไปของ ผกก. สมเพียร 

เพื่อนร่วมอาชีพของพี่

ด้วยตามข่าวมาตั้งแต่บ่าย และ ได้รับทราบข่าว อีกครั้งเมื่อเย็น

http://www.oknation.net/blog/singslatan/2010/03/12/entry-1

ขอลิ้งข่าวจากบล็อกของคุณ เณรรูน ค่ะ

ข่าว ผ่านไป แต่  ไม่ได้ผ่านไปในห้วงคำนึง เท่าใดนัก  เหมือนขุนเขาหนักอึ้งอยู่ในอก  พูดอะไรไม่ค่อยออก  น้ำตาไหลซึม... แม่เองก็น้ำตาไหลซึม... เราพูดกันอยู่ถึงเรื่องการโยกย้าย ว่าท่านน่าจะได้ กลับบ้านเกิดใน บั้นปลายอายุราชการ

ชีวิต "ตำรวจ" มันดีนักหรือ  คำถามยังก้องอยู่

ทุกครั้งที่ขอให้พี่ลาอก พี่น้ำตาไหล แล้ว ไม่ยอมจากชีวิตราชการ บอกว่ารักในอาชีพนี้มาก  แต่นั่นล่ะ  เป็นอาชีพที่เราภูมิใจ ในสิ่งที่เป็นเป็นตำรวจมือสะอาด แต่ทุกวันกลัว สิ่งที่หวาดผวา  คือ สิ่งที่เห็นตำรวจ แต่ละนายจากไป...

ลูกกระสุนไม่เคยเลือก ยศ เลือก ตำแหน่ง พี่นำหน้านำทัพลูกน้อง เสี่ยงภัย ก่อนคนอื่นๆ  แต่ คนหลังบ้านอย่างฉัน ใจหายวาบ  สวดมนต์แล้วมวดมนต์เล่า แล้วก็หลับไม่ลง

หลายเดือนผ่านมา ก็ยังหลับไม่ลง ไม่ว่าจะภาระกิจไหน...  พี่ก็รู้ใช่ไหม... ว่า ในความรู้สึกมันยากแค่ไหน

พี่พูดตลกว่า ไม่ดีหรือ น้องจะได้เป็นหม้ายทั้งที่ยังสาว...  แต่ในความหมาย  เราไม่ได้หมายถึงอย่างนั้นจริงๆ 

เงินเดือนตำรวจอันน้อยนิด...ที่เลี้ยงครอบครัวเรา ด้วย กำลังเงินจากพี่ และ ครอบครัวพ่อแม่ที่ช่วยเหลือเรา  ทำให้เราอยู่ได้อย่างไม่อัตคัดนัก

วันนี้แม่บอกว่า... ถ้าสิ่งนี้เกิดกับเรา  แม่จะไม่ให้รับเงินจากรัฐ ที่ช่วยเหลือแม้แต่บาทเดียว...  แม่รู้สึกแย่และ อัดอั้น กับ สิ่งที่ได้รับจากรัฐ และ ความไม่ยุติธรรมขององค์กรตำรวจมากขนาดไหน 

เคยคิดอยากจะย้ายพี่ลงมาทำงานในภาค 9  ทั้งๆที่ ในภาคที่พี่อยู่ ก็มีปัญหายาเสพติดเกาะติดระดับชาติ ทำให้พี่เสี่ยงภัยมาก แต่ถึงวันนี้ ยอมรับว่าถอยหลังในความคิด  จะมีที่ไหนดี กว่า กันหนอ

อีกหลายวันนี้ ที่พี่ต้องเข้าผลัดแปด  พากำลังตรวจค้นรถ  สายเหนือ อย่างเหน็ดเหนื่อย.. ใจน้องก็เหนื่อย...ที่เห็นพี่  เต็มไปด้วยภาระกิจมากมาย 

เย็นนี้พักผ่อนให้สบายเถอะ  ดึกๆ ต้องไปด่านอีก จนเช้า...

เมื่อไหร่หนอ บ้านเมืองไทยจะสงบ  คนไทยจะ เดินตามรอยธรรมซะที

ปล. อยากบอกว่า หดหู่มากๆ ที่เห็นเพื่อนร่วมอาชีพของพี่จากไป...