.

ฉันตระหนักเสมอว่าทุกสิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตไม่ใช่เรื่องบังเอิญเลยสักครั้ง

ทุกสิ่งที่ถูกสร้างและเกิดขึ้นมาในโลกนี้ก็งดงามสำหรับที่นั่น ๆ เสมอ

บางคนมองว่าดอกไม้บางดอกมีค่ากว่าดอกไม้บางดอกมาก...นั่นก็ขึ้นอยู่กับการตีค่าของคนคนนั้น

เฉกเช่นหญิงสาวบางท่านที่งดงามสำหรับชายชาติทหารบางท่านเท่านั้น

สำหรับฉันมองว่า...ความงามขึ้นอยู่กับสายตาและความพึงใจของคนนั้น ๆ ต่างหาก

ถ้าไม่ได้หลอกตัวเองจนเกินงาม...ฉันคิดเสมอว่า...ผู้หญิงทุกคนงดงามค่ะ

ไม่งั้นคงไม่เห็นว่า...หญิงสาวอ้วน ๆ ผิวดำ ๆ บางคนหรือสาวพิการบางคนได้แต่งงาน

แน่นอนว่าเธอต้องงามแน่ ๆ โดยเฉพาะกับชายที่หมายปองเธอนั่นเอง...

มากกว่า “ความงามภายนอก” ฉันว่าชายหลายคนสนใจ “ความงามภายใน” มากกว่า 

ดังนั้นฉันคิดเสมอว่า...ไม่ว่าชีวิตจะพบเจอกับสุขหรือทุกข์มันช่างงามสำหรับฉันเสมอ

บางครั้งเคยคิดว่า “ทำไมนะฉันต้องเจอกับปัญหานานนักนะ"

ในใจด้านไม่ดีบอกว่า...“ก็เป็นกรรมเวรของเธอยังล่ะ”

แต่ในใจด้านดีกลับบอกว่า...“ก็เพื่อพรุ่งนี้จะได้รู้ว่าความสำเร็จมันหอมหวานแค่ไหนล่ะสาวน้อย”

ฉันเลยเลือกที่จะเชื่อเสียงในใจด้านดีมากกว่า...เพื่อสร้างความมั่นใจว่า “วันหนึ่งฉันจะสำเร็จได้”

.

ทุกครั้งที่ฉันมองฟ้าฉันอยากบอกเขาว่า          “ขอบคุณที่เกิดขึ้นมาเพื่อปกป้องและโอบล้อมฉัน”

ทุกครั้งที่ฉันมองน้ำฉันอยากบอกเขาว่า           “ขอบคุณที่เกิดขึ้นมาเพื่อรักษาความชุ่มชื้นของโลก”

ทุกครั้งที่ฉันมองดินฉันอยากบอกเขาว่า          “ขอบคุณที่เป็นแหล่งอาหารของต้นไม้และให้มันได้คงอยู่”

และเมื่อมองดอกหญ้าเล็ก ๆ ฉันอยากบอกว่า   “ขอบคุณที่ทำให้ฉันรู้ว่าฉันก็มีค่ากับบางคนเหมือนกันนะ”

อ

ไม่ว่าจะดอกฟ้าราคาแพงหรือดอกหญ้าไร้ค่ามันมีค่ากับโลกนี้มาก...ฉันตระหนักรู้แบบนั้น

บางครั้งคนว่าบางสิ่งไร้ค่า...แต่สิ่งเดียวกันนั้นกลับมีค่าสำหรับบางคนมาก

“ขอบคุณนะดอกหญ้าความงามของเธอเตะตาฉันจนอดไม่ได้ที่บันทึกเก็บไว้น่ะ”

“ภาพเธอมีค่า...สำหรับงานที่ฉันจะทำต่อไปด้วยนะ...เธอรู้มั้ย...ขอบใจเธอนะ” 

ปัจฉิมลิขิต (ปล.)

ขอบคุณพร (สิงห์มือซ้าย) ที่ช่วยกระตุ้นให้ทำพันธกิจอีกครั้ง  แม้เธอจะเดินทางไปภาคสองแล้วก็ตาม

ส่วนตัวเลยคิดว่าขอเริ่มทำใหม่ภาคแรกให้สำเร็จอีกสักคราแบบจริงจังหน่อยดีกว่า

หลังจากนี้ก็คงเอาภาพถ่าย, ภาพวาด, ภาพจากโปสการ์ดและภาพบรรยากาศต่าง ๆ หรือเหตุการณ์ที่พบเจอในช่วงนั้น ๆ มาเล่าขานให้อ่านกัน...ไม่รู้จะสำเร็จมั้ยนะคะแต่จะพยายามให้ถึงที่สุด

ใครจะชมจะเมนท์หรือไม่...ไม่ว่าค่ะ...ตัวเองอยากวัดตัวเองว่ามี “วินัย” กับ “สัญญา” แค่ไหนก็เท่านั้น     

วันเว้นวันก็แล้วกันนะคะ...คุณพรขา...อยากรู้เหมือนกันว่าจะทำได้สำเร็จ 25 ครั้งหรือเปล่า...

.

ภาพนี้ทำเป็นโปสการ์ดส่งเพื่อนไปบางคนแล้วล่ะค่ะ...ใครอยากได้ก็บอกมานะคะจะส่งให้

แล้วพบกับภาพและเรื่องเล่าตอนต่อไปนะคะ

คิดถึงโอเคฯเสมอค่ะ

ภิริสา