เย็นย่ำค่ำวันเสาร์ที่ผ่านมา...

หลังจากถ่ายทำหนังสั้นที่เพื่อน ๆ น้อง ๆ ขอให้ช่วยทำ (งานการกุศลตามเคย)

ผู้กำกับมือใหม่และทีมงานเหนื่อยกันนานพอสมควรเลยบอกเลิกกองด้วยการเดินโต๋เต๋แถวนั้นซะ

.

ฉันและทีมงานเลียบ ๆ เคียง ๆ อยู่ริมทางคนเดินของสนามหลวง

ยกกล้องส่องและเก็บบรรยากาศร้านรวงแถวนั้นไปด้วย

‘วันนี้ผู้คนบางตา...ไม่เหมือนทุก ๆ วัน’...นั่นคือคำบอกเล่าของแม่ค้าพ่อค้า

คงเป็นเพราะว่า... ‘ฝนกำลังจะมา’ ก็ได้

ฉันเดินทางผ่านร้านแล้วร้านเล่า...เฝ้ามอง ‘คนกลางคืน’ แถวนี้ทำมาค้าขาย

.

“เสียค่าที่เท่าไหร่ค่ะ” ฉันถามด้วยความสนใจ

“ไม่เสียหรอกค่ะพี่...ใครมาก่อนได้ที่ก่อนน่ะ” สาววัยรุ่นร้านรองเท้าเอ่ยบอก

“จริงดิ...อย่างนี้พี่ก็เอาของมาวางขายได้สิค่ะ” ฉันถามต่อ

“ได้เลยค่ะ...ถ้าอยากได้ที่ดี ๆ ก็ต้องมาอยู่ตรงที่มีไฟหน่อยนะคะ ไม่งั้นมันจะมืดมาก” 

สาวนางนั้นบอกอย่างฉะฉาน...ฉันยิ้มให้และพยักหน้ารับบวกกับขอบคุณเธอแล้วก็เดินจากมา

หยุดที่ร้านผลไม้แช่อิ่ม, บ๊วยเค็ม, บ๊วยหวาน, ลูกพรุนของโปรดทั้งนั้น

“เอาบ๊วยหวานขีดนึงค่ะ” ฉันสั่งตามความอยากของปากทันที

“ชิมได้นะจ๊ะ...ชิมเลยไม่ว่ากัน” ฉันเลยหยิบเชอร์รี่หวาน 1 ลูกมาชิมซะงั้น

“เลิกงานแล้วมาขายเหรอค่ะ” ฉันถามแม่ค้า

“ใช่จ้ะ...แต่แฟนพี่เขาขายอยู่แล้วนะ...ตกเย็นค่อยมาขายแถวนี้ จริง ๆ อยู่ฝั่งโน้นนะแต่วันนี้มีเสด็จน่ะ”

เธอหมายถึงฝั่งศาลฎีกา...ท่าทางทุกวันฝั่งนั้นผู้คนคงคึกคักจริง ๆ...ยกเว้นวันนี้

.

ห่างไปอีกไม่ไกลนักก็มี ‘คนกลางคืน’ อีกพวกเช่นกัน...เธอยืนทำมาหากินอยู่ไม่ห่างนัก

แต่ต่างจากคนที่ฉันสนทนาด้วยลิบลับเพราะเธอ ๆ เหล่านี้ต่างนุ่งสั้น ๆ ใส่เสื้อคอคว้านถึงสะดือ

ไม่นานนักก็จะมีรถยนต์มาจอดทักถามราคา...ฉันไม่รู้ว่าราคาพวกเธอเท่าไหร่

จนน้องผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นว่า ‘แค่คืนละ 150 บาทเธอก็รับแล้วครับพี่เพราะเศรษฐกิจช่วงนี้แย่น่ะ’

ฉันมองหน้าเขาด้วยความตกใจ...

.

ระหว่างเดินชมสิ่งของต่าง ๆ เพลินไปใจเผลอคิดถึงนางน้อยนุ่งสั้นเหล่านั้นขึ้นมา...พาลบอกตัวเองว่า

‘ถ้าเลือกได้และชีวิตเรายังไม่หมดลมหายใจ...

ขอทำมาหากินแบบดิ้นตายด้วยตัวเองดีกว่าที่ต้องแลกเงินกับเนื้อหนังมังสาแบบนี้’

.

หลายคนบอกว่า ‘ชีวิตเลือกเกิดไม่ได้’ ฉันเห็นด้วย 100 % นะ

...แต่เราเลือกที่จะเป็นคนแบบไหนได้นี่นา...

ฉันจึงบอกตัวเองว่า ‘ฉันอยากเป็นคนดีเป็นคนที่ทุกคนมองมาแล้วไม่แสดงอาการยี้ใส่หน้า’

.

ถ้าจะเป็น ‘คนกลางคืน’ บ้างบางเวลาก็ขอเป็นคนที่ทำมาหากินที่ครอบครัวภูมิใจ...

.

หลังจากค่ำคืนนั้นมา...บอกกับตัวเองว่า “ต้องอดทนมากขึ้น ต้องมีวินัยให้ได้ ต้องใส่ใจกับสิ่งที่ตั้งใจไว้ให้มากเพื่อเราจะได้ไม่พลาดเป้าหมายที่เคยวางไว้” 

.

ขอบคุณสำหรับ ‘คนกลางคืน’ ที่ค้าขายแบบสุจริตและทำให้ฉันคิดได้มากขึ้น

.

ไม่ว่าจะอย่างไร...เป้าหมายกำลังรอฉันไปให้ถึง...สู้เขานะเกียร์บัน

.

ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาทักทายกันค่ะ

ด้วยรัก

ภิริสา

เพลงไม่เกี่ยวกับเนื้อหาหรอกค่ะแต่เพราะดีเหมือนกันนิ